Επαρκής διατροφή και αποβλακωτική διασκέδαση

Ο όρος Tittytainment, αν και έχει συμπεριληφθεί εσχάτως ως λήμμα σεκάποια αγγλοσαξονικά λεξικά και αναφέρεται σε αρκετά εξειδικευμένα βιβλίακαι ακόμη περισσότερα άρθρα, είναι σχεδόν παντελώς άγνωστος στο ευρύκοινό.

Ο όρος, ωστόσο, έγινε ευρύτερα γνωστός πριν από δεκατέσσερα χρόνια,όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο των δημοσιογράφων Χανς-Πέτερ Μάρτιν καιΧάραλντ Σούμαν, Η Παγκόσμια Παγίδα (1).

Ο Αυστριακός Χανς-Πέτερ Μάρτιν (2), είχε παρευρεθεί τον Σεπτέμβριο του1995 σε μία "κλειστή" διεθνή συνάντηση στο Σαν Φρανσίσκο, το «State of theWorld Forum» (SWF - Φόρουμ για την Κατάσταση του Κόσμου), την οποίαείχε οργανώσει η ομώνυμη μη κερδοσκοπική οργάνωση, που είχαν συνιδρύσει την ίδια χρονιά ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, πάλαι ποτέ ηγέτης τηςΣο­βιετικής Ένωσης, και ο Αμερικανός Τζιμ Γκάρισον (3).

H οργάνωση έχει ως στόχο της τη δημιουργία ενός «παγκόσμιου δικτύουηγετών», που θα αποτελείται από άτομα που έχουν διακριθεί στον τομέα τους(πολιτική, επιχειρήσεις, «κοινωνία των πολιτών») και τα οποία θα είναιαποφασισμένα να δια μορφώσουν και να εφαρμόσουν «εκείνες τις αρχές, τιςαξίες και τις ενέργειες που είναι απαραίτητες για να καθοδηγηθεί σοφά ηανθρωπότητα, καθώς διαμορφώνεται ένας ολο ένα και περισσότεροπαγκοσμιοποιημένος και αλληλεξαρτώμενος κόσμος» (4).

Στην πρώτη αυτή συνάντηση του SWF συμμετείχαν πεντακόσιοι "ηγέτες" από50 διαφορετικές χώρες. Ανάμεσα τους ο Τζορτζ Μπους (ο πρεσβύτερος), ηΜάργκαρετ Θάτσερ, η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Ριγκομπέρτα Μεντσου,ο ιδρυτής του CNN Τεντ Τέρνερ, ο Τζορτζ Σουλτς πρώην υπουργόςΕξωτερικών των ΗΠΑ, ο επί δωδεκαετία (1982 - 1994) πρωθυπουργός της Ολλανδίας Ρούουντ Λούμπερς («πνευματικό παιδί» της Μάργκαρετ Θάτσερ,με κεντρικό πολιτικό σύνθημα το «περισσότερη αγορά, λιγότερη κυβέρνηση»)και ο «πολύς» Μορίς Στρονγκ (5).

Σύμφωνα με τον Μάρτιν (6), στην κεκλει σμένων των θυρών συνάντηση στοΣαν Φρανσίσκο, οι «ηγέτες του κόσμου» συζήτησαν και ένα σενάριο,σύμφωνα με το οποίο το 20% του ενεργού πληθυσμού στον πλανήτηείναι αρκετό για να παράγει όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες που χρειάζεται η ανθρωπότητα. Το ερώτημα φυσικά που τέθηκε αφορούσε τουπόλοιπο 80% του παγκόσμιου πληθυσμού... Πώς θα μπορούσε αυτό το«εναπομείναν» και «πλεονάζον» 80% να παραμείνει «ήσυχο» και «παθητικό»;

Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Κλοντ Μισεά γράφει χαρακτηριστικά: «Το κύριοπολιτικό πρόβλημα, που το καπιταλιστικό σύστημα είναι υποχρεωμένο νααντιμετωπίσει τις επό μενες δεκαετίες, μπορεί να διατυπωθεί με κάθεαυστηρότητα: πώς θα είναι δυνατό για την ελίτ του κόσμου, να διατηρηθεί ηδιακυβερνησιμότητα της κατά τα 80% υπεράριθμης ανθρωπότητας, τηςοποίας το ανώφελο έχει ήδη προγραμματίσει η φιλελεύθερη λογική;» (7).

H "απάντηση" δόθηκε από τον Ζμπίγκνι-ου Μπρεζίνσκι, σύμβουλο ΕθνικήςΑσφαλείας των ΗΠΑ επί προεδρίας Τζίμι Κάρτερ (1977 - 1981) και στενόσυνεργάτη επί δεκαετίες του Ντέιβιντ Ροκφέλερ (Bilderberg, Τρι μερήςΕπιτροπή). Και η «απάντηση» ήταν μονολεκτική: tittytainment.

Tittytainment: η λέξη είναι σύνθετη, και συντίθεται από τη λέξη tits (τα γυναικεία στήθη, στην αμερικανική αργκό) και τη λέξη entertainment (διασκέδαση - μετην πιο "φθηνή" έννοια του όρου) (8). Ο Μπρεζίνσκι και οι συνομιλητές του δεναναφέρονταν τόσο στη σεξουαλική διάσταση του γυναικείου στήθους (στολιγότερο ή περισσότερο «μαλακό» ή «σκληρό» πορνό που, ούτως ή άλλως,σήμερα κατακλύζει τα Μέσα και το Διαδίκτυο), όσο σε εκείνη του μητρικούθηλασμού. H "λύση", λοιπόν, για το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού θα ήταν ένα μείγμα αποπροσανατολιστικής διασκέδασης χαμηλού επιπέδου(infotainment [=  πληροφοριοδιασκέδαση], reality shows,κουτσομπολίσπκα μεση-μεριανάδικα, «πολιτικές συζητήσεις» showκ.ο.κ.) και ενός κάποιου επαρκούς επιπέδου διατροφής.

H tittytainment, λοιπόν, δεν είναι παρά η "εκσυγχρονισμένη" εκδοχή τουλατινικού «άρχος και θεάματα» {panem et circenses)\ Και έτσι, σύμφωνα μετον Μισεά, «με αυτόν τον νεολογισμό-βαλίτσα επρόκειτο απλούστα τα ναορισθεί ένα "κοκτέιλ αποβλακωτικής διασκέδασης και επαρκούς διατροφήςπου θα επέτρεπαν να διατηρηθεί σε καλή διάθεση ο αποστερημένοςπληθυσμός του πλανήτη"» (9)..

Στη συνάντηση υπήρχαν σαφέστατοι κα νόνες, σύμφωνα με τους οποίους όλοιοι ει σηγητές διέθεταν μόλις πέντε λεπτά για να αναπτύξουν το θέμα τους. Κιοποιαδήποτε δευτερολογία δεν έπρεπε να ξεπερνά τα δύο λεπτά.Καλοντυμένες ηλικιωμένες κυρίες επιδείκνυαν στους ομιλητές πινακίδες, όπωςαυτές που χρησιμοποιούνται για τους οδηγούς της «Φόρμουλα 1»: «1 λεπτό»,«30 δευτερόλεπτα», «Stop».

Η συζήτηση για την κοινωνία του ενός πέμπτου (ή την κοινωνία 20:80)ξεκίνησε από τον John Cage, ανώτατο στέλεχος της εταιρείας πληροφορικήςSun Microsystems.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την «Εργασία στην ΠαγκόσμιαΟικονομία», ο Τζ. Κέιτζ είπε: «Ο καθένας μπορεί να δουλέψει γα μας, αρκεί νατο θέλει. Δεν χρειαζόμαστε πλέον βίζα για τους αλλοδαπούς που εργάζονταιγια μας»! Οι κυβερνήσεις και η εργατική νομοθεσία τους είναι πλέον άνευ νοήματος, λέει.

Δέχονται αιτήσεις για εργασία μέσω των υπολογιστών από όλες τις ηπείρους,«προσλαμβάνουμε τους ανθρώπους μας μέσω των υπολογιστών, κάνουν τηνεργασία τους με υπολογιστές, και επίσης τους απολύουμε μέσω τωνυπολογιστών». Και συνέχισε: «Απλώς προσλαμβάνουμε τους ευφυέστερουςανθρώπους. Και η αποτελεσματικότητα μας ήταν εκείνη που μας οδήγησε, 13χρόνια μετά την ίδρυση της εταιρείας μας, να αυξήσουμε τα έσοδα μας από τομηδέν σε περισσότερα από έξι δισεκατομμύρια δολάρια». Και στρεφόμενοςπρος έναν από τους συνδαιτυμόνες του είπε: «Εσείς δεν φτάσατε εκεί τόσογρήγορα, Ντέιβιντ», εμφανώς απολαμβάνοντας τη «μπηχτή» του.

Ο Ντέιβιντ ήταν ο Ντέιβιντ Πάκαρντ, συνιδρυτής της εταιρείας Hewlett Packardκαι πολυεκατομμυριούχος. Χωρίς να δώσει την παραμικρή σημασία στημπηχτή του Κέιτζ, έθεσε το απλό ερώτημα: «Και πόσους ακριβώςεργαζόμενους χρειάζεστε πραγματικά, Τζον;».

«Έξι! Ίσως οχτώ», απαντά ο Κέιτζ. «Χωρίς αυτούς θα χανόμασταν. Αλλά δενέχει καμία σημασία σε ποια χώρα ζουν»...

Ο συντονιστής της συζήτησης Ράστουμ Ρόι (Rustum Roy), καθηγητής στοPennsylvania State University, ρωτά: «Και πόσοι άνθρωποι δουλεύουνσήμερα για τη Sun Microsystems;». H απάντηση του Κέιτζ: «16.000. Καιεκτός από μία μικρή μειοψηφία, ο αριθμός τους μπορεί να μειωθεί δραματικά».

Στην αίθουσα δεν ακούγεται τίποτα. Για τους παρόντες, αυτή η άποψη για τιςαμέτρητες στρατιές ανέργων είναι αυταπόδεικτη. Κανένα από αυτά τα μέλη τηςπαγκόσμιας πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ (ή ελιτείας, αν προτιμάτε) δενπιστεύει ότι στο μέλλον θα υπάρξουν αρκετές νέες, αξιοπρεπώςμισθοδοτουμενες θέσεις εργασίας, σε οποιονδήποτε τομέα.

Και κάπως έτσι, οι συμμετέχοντες στο Φόρουμ συνοψίζουν το μέλλον σε δυοαριθμούς    και    έναν    όρο:    «20-80»    και «tittytainment». (10).

To 20% του παγκόσμιου πληθυσμού θα μπορεί να συμμετέχει ενεργά στηζωή, στην εργασία, στην ψυχαγωγία, ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία θαζει. Ακόμη 1% ή 2% του πληθυσμού, λένε οι συνδαιτυμόνες, θα τα καταφέρνειαφού θα έχει κληρονομήσει τεράστιες περιουσίες.

«Βεβαίως», λέει ο Τζέρεμι Ρίφκιν, συγγραφέας του βι βλίου Το Τέλος τηςΕργασίας και το Μέλλον της (11), «το κατώτερο 80% θα αντιμετωπίσειφοβερά προβλήματα». Ο Τζον Κέιτζ παίρνει ξανά τον λόγο και επαναλαμβάνειτη φράση του Σκοτ ΜακΝίλι (Scott McNealy), του διευθύνοντος συμβούλου τηςεταιρείας του: Το ζήτημα σύντομα θα είναι: «να έχεις γεύμα ή να είσαι τογεύμα»...

H συζήτηση για το μέλλον της εργασίας ανάβει. Το συμπέρασμα;

Μία νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων έρχεται. Κάποιος το θέτει ξεκάθαρα: ημεσαία τάξη των πλούσιων χωρών θα εκλείψει. Κανένας από τουςπαρευρισκόμενους δεν διαφωνεί (12).

Εν κατακλείδι

«Σενάρια», θα πει κάποιος.Ίσως. Αυτός είναι άλλωστε και ο ρόλος τωνπολυπληθών διεθνών think-tanks και των κάθε είδους fora. Αν και δεν έχουμεκανέναν λόγο να αμφισβητήσουμε τα λόγια του αυτόπτη και αυτή κοουμάρτυρα Μάρτιν, τα λεγόμενα του επιβεβαιώνονται «πανηγυρικά» (αν δενήταν τόσο τραγική αυτή η επιβεβαίωση...) από τα συμβαίνοντα εσχάτως στηχώρα μας και, ευρύτερα, στη Γηραιά Ηπειρο. Εξάλλου ο Μάρτιν μιλούσε ήδηεδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια για την πλήρη κυριαρχία τουχρηματοπιστωτικού συστήματος επί της πολιτικής (13). Και παρότι σήμερακάποιοι προσπαθούν να θέσουν αυτό το -τεράστιο- ζήτημα προς συζήτηση,δύσκολα το καταφέρνουν. Αλλες, βλέπετε, οι βουλές της παγκόσμιας και τηςκάθε ντόπιας ελιτείας.

Δυστυχώς, όμως, απ' ό,τι φαίνεται η μόνη δυνατότητα που έχουμε είναιεκείνη της περιγραφής της πραγματικότητας, που κάποιοι άλλοιδιαμορφώνουν πριν από μας για μας. Κι αυτή μπορεί να περιμένει...

Όπως και οι θέσεις που υιοθέτησε η σύνοδος των G20 (τασσόμενη υπέρ τωναπόψεων της «ρεαλίστριας» Μέρκελ και κατά εκείνων του «σοσιαλίζοντος» Ομπάμα), ή οι θέσεις του Νάιαλ Φέργκιουσον, ο οποίος, καθώς τοπροηγούμενο τεύχος βρισκόταν στο τυπογραφείο, επισκέφθηκε την Ελλάδαγια μία διάλεξη και μία σειρά συνεντεύξεων. Αλλά αυτά τα είπαμε και θα ταξαναπούμε.

αναδημοσίευση από http://originalmakedon.blogspot.com/2011/06/blog-post_05.html