ΒΑΡΙΑ Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Όταν πριν μερικές ημέρες ο Σαρκοζί προειδοποιούσε πως τυχόν κατάρρευση του ευρώ θα άνοιγε τις πύλες της Κολάσεως, δηλαδή του Πολέμου, πολλοί βιάστηκαν να τον κατακρίνουν ως κινδυνολόγο που γίνεται κήνσορας της καταστροφής για να εξυπηρετήσει τα σχέδια του και τα συμφέροντα της Γαλλίας.

- Ανατριχιαστικές δηλώσεις του Πολωνού υπουργού Εξωτερικών

- Πρωτοσέλιδα – σοκ από μέσα ενημέρωσης με τεράστια επιρροή

- Financial Times : Έρχεται κατακλυσμιαίο γεγονός, Μεγάλο Κραχ και Πόλεμος;

- Der Spiegel : Η Ευρωπαική ήπειρος βυθίζεται στην Άβυσσο – Ο φόβος εξαπλώνεται

- Ένα δισεκατομμύριο οι πεινασμένοι – Κάθε δευτερόλεπτο και ένας νεκρός

Την απάντηση την δίνουν όμως οι εξελίξεις.

Εχθές, συμβολικά από την καρδιά της Γερμανίας, το Βερολίνο, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών, συμπλήρωσε τον Γάλλο Πρόεδρο εξομολογούμενος : ''Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού.Μάλλον είμαι ο πρώτος ΥΠΕΞ της Πολωνίας στην ιστορία που εκστομίζει κάτι τέτοιο, αλλά το λέω''.

Και σήμερα το πρωί, δύο κολοσσιαία μέσα ενημέρωσης ''κρέμασαν'' σε τίτλους τον Πόλεμο, που η γενιά μας δεν έχει ζήσει και γνωρίζει από διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς.

Αν ήταν ένα θα μπορούσαμε εύκολα να σκεφτούμε πως επιδιώκει ωφέλη μέσω επικοινωνιακών τακτικών. Όμως είναι δύο και έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.

Πως εξηγούνται όμως όλα αυτά;

Μονολεκτικά, ευρώ είναι η λέξη που ψελλίζουν διεθνείς αναλυτές...

Στις ιστορικές στιγμές που ζούμε μέλλει να αποδειχθεί η βιωσιμότητα του κοινού ευρωπαικού νομίσματος.

''Γεννιέται λύση'' χαρακτηρίζουν κάποιοι το ''κατασκεύασμα'' της Ευρώπης των 3 ταχυτήτων και του κλειστού club, που προωθούν οι Γερμανοί και σέρνουν από πίσω τους λαχανιασμένους Γάλλους.Έχουν μία λογική, το νέο σχήμα που ευαγγελίζονται θα δρα πολύ γρήγορα, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, με απόλυτη επίγνωση ποιός, η Καγκελαρία δηλαδή, είναι το αφεντικό.

''Γεννιέται τέρας'' απαντούν κάποιοι άλλοι που προτάσσουν μία σκέψη που δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει εύκολα, ότι δηλαδή το νέο ευρωπαικό σχήμα θα στερείται οποιασδήποτε νομομοποίησης αφού πέρα της Γερμανίας, όλα τα υπόλοιπα κράτη θα καλούνται απλά να υπογράφουν και να εκτελούν εντολές.

Οι οπαδοί αυτής της άποψης θεωρούν πως αν επικυρωθούν τα γερμανικά σχέδια, ως αντίδραση, θα φουντώσουν ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε κάθε άκρη της ηπείρου μας και θυμίζουν με νόημα πως φτάσαμε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Για προσθέστε στο πάζλ τον ΟΟΣΑ που προειδοποιεί-κραυγάζει πως η Ευρώπη βυθίζεται σε ύφεση.

Δείτε εκτός από τα νούμερα που πιέζουν τους οικονομολόγους και αυτή με τη σειρά τους τους πολιτικούς, πως υπάρχουν και οι άνθρωποι που πιέζουν τις εξελίξεις.

Σύμφωνα με έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, σχεδόν ένα δισεκατομμύριο είναι οι άνθρωποι που ΠΕΙΝΑΝΕ, και κάθε ένα δευτερόλεπτο πεθαίνει και ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ από πείνα.Δεν αφορά πια μόνο την Αφρική το πρόβλημα, αν δεν το ξέρετε μια βόλτα στη γειτονιά σας θα σας διαφωτίσει.

Και κυνικά κάποιοι δεν σκέφτονται πως να τους βοηθήσουν τους πεινασμένους, αλλά πως να τους συγκρατήσουν.

Γίνεται όμως αυτό;

Θα μπορούσε η κατάσταση να γίνει κακή; Εννοώ πολύ κακή –όπως λέμε Μεγάλο Κραχ ή παγκόσμιος πόλεμος; Ένα κατακλυσμιαίο γεγονός από εκείνα που η γενιά μου έμαθε να πιστεύει ότι ανήκουν μόνο στα βιβλία Ιστορίας;

Το βέβαιο είναι ότι στην Ευρώπη πλανάται ένα κακό προαίσθημα. Σε ομιλία του στο Βερολίνο χθες, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών κ. Radoslaw Sikorski, προειδοποίησε: «Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού… Μάλλον είμαι ο πρώτος ΥΠΕΞ της Πολωνίας στην ιστορία που εκστομίζει κάτι τέτοιο, αλλά το λέω: Φοβάμαι την γερμανική ισχύ λιγότερο απ’όσο αρχίζω να φοβάμαι την γερμανική απραξία.»

Ο Γάλλος πρόεδρος κ. Sarkozy είπε πρόσφατα: «Αν το ευρώ ξετιναχτεί, θα ξετιναχτεί η Ευρώπη. Είναι η εγγύηση για ειρήνη σε μια ήπειρο που έχει ζήσει φριχτούς πολέμους».

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί συχνά υποκύπτουν στην πρόκληση του τρόπου που προκαλεί η απειλή πολέμου, για να αντλήσουν υποστήριξη στο αγαπημένο τους ευρωπαϊκό έργο. Σε ομαλές εποχές, ελάχιστοι Ευρωπαίοι παίρνουν στα σοβαρά τέτοιες κουβέντες.

Αντιθέτως μάλιστα, οι κουβέντες για πόλεμο ακούγονται εντελώς αφύσικες σε ανθρώπους που μεγάλωσαν στην πλούσια, ειρηνική δυτική Ευρώπη. Εχω ζήσει όλη την ζωή μου σε έναν κόσμο όπου, ανεξάρτητα από τα πάνω και τα κάτω του, τα πράγματα κυλούσαν όλο και καλύτερα. Ο ναζισμός ηττήθηκε, δικτατορίες έπεσαν σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε, το απαρχάιντ έληξε στη Νότιο Αφρική.

Η ειρήνη και η ευμάρεια έγιναν ο κανόνας για την γενιά μου στην Δύση. Ήταν εύκολο να ξεχαστεί ότι αυτό το γεγονός μας απομόνωνε από τον υπόλοιπο κόσμο. Διαβάζοντας ένα βιβλίο που έγραψε πρόσφατα ο Κινέζος ακαδημαϊκός κ. Yan Xuetong, με συνεπήρε μια φράση: «Στην διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης, βλέπαμε συχνά ανθρώπους να πεθαίνουν από το ξύλο, οπότε κάπου αποκτήσαμε μια ανοσία με το θέμα».

Ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια, η ελπίδα για ειρήνη, ευμάρεια και έναν λογικό βαθμό άνεσης, μεταδόθηκε πέρα από τις προνομιακές περιοχές της Δύσης. Την Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης διαδέχτηκε η Κίνα των εμπορικών κέντρων και των εργοστασίων. Η Ινδία της Μητέρας Τερέζας αντικαταστάθηκε εν μέρει από την Ινδία της επανάστασης της Πληροφορικής.

Η παγκοσμιοποίηση έκανε τον πλανήτη να δείχνει πιο ασφαλής και πιο ομογενής, καθώς οι νέες μεσοαστικές τάξεις της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης υιοθετούσαν τις ανέσεις και τις αξίες του καπιταλισμού. Η παγκόσμια ειρήνη, που στην ψυχροπολεμική περίοδο εξαρτιόταν, όπως έδειχνε, από τα πυρηνικά όπλα, έμοιαζε πια να επαφίεται στο διεθνές εμπόριο και τον κοινό εναγκαλισμό του καταναλωτισμού.

Μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση, οι κουβέντες που ακούγονταν στο τραγούδι της προεκλογικής εκστρατείας του Tony Blair το 1997, έδειχναν να πιάνουν το πνεύμα της εποχής: «Μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα».

Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, ανακαλύψαμε ότι τα πράγματα μπορούν σίγουρα να γίνουν χειρότερα. Το θέμα είναι: Πόσο χειρότερα;

Ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη είναι μεγάλος. Οι απειλές για χρεοκοπίες κρατών και διάλυση του ευρώ αυξάνονται –και μαζί τους αυξάνονται οι απειλές κατάρρευσης τραπεζών, κοινωνικού πανικού, βαθιάς ύφεσης και μαζικής ανεργίας. Κάτι σαν την σύγχρονη εκδοχή του Μεγάλου Κραχ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σύνολο, είναι η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη –οπότε το οικονομικό χάος αναπόφευκτα θα έχει παγκόσμιες επιπτώσεις. Θα παγώσει το εμπόριο και θα απειλήσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Το μάθημα του Μεγάλου Κραχ του ’30 είναι ότι η παγκόσμια ύφεση αποδυναμώνει τις δημοκρατίες, προκαλεί αύξηση ριζοσπαστικών νέων πολιτικών δυνάμεων και, εντέλει, κλιμακώνει τον κίνδυνο διεθνούς σύρραξης.

Σε μια σύγχρονη εκδοχή της δεκαετίας του 1930, θα βλέπαμε μια νέα γενιά εθνικιστών πολιτικών να ανέρχεται στην Ευρώπη, μέσα σε περιβάλλον οικονομικού χάους και διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εντάσεις θα αυξάνονταν και εκτός της Ευρώπης, καθώς η διεθνής οικονομία θα χειροτέρευε. Οι αλλαγές στις ισορροπίες δυνάμεων με την Ασία θα επιταχύνονταν, με την ανερχόμενη Κίνα να αντιμετωπίζει μια αποδυναμωμένη Αμερική. Στην Κίνα όσο και στην Αμερική, ο εθνικισμός και ο προστατευτισμός θα αύξαναν την επιρροή τους λόγω της οικονομικής κρίσης.

Αυτά τα σενάρια δεν είναι απίθανα. Ωστόσο, παρά τους παραλληλισμούς, και πάλι εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι επιστρέφουμε στο ’30. Και υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι μάλλον θα γλιτώσουμε.

Πρώτον, είναι η ίδια η γνώση για το τι πήγε στραβά 80 χρόνια πριν, ίσως βοηθήσει τους πολιτικούς να αποφύγουν τα ίδια λάθη. Η επίμονη έμφαση της Κίνας στην ανάγκη μιας «ειρηνικής ανέλιξης» οφείλεται σε ένα βαθμό στην γνώση των φριχτών σφαλμάτων που έκανε η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας.

Δεύτερον, υπάρχει το λογικό επιχείρημα ότι τα 66 χρόνια ειρήνης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και τα αναπτυσσόμενα έθνη από το 1945, είναι το αποτέλεσμα της προόδου του πολιτισμού μάλλον, παρά ένα τυχερό γύρισμα στον κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας. Στο βιβλίο του “The Better Angels of Our Nature”, ο κ. Steven Pinker του Πανεπιστημίου του Harvard, ισχυρίζεται ότι το ανθρώπινο γένος γίνεται όλο λιγότερο πολεμόχαρο και ότι «σήμερα ίσως ζούμε στην πιο ειρηνική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας».

Τέλος, ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει ως σημείο αναφοράς ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο αφθονίας απ’όσο στο ’30. Σε ένα οικονομικό κραχ, ο κόσμος μπορεί και πάλι να χάσει τις αποταμιεύσεις, τη δουλειά και το σπίτι του, αλλά είναι λιγότερο πιθανό να πέσει σε απόλυτη ένδεια. Ως εκ τούτου, ίσως είναι λιγότερο επιρρεπής σε πολιτικό φονταμενταλισμό. Η οικονομία της Λετονίας συρρικνώθηκε 18% το 2009 αλλά στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκαν στην εξουσία δύο κεντρώα κόμματα. Στην Ισπανία η ανεργία είναι ήδη πάνω από 22% και πάνω από 45% μεταξύ των νέων, όμως τις πρόσφατες εκλογές κέρδισε ένα κεντροδεξιό κόμμα.

Οπότε, αν και ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης είναι πολύ πραγματικός, δεν πιστεύω ότι κινδυνεύουμε να κυλήσουμε σε πόλεμο. Όμως, ίσως αυτό οφείλεται απλώς στην έλλειψη φαντασίας κάποιου που ήταν αρκετά τυχερός ώστε να μεγαλώσει σε μια εποχή απαράμιλλης ειρήνης και αφθονίας.
NEWSIT

Πηγή
ΒΑΡΙΑ Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ | Άμυνα-Πολιτική