Κατὰ τὴν γνώμη μου, αὐτὸ περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο χαρακτηρίζει τοὺς δαίμονες. Ἐπειδὴ ἦταν φρόνιμοι καὶ «δαήμονες» (σοφοί) τοὺς ὀνόμασαν «δαίμονες». Καὶ στὴν ἀρχαία γλῶσσα μας τὸ ὄνομα αὐτὸ ἀντιστοιχεῖ στὸ ἴδιο. Σωστὰ λοιπόν καὶ αὐτὸς καὶ ἄλλοι ποιητὲς λένε ὅτι, νὰ πεθάνει κάποιος ἀγαθός, μεγάλη τύχη καὶ τιμὲς ἀποκτᾶ καὶ γίνεται δαίμονας, σύμφωνα μὲ τὴν ὀνομασία τῆς φρόνησης. Ἔτσι καὶ ἐγὼ λοιπὸν ἀντιλαμβάνομαι τὸν «δαήμονα», δηλαδὴ κάθε ἄνθρωπο, θεϊκὸ ὅσο ζεῖ καὶ ἀφοῦ πεθάνει, καὶ νομίζω ὅτι σωστὰ ὀνομάζεται «δαίμων». ΣΩΚΡΑΤΗΣ. ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΚΡΑΤΥΛΟΣ.
http://ellhnwndaimonia.blogspot.com/
Athinades
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου