Οι Τσετσενοι ειναι ενας σκληρος και πολεμοχαρης λαος. Φανατικοι Ισλαμιστες και εξαιρετικα βιαιοι. Απτην αλλη καταρρεουσα Σοβιετικη Ενωση του Γελτσιν και μετεπειτα πανισχυρη Ρωσια του Πουτιν να θελει τον ελεγχο της περιοχης. Η πολιτικο κοινωνικη κατασταση τοτε ηταν πολυ μπερδεμενη και ευκολα με τους πολεμους χαθηκε καθε ειδους ηθικη. Δεν θα αναφερθω σε αιτια και μαχες αλλα σε βιαιοτητες των δυο πλευρων
11 Δεκεμβρίου 1994
Τα ρωσικά στρατεύματα, κατόπιν εντολής του Προέδρου Γέλτσιν, εισβάλλουν στην Τσετσενία. Κατά τον 20μηνο πόλεμο20μηνο πόλεμο που ακολούθησε και έμεινε γνωστός ως πρώτος πόλεμος της Τσετσενίας, υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους 100.000 άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων άμαχοι. Οι μαχες ηταν ανελεητες. Κατα τη Ρωσικη εισβολη στο Γκροζνι αρχες 1995 η μεραρχια Μαικοπ σφαγιαζεται απτους Τσετσενους αυτονομιστες. Στο πρωτο αλλα και Δευτερο πολεμο το Γκροζνι ουσιαστικα ισοπεδωθηκε απτους βομβαρδισμους των Ρωσων.
Κατα τη διαρκεια των επιχειρησεων οι Ρωσοι φημολογειται εντονα πως εκαναν τρομερα εγκληματα. Βιασμοι, εκτελεσεις γυναικων παιδιων γερων, βασανισμοι ηταν καθημερινο φαινομενο. Οι Τσετσενοι βλεποντας οτι δεν μπορουσαν να αντιπαλεψουν την υπερδυναμη Ρωσια προβαινουν σε καθολικη χρηση βιας.
Να τι περιγράφει ένας Ρώσος στρατιώτης στην Τσετσενία
''Απο τους Ρώσους στρατιώτες ήταν σκληροί μόνο οι αμόρφωτοι. Γενικότερα στις ειδικές δυνάμεις κολλούσαμε στην ''δουλειά'' και όχι σε άλλα πράγματα. Ήξερα μερικούς ρώσους στρατιώτες που θα έκοβαν αφτιά Τσετσένων και θα τα έκαναν κολιέ και θα τα φορούσαν στην μάχη. Η βιαιότητα όμως των Τσετσένων ήταν καθολική. Οι Τσετσένοι ιστορικά είναι ένας βιαίος λαός. Όταν συνελάμβαναν κάποιον Ρώσο στρατιώτη συνήθιζαν να βιντεοσκοπούν τον ακρωτηρισμό τον δακτύλων του. Έστελναν το βίντεο στην οικογένεια του. Αν αυτή δεν είχε χρήματα, τον ευνούχιζαν και τον αποκεφάλιζαν. Ακόμη και αν έστελναν χρήματα πολλές φορές οι Τσετσένοι δεν κρατούσαν τον λόγο τους. Πολλές φορές σταύρωναν ζωντανούς Ρώσσους στρατιώτες και έβαζαν μέλι πάνω στα ακρωτηριασμένα μέλη τους για να μαζεύουν έντομα. Κάποτε βρήκαμε έναν στρατιώτη σταυρωμένο χωρίς πόδια αλλα δεν μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε γιατί είχαν παντού γύρω γύρω ελεύθερους σκοπευτές. Σε μερικά χωριά θα αποκεφάλιζαν Ρώσους στρατιώτες και θα κάρφωναν σε πάσσαλους τα κεφάλια. Πολλές φορές περνούσαν συρματοπλέγματα στο κομμένο κεφάλι, και έτσι έμοιαζαν με τον Χριστό. Και συνήθως αν κάποιος πήγαινε να περισυλλέξει το κεφάλι θα έσκαγε μια νάρκη.''
Χαρακτηριστικη ειναι η περιπτωση του ρωσου στρατιωτη Ευγενειο Ραντιονοβ. Ο Ραντιονοβ πιαστηκε αιχμαλωτος απτους Τσετσενους στις 23 Μαιου 1996. Τον κρατησαν 100 μερες και αφου αρνηθηκε να βγαλει το σταυρο του τον αποκεφαλισαν την ημερα των γενεθλιων του και ζητησαν χρηματα απτη μητερα του για να της πουν που τον εθαψαν. Ανακυρηχθηκε Αγιος απο τη Ρωσια.
Κατα τον πολεμο του 1999 η Αννα Πολιτοφσκαγια εζησε απο κοντα τα δρωμενα και τα κατεγραψε. Αναφερει:
Πρώτη εικόνα που διαψεύδει τις επίσημες διακηρύξεις είναι αυτή των ρωσικών στρατευμάτων στην «απελευθερωμένη» τσετσενική πρωτεύουσα: «Κάθε φυλάκιο στο Γκρόζνι ελέγχει μονάχα την άμεση περίμετρό του», διαπιστώνει η απεσταλμένη της «Νόβαγια Γκαζιέτα» τον Αύγουστο του 2000, έξι μήνες μετά την «ανακατάληψη» της πόλης από τις ρωσικές δυνάμεις.
«Κάθε φυλάκιο του στρατού και της αστυνομίας πρέπει να δρα ανεξάρτητα και να στηρίζεται μονάχα στον εαυτό του, σαν ένα μικροσκοπικό κρατίδιο περικυκλωμένο από εχθρούς. Μετά τις 7 ή 8 μ. Μ. Κάθε φυλάκιο στο Γκρόζνι κλειδαμπαρώνεται, λες κι είναι θησαυροφυλάκιο τραπέζης. Τότε η πόλη σταματά να υποκρίνεται. Ενοπλοι άντρες, άγνωστης ταυτότητας, βγαίνουν στους δρόμους. Υπάρχουν πάρα πολλοί απ' αυτούς και βρίσκονται παντού, ντυμένοι με αθλητικά ρούχα και παπούτσια, δίχως στρατιωτικές στολές αλλά με αυτόματα όπλα στα χέρια. Ποιοι είναι; Τίνος πόλη είναι αυτή;
»Κάποιοι είναι μέλη της καινούριας "τσετσενικής αστυνομίας", ως επί το πλείστον αυτοδιορισμένοι. Υπάρχουν επίσης οι πλιατσικολόγοι, που τώρα κυριαρχούν στα καλοκαιρινά βράδια του Γκρόζνι».
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, το ηθικό των περιχαρακωμένων στρατευμάτων δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό: «Εχω ένα και μοναδικό καθήκον εδωπέρα», δηλώνει χωρίς περιστροφές ο Γιούρι Σιντόροφ, επικεφαλής φυλακίου, αποσπασμένος από τα ΟΜΟΝ (ρωσικά ΜΑΤ) της Αγίας Πετρούπολης. «Να προστατέψω τις ζωές των παλικαριών μου». Καμιά άλλη αποστολή; «Τίποτα. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να πεθάνω».
Παρεπόμενο αυτής της ψυχικής διάθεσης, το διάχυτο εμπόριο πολεμικού υλικού ανάμεσα στους στρατιώτες και τους ντόπιους μεσάζοντες.
«Για δυο κιβώτια πυρομαχικών, παίρνεις είτε 10 μπουκάλες τοπικής βότκας, είτε μια κούπα χασίς. Οι στρατιωτικοί έχουν τόσο πολύ προσαρμοστεί στο εμπορικό πνεύμα, που πουλάνε τις ίδιες τις σφαίρες που, λίγο αργότερα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα διασχίζουν τον αέρα με στόχο τους ίδιους».
Η κατάσταση στην ύπαιθρο είναι, φυσικά, κομμάτι αγριότερη. Η Πολιτκόφσκαγια καταγράφει αλλεπάλληλα κρούσματα ενός στρατού πλήρως αποκομμένου από τον ντόπιο πληθυσμό, κακοπληρωμένου και κακοταϊσμένου, παρόλα τα αστραφτερά -και αγγλόγλωσσα!- καινούρια «αντιτρομοκρατικά» διακριτικά των ειδικών του μονάδων.
Αξιωματικοί και στρατιώτες που περιφέρονται στους δρόμους, μεθυσμένοι ή χασικλωμένοι από το πρωί, στρατηγοί που βάζουν στο σημάδι τις αγελάδες των κατοίκων, επειδή είναι εκνευρισμένοι από την καθυστέρηση καταβολής του μισθού τους, φρουρές που λεηλατούν συστηματικά άδειους προσφυγικούς καταυλισμούς οι οποίοι μόλις έχουν ανεγερθεί με χρήματα των δημοτικών αρχών της Μόσχας.
Υπάρχουν, φυσικά, πολύ χειρότερα. Ενα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου είναι αφιερωμένο στην ενυπόγραφη καταγγελία τεσσάρων φαντάρων του 72ου μηχανοκίνητου συντάγματος (που μόλις γύρισαν απ' τον πόλεμο) για κακοποιήσεις, βασανισμούς, ακόμη και φόνους στρατιωτών από τους ίδιους τους συμπολεμιστές τους των «ειδικών μονάδων». Ολα αυτά, με την κάλυψη των αξιωματικών τους, κατά τα σύντομα διαλείμματα ανάμεσα στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.
Για την ανύψωση του ηθικού, διηγούνται στη δημοσιογράφο κάποιοι οπλίτες των ΟΜΟΝ, η FSB (διάδοχος της KGB) έχει διανείμει βιντεοκασέτες με την «τιμωρία» που επιφυλάχθηκε σε επώνυμους Τσετσένους μετά την ανακατάληψη της χώρας.
Το περιεχόμενό τους; «Πώς σκοτώνουν και βιάζουν. Ξέρεις πώς βίασαν τον αδερφό του Σαμίλ Μπασάγεφ, τον Σιρβάνι, στο Ναζράν; Μια ολόκληρη ομάδα απ' αυτούς. Οντως, το είδα. Και δεν ήταν καθόλου κακό».
Μια ειδική κατηγορία στρατιωτών, με προχωρημένες επιδόσεις στις αγριότητες κατά του άμαχου πληθυσμού, είναι οι «συμβασιούχοι» (kontratniki) -ουσιαστικά μισθοφόροι, στρατολογημένοι από τις τάξεις του υπόκοσμου για τη διεκπεραίωση των πιο «δύσκολων» αποστολών... ...
Με τον καιρο η κατασταση ξεφυγε περα απο καθε οριο... Τσετσενες γυναικες που ειχαν βιαστει ή ειχαν χασει τους αντρες τους εγιναν βομβιστριες αυτοκτονιας (Μαυρες Χηρες) και ελευθεροι σκοπευτες. Αναγκαστηκε οι Ρωσοι αρχισαν να καθαριζουν πιο εντατικα και γυναικες. Πολλες τις θανατωσαν με απανθρωπο τροπο δενοντας τα χερια και τα ποδια σε 2 αμαξια...
Οι τσετσενοι στιγματιστηκαν ακομα περισσοτερο οταν το 2004 κατελαβαν ενα σχολειο στο Μπεσλαν με διαταγες του οπλαρχηγου Σαμηλ Μπασαγιεφ. Η επιχειρηση κατεληξε σε σφαγη,334 πολίτες σκοτώθηκαν, εκ των οποίων 186 μαθητές και 31 ανταρτες. Το ιδιο και οταν Τσετσενοι αντρες και γυναικες κατελαβαν ενα θεατρο στη Ρωσια τον Οκτωβριο του 2002.
Ενα αλλο περιστατικο ειναι η σφαγη στο Νταγκεσταν το 1999. Εκει μια ομαδα Τσετσενων περιπου 150 ατομων υπο τον Σαλουντιν Τερμιμπουλοβ επιασαν 6 Ρωσους στρατιωτες στους οποιους ειχαν υποσχεθει οτι δεν θα τους πειραξουν. Τους εσφαξαν ολους εκτος απο εναν που προλαβε να τρεξει και εφαγε σφαιρα πισωπλατα... Τα αναλογα βιντεο υπαρχουν στο διαδυκτιο και ειναι εξαιρετικα γραφικα.
Κλεινοντας να αναφερω πως το 40% των αντρων στην Τσετσενια εχει σκοτωθει. Οι εναπομειναντες πολεμαρχοι φημολογειται οτι εχουν την υποστηριξη της Αμερικης και αναλωνονται σε εμποριο ναρκωτικων για να εξοπλιζονται. Στο πολεμο της Τσετσενιας επισης λεγεται πως η αναλογια νεκρων για τις Ρωσικες Ειδικες Δυναμεις ητανε 50 Τσετσενοι προς 1 Σπετσναζ.
Τελευταια τρομοκρατικη ενεργεια των αυτονομιστων ηταν προ λιγων μηνων στο μετρο της Μοσχας.
πηγη
11 Δεκεμβρίου 1994
Τα ρωσικά στρατεύματα, κατόπιν εντολής του Προέδρου Γέλτσιν, εισβάλλουν στην Τσετσενία. Κατά τον 20μηνο πόλεμο20μηνο πόλεμο που ακολούθησε και έμεινε γνωστός ως πρώτος πόλεμος της Τσετσενίας, υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους 100.000 άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων άμαχοι. Οι μαχες ηταν ανελεητες. Κατα τη Ρωσικη εισβολη στο Γκροζνι αρχες 1995 η μεραρχια Μαικοπ σφαγιαζεται απτους Τσετσενους αυτονομιστες. Στο πρωτο αλλα και Δευτερο πολεμο το Γκροζνι ουσιαστικα ισοπεδωθηκε απτους βομβαρδισμους των Ρωσων.
Κατα τη διαρκεια των επιχειρησεων οι Ρωσοι φημολογειται εντονα πως εκαναν τρομερα εγκληματα. Βιασμοι, εκτελεσεις γυναικων παιδιων γερων, βασανισμοι ηταν καθημερινο φαινομενο. Οι Τσετσενοι βλεποντας οτι δεν μπορουσαν να αντιπαλεψουν την υπερδυναμη Ρωσια προβαινουν σε καθολικη χρηση βιας.
Να τι περιγράφει ένας Ρώσος στρατιώτης στην Τσετσενία
''Απο τους Ρώσους στρατιώτες ήταν σκληροί μόνο οι αμόρφωτοι. Γενικότερα στις ειδικές δυνάμεις κολλούσαμε στην ''δουλειά'' και όχι σε άλλα πράγματα. Ήξερα μερικούς ρώσους στρατιώτες που θα έκοβαν αφτιά Τσετσένων και θα τα έκαναν κολιέ και θα τα φορούσαν στην μάχη. Η βιαιότητα όμως των Τσετσένων ήταν καθολική. Οι Τσετσένοι ιστορικά είναι ένας βιαίος λαός. Όταν συνελάμβαναν κάποιον Ρώσο στρατιώτη συνήθιζαν να βιντεοσκοπούν τον ακρωτηρισμό τον δακτύλων του. Έστελναν το βίντεο στην οικογένεια του. Αν αυτή δεν είχε χρήματα, τον ευνούχιζαν και τον αποκεφάλιζαν. Ακόμη και αν έστελναν χρήματα πολλές φορές οι Τσετσένοι δεν κρατούσαν τον λόγο τους. Πολλές φορές σταύρωναν ζωντανούς Ρώσσους στρατιώτες και έβαζαν μέλι πάνω στα ακρωτηριασμένα μέλη τους για να μαζεύουν έντομα. Κάποτε βρήκαμε έναν στρατιώτη σταυρωμένο χωρίς πόδια αλλα δεν μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε γιατί είχαν παντού γύρω γύρω ελεύθερους σκοπευτές. Σε μερικά χωριά θα αποκεφάλιζαν Ρώσους στρατιώτες και θα κάρφωναν σε πάσσαλους τα κεφάλια. Πολλές φορές περνούσαν συρματοπλέγματα στο κομμένο κεφάλι, και έτσι έμοιαζαν με τον Χριστό. Και συνήθως αν κάποιος πήγαινε να περισυλλέξει το κεφάλι θα έσκαγε μια νάρκη.''
Χαρακτηριστικη ειναι η περιπτωση του ρωσου στρατιωτη Ευγενειο Ραντιονοβ. Ο Ραντιονοβ πιαστηκε αιχμαλωτος απτους Τσετσενους στις 23 Μαιου 1996. Τον κρατησαν 100 μερες και αφου αρνηθηκε να βγαλει το σταυρο του τον αποκεφαλισαν την ημερα των γενεθλιων του και ζητησαν χρηματα απτη μητερα του για να της πουν που τον εθαψαν. Ανακυρηχθηκε Αγιος απο τη Ρωσια.
Κατα τον πολεμο του 1999 η Αννα Πολιτοφσκαγια εζησε απο κοντα τα δρωμενα και τα κατεγραψε. Αναφερει:
Πρώτη εικόνα που διαψεύδει τις επίσημες διακηρύξεις είναι αυτή των ρωσικών στρατευμάτων στην «απελευθερωμένη» τσετσενική πρωτεύουσα: «Κάθε φυλάκιο στο Γκρόζνι ελέγχει μονάχα την άμεση περίμετρό του», διαπιστώνει η απεσταλμένη της «Νόβαγια Γκαζιέτα» τον Αύγουστο του 2000, έξι μήνες μετά την «ανακατάληψη» της πόλης από τις ρωσικές δυνάμεις.
«Κάθε φυλάκιο του στρατού και της αστυνομίας πρέπει να δρα ανεξάρτητα και να στηρίζεται μονάχα στον εαυτό του, σαν ένα μικροσκοπικό κρατίδιο περικυκλωμένο από εχθρούς. Μετά τις 7 ή 8 μ. Μ. Κάθε φυλάκιο στο Γκρόζνι κλειδαμπαρώνεται, λες κι είναι θησαυροφυλάκιο τραπέζης. Τότε η πόλη σταματά να υποκρίνεται. Ενοπλοι άντρες, άγνωστης ταυτότητας, βγαίνουν στους δρόμους. Υπάρχουν πάρα πολλοί απ' αυτούς και βρίσκονται παντού, ντυμένοι με αθλητικά ρούχα και παπούτσια, δίχως στρατιωτικές στολές αλλά με αυτόματα όπλα στα χέρια. Ποιοι είναι; Τίνος πόλη είναι αυτή;
»Κάποιοι είναι μέλη της καινούριας "τσετσενικής αστυνομίας", ως επί το πλείστον αυτοδιορισμένοι. Υπάρχουν επίσης οι πλιατσικολόγοι, που τώρα κυριαρχούν στα καλοκαιρινά βράδια του Γκρόζνι».
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, το ηθικό των περιχαρακωμένων στρατευμάτων δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό: «Εχω ένα και μοναδικό καθήκον εδωπέρα», δηλώνει χωρίς περιστροφές ο Γιούρι Σιντόροφ, επικεφαλής φυλακίου, αποσπασμένος από τα ΟΜΟΝ (ρωσικά ΜΑΤ) της Αγίας Πετρούπολης. «Να προστατέψω τις ζωές των παλικαριών μου». Καμιά άλλη αποστολή; «Τίποτα. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να πεθάνω».
Παρεπόμενο αυτής της ψυχικής διάθεσης, το διάχυτο εμπόριο πολεμικού υλικού ανάμεσα στους στρατιώτες και τους ντόπιους μεσάζοντες.
«Για δυο κιβώτια πυρομαχικών, παίρνεις είτε 10 μπουκάλες τοπικής βότκας, είτε μια κούπα χασίς. Οι στρατιωτικοί έχουν τόσο πολύ προσαρμοστεί στο εμπορικό πνεύμα, που πουλάνε τις ίδιες τις σφαίρες που, λίγο αργότερα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα διασχίζουν τον αέρα με στόχο τους ίδιους».
Η κατάσταση στην ύπαιθρο είναι, φυσικά, κομμάτι αγριότερη. Η Πολιτκόφσκαγια καταγράφει αλλεπάλληλα κρούσματα ενός στρατού πλήρως αποκομμένου από τον ντόπιο πληθυσμό, κακοπληρωμένου και κακοταϊσμένου, παρόλα τα αστραφτερά -και αγγλόγλωσσα!- καινούρια «αντιτρομοκρατικά» διακριτικά των ειδικών του μονάδων.
Αξιωματικοί και στρατιώτες που περιφέρονται στους δρόμους, μεθυσμένοι ή χασικλωμένοι από το πρωί, στρατηγοί που βάζουν στο σημάδι τις αγελάδες των κατοίκων, επειδή είναι εκνευρισμένοι από την καθυστέρηση καταβολής του μισθού τους, φρουρές που λεηλατούν συστηματικά άδειους προσφυγικούς καταυλισμούς οι οποίοι μόλις έχουν ανεγερθεί με χρήματα των δημοτικών αρχών της Μόσχας.
Υπάρχουν, φυσικά, πολύ χειρότερα. Ενα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου είναι αφιερωμένο στην ενυπόγραφη καταγγελία τεσσάρων φαντάρων του 72ου μηχανοκίνητου συντάγματος (που μόλις γύρισαν απ' τον πόλεμο) για κακοποιήσεις, βασανισμούς, ακόμη και φόνους στρατιωτών από τους ίδιους τους συμπολεμιστές τους των «ειδικών μονάδων». Ολα αυτά, με την κάλυψη των αξιωματικών τους, κατά τα σύντομα διαλείμματα ανάμεσα στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.
Για την ανύψωση του ηθικού, διηγούνται στη δημοσιογράφο κάποιοι οπλίτες των ΟΜΟΝ, η FSB (διάδοχος της KGB) έχει διανείμει βιντεοκασέτες με την «τιμωρία» που επιφυλάχθηκε σε επώνυμους Τσετσένους μετά την ανακατάληψη της χώρας.
Το περιεχόμενό τους; «Πώς σκοτώνουν και βιάζουν. Ξέρεις πώς βίασαν τον αδερφό του Σαμίλ Μπασάγεφ, τον Σιρβάνι, στο Ναζράν; Μια ολόκληρη ομάδα απ' αυτούς. Οντως, το είδα. Και δεν ήταν καθόλου κακό».
Μια ειδική κατηγορία στρατιωτών, με προχωρημένες επιδόσεις στις αγριότητες κατά του άμαχου πληθυσμού, είναι οι «συμβασιούχοι» (kontratniki) -ουσιαστικά μισθοφόροι, στρατολογημένοι από τις τάξεις του υπόκοσμου για τη διεκπεραίωση των πιο «δύσκολων» αποστολών... ...
Με τον καιρο η κατασταση ξεφυγε περα απο καθε οριο... Τσετσενες γυναικες που ειχαν βιαστει ή ειχαν χασει τους αντρες τους εγιναν βομβιστριες αυτοκτονιας (Μαυρες Χηρες) και ελευθεροι σκοπευτες. Αναγκαστηκε οι Ρωσοι αρχισαν να καθαριζουν πιο εντατικα και γυναικες. Πολλες τις θανατωσαν με απανθρωπο τροπο δενοντας τα χερια και τα ποδια σε 2 αμαξια...
Οι τσετσενοι στιγματιστηκαν ακομα περισσοτερο οταν το 2004 κατελαβαν ενα σχολειο στο Μπεσλαν με διαταγες του οπλαρχηγου Σαμηλ Μπασαγιεφ. Η επιχειρηση κατεληξε σε σφαγη,334 πολίτες σκοτώθηκαν, εκ των οποίων 186 μαθητές και 31 ανταρτες. Το ιδιο και οταν Τσετσενοι αντρες και γυναικες κατελαβαν ενα θεατρο στη Ρωσια τον Οκτωβριο του 2002.
Ενα αλλο περιστατικο ειναι η σφαγη στο Νταγκεσταν το 1999. Εκει μια ομαδα Τσετσενων περιπου 150 ατομων υπο τον Σαλουντιν Τερμιμπουλοβ επιασαν 6 Ρωσους στρατιωτες στους οποιους ειχαν υποσχεθει οτι δεν θα τους πειραξουν. Τους εσφαξαν ολους εκτος απο εναν που προλαβε να τρεξει και εφαγε σφαιρα πισωπλατα... Τα αναλογα βιντεο υπαρχουν στο διαδυκτιο και ειναι εξαιρετικα γραφικα.
Κλεινοντας να αναφερω πως το 40% των αντρων στην Τσετσενια εχει σκοτωθει. Οι εναπομειναντες πολεμαρχοι φημολογειται οτι εχουν την υποστηριξη της Αμερικης και αναλωνονται σε εμποριο ναρκωτικων για να εξοπλιζονται. Στο πολεμο της Τσετσενιας επισης λεγεται πως η αναλογια νεκρων για τις Ρωσικες Ειδικες Δυναμεις ητανε 50 Τσετσενοι προς 1 Σπετσναζ.
Τελευταια τρομοκρατικη ενεργεια των αυτονομιστων ηταν προ λιγων μηνων στο μετρο της Μοσχας.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου