Της Aθανασίας Καραμητσάνη
Η Ελλάδα μου, εκτός από τη χώρα όπου γεννήθηκα, ανατράφηκα, μεγάλωσα και μεγαλώνω ωριμάζοντας, είναι για μένα φως – άπλετο φως… Γιατί ο ήλιος την έχει ερωτευτεί παράφορα. Γιατί γέννησε τα πιο φωτεινά πνεύματα και μαζί μ’ αυτά κι όλα όσα γνωρίζουμε.
Αυτό το φως το λάτρεψα από μικρή. Αυτό κυλάει στις φλέβες όλων των Ελλήνων – κι αυτών που το ξέρουν κι αυτών που δεν το ξέρουν.
Αυτό το φως το λάτρεψα από μικρή. Αυτό κυλάει στις φλέβες όλων των Ελλήνων – κι αυτών που το ξέρουν κι αυτών που δεν το ξέρουν.
Η Ελλάδα είναι για μένα η θάλασσα με όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Μια θάλασσα που την κοιτάς κι ανοίγουν, μαζί με τα μάτια, και η ψυχή και το μυαλό σου.
Είναι οι μυρωδιές της άνοιξης, που πουθενά στα μέρη που ταξίδεψα δεν μύρισα.
Είναι τα βουνά, τα φαράγγια και οι κοιλάδες της, που σε γεμίζουν δέος, είναι τα νησιά της με τη μοναδικότητά τους το καθένα, είναι τα περιβόλια της με τις πορτοκαλιές, με τις λεμονιές, με όλα τα υπέροχα καρποφόρα δέντρα τους, είναι τα καλοκαίρια της με τη ραστώνη κάτω απο τον ήλιο και δίπλα στη θάλασσα, είναι τα φθινόπωρα και οι γλυκύτατοι χειμώνες της, είναι όλες οι ομορφιές της φύσης σ’ έναν μόνο τόπο.
Η δική μου Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία, ακόμα και κάτω από τον χειρότερο ζυγό, μπορεί κανείς να νιώθει ελεύθερος να χαρεί τη ζωή και τις ομορφιές της.
Είναι ακόμα η ιστορία – μακριά, βαριά και τόσο μα τόσο διδακτική.
Είναι η χώρα που όπου κι αν πας την κουβαλάς μαζί σου και πάντα σου λείπει.
Είναι κι οι Έλληνες. Ο φλογερός λαός, με τα τεράστια ελαττώματα (και ποιος δεν έχει άλλωστε), αλλά και με εκείνο το συναίσθημα, το πάθος, τη φλόγα και το φιλότιμο, που είναι ασυναγώνιστα. Με εκείνο το πνεύμα και την κριτική ματιά που, σ’ όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρίσκονται, δεν χάνεται, αντίθετα θεριεύει και μεγαλουργεί.
Ήμουν και παραμένω περήφανη που είμαι Ελληνίδα, ακόμα και τα τελευταία σκοτεινά χρόνια, τα χρόνια του “μεσαίωνά” μας, όπως συχνά-πυκνά λέω.
Η Ελλάδα μου μ’ έμαθε να αγαπώ το φως, μ’ έμαθε να αγαπώ το πνεύμα, μ’ έμαθε να αγαπώ τη φύση και τη ζωή, μ’ έμαθε – και με μαθαίνει – να είμαι ολοένα και πιο ελεύθερη, μ’ έμαθε να παλεύω και να επιβιώνω σε όποια κατάσταση κι αν βρεθώ.
Μου έμαθε, τέλος, να μην ξεχνώ πως η αληθινή ομορφιά δεν χάνεται, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές. [egriechen.info]
http://ellas2.wordpress.com/2014/10/10/%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CE%BA%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%86%CE%BB%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου