Του
Etienne Roland, στη γαλλική "Le Monde"
Νιώθω
βαθιά ταπεινωμένος, ως φιλέλληνας, όταν μια εφημερίδα τολμά να βάλει τίτλο πως
η Ελλάδα είναι «μια χώρα ίσως λιγότερο "ευρωπαϊκή" απ' ό,τι φαίνεται»
κι όταν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου είναι κακή σύνοψη μιας ιστορίας την
οποία οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει.
Νιώθω
ταπεινωμένος, ως Γάλλος, που συμπατριώτες μου πληγώνουν με τέτοιο τρόπο
την ιστορία και τροφοδοτούν τον μύθο του ψεύτη και πονηρού (poniros στο
πρωτότυπο) Ελληνα.
Αν λοιπόν
δεν είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα, ποιος αξίζει αυτόν τον τίτλο; Ο Γερμανός
βάρβαρος ή η ύπουλη Αλβιών, την οποία ο μεγαλύτερος ποιητής της, ο Βύρωνας,
κατηγορούσε ήδη για λεηλασία της χώρας του Ομήρου;
Περισσότερο
ευρωπαϊκή η Αγγλία, που δεν επιθυμεί καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη - και κυρίως
όχι εκείνη που θα της κόστιζε χρήματα; Δεν είναι αυτή η χώρα που επανέφερε στην
Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
πυροδοτώντας έναν κατακλυσμό που η Ελλάδα έμελλε να πληρώσει πολύ ακριβά, μια
χώρα που μπορεί εντούτοις να υπερηφανεύεται για την αντίσταση την πιο
υποδειγματική απέναντι στον Ναζί κατακτητή. Η ιδέα της Ευρώπης δεν έχει και
πολλά χρόνια ζωή, αμφιβάλλω αν μπορούμε να διανέμουμε διπλώματα ευρωπαϊκότητας.
Τόσο η ιδέα όσο και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι προς οικοδόμηση και όχι
ένα ακέραιο δεδομένο.
Ο Βαλερί
Ζισκάρ ντ' Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη διότι, λέει, από αυτή τη χώρα
έρχονταν η δημοκρατία και ο πολιτισμός. Έστω, αν και μπορεί κανείς να πει πολλά
για αυτή την αθηναϊκή δημοκρατία, την οπαδό της δουλείας, την ιμπεριαλιστική.
Αλλά ο
τόνος τοποθετείται εσφαλμένα, διότι το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε πού
γεννήθηκε η δημοκρατία, το πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός ή,
καλύτερα ας πούμε, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός είναι το μόνο κοινό σκυρόδεμα σε
μια ιστορία φτιαγμένη από αντιπαλότητες και παγκόσμιους πολέμους.
Αυτός ο
περίφημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα και τις
τέχνες, τους κλασικούς μας του 18ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του ίδιου
αυτού αιώνα που συντάραξαν τον κόσμο.Ο 19ος αιώνας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη
διάδοση των ελληνικών γραμμάτων και τεχνών γεννώντας ένα
"νεοκλασσικό" ρεύμα που συναντάμε τόσο στο Εδιμβούργο (που υπήρξε ένα
από τα κέντρα και που θέλησε να κατασκευάσει έναν Παρθενώνα), όσο και στη
Ράτισμπον, όπου η Βαλχάλα, μνημείο της νίκης των Γερμανών επί των να πολεόντιων
στρατευμάτων, είναι ένα αντίγραφο ελληνικού ναού.
Η σύγχρονη
τέχνη δομήθηκε από το 1900 σε αντίδραση προς τον "κλασσικισμό" και δε
μπορούμε παρά να χαιρόμαστε, καθώς το μάθημα της ελληνικής τέχνης είναι αυτό
του συναγωνισμού και της ελευθερίας. Η κουλτούρα των ελίτ μας εκμοντερνίστηκε
και έτσι τα λατινικά, όπως και τα ελληνικά, δε διδάσκονται πιά στα σχολεία μας
παρά περιθωριακά. Μακριά από μένα η ιδέα να τα επαναφέρω ώς κουλτούρα της ελίτ,
η οποία τρέφεται σήμερα από λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές διαφορετικότητες σε
ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον: αυτό είναι πολύ καλό και ένα από τα βασικά
αποκτήματα αυτού που αποκαλούμε "μεταμοντέρνο". Αυτές όμως οι αλλαγές
δεν επηρεάζουν καθόλου τη θέση της Ελλάδας στο κέντρο της Ευρώπης, καθώς
αποτελεί μία από τις πιό ζωντανές και λαμπερές εστίες της ευρωπαϊκής
κουλτούρας: με πρόσωπα αξιοσημείωτα σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στην
ποίηση, με μια πρωτότυπη σχολή ζωγραφικής που αρχίζει από τον Θεόφιλο και οδηγεί
στον Τσαρούχη μέσω του Εγγονόπουλου, με φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος
Καστοριάδης.
Δείτε
ποιοι μεταφράζονται στην Ελλάδα: ο Βερνάν, ο Φουκό και ο Ντεριντά. δείτε πού
διαπλάθονται οι ελίτ: στον τομέα της ιστορίας, η EHESS (Ανώτατη Σχολή
Κοινωνικών Επιστημών) έχει παίξει μεγάλο ρόλο. Και θα βρείτε στην Ελλάδα μια
γενιά αξιόλογων ιστορικών που συμμετέχουν στην ανανέωση του κλάδου.
Όλοι
λοιπόν ψεύτες και κλέφτες τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε γιατί εφηύραν
κάποτε τη λέξη «δημοκρατία»; Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να βάλουμε στη
ζυγαριά: η φιλοσοφία (α λα δυτικά), η ιστορία, το θέατρο. Υπάρχουν σήμερα σε
αυτή τη χώρα άνδρες και γυναίκες από τους πιο καλλιεργημένους και τους πιο
πολιτισμένους που γνωρίζω. δεν δέχομαι να τους βάζουν «βάρβαροι» στον πάγκο της
Ευρώπης. Όσο για τους αξιοθρήνητους κομπιναδόρους, σε ποια χώρα δεν υπάρχουν,
έχοντας διασπαθίσει δεκάδες δισεκατομμύρια;
Το ερώτημα
δεν είναι αν η Ελλάδα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευρωπαϊκή: τα ίδια τα
θεμέλια της Ευρώπης δεν υφίστανται χωρίς τον ελληνισμό.
Να
θυμίσουμε πως η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη που απήχθη από
Κρήτες προκαλώντας μία από τις πρώτες διαμάχες μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η
Ευρώπη έχει λοιπόν και ανατολίτικες ρίζες κι αυτός είναι ένας πολύ χρήσιμος
μύθος σε αυτές τις εποχές διασταύρωσης των πληθυσμών.
Τσιμέντο
της Ευρώπης δεν είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αλλά ένας πολιτισμός, και ο
ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας ενώνουν. αλίμονο,
υπάρχουν τόσο λίγα!
Vive la
Grece! Και ας μην αφήσουμε τεχνοκράτες να γονατίσουν φίλους και αδελφούς, πόσο μάλλον να τους ταπεινώσουν και να ταπεινώσουν κι εμάς.
* Ο κ.
Ετιέν Ρολάν είναι πρώην διευθυντής της Γαλλικής Σχολής Αθηνών (EFA) και
επίτιμος καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris I - Πάνθεον -
Σορβόνη.
Το κείμενο αυτό είναι η απάντηση του κ. Ρολάν στο πρόσφατο δισέλιδο δημοσίευμα της «Monde» με τίτλο «Ελλάδα - Ευρώπη: η μεγάλη παρεξήγηση», όπου αμφισβητούνταν η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.
Το κείμενο αυτό είναι η απάντηση του κ. Ρολάν στο πρόσφατο δισέλιδο δημοσίευμα της «Monde» με τίτλο «Ελλάδα - Ευρώπη: η μεγάλη παρεξήγηση», όπου αμφισβητούνταν η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.
TA NEA
via http://kales-eidhseis.blogspot.com
Πηγή: Καλά
Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου