Εις κάθε Έλληνα το γένος και την παιδείαν "Οἱ δὲ τῶν παίδων διδάσκαλοι ἀνοιγέτωσαν μὲν τὰ διδασκαλεῖα μὴ πρότερον ἡλίου ἀνιόντος, κλειέτωσαν δὲ πρὸ ἡλίου δύνοντος. καὶ μὴ ἐξέστω τοῖς ὑπὲρ τὴν τῶν -παίδων ἡλικίαν οὖσιν εἰσιέναι τῶν παίδων ἔνδον ὄντων, ἐὰν μὴ υἱὸς διδασκάλου ἢ ἀδελφὸς ἢ θυγατρὸς ἀνήρ· ἐὰν δέ τις παρὰ ταῦτ᾽ εἰσίῃ, θανάτῳ ζημιούσθω." Αισχίνης κατά Τιμάρχου παρ.12...- Έτος ιδρύσεως 2006

Ου πάντα τοις πάσι ρητά.

Πυθαγόρας, 580-490 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

δεν μπορούν να ειπωθούν όλα σε όλους

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Τα λόγια περιττεύουν όταν μιλάει η Ελληνική ψυχή….. μια καταπληκτική ανάρτηση από το μπλοκ ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ ΕΥΓΕ!!!

Η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ...

Πέρασαν χρόνια από τότε που η Ελλάδα ξέφυγε, από αυτό που λέμε φτώχεια. Σε κάποια ορεινά χωριά της Μακεδονίας μας, αλλά και των ορεινών όγκων της υπόλοιπης Ελλάδας , υπήρχαν ακόμα οικογένειες, που ζούσαν φτωχικά και ταπεινά. Με τον κήπο τους, τα ζωντανά και τα ξύλα για ζεστασιά....


ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ – 1942

Σε ένα ορεινό χωριό των Αγράφων, ο κυρ Παναγιώτης ετών 45, ταχυδρόμος, πηγαίνει κάθε δεύτερη μέρα, στα διπλανά χωριά και μαζεύει τα γράμματα για την πόλη. Το καλοκαίρι πηγαίνει με το γαϊδουράκι και στο γυρισμό φέρνει και λίγο σιτάρι για το ψωμί. Τον χειμώνα πηγαίνει με τα πόδια, μέσα στα χιόνια και περνώντας από μονοπάτια δύσβατα και κακοτράχαλα. Στο σπίτι η κυρά Φωτεινή ετών 40 με τα έξη παιδιά της, υποφέρει από πνευμονία, αλλά καταφέρνει να ζυμώσει και να κρατήσει το νοικοκυριό της. Η μάνα δύσκολα κρατιέται στην ζωή, αλλά ο γιατρός είναι χιλιόμετρα μακριά. Συγκοινωνία δεν υπάρχει, αλλά και χρήματα δεν υπάρχουν για να πάνε την μάνα στον γιατρό. Λίγες μέρες αργότερα, η μάνα υποκύπτει στην αρρώστια της και πεθαίνει. Ο πατέρας μαζί με την μεγάλη κόρη (ετών 14 ) μεγαλώνει την φαμιλιά. Χρήματα δεν υπάρχουν, οι Ιταλοί παίρνουν το λίγο γάλα από τις δυο γίδες, αλλά καταφέρνει να μεγαλώσει τις τρεις κόρες και τους τρεις γιους. Μόνος του, τσακίζει τα αγκωνάρια και φτιάχνει τις καλύβες, μόνος του καθαρίζει και σπέρνει τα χωράφια. Μόνος του, κόβει και κουβαλά τα ξύλα για να ζεστάνει το σπιτικό. Το μεσημεριανό γίνεται ένα με το βραδινό. Το κολατσιό είναι μισή γαλέτα και δυο ελιές με μια ντομάτα. Όμως η δίψα, για επιβίωση της οικογένειας είναι μεγάλη και δεν εγκαταλείπει. Οι κόρες καθαρίζουν τις αυλές και το πλακόστρωτο, ενώ στο σπίτι τα παιδιά διαβάζουν, με την φλόγα της φωτιάς από το τζάκι. Υπάρχει φτώχεια, αλλά τα παιδιά υπάκουα και αγαπημένα μεταξύ τους, ξεκουράζουν και βοηθούν τον πατέρα όσο μπορούν. Δεν παραπονιούνται ακόμα κι όταν η σούπα είναι σκέτο νερό.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ-1957

Νοέμβριος. Στο ίδιο ορεινό χωριό ο Κώστας (ετών 16) ξύπνησε νωρίς. Ο πατέρας του, τον στέλνει στην πόλη, να κάνει το καλαμπόκι αλεύρι. Έξω βρέχει δυνατά, αλλά αυτός φορτώνει το μουλάρι. Αμούστακο παιδί ακόμα, αλλά το δρομολόγιο το ξέρει. Από μικρός μεγαλωμένος στο βουνό, ξέρει καλά τα μονοπάτια και τον δρόμο. Κλέβει λίγο καπνό από την τσέπη του πατέρα του, για ένα τσιγαράκι στον δρόμο και ξεκινά. Το φως της μέρας αργεί ακόμα και πρέπει να είναι νωρίς στην πόλη. Να προλάβει να γυρίσει πριν ξανάνυχτώσει . Ανεβαίνοντας σιγά σιγά τα μονοπάτια, τραγουδάει και καπνίζει το τσιγαράκι για να ξεχάσει το κρύο και την βροχή. Έφτασε στην ράχη ,αλλά εκεί το χιόνι είναι πυκνό. Τι να κάνω σκέφτηκε. Να γυρίσω αποκλείεται, γιατί χωρίς αλεύρι δεν έχει ψωμί. Συνεχίζει σιγά σιγά μέσα στα χιόνια. Ευτυχώς που ξέρει το βουνό καλά. Το χιόνι όμως δεν αστειεύεται. Κρατώντας το χαλινάρι από το μουλάρι και περπατώντας αργά αλλά σταθερά, τόσο πιο πολύ βουλιάζει. Τα πόδια του έχουν αρχίσει και παγώνουν, αφού έχει βουλιάξει ως το γόνατο. Λίγο πιο πέρα είναι ένα εκκλησάκι, οι Άγιοι Απόστολοι και αποφασίζει να πάει εκεί. Κάποια στιγμή το βρίσκει και μπαίνει μέσα. Μαζί και το μουλάρι. Έξω δεν έχει ξημερώσει ακόμη και το κρύο είναι τσουχτερό. Ανάβει το καντηλάκι και ένα κερί για να βλέπει, αλλά προσπαθεί και να ζεστάνει λίγο τα χέρια του. Πέρασαν ώρες, ποιος ξέρει πόσες, αλλά το χιόνι συνεχίζει να πέφτει. Αποκλεισμένος στο εκκλησάκι, τρώει δυο κομμάτια πίττα που είχε μαζί του και ένα μήλο. Το παγούρι άδειασε, αλλά το γέμισε με χιόνι και το έλιωσε από την φλόγα του κεριού. Νύχτωσε και αυτός ακόμα εκεί. Η ανάσα από το μουλάρι τον ζεσταίνει λίγο, αλλά το κρύο είναι πολύ. Κάποια στιγμή τον αποπήρε ο ύπνος. Δεν κατάλαβε την ώρα που πέρασε. Σηκώθηκε κάποια στιγμή και κοίταξε έξω. Το χιόνι σταμάτησε να πέφτει και άδραξε την ευκαιρία να φύγει . Μέσα στο κρύο και στο χιόνι περπάτησε για αρκετή ώρα μέχρι να φτάσει στο Καρπενήσι. Εκεί, έκανε την δουλειά που τον έστειλε να κάνει ο πατέρας του και σύντομα ξεκίνησε πάλι για την επιστροφή. Με τις ίδιες δυσκολίες και αντιξοότητες κατάφερε να φτάσει στο σπίτι. Σύντομα πάλι θα ξανακάνει την ίδια διαδρομή. Η οικογένεια έχει ανάγκες και πάντα τα μεγαλύτερα παιδιά επωμίζονται περισσότερες δουλειές. Ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρός και δεν κάνει διακρίσεις. Ούτε σε ηλικίες, ούτε σε φύλο, ούτε σε καιρικές συνθήκες.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ -1985

Σε ένα σχολείο στο ίδιο ορεινό χωριό υπάρχουν περίπου 35 παιδιά. Δημοτικό και γυμνάσιο τριτάξιο. Κάποια τμήματα του Δημοτικού είναι μαζί. Η πρώτη, η δευτέρα και η Τρίτη, είναι τα παιδιά όλα μαζί. Τα νεότερα ζευγάρια του χωριού, έχουν φύγει προ πολλού για τις μεγάλες πόλεις. Εκεί που οι πολιτικοί έταξαν δουλειές και χρήμα, για την άγρα ψήφων. Οικογένειες ολόκληρες, έκαναν εσωτερική μετανάστευση. Θυρωροί, επιστάτες, οδηγοί, οικοδόμοι, σερβιτόροι και αστυνομικοί είναι η ζήτηση και η ανταπόδοση ψήφου. Παράτησαν χωράφια,περιουσίες, ζωντανά και φίλους για τα φώτα πολυτελείας της Αθήνας. Ο γιος μου είναι καλά, παίρνει καλά λεφτά έλεγαν με καμάρι στο χωριό. Η κόρη μου παντρεύτηκε κάποιον που είναι δημόσιος υπάλληλος, έλεγε κάποια άλλη, όλο κομπασμό για την τύχη της θυγατέρας. Το χρήμα της πόλης δελέασε πολλούς ¨χαζούς¨ χωρικούς αλλά όχι όλους. Κάποιοι έμειναν πίσω. Τα παιδιά τους, πηγαίνουν ακόμα με τα πόδια στο διπλανό χωριό για να πάνε σχολείο. Τα μεγαλύτερα του λυκείου φεύγουν τον Σεπτέμβριο και γυρίζουν τα Χριστούγεννα. Και μετά πάλι τα Φώτα ως τον Ιούνιο. Μακριά από γονείς και αδέλφια. Χωρίς λεφτά και φροντίδα. Μόνα τους στην επιβίωση από νωρίς. Αλλά η δίψα για μάθηση τους κάνει δυνατούς. Στις πόλεις τα παιδιά, παίζουν στα γήπεδα και πάνε κινηματογράφο . Στα χωριά παίζουν στις αλάνες και βλέπουν τηλεόραση. Στις πόλεις τρώνε ΜΠΟΖΟ γαριδάκια και στο χωριό ακόμα ψωμί με λάδι και ζάχαρη.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ-2010

Στο χωριό δεν υπάρχουν πια παιδιά. ΔΕΝ υπάρχουν νέοι. Ο πιο μικρός είναι 25 και αυτός, γιατί δεν έχει τρόπο για να φύγει. Στην Αθήνα τα παιδιά παίζουν PLAYSTATION και pro. Τα πάρκα αναψυχής μεγαλώνουν και ξεζουμίζουν τον μισθό του πατέρα. Οι γειτονιές και τα σπίτια είναι ερμητικά κλειστά. Κανένα παιδί δεν παίζει στον δρόμο γιατί φοβάται. Οι αλλοδαποί και οι ληστείες, έχουν κάνει τους γονείς τρομαγμένους. Δεκαπέντε μέρες στο χωριό, δεν είναι αρκετές για τα παιδιά να χορτάσουν παιχνίδι. Μα κι εκεί όταν πάνε, τα περισσότερα όλο internet και facebook είναι. Η χλιδή της πόλης δεν ζηλεύεται πια. Αλλά ποιος να γυρίσει πίσω.;; Ποιο παιδί αντέχει να περάσει αυτά που οι γονείς του και οι παππούδες του πέρασαν; Και ποια είναι η ΕΛΛΑΔΑ μας ΤΕΛΙΚΑ ;;; Αυτή που μας δείχνουν οι πολιτικοί ;; Αυτοί που μεγάλωσαν με σκατά και λάσπες. Οι αυτοί που μόχθησαν και εργάστηκαν ;; Που είναι το ήθος και το φιλότιμο των ΕΛΛΗΝΩΝ ; Ποιοι είναι τελικά οι ΕΛΛΗΝΕΣ;; Αυτοί που ζουν με κλεμμένα η αυτοί που ζουν με ιδρώτα ;;;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο κυρ Παναγιώτης ήταν ο παππούς μου. Μεγάλωσε με φτώχεια, ήθος και τιμιότητα την μάνα μου. Κι αυτή, μεγάλωσε το ίδιο και εμένα.

Ο Κώστας ήταν ο πατέρας μου και αφιερώνω αυτό το κείμενο στην μνήμη του. Σήμερα, κλείνει πέντε χρόνια μακριά μου. Λεβέντης, εργατικός και τίμιος ως την τελευταία μέρα. Ο θεός ας αναπαύσει την ψυχή του.

Σήμερα, Απρίλιος του 2011 η φτώχεια ξαναχτύπησε πάλι την ΕΛΛΑΔΑ. Οικογένειες ανέργων και καταχρεωμένων νοικοκυριών παντού. Επιχειρήσεις κλείνουν η μια πίσω από την άλλη. Νέοι φεύγουν για το εξωτερικό, αρνούμενοι να παλέψουν για την χώρα τους. Πάντα η εύκολη λύση ήταν η φυγή. Μακριά από τα σπίτια τους. Προτιμούν να πλένουν πιάτα στο εξωτερικό παρά εδώ. ΨΩΡΟΕΓΩΙΣΜΟΣ λέω εγώ. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από παλιά. Δεν φτάνει το ψωμί και το αλεύρι για να ζήσει κάποιος. Αλλά όλοι εσείς, που έχετε ένα χωριουδάκι, γυρίστε πίσω και αγωνιστείτε για ένα καλύτερο αύριο. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ χωρίς εγωισμούς και μίσος. Μόνο η αλληλεγγύη και η φιλία θα σώσουν την ΕΛΛΑΔΑ μας. Και μην ξεχνάτε πως ΕΛΛΑΔΑ δεν είναι η Αθήνα. Είναι, όλο το υπόλοιπο κομμάτι της. Αυτό που χύσαμε αίμα για να ξαναποκτήσουμε και κάποιοι ¨¨ΠΟΥΛΑΝΕ¨¨ για να κονομήσουν. Κανένα ΕΛΕΟΣ στους δοσίλογους . Αλλά με αγώνα τίμιο και δουλειά .Και στο τέλος, πάλι θα νικήσουμε, γιατί η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.





ΟΣΟ ΖΩ ΕΛΠΙΖΩ...

Εξαιρετικό άρθρο του Ελευθεριάδη Ομηρου στο βιβλίο των προσώπων.
http://thalamofilakas.blogspot.com/2011/04/blog-post_8428.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η Γενιά της Ταυτότητας

Η Γενιά της ΤαυτότηταςEίμαστε η γενιά της ταυτότητας. Είμαστε η γενιά που μας σκοτώνουν γιατί κοιτάξαμε το λάθος πρόσωπο. Γιατί αρνηθήκαμε σε κάποιον ένα τσιγάρο ή γιατί είχαμε μια συμπεριφόρα που ενόχλησε κάποιον. Είμαστε η γενιά της εθνικής διασπασής της συνολικής αποτυχίας της συνύπαρξης, και της αναγκαστικής ανάμιξης των φυλών. Είμαστε η γενιά που τιμωρείτε διπλά. Καταδικασμένη να πληρώσει σε ένα κοινωνικο σύστημα που είναι τόσο γενναιόδορο με τους ξένους και που έγινε τόσο δυσβάσταχτο για το δικό μας λαό. Η γενιά μας είναι τα θύματα της γενιάς του Πολυτεχνείου που διοίκησε, μετατρέποντας τις σοσιαλιστικές της ιδέες σε τραπεζικούς λογαριασμούς ξεπουλώντας τον λαό και την πατρίδα. Απορρίπτουμε τα βιβλία της ιστορίας σας, για να ανακτήσουμε τις δικές μας αναμνήσεις μέσα απο τις ηρωικές πράξεις των προγώνων μας που διαγράφετε για να προβάλετε "ολοκαυτώματα" ξένων λαών. Δέν πιστεύουμε πλέον οτι ο Yusuf (αραβικό όνομα) είναι αδελφός μας. Έχουμε σταματήσει να πιστεύουμε σε ένα "Παγκόσμιο χωριό" και στην "Οικογένεια του ανθρώπου" Ανακαλύψαμε ότι έχουμε ρίζες, καταγωγή και ως εκ τούτου έχουμε ένα μέλλον. Η κληρονομιά μας είναι η γή μας, το αίμα μας, η ταυτότητα μας. Είμαστε οι κληρονόμοι του δικού μας μέλλοντος. Κλείσαμε τις τηλεόρασεις για να επιλέξουμε τι να δούμε και τι να διαβάσουμε, για να βγούμε στους δρόμους, να ζωγραφίσουμε τα συνθήματα μας στους τοίχους, να φωνάξουμε απο τα μεγάφωνα εναντίον της διευθαρμένης εξουσίας. Να σηκώσουμε τις σημαίες μας με το Λάμδα ψηλά. Το Λάμδα , που ήταν ζωγραφισμένο στις ασπίδες των περήφανων Σπαρτιατών προγόνων μας! Είναι το συμβολό μας. Δεν υποχωρούμε και δεν ενδίδουμε, κουραστήκαμε και βαρεθήκαμε απο την δειλία σας. Είστε απο τα χρόνια της μεταπολιτευτικής ευημερίας,της μίζας και της κομματοκρατίας, του SOS "Ρατσισμός" και της "ποικιλομορφίας" της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της μιας σακούλας πλαστικά τρόφιμα απο τα Lidl. Eίμαστε η γένια με πάνω απο 50% ανεργία κοινωνικό χρέος , πολυπολιτισμική κατάρρευση και μια έκρηξη του αντιλευκού ρατσισμού. Είμαστε η γενιά με διαλυμένες οικογένειες, αυτοκτονίες και χρέη στο "κοινωνικό" σας κράτος και στίς τράπεζες της δημοκρατίας σας Δέν θα μάς εξαγοράσετε με ένα συγκαταβατικό πολιτικάντικο βλέμμα, με μια αμειβόμενη απο το κράτος εργασία της μιζέριας και ένα ελαφρύ κτύπημα στον ώμο. Δέν χρειαζόμαστε την δική σας πολιτική για την Ελλάδα.Η Ελλάδα είναι η πολιτική μας. Είμαστε απο το χτές, είμαστε απο το αύριο...Είμαστε η Γενιά της Ταυτότητας. Κείμενο απο την Γαλλική Γενιά της Ταυτότητας, προσαρμοσμένο με παρεμβάσεις στα Ελληνικά δεδομένα, απο μπλόγκ "απόρρητο" Όσους μπλόγκερ εμπνέει ας το ανεβάσουν.
http://wwwaporrito.blogspot.gr/

ΚΙΚΕΡΩΝ

Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει από τους ανόητους και ακόμα και τους φιλόδοξούς του. Αλλά δεν μπορεί να επιζήσει από την προδοσία στο εσωτερικό του.Ένας εχθρός προ των πυλών είναι λιγότερο τρομερός γιατί είναι γνωστός και κρατά την σημαία του υψωμένη. Αλλά οι προδότες που κινούνται μεταξύ των εγκλείστων ελεύθερα, οι δικοί τους ύπουλοι ψίθυροι που σιγοψιθυρίζονται μέσα σ’όλες τις αυλές, ακούονται μέχρι τις αίθουσες της κυβέρνησης της ίδιας... γιατί ο προδότης δεν φαίνεται καθόλου ως προδότης: Μιλά με εκφράσεις γνωστές στα θύματά του, και φορά τα πρόσωπά τους και τα ενδύματά τους, απευθύνεται στη μικροψυχία που βρίσκεται βαθιά στις ψυχές όλων των ανθρώπων. Σαπίζει τη ψυχή ενός έθνους, εργάζεται κρυφά και άγνωστος στη νύχτα για να υπονομεύσει τους στυλοβάτες της πόλης μολύνει το πολιτικό σώμα έτσι ώστε να μην μπορεί πλέον να αντισταθεί. Ο δολοφόνος πρέπει να είναι λιγώτερο τρομακτικός

Τὸ καθῆκον μας : Περικλής Γιαννόπουλος , επίκαιρος όσο ποτέ

«Δὲν θὰ κρίνετε Σεῖς οἱ Φράγκοι -τὰ χθεσινὰ Ἀγριογούρουνα- Ἐμᾶς, ἀλλ᾿ Ἐμεῖς θὰ κρίνωμε Σᾶς καὶ τὸν Πολιτισμόν σας.»
Ἡμεῖς οἱ Ἰδεολόγοι εἴμεθα οἱ πνευματικοὶ πατέρες τοῦ λαοῦ. Ἡμεῖς εἴμεθα οἱ πραγματικοὶ ποιμένες αὐτοῦ. Ἡμεῖς κρατοῦμεν εἰς τὰ χέρια μας, τὴν ψυχήν του, τὴν καρδιά του, τὸ πνεῦμά του. Ἡμεῖς ἂν θέλωμεν τὸν διαφθείρομεν ἔως τὸ κόκκαλον. Ἡμεῖς ἐὰν θέλωμεν τὸν ναρώνομεν, τὸν ἀρρωσταίνομεν, τὸν πεθαίνομεν, τοῦ κόπτομεν κάθε καλόν, κάθε χαράν. Ἡμεῖς ἂν θέλωμεν τὸν βοηθοῦμεν ν᾿ ἀνθίσῃ περίφημα, νὰ εἶνε παραδειγματικός, θαυμάσιος. Οὔτε ὁ Δηλιγιάννης, οὔτε ὁ Τρικούπης, οὔτε κανεὶς ἄλλος πταίει, δι᾿ ὅ,τι ἔγινε, δι᾿ ὅ,τι γίνεται. Πταίουν μόνον, κυρίως, πρῶτοι, οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, καὶ ἡμᾶς βαρύνει ὁλόκληρος ἡ εὐθύνη της σήμερον, ἡ φοβερὰ εὐθύνη τῆς αὔριον ὁλόκληρος.

"Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης".-Όμηρος

8 - Φεβρουαρίου 2005

"Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης"

Ψαρούδα-Μπενάκη πρός Κάρολο... Παπούλια.

Η Αποκρυπτογράφηση της δήλωσης