Η Εφημερίς
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στην Κυριακάτικη έκδοση της 26.08.2012 παρουσίασε άρθρο του Ηλία
Μαμαλάκη για τον Περικλή Γιαννόπουλο, με τίτλο «Ο (ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ) ΑΓΝΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ
ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ!»
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ
ΕΝΤΟΝΩΣ για τους εξής λόγους:
Η πρώτη
σελίδα είναι παντελώς άσχετη με το θέμα του άρθρου που είναι ο Περικλής
Γιαννόπουλος. Εξηγεί όμως την πραγματική αιτία της συγγραφής του άρθρου αυτού.
Μας κατηγορεί λοιπόν ο Μπον Βιβέρ κύριος Μαμαλάκης για τα εξής απαράδεκτα:
Δεν έχουμε ηθικούς κανόνες.
Είμαστε τώρα ρατσιστές, ενώ πρώτα που δεν είχαμε μαύρους, δεν ήμασταν.
Είμαστε ξενοφοβικοί.
- Πατριωτισμός σημαίνει βία κατά των αλλοδαπών.
- Είμαστε χορτάτοι για αυτό και δεν κατανοούμε τους βασανισμένους αλλοδαπούς που έχουν για φάρο τους «μια ελεύθερη χώρα, την Ελλάδα».
- Οι αλλοδαποί κάνουν δουλειές που εμείς δεν κάνουμε (γνωστή επωδός των προοδευτικών της αριστεράς).
- Είμαστε πλούσιοι. (Για αυτό ίσως αυτοκτονούμε. Από ανία και πλήξη).
- Κυνηγάμε τους ξένους. Είμαστε βίαιοι. Έτσι νοούμε τον πατριωτισμό.
Αφού
τελειώσει το κατηγορητήριο, έρχεται να μας μιλήσει και για τον Περικλή
Γιαννόπουλο που είναι και η πρόφαση του άρθρου του.
Από ένα
που ανδρώθηκε και έγινε διάσημος στο κανάλι του μεγαλοεκδότη του ΔΟΛ. Δεν θα
συνεχίσω έχω πολλά να γράψω και φοβούμαι μην εκτροχιαστώ.
Θα
ακολουθήσει και η εφημεριδα αυτή την τακτική των πρώην δεξιών εφημερίδων στις
οποίες γράφουν αριστεροί δημοσιογράφοι; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο γιατί να μην
αγοράσω την Προλεταριακή Αριστερά, την Αυγή ή τον Ριζοσπάστη;
….και
εκείνο το χεράκι κάτω από το πηγούνι στην φωτογραφία του αρθογράφου!
Μας
ξεκούφανε με το υπονοούμενό του!
Α! ρε
Μαμαλάκη. Αγωνιστή της κουτάλας, της μάσας και της καλοπέρασης!
….και
προσφάτως κατήγορε των Ελλήνων.
ΚΑΙ ΤΟ
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
ΗΛΙΑΣ
ΜΑΜΑΛΑΚΗΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
26.08.2012
0
(ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ) ΑΓΝΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ
ΠΟΥ
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ
Η
ταραχώδης ζωή του Περικλή Γιαννόπουλου
ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ
μια πραγματικά δύσκολη εποχή, όχι μόνο από οικονομική άποψη, αλλά λόγω τηw
έλλειψης ηθικών κανόνων που μπορούν να στηρίξουν μια νόμιμη καθημερινότητα.
Καμαρώναμε
για χρόνια ότι δεν είμαστε διόλου ρατσιστές και λυπόμασταν τους κακόμοιρους
μαύρους του Νότου των Ηνωμένων Πολιτειών που τους καταπίεζαν οι λευκοί. Η
αλήθεια είναι ότι δεν ήμαστε ρατσιστές γιατί δεν είχαμε ξένους στη χώρα μας.
Μετά
αυτομάτως όλοι φοβηθήκαμε τους ξένους που είναι κλέφτες, που τρώνε το ψωμί μας,
που ζουν δέκα-δέκα σε μια τρυπά, που το φαγητό τους έχει παράξενη μυρωδιά, που
είναι μαυριδεροί.
Η
ξενοφοβία
Άτιμο
πράγμα η ξενοφοβία, αλλά να ξέρετε καλά ότι ο άνθρωπος φοβάται αυτό που δεν
γνωρίζει. Έχει δύο δρόμους μπροστά του, ή να πολεμήσει το άγνωστο ή να
προσπαθήσει να το μάθει. Ο δεύτερος δρόμος είναι ο πιο δύσκολος και δεν
ακολουθείται σχεδόν ποτέ. Πολλές φορές αυτή η ξενοφοβία και η βία που
δημιουργείται ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους καλύπτονται από ένα πέπλο
πατριωτισμού.
Δεν είναι
πατριωτισμός όμως να δέρνεις τον οικονομικό μετανάστη. Δεν είναι πατριωτισμός
να απειλείς και να εκδιώκεις αυτούς τους πικραμένους ανθρώπους. Κανένας
χορτάτος Έλληνας δεν μπορεί να καταλάβει τι θα πει πείνα, τι θα πει βούρδουλας
από τον επικυρίαρχο, τι θα πει φυλακή και βρόμα και πώς σούρθηκε στίς λάσπες
για να περάσει κάτω από συρματοπλέγματα, έχοντας σαν φάρο μια ελεύθερη χώρα,
την Ελλάδα.
Το ξέρω
ότι η φτώχεια της πατρίδας μας δεν μπορεί να τους σηκώσει όλους αυτούς, όπως
ξέρω ότι τις δουλειές που κάνανε δεν θα τις κάνει ποτέ Έλληνας. Ποιος θα πάει
να μαζέψει κεράσια, ποιος θα λυγίσει τη μέση του να μαζέψει σπαράγγια, ποιος θα
ξαναβάλει πηλοφόρι στην πλάτη;
Κανένας
Έλληνας. Εμείς πλουτίσαμε, διαλέγουμε τις δουλειές μας.
Και βλέπω
μπροστά μου την πιο βίαιη εκδήλωση ενός εικονικού πατριωτισμού. Και τότε μου
έρχονται στο μυαλό Έλληνες μιας άλλης εποχής, που παλέψανε για την πατρίδα
τους, κύρια με την πένα τους, με τη στάση τους, με τον ιδεαλισμό τους. Όχι
κυνηγώντας ξένους, αλλά προσπαθώντας να αφυπνίσουν τον πατριωτισμό όλων των
Ελλήνων.
Ένας από
τους μεγαλύτερους εκφραστές της ελληνικής φιλοπατρίας ήταν ο Περικλής
Γιαννόπουλος του Ιωάννη και της Ευδοκίας, που γεννήθηκε στην Πάτρα το 1869.
Δεν ήταν
ένας τυχαίος κανονικός άνθρωπος ο Περικλής Γιαννόπουλος, ήταν ένας καλλιτέχνης,
ένας λογοτέχνης, ένας άνθρωπος που αγάπησε την Ελλάδα και την οραματίστηκε με
έναν διαφορετικό τρόπο.
Τα δύο
στοιχεία
Πίστευε
ότι η τέχνη πρέπει να έχει μια ελληνικότητα και να αποβάλει το αίσθημα
κατωτερότητας έναντι της Δύσης. Γιατί η ελληνική τέχνη και φύση βασίζονται σε
δύο στοιχεία: Α. Στην ελληνική γραμμή, που χαρακτηρίζεται από σαφήνεια,
διαύγεια, καθαρότητα, απαλότητα, καμπυλότητα, λυγεράδα, χάρη, αρμονία του
συνόλου, αλλά και ποικιλία των λεπτομερειών.
Β. Στο
ελληνικό χρώμα, που χαρακτηρίζεται από αϋλότητα, ελαφρότητα, με βασικά το κυανό
και το χρυσό, αλλά και ποικιλία στίς λεπτομέρειες, με διαρκείς παραλλαγές και
παιχνιδίσματα σε ολόκληρο το φάσμα λεπτότατων αποχρώσεων,
Ο
Γρηγόριος Ξενόπουλος είπε για τον Γιαννόπουλο:
«Ο Περικλής
Γιαννόπουλος υπήρξε ο ευγλωττότερος και φωτεινότερος Απόστολος του κατά φύσιν
ελληνικού ζην... ηγωνίζετο να καταδείξει όχι απλώς και μόνο ότι το ελληνικόν
είναι το μόνο αρμόζον, αλλά και ποίον είναι αυτό το ελληνικόν».
Τούτη την
ελληνικότητα, τούτη την αυθυπαρξία της Ελλάδας από την πολιτική (05 την
κοινωνία και τις τέχνες ο Γιαννόπουλος την ανήγαγε στην ελληνική φύση.
Τον
λάτρεψαν
Όλοι οι
λογοτέχνες της εποχής τον λάτρεψαν, πολλούς μεταγενέστερους τους ενέπνευσε. Ο
Ιων Δραγούμης τον θεωρούσε μέντορα του.
Το όνομα
του στολίστηκε με σπάνια κοσμητικά επίθετα από λογίους όλων των εποχών: «Ο
άγιος της ελληνικής νεολαίας», «το αηδόνι της ελληνικής γης», «ο μάγος της
ελληνικής γλώσσας».
Τον
χαρακτήρισαν αισθητικό της ελληνικότητας. Σουρεαλιστή πριν από τον σουρεαλισμό,
οικολόγο πριν από το οικολογικό κίνημα, αρχαιολάτρη και βυζαντινό, μποέμ, χίπη,
δανδή, αναρχικό και σαμουράι, ρομαντικό, ιδιόρρυθμο, δριμύ κατήγορο της
κοινωνίας.
Είχε γίνει
γραφικός ο Γιαννόπουλος με την ελληνολατρία του, αγόρευε στίς παρέες με
φλογισμένα μάτια. Φαίνεται ότι είχε περάσει το όριο της λογικής. Η Ελλάδα τον
είχε πνίξει, μα ό,τι κι αν έκανε το έκανε ειρηνικά, με τα λόγια, με τα τρομερά
γραπτά του στα λογοτεχνικά περιοδικά εκείνης της εποχής. Γοήτευε τους
συναδέλφους του, κάποιοι γελούσαν πίσω από την πλάτη του, κάποιοι πήραν για
αστείο την ελληνολατρία.
Το
καταλάβαινε ο Γιαννόπουλος, το έγραψε: «Δεν με παίρνουν πια στα σοβαρά, γελούν
πίσω από την πλάτη μου».
Το μυαλό
του είχε θολώσει, ένιωθε ότι έφτανε στην εξάντληση της δημιουργίας του, ότι δεν
είχε τίποτε άλλο πιάνα προσφέρει και ότι δεν μπορούσε να αναμορφώσει την
κοινωνία. *
Ακόμα πιο
πολύ θόλωσε το μυαλό του από τον χωρισμό του με τη Σοφία Λασκαρίδου. Πιθανότατα
να είχε καταληφθεί από σχιζοφρένεια. Έτσι λοιπόν στίς 8 Απριλίου του 1910 ο
Περικλής Γιαννόπουλος συνέλαβε και εκτέλεσε το τελευταίο του έργο, το
αποκορύφωμα της δημιουργίας του. Νοίκιασε μια άμαξα με τέσσερα άσπρα άλογα και
κατέβηκε στον Σκαραμαγκά. Πήρε τον άμαξα, κάθισαν σε μια ταβέρνα και έφαγαν.
Σηκώθηκε, πήγε στην άμαξα και ξέζεψε ένα άσπρο άλογο. Έφτιαξε ένα στεφάνι με
αγριολούλουδα και το φόρεσε. Γδύθηκε, καβάλησε το άσπρο άλογο και μπήκε στη
θάλασσα. Όταν το άλογο βγήκε στα άπατα, πήρε το πιστόλι που κρατούσε, σημάδεψε
τον κρόταφο του και αυτοκτόνησε.
Δεν τον
άκουσαν
Σπάνια
συγκλονίζει ο θάνατος ενός αυτόχειρα, αλλά ο θάνατος του Περικλή Γιαννόπουλου
συγκλόνισε την κοινωνία της εποχής, όχι απλά ως ένα γεγονός τραγικό, αλλά ως ο
θάνατος ενός ανθρώπου που είχε όραμα την Ελλάδα, ενός ανθρώπου που ήθελε να το
διδάξει αυτό στους ανθρώπους και δεν τον άκουσε κανένας.
Ο κατά
Μαμαλάκη πατριωτισμός:
Η αληθινή
έννοια της φιλοπατρίας και η ελευθερία που θέλει τόλμη
Ο
Γιαννόπουλος δεν απείλησε ποτέ κανέναν. Δεν χτύπησε ποτέ κανέναν. Μα όταν τον
έπνιξε η απογοήτευση, τέλειωσε τον εαυτό του.
Δείτε τα
πράγματα καθαρά, πατριωτισμός είναι να αγαπάς τη χώρα σου, πατριωτισμός είναι
να σέβεσαι τον εαυτό σου, πατριωτισμός είναι να βοηθάς τον πατριώτη σου,
πατριωτισμός είναι να κουβαλάς με προσοχή τις ρίζες της Ιστορίας σου.
Πατριωτισμός δεν είναι να χτυπάς τον ξένο, πατριωτισμός δεν είναι να τον αδικείς,
να ξέρεις ότι η Ελλάδα είναι μια ελεύθερη χώρα που κατοικείται από ελεύθερους
ανθρώπους και η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη.
το κείμενο μας το έστειλε ο Ιωνάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου