Κάποτε οι εβραίοι θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν επ' άπειρον να εκμεταλλεύωνται την καλωσύνη του Ελληνικού λαού.
Ο Νίκων ο Μετανοείτε είναι ο πολιούχος Άγιος της Σπάρτης του οποίου η εκκλησία εορτάζει την μνήμην στις 26 Νοεμβρίου. Ο Άγιος αυτός, είχε αντιληφθή τι σημαίνει εβραίος και
«διεξήγαγεν εν Σπάρτη αγώνας κατά των εκεί εγκατεστημένων Ιουδαίων, ους και κατώρθωσεν εν τέλει να εκδιώξη» (ενθ. ανωτ. τόμος 14ος, σελ. 457, λ. «Νίκων»).
Ο Μέγας Αθανάσιος στην εργασία του «Λόγος περί της ενανθρωπίσεως του Λόγου» καταπολεμεί τους εβραίους, τους οποίους κατηγόρησε «επίσης ότι για να προσβάλουν την χριστιανικήν θρησκείαν μετέβαιναν εις εκκλησίας και «εγυμνούντο εις τα άγια βαπτιστήρια Ιουδαίοι». Ο μάρτυς Ιουστίνος, του οποίου η μνήμη εορτάζεται την 1ην Ιουνίου (απεκεφαλίσθη την 1 Ιουνίου 187) εσπούδασε Αρχαιοελληνική φιλοσοφία και εδίδασκε ότι ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος ενεβάθυναν πλήρως εις το πνεύμα του Χριστιανισμού». Και αυτός έγραψε εναντίον του Ιουδαϊσμού. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος Β', ο πρώτος μετά την άλωσιν Πατριάρχης, ένθερμος οπαδός της Αριστοτελικής φιλοσοφίας έγραψε πολλά φιλοσοφικά έργα, (τόμος 160, 161 της «Ελληνικής Πατρολογίας» εις Migne) τα οποία δεν κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Και αυτός πολέμησε τους εβραίους όχι με ένα, αλλά με αρκετά βιβλία. Ο Γεννάδιος Β' εγνώριζε άριστα τον υπονομευτικό ρόλο των Ιουδαίων εις βάρος της Αυτοκρατορίας μας, ιδίως μετά την διάσκεψιν της Φλωρεντίας, όπου επεβλήθη στον τραγικό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνον τον Παλαιολόγον η ένωσις των εκκλησιών.
Προς περαιτέρω αποκάλυψη, αν και δεν χρειάζεται, της εβραϊκής συμπεριφοράς κατά την Τουρκοκρατία, επικαλούμαι τις διαπιστώσεις του Μητροπολίτου Κορίνθου Παντελεήμονος, ο οποίος στο βιβλίο του «Εβραίοι και Χριστιανοί» (έκδ. «Πνοή» Κόρινθος 1980, σελ. 26) σημειώνει:
«Οι Εβραίοι συκοφαντούσαν αλύπητα και συνεχώς τους Χριστιανούς στους Τούρκους, έπαιρναν μέρος στους βασανισμούς των Χριστιανών από τους Τούρκους, αποτελείωναν τους Χριστιανούς νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες και προέβησαν σε εξευτελισμούς, γενικά των νεκρών σωμάτων τους. Ενδεικτικά μέσα στα πολλά αυτά γεγονότα αναφέρω τις πασίγνωστες πράξεις τους που έκαναν για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο τον Κοσμά του Αιτωλού και για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε'.
Στην Επανάσταση του 1821, όπως λέγουν τα κείμενα και οι πηγές, αποδεικνύεται ότι ήσαν υπέρ των Τούρκων, κατά των επαναστατημένων Ελλήνων και τους πρόδιναν όσο μπορούσαν περισσότερο στους Τούρκους, τους υπόσκαπταν δε με κάθε μέσο όπου και όπως τους δινόταν η ευκαιρία».
Τα ανωτέρω δεν τα λέγει κάποιος αντιεβραίος, αλλά ένας εν ενεργεία Μητροπολίτης, που φυσικά δεν μπορεί να τον «κατηγορήση» κανείς για ναζισμό, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι εβραίοι εναντίον όσων τους καταγγέλουν.
Ήθελα να ήξερα, όμως, γιατί αυτές τις αλήθειες τις κρύβουν στην σχολική εκπαίδευση; Δεν απαιτείται να είναι κανείς ευφυής, για να καταλάβη ποιοι φροντίζουνε να απαλειφθούν τα ιστορικά γεγονότα και έτσι τα Ελληνόπουλα να μη μαθαίνουν την αλήθεια. Κάποτε όμως γι' αυτή την εκπαιδευτική αποπληροφόρηση θα ζητηθούν ευθύνες, από τους εβραιόπληκτους συγγραφείς των σχολικών βιβλίων. Κάποιοι θα πληρώσουν ακριβά την εβραιοδουλεία τους.
Αν πάρετε το ογκώδες σύγγραμμα «Συναξαριστής Νεομαρτύρων» (1400-1900 μ.Χ.) της εκδόσεως «Ορθοδόξου Κυψέλης» (Θεσ/νίκη 1984) θα δήτε πόσοι Άγιοι και ιερομάρτυρες της εκκλησίας μας εβασανίσθησαν και πέθαναν εξ αιτίας των συκοφαντιών των εβραίων. Τα επεισόδια δεν είναι μεμονωμένα, αλλά ατελείωτα και δείχνουν το εβραϊκό μίσος, κατά των Ελλήνων. Μπροστά στους εβραίους οι Τούρκοι ήσαν ηπιώτεροι, διότι παρά τις εβραϊκές συκοφαντίες οι διάφοροι μπέηδες ή αγάδες δίνανε στους κατηγορουμένους την ευκαιρία να σωθούν, αν αλλαξοπιστήσουν.
Δεν θα παραλείψω να προσθέσω δίχως να σας κουράσω με παραδείγματα, ότι οι εβραίοι μετετρέποντο σε θηριώδεις, όταν απέναντί τους είχανε κανένα αγαθό αρχιερέα, σαν τον Αναστάσιο. Όταν όμως επρόκειτο να αντιμετωπίσουν δυναμικούς ιεράρχες, τότε θρασυδείλως εξαφανίζονταν ή αν τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι υφίσταντο τις συνέπειες της αυθάδειάς των. Έτσι έπαθαν με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο Α' (370-444). Σε μία ταραχή δολοφονήσανε μερικούς Έλληνες. Οπότε ο Κύριλλος
«τεθείς επί κεφαλής του πλήθους περιήρχετο τας ισραηλιτικάς συναγωγάς απειλών και δέρων, και δεν ηθέλησε να επέμβη δια να σταματήση την υπό του πλήθους διαρπαγήν των ιουδαϊκών περιουσιών». (εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ» τόμος 11 σελ. 802, λ. «Κύριλλος»).
Μετά από κάθε «διωγμό» οι εβραίοι επαναλαμβάνανε κλαψουρίζοντας το χιλιοειπωμένο τροπάριο, ότι τους καταδιώκουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Έχει διαπιστωθή ιστορικά ότι οι εβραίοι:
«Επιδιώξανε την εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου με κάθε μέσο. Στη Σμύρνη, αρχές Απριλίου του 1821, διαδίδανε ψεύτικες φήμες, ότι στα ελληνικά πλοία, όσους Τούρκους πιάνανε, τους άλειφαν με ρετσίνι και τους καίγανε. Πολλαπλασιάζανε μ' αυτόν τον τρόπο την εκδικητική μανία των εξαγριωμένων, από την Ελληνική Επανάσταση, τουρκικών ορδών». (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» τόμος Β' σελ. 64)
Και μετά την μικρασιατική καταστροφή η συμπεριφορά των εβραίων υπήρξε πραγματικά εβραϊκή. Ο Αντώνιος Πισσάνος στο βιβλίο του «Αιχμάλωτοι του Κεμάλ» (για περισσότερα εις Δ. Καψάλαν σελ. 48) γράφει τα εξής συγκλονιστικά:
«...Με τους Τούρκους συμπράττουν και οι Εβραίοι οι οποίοι απελάμβανον πάσης προστασίας και υποστηρίξεως εκ μέρους της Ελληνικής Διοικήσεως. Αυτοί οι οποίοι υπεστηρίζοντο από τον άθλιον Στεργιάδην και είχαν τόσα προνόμια, αυτοί, λέγω, συμμαχούσαν σήμερα με τους Τούρκους.
Καθισμένοι εις τα καφενεία, εχλεύαζον τους Έλληνες, τους κτυπούσαν, τους παρέδιδαν εις τους σφαγείς. Και όταν διήρχοντο τα τάγματα των αιχμαλώτων, έρριχναν γυαλιά στους δρόμους, δια να σχίζωνται τα γυμνά των πόδια και να υποφέρουν περισσότερο τα θύματα της Κεμαλικής θηριωδίας.
Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Σμύρνη, πολλοί Εβραίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους. Εις τα αστυνομικά τμήματα υπήρχαν προδόται Εβραίοι. Εις τον σταθμόν των διαβατηρίων αυτοί έκαμαν τον έλεγχον. Εις την αποβάθρα επίσης. Αυτοί υπέσχοντο εις τους Έλληνες ότι θα τους έσωζαν, δια να πάρουν χρήματα και δια να τους παραδώσουν ύστερα ευκολώτερα εις τους σφαγείς των. Δεν υπήρξε ευκαιρία που να μην την εξεμεταλλεύθησαν εις βάρος των Ελλήνων. Ειργάσθησαν σαν τα φίδια. Η Ελληνική Διοίκησις τους εζέσταινε, τους επροστάτευε και αυτοί σήμερον έγιναν όργανα καταστροφής δια τους Έλληνας. Τουλάχιστον θα γίνουν αυτά μαθήματα εις τους Κυβερνήτας μας; θα μάθουν να λαμβάνουν μέτρα αμύνης και προνοίας;
Εις την συνοικίαν Μπας-Οτουράκ απ’ όπου διερχόμεθα οι Εβραίοι ειρωνεύονται με την γνωστήν προφοράν των Ζήτω Βενιζέλος... Ζήτω Κωνσταντίνος... Και ένας άλλος φωνάζει εις άπταιστον Ελληνικήν: «Εμπρός με τον στέφανον της δόξης προς την Αγιά Σοφιά!». Εν τω μεταξύ οι υποκόπανοι των στρατιωτών ανεβοκατεβαίνουν εις τα πλευρά των Ελλήνων αιχμαλώτων, ενώ οι πολίται Εβραίοι και Τούρκοι... χειροκροτούν».
Ο πρώην Γενικός Γραμματεύς και βουλευτής του ΚΚΕ Ελ. Σταυρίδης, στο αποκαλυπτικότατο βιβλίο του «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ» (Αθ. 1953 και ανατύπωσι 1988, έκδ. «Ελεύθερη Σκέψις») μας πληροφορεί ότι η:
«Σοσιαλιστική Φεντερασιόν», αποτελούμενη από υπέρ τα 2.000 μέλη, κατά 90% μορφωμένους Εβραίους, ταξιδεύσαντας εις την Ευρώπην και μορφωθέντας εκεί σοσιαλιστικώς. Αυτή ήτο πολιτική οργάνωσις των Εβραίων κυρίως, αλλά σοσιαλιστική, με σοβαράν πολιτικήν δράσιν, ακόμη από της εποχής της Τουρκοκρατίας. Ήτο συνδεδεμένη με το διεθνές σοσιαλιστικόν κίνημα και απετέλει επισήμως τμήμα της Β' Σοσιαλιστικής Διεθνούς της Βέρνης εις τα συνέδρια της οποίας απέστελλε τακτικά τους αντιπροσώπους της.
Από του 1908 είχε συνεργασθή με τους Νεότουρκους, των οποίων το κέντρον ήτο η Θεσσαλονίκη, προς ανατροπήν του Σουλτάνου Χαμίτ, και πολλά μέλη αυτής, εν οις και ο γνωστός μετέπειτα Αβραάμ Μπεναρόγια, μετέσχον του αγώνος των Νεότουρκων και εξεστράτευσαν εκ Θεσσαλονίκης κατά της Κωνσταντινουπόλεως και του Χαμίτ». (ενθ. ανωτ. σελ. 14).
Στο βιβλίο του Ελ. Σταυρίδη, τον οποίον εγνώριζα προσωπικώς, βλέπει κανείς την εβραϊκή επιρροή πάνω στο ΚΚΕ. Κομμουνιστές βουλευτές και ανώτατα κομμουνιστικά στελέχη ήσαν εβραίοι π.χ. Βεντούρα, Κοέν, Αρντίττι, Πινχάς, Μπεναρόγια, Σουλάμ κ.τ.λ. Όλοι αυτοί οι εβραίοι ηγωνίζοντο για την εξασθένηση της Ελλάδος και κυρίως για την απόσπαση Ελληνικών εδαφικών περιοχών.
Το 1927 οι εβραίοι βουλευτές υποκινούν την αυτονόμησιν της Μακεδονίας. Ο Εισαγγελεύς ζητεί από την βουλήν την άρσιν της ασυλίας των, για να ασκήση εναντίον τους ποινικήν δίωξιν «ως επιζητούντων την απόσπασιν τμήματος της επικρατείας». Μαζί με τους εβραίους βουλευτές κατηγορούνται και οι Έλληνες που ανήκαν στο ΚΚΕ. Κατά την συζήτησιν στην βουλήν, οι εβραίοι αυθαδίασαν και υπεστήριξαν την «ελευθερίαν των μειονοτήτων»! Ιδιαιτέρως εξοργιστικός υπήρξε ο Ζακ Βεντούρα,
«Ο Βεντούρα, καθ’ α Εβραίος, μετέφερε το ζήτημα και ωμίλησεν ως εκπρόσωπος της ισραηλιτικής μειονότητας υπέρ των ελευθεριών των μειονοτήτων, τονίσας τελικώς ότι «εις την έννοιαν της αυτονομήσεως της Μακεδονίας περιλαμβάνεται ακριβώς η έννοια της ελευθερίας των μειονοτήτων!» Φυσικά η Βουλή δεν επερίμενε ν' ακούση το πως οι Εβραίοι εννοούσαν την αυτονόμησιν της Μακεδονίας, αφού ταύτην θα την επεθύμουν και οι αστοί Εβραίοι και όχι μόνον οι κομμουνισταί τοιούτοι!» (ενθ. ανωτ. σελ. 443).
Τελικά η βουλή, επί 128 παρόντων έδωσαν 98 καταδικαστικές ψήφους στον Βεντούρα και 96 στον Σουλάμ. Οι σχέσεις εβραϊσμού - κομμουνισμού στην Ελλάδα είναι πασίγνωστες. Από το 1918 οι γνήσιοι σοσιαλιστές έχουν καταγγείλει ότι το ΚΚΕ υπήρξε εβραϊκό δημιούργημα, όπως άλλως τε ο μαρξισμός, με σκοπό την εξυπηρέτηση των εβραϊκών συμφερόντων που ήθελαν αδύνατη, μικρή και συνεχώς σπαρασσομένην από εσωτερικές έριδες Ελλάδα. Το «Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών» (έτος ιδρύσεως 1911) δια του προέδρου του Ν. Γιαννιού διεκήρυττε και επληροφόρει τον Ελληνικό λαό ότι:
«Ιδρυταί του Κ.Κ.Ε. τόσον εις τας Αθήνας, όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ' όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν.
Προσήλθαμεν, εν τούτοις, ως μειοψηφία εις το πρώτον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ' απεχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας». (ενθ. ανωτ. σελ. 13 και εις έφημ. «Έθνος» 17 Μαίου 1951)
Ωστόσον οι Έλληνες βουλευτές του ΚΚΕ ανησυχούσαν, διότι διεπίστωναν ότι οι εβραίοι χρησιμοποιούν το ΚΚΕ ως όργανόν τους. Ο Ελ. Σταυρίδης σημειώνει σχετικά:
«Το ότι οι Εβραίοι απεδείχθησαν περισσότερον Εβραίοι και ολιγώτερον κομμουνισταί ή μάλλον το ότι απεδείχθη ότι οι Εβραίοι παραμένουν Εβραίοι και όταν ακόμη, είναι κομμουνισταί και απειθαρχούν εις το κόμμα προκειμένου να ψηφίσουν ομοεθνείς των προεκάλεσεν αγανάκτησιν».
Από τότε περάσανε πολλά χρόνια. Όμως η διαγωγή των εβραίων απέναντί μας δεν άλλαξε. Σε κάθε ευκαιρία δείχνουν το ανθελληνικό τους μίσος, πάντοτε χωρίς λόγο. Θέλω να πω ότι, μολονότι δεν τους προκαλούμε αυτοί εκδηλώνουν εναντίον μας μία εχθρότητα, που αν δεν γνωρίζαμε τα βαθύτερα αίτιά της θα την θεωρούσαμε ακατανόητη ή παράλογη.
Φέρνω ένα παράδειγμα. Όλος ο κόσμος ξέρει τις καταπιέσεις που υπέστησαν από τους Τούρκους κατακτητές οι ομοεθνείς μας στην Κωνσταντινούπολη Η ομογένειά μας συρρικνώθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες στις πέντε. Μονάχα οι εβραίοι αμφισβητούν την εξόντωση και τους διωγμούς των Ελλήνων! Στην εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς» (20 Ιουλίου 1966) διαβάζομεν:
«Ο αρχιρραβίνος του Ισραήλ Γαβριήλ Νισσίμ, εμφανιζόμενος ως διαπρύσιος κήρυξ του... τούρκικου φιλελευθερισμού, διέψευσεν ότι οι Τούρκοι καταπιέζουν τους ομογενείς της Κωνσταντινουπόλεως, τονίζων δε «οι ισχυρισμοί των Ελλήνων στερούνται λογικής βάσεως»!
Με παρόμοια παραδείγματα ανθελληνισμού είναι γεμάτη η ιστορία. Όταν τα βάλετε το ένα δίπλα στο άλλο από μόνο του θα σχηματισθή το απαίσιο πρόσωπο του μισέλληνος εβραίου. Την αλήθεια αυτή καμμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψη, αλλά και για καμμιά σκοπιμότητα δεν πρέπει να αποσιωπήσουμε. Επομένως όταν λέμε την αλήθεια, τότε όσοι μας αποκαλούν «αντισημίτες» είναι κοινοί συκοφάντες.
Εφ' όσον μας είναι γνωστόν το εβραϊκό μίσος δεν πρέπει να απορή κανείς που όταν οι εβραίοι αναφέρονται στην μικρασιατική καταστροφή χαίρονται και μας ειρωνεύονται που ηττηθήκαμε. Η εβραϊκή αυθάδεια είναι τόσον προκλητική, ώστε σοβαρές Ελληνικές εφημερίδες αναγκάζονται να αγανακτούν με οξύτητα, π.χ. ο «Ελληνικός Βορράς (13 Απρ. 1974) με τίτλο «Από τέτοιο σκυλί...» έγραψε:
«Η υπ' αριθμόν 1 ανθελληνική εφημερίς της Τουρκίας, η γελοία «Χουριέτ», εδημοσίευσεν άσεμνον, ως η ιδία, γελοιογραφίαν, ενθυμίζουσα εις τους Έλληνας το 1922.
Δια την «Χουριέτ» τι να πη κανείς; Την εξέδωσεν ένας Εβραίος από την Αλβανίαν, ο Σεντάτ Σεμαβή, ο οποίος εκοιμάτο επί χρόνια εις τας αποθήκας του «Ταχυδρόμου» της Θεσσαλονίκης. Από τέτοιο σκυλί, τέτοια εφημερίς θα εξεδίδετο».
Βλέπετε λοιπόν οι εβραίοι χωρίς να τους ενοχλούμε μας προκαλούν με άσεμνο μάλιστα τρόπο υπενθυμίζοντάς μας την καταστροφή του 1922.
Είναι αξιοπαρατήρητο, μολονότι αρκετά γνωστό, ότι οι εβραίοι δεν μάχονται κατά μέτωπο τον Ελληνισμό σαν εβραίοι, αλλά κρύβονται πίσω από άλλα ονόματα, άλλες εθνικότητες, γιατί φοβούνται τις συνέπειες. Τέτοιες ύπουλες περιπτώσεις βρίσκει κανείς στην ιστορία πάμπολλες. Νομίζω όμως ότι χρειάζεται ένα παράδειγμα, που παίρνω από τη σύγχρονη πολιτική ζωή.
Έχουμε ωρισμένες διαφορές με την Τουρκία. Είναι γεγονός. Έρχονται λοιπόν οι εβραίοι και δίχως να φαίνωνται υποδαυλίζουν τους Τούρκους εναντίον μας. Σκοπεύουν να συγκρουσθή Ελλάς-Τουρκία για να επωφεληθούν. Κυκλοφορούν στην Τουρκία δύο εφημερίδες με τουρκικά ονόματα, αλλά υπό εβραϊκό έλεγχο. Αυτές οι δύο εφημερίδες συστηματικά ερεθίζουν τους Τούρκους, γράφοντας και διαδίδοντας ψέμματα και συκοφαντίες σε βάρος των Ελλήνων. Από το 1974 οι Έλληνες δημοσιογράφοι είχαν επισημάνει το καταχθόνιο εβραϊκό παιγνίδι. Ο Ηλίας Κύρου έγραψε πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς» (21 Απρ. 1974):
«Και εχθρά της ελληνοτουρκικής φιλίας είναι κατ' εξοχήν η εφημερίς «Χουρριέτ», την οποίαν ίδρυσεν ο Σεντάτ Σεμαβή, Εβραίος από την Αλβανίαν. ο οποίος, προπολεμικώς ειργάζετο εις την τότε εκδιδομένην εις την Θεσσαλονίκην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» ως κλητήρ και εκοιμάτο εις την αποθήκην χάρτου...
Εις τον κ. Τσετίν ανεφέρθησαν και άλλα. Ότι ο Σεντάτ Σεμαβή έφυγε κάποτε εις την Κωνσταντινούπολιν, όπου εγκατεστάθη. Με την οικονομικήν βοήθειαν Ισραηλιτών, εξέδωσε την «Χουρριέτ», η οποία εξειλίχθη εις το πλέον φανατικόν ανθελληνικόν φύλλον της Κωνσταντινουπόλεως. Ο υιός του Σεμαβή, αποθανόντος εν τω μεταξύ, εκδίδει σήμερον την «Γκιουν Αϊντί», επίσης ανθελληνικήν εφημερίδα. Τον δε ανθελληνικόν αγώνα της «Χουρριέτ» χρηματοδοτεί και εμπνέει ένας άλλος Κωνσταντινουπολίτης Εβραίος, ο Μπουρλά, καταγόμενος εκ Θεσσαλονίκης και αναχωρήσας από την Θεσσαλονίκην -ο πατήρ του- όταν η πόλις έγινεν ελληνική».
Τον επόμενο χρόνο διαβάζουμε στην «Βραδυνή» (9 Απρ. 1975) υπό τον τίτλο: «προκλητικός ο Τουρκικός τύπος» τα παρακάτω ειδησιογραφικά σχόλια.
«Εν τω μεταξύ συνεχίζεται η προκλητική αρθρογραφία και ειδησεογραφία του τούρκικου τύπου εναντίον της Ελλάδος. Μεταξύ των άλλων η εφημερίς «Γκιούν Αϊντίν» κατηγορεί την Ελλάδα ότι προετοιμάζει πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, ενώ η «Χουρριέτ» σε κύριο άρθρο υποστηρίζει ότι η Ελλάς καταβάλλει προσπάθεια δημιουργίας Ελληνοτουρκικής ρήξεως.
Και αφού αναφέρεται σε φανταστικές ελληνικές πτήσεις στην Θράκη και στα Ελληνικά ναυτικά γυμνάσια προσθέτει:
«Εάν κανείς, όλα αυτά τα μελετήση θα βγάλη το συμπέρασμα, ότι η Ελλάς εξοπλίζεται δια να κάμη μίαν ένοπλον αναμέτρησιν με την Τουρκία. Ίσως ωρισμένοι Έλληνες να φιλοδοξούν να μεταβάλλουν πάλι την Ίσταμπουλ εις Κωνσταντινούπολιν. Η Αμερική μας έχει διακόψει την στρατιωτικήν βοήθειαν και όμως η αγωνία τους ενετάθη. Διότι είναι γνωστό εις την Ελληνική ιστορία, ότι ένα έθνος δύναται να πολεμήση εάν έχη την στρατιωτικήν βοήθειαν ενός Μεγάλου Έθνους. Παρ' όλα αυτά όλες οι αναφορές των Ελλήνων στρατιωτικών διοικητών είναι γεμάτες από παραμύθια.
Εάν οι κυβερνητικοί παράγοντες της Ελλάδος υπολογίζουν εις αυτά τα παραμύθια, ημείς τους πληροφορούμε ότι θα βγουν γελασμένοι με τους υπολογισμούς των».
Εσείς που τώρα ξέρετε ότι η «Χουριέτ» και η «Γκιουν Αϊντίν» είναι εβραϊκές καταλαβαίνετε για ποιο λόγο οξύνουν με ψέμματα τις σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας. Οι εβραίοι νοιάζονται μήπως μεταβάλλουμε την Ίσταμπουλ σε Κωνσταντινούπολι! Αυτό τους ενοχλεί... Αλλά και οι Έλληνες που δεν έχουν πληροφορίες παρασύρονται και γράφουν: «προκλητικός ο τουρκικός τύπος». Μα δεν είναι ο τουρκικός τύπος, αλλά ο εβραϊκός! Ή μήπως και τώρα αμφιβάλλετε;
Όποτε μπορούν οι εβραίοι να πλήξουν τον Ελληνισμό το πράττουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά, ατελείωτα, ώστε δεν θάτανε υπερβολή σε κάθε ανθελληνική ενέργεια να πούμε: «Cherchez le Juif». Ο εβραϊκός ανθελληνισμός καλύπτει κάθε μισελληνική εκδήλωσι. Από σφαγές ανθρώπων, μέχρι καταστροφές έργων τέχνης. Από συνεργασία με εχθρούς της Ελλάδος, μέχρι κάψιμο Ελληνικών βιβλίων. Από υπονόμευση του Ελληνισμού, μέχρι πολεμική κατά των Ελληνικών ιδανικών.
Κάπου-κάπου μαθαίνουμε μερικές αλήθειες τυχαία. Υπεστηρίχθη παλαιότερον η γνώμη, ότι στο πρώτο αμερικανικό «Κογκρέσσο» ετέθη το ζήτημα καθιερώσεως επισήμου γλώσσης του νεοσύστατου Αμερικανικού κράτους. Άλλοι πρότειναν την αγγλική γλώσσα κι άλλοι την αρχαιοελληνική! Όταν αυτά ελέγοντο στην Ελλάδα οι εξυπνάκηδες νεοέλληνες αμφιβάλλανε και γελούσαν. Κι όταν εμείς τα παρουσιάσαμε μας κατηγορούσαν για προγονοπληξία. Ξέραμε όμως ότι μιλούσαμε την αλήθεια. Ξέραμε επίσης, ότι αν δεν επιβλήθηκαν τα αρχαιοελληνικά στις ΗΠΑ τούτο ωφείλετο στην αντίδραση των εβραίων, οι οποίοι κατορθώσανε με πλειοψηφία μόνο μιας ψήφου (του εβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ) να επιβάλουν τα αγγλικά.
Η επιβεβαίωσι των απόψεών μας ήλθε με τον επισημότερο τρόπο.
Το 1970 αφίχθη στην Ελλάδα σαν πρεσβευτής της Αμερικής ο Τάσκα. Σε λόγο που εκφώνησε περιέγραψε τον τρόπο, με τον οποίον δεν καθιερώθηκε στην Αμερική σαν επίσημη γλώσσα η Ελληνική. Εξ αιτίας της αντιδράσεως των σιωνιστών και εξ αιτίας μιας και μόνης ψήφου του εβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ δεν έγινε η Ελληνική γλώσσα η επίσημη γλώσσα της Αμερικής. Αν δεν αντιδρούσαν οι σιωνιστές αναλογίζεστε τα οφέλη που θάχε η πατρίδα μας, από την επικράτηση της Ελληνικής γλώσσης; Ο Τάσκα είπε (εφημερίς «Εστία» 17.8.1970):
«Αναλογιζόμενος την σημασίαν της συναντήσεώς σας, ανεθυμήθην κάποιον, ο οποίος μου είπεν, ότι αι Ηνωμ. Πολιτείαι, κατά τας πρώτας των ημέρας (Σ.Σ. ως έθνους), τόσον εθαύμαζαν την σοφίαν και τας γνώσεις της αρχαίας Ελλάδος, ώστε όταν οι ιδρυταί της χώρας μας, συνήλθαν, δια να αποφασίσουν ποία θα ήτο η εθνική γλώσσα των Η.Π.Α., η υπόθεσις ετέθη ως «κορώνα-γράμματα», μεταξύ της Αγγλικής και της Ελληνικής. Και η Ελληνική απώλεσε με διαφοράν μιας ψήφου. Αν δεν ήτο η ψήφος εκείνη, του Δανιήλ Ουέμπστερ, γεγονός είναι, ότι δεν θα ευρισκόμην, ενώπιον υμών, ομιλών εις την Αγγλικήν».
Αυτά μας έκανε ένας Αμερικανοεβραίος μισέλλην.
Κ.Πλευρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου