ΤΡΟΊΑ
Η «λαιμοκοπία»
του Αιγαίου
Ο Φρυγικός σκούφος σαν έμβλημα
της Γαλλικής Επανάστασης.
«Μελέτη πάντα καθαιρεί» [1]
Γιατί να ασχοληθούμε με τον Τρωικό πόλεμο, που ανήκει πια στο μύθο; Επειδή αυτός ο πόλεμος δεν άρχισε με την Ωραία Ελένη, ούτε και τελείωσε ποτέ. Είναι πάντα στην πόρτα μας. Όλοι οι εχθροί της Ελλάδας δήλωναν πως είναι απόγονοι Τρώων ή εκδικητές τους. Οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Βενετσιάνοι, οι Τούρκοι…
Ο Φρυγικός Σκούφος του Πάρη είναι έμβλημα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι σύμπτωση που η Γαλλία ήταν το πρώτο κράτος που συνήψε τις «διομολογήσεις», οικονομικές συμφωνίες με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την πτώση του Βυζαντίου; Την ακολούθησαν και τα άλλα δυτικά κράτη. Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν πως είναι απόγονοι Τρώων, μια που η Ρώμη ιδρύθηκε από τον Τρώα Αινεία.
Εμείς, οι «νικητές» του πολέμου αυτού, έχουμε κατηγορηθεί από τους ποιητές και δραματουργούς μας. Μας εμφανίζουν ως καταραμένους από τους θεούς γι αυτά που διαπράξαμε εκεί. «Ο Δίας τότε φοβερό μελέτησε στο νου του τον γυρισμό των Αχαιών, γιατί όλοι νου δεν είχαν μήτε το δίκιο γνώριζαν».[2]
Το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου, γέννησε την παροιμία «να φοβάσαι τους Έλληνες ακόμα κι αν σου κάνουν δώρα». Μας παρουσιάζει σαν απατεώνες. Μια που ο Ίππος ήταν αφιέρωμα στους Ολύμπιους θεούς, μας εμφανίζει και σαν ασεβείς. Τέτοιους μας εμφανίζουν και οι μονομαχίες Ελλήνων Ηρώων με τους ίδιους τους θεούς «τους», οι ιεροσυλίες, παιδοκτονίες, βιασμοί, φόνοι πάνω στους βωμούς, και οι ανθρωποθυσίες που έγιναν κατά την άλωση της «Ιερής», κατά τον Όμηρο, πόλης…
(Το τοπωνύμιο «Όλυμπος» από εκεί ήρθε, άλλωστε, και ο Δίας κατά τον Όμηρο πάντα, κυβερνούσε από την Τρωική Ίδη, «’Ιδηθεν μεδέων». Τέσσερις κορυφές της Ίδης ονομάζονταν Όλυμπος, γι αυτό και το ιερό βουνό είχε πολλά δώματα…)
Αν αυτά διαπράχθηκαν από Έλληνες πιστούς του Δωδεκάθεου, είμαστε, πράγματι, ο χειρότερος λαός του κόσμου…
(Το τοπωνύμιο «Όλυμπος» από εκεί ήρθε, άλλωστε, και ο Δίας κατά τον Όμηρο πάντα, κυβερνούσε από την Τρωική Ίδη, «’Ιδηθεν μεδέων». Τέσσερις κορυφές της Ίδης ονομάζονταν Όλυμπος, γι αυτό και το ιερό βουνό είχε πολλά δώματα…)
Αν αυτά διαπράχθηκαν από Έλληνες πιστούς του Δωδεκάθεου, είμαστε, πράγματι, ο χειρότερος λαός του κόσμου…
Ο Νεοπτόλεμος σκοτώνει τον Πρίαμο και τον μικρό Αστυάνακτα
πάνω στον βωμό του "Ερκείου Διός"
«Αντί να είχαν γίνει αυτά, δεν θα ήταν καλύτερο να μην παίρναμε ποτέ την Τροία;» [3] έφτασε να πει ο Δίων Χρυσόστομος…
«Το να ακούμε ότι ο καλύτερος Έλληνας,» (ο Αχιλλέας) «σκοτώθηκε από τον χειρότερο Τρώα» (τον Πάρη) «είναι ντροπή. Να ακούμε πως ο πιο μυαλωμένος Έλληνας» (ο Αίας) «έσφαξε βόδια και πρόβατα, μετά ήθελε να σκοτώσει τους βασιλιάδες και στο τέλος αυτοκτόνησε, είναι αίσχος. Να ακούμε πως με κοινή απόφαση» (οι Έλληνες) «σκότωσαν με ωμότητα το παιδάκι ενός καλού άντρα, τον Αστυάνακτα. Να ακούμε πως θυσίασαν την παρθένα την Πολυξένη για χάρη του γιού της θεάς.» (Του Αχιλλέα) «Να ακούμε πως ξεπαρθένεψαν την πανάγια κόρη, την ιέρεια του Απόλλωνα μέσα στο ναό, την Κασσάνδρα, και μάλιστα όχι κανένας παρακατιανός, αλλά ο πρώτος. Ούτε και κανένας άσημος, παρά ο γιος του Αχιλλέα, ο Νεοπτόλεμος, να σκοτώνει το γεροντάκι, τον Πρίαμο, πάνω στο βωμό του Δία. Την Εκάβη, την δυστυχισμένη μητέρα τόσων παιδιών να την δίνουν στον Οδυσσέα για πλάκα, και να λένε πως μεταμορφώθηκε σε σκυλί. Και ο βασιλιάς των Ελλήνων να παντρεύεται την ιερή κόρη του Απόλλωνα, που κανείς δεν τόλμαγε να το κάνει από φόβο του θεού. Καλά έπαθε που τον σκοτώσανε.» (Αγαμέμνων και Κασσάνδρα).
«Αντί να είχαν γίνει αυτά, θα ήταν καλύτερο να μην παίρναμε ποτέ την Τροία...»[4]
Άλλες ιεροσυλίες: απαγωγή της Χρυσηίδας, επίσης ιέρειας του Απόλλωνα, κατασκευή τείχους χωρίς προηγούμενες θυσίες στους θεούς, άρνηση του μισού στρατού να θυσιάσει στην Αθηνά, ύβρεις που απευθύνει ο Αχιλλέας στον Απόλλωνα,, κλπ...
Και μετά, αναρωτιόμαστε από πού μπορεί να προέρχεται ο ανθελληνισμός των συμμάχων μας…
Αν οι Τρώες ήταν Έλληνες, όπως ισχυρίζονταν μερικοί αρχαίοι, (οι περισσότεροι τους λένε όμως «βαρβάρους») και αν η Τροία ήταν ιερή, τα παραπάνω φαίνονται παράλογα.
Αν όμως, οι Τρώες ήταν άποικοι από τη Μέση Ανατολή, οι Τογαρμά, Ασχανάζ και Κιττείμ-- αν ο βασιλιάς τους Δάρδανος – Δαρδά υιός Μαλ ήταν ομώνυμος με τον Ιορδάνη ποταμό, -- και αν είχαν –τότε- άλλη θρησκεία και καταγωγή από τον Ελληνικό λαό (όχι τους βασιλιάδες του) -- και αν είχαν καταλάβει παλιότερα σχεδόν όλη την Ελλάδα, επιβάλλοντας την λατρεία των Ολύμπιων θεών, (μαζί με άλλους αρχαιότερους κατακτητές μας) τότε, οι κατηγορίες εναντίον μας είναι προϊόντα θρησκευτικού φανατισμού των ποιητών μας, που ήταν όλοι, σύμφωνα με την αντίληψη της εποχής, ιερουργοί των Μυσών-Μουσών και του Σαβαώθ-Σαβάζιου Διονύσου,[5] ενός θεού που ανατράφηκε μεταξύ Φοινίκης και Νείλου, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο, δηλαδή στους Αγίους Τόπους, και ήταν εγγονός ενός Πρίγκιπα της Φοινίκης…
Αυτά θα βρούμε σε αρχαίους συγγραφείς και τους Βυζαντινούς ερανιστές τους. Μόνο τότε θα τα επιβεβαιώσουμε και από μερικούς στίχους του Εθνικού μας έπους, που γνωρίζει πολλά και λέει λίγα…..
Οι πόλεμοι Ελλήνων-Τρώων
και οι Τρώες βασιλιάδες μας.
Η διέλευση από τα Στενά των Δαρδανελίων ήταν σημαντικό στρατηγικό θέμα. Όχι μόνο εξασφάλιζε το εμπόριο ανάμεσα στη Μαύρη θάλασσα και την Μεσόγειο, αλλά μέσω των πλωτών ποταμών που εκβάλλουν στον Εύξεινο, (Δούναβης, Ντον, κλπ.) επικοινωνούσε με την Δυτική, Κεντρική, και Ανατολική Ευρώπη σε μεγάλο βάθος. Η Τροία έλεγχε τα Στενά, και η μοίρα της ήταν να κυριαρχεί, ή να κατακτηθεί. Φαίνεται πως έγιναν και τα δύο.
Δεν υπήρξε λαός της Ανατολικής Μεσογείου που να μην συνέρρευσε σε αυτό το πέρασμα. Εμείς, βέβαια, επιμένουμε να το θεωρούμε αμιγώς Ελληνικό. Η πρώτη τέτοια επιδρομή που θυμάται η Μυθολογία ήταν όταν Τεύκροι ερχόμενοι με πλοία από την Κρήτη, συγκρούστηκαν με τους «γηγενείς»[6] Τρώες –πριν ακόμα την δημιουργία της πόλης. Με θαύμα του Απόλλωνα, ποντίκια αχρήστεψαν τον οπλισμό, τρώγοντας τα δερμάτινα μέρη. Έτσι ειρήνεψαν. Οι Τεύκροι παρέμειναν εκεί. Ο Τεύκρος θεωρήθηκε γενάρχης των Τρώων βασιλέων.
Η ίδια ιστορία, όμως, παραδίδεται ως Τρωική νίκη.[7] Υπάρχουν πολλές παραλλαγές καταγωγής του Τεύκρου, μεταξύ των οποίων και η Τρωική, (ντόπια) γιος του ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Τρωικής Ίδης. [8] Υπήρχε και άλλος Τεύκρος, του Τελαμώνα, μισός Τρώας. Τα τοπωνύμια που συνδέονται (και) με αυτόν, είναι Φοινικικά! (Σαλαμίνα = Βαάλ-Σαλάμ = Κύριος της Ειρήνης, ο Βαάλ/Βεελσάμης)
Οι Τεύκροι δεν ήταν Έλληνες. Ο Ηρόδοτος μαρτυρά πως κάποτε η Κρήτη κατέχονταν από «βαρβάρους». [9] Ο Θουκυδίδης λέει, χωρίς σαφή αναφορά στην Κρήτη, πως το Αιγαίο, που «τώρα το λεν Ελληνική θάλασσα» [10] κυριαρχήθηκε από Φοίνικες και Κάρες. Και ο Όμηρος αναφέρει την Κρήτη σαν το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα όπου μιλιόνταν πολλές γλώσσες.[11] Από εκεί κατάγονταν και οι σύμμαχοι των Τρώων, οι Λύκιοι, των οποίων το αρχικό όνομα ήταν (Ιερο)Σόλυμοι, μετά ονομάστηκαν Μινύες από τον Μίνωα, μετά Τερμίλλες και τελικά Λύκιοι…[12] Αλλά και οι θρησκευτικές ιδιομορφίες της προϊστορικής Κρήτης την ταυτίζουν με την Μέση Ανατολή. Πίστευαν πως ο Δίας… πέθαινε και ανασταίνονταν, σαν τον Άδωνι και τον Ταμμούζ.
Από όσα γράφουν οι Βυζαντινοί χρονογράφοι συνάγεται πως αυτοί οι «βάρβαροι» Κρητικοί ήταν φυλετικά συγγενείς των Τρώων, μια που είχαν κοινή Μεσανατολική καταγωγή, ως απόγονοι του Χαμ και του γιου του, Χαναάν. Και η Ελληνική Μυθολογία, χωρίς να αντιφάσκει, ανάγει την καταγωγή των Τρώων στους Δαναό και Αγήνορα, [13] που ήταν γενάρχες ή συγγενείς (ο Δαναός) των Χαναναίων και των Φοινίκων, ερχόμενοι από την Αίγυπτο, με –φυσικά- αρχική… Ελληνική καταγωγή, όπως όλος ο… Πλανήτης, μια που θέλαμε να το πιστεύουμε. Την ίδια καταγωγή είχαν και οι Τρώες Κίλικες, συγγενείς με τους Ανατολικούς Κίλικες, απόγονους του Αγήνορα επίσης.
Όπως και να έχει, οι Κάδμος, Βήλος, Αράβιος, Δαναός, Αγήνωρ, Κίλικας, Σύρος, κλπ, (όλοι απόγονοι της Αργίτισσας Ιώς) πιστεύονταν από τους Έλληνες πως ήταν πρόγονοι των Μεσανατολικών λαών, συνεπώς πρακτικά ταυτίζονται με τους αντίστοιχα αναφερόμενους Γενάρχες τους στην Παλαιά Διαθήκη. Είτε ήταν μακρινής Ελληνικής καταγωγής ή όχι, λοιπόν, οι Τρώες κατάγονταν από την Μέση Ανατολή, και μάλιστα ήταν αδελφοί με τους υπόλοιπους λαούς της. Άλλωστε, Φοίνικες και Τρώες ισχυρίζονταν πως η πρόγονός τους, Ιώ, δεν ήταν Αργίτισσα, αλλά Φοινίκισσα που απήχθη από τους Έλληνες. [14] Αυτή, μια που μεταμορφώθηκε σε αγελάδα, ήταν και ο «χωνευτός μόσχος» και η «χρυσή δάμαλις» των Εβραίων.
Αυτά εξηγούν το «θαύμα» της ειρήνευσης Τεύκρων και Τρώων. Άλλωστε, ήταν όχι μόνο συγγενείς, αλλά και ομώνυμες φυλές, μια που τα ονόματά τους (Τροία – Τεύκρος) είναι παραλλαγές του Εβραϊκού Θοργαμά ή Τογαρμά. Πρόκειται για την Το-ρό-για της Γραμμικής Β΄. Έκτοτε, οι κάτοικοι της Τρωάδας πήραν το όνομα Τεύκροι, για να ονομαστούν Τρώες αργότερα.
Απόγονοι του Χαναάν –ή των άλλων προσώπων που αναφέραμε, είναι το ίδιο- θεωρούνται και όλοι σχεδόν οι λαοί που συμμάχησαν με την Τροία. (δες παρακάτω) Ο Βιβλικός Θοργαμά, (=Τεύκρος, Τρώας) μαζί με τον Ασχανάζ (Ασκάνιος, Ελλησπόντιος Φρύγας, αλλά και η Τρωική φυλή του Αινεία, απόγονοι της Ασκαλώνιας Αφροδίτης-Ιστάρ) θεωρούνται απόγονοι του Ιάφεθ, και τοποθετούνται κατά την Παλαιά Διαθήκη, στην περιοχή της Τρωάδας και της Προποντίδας, πλάι στον Ιωύαν (Ϊωνα). Όλοι ήταν αδέλφια, γιοί του Γαμέρ. Έτσι, οι Τρώες είχαν μικτή καταγωγή, από τον Ιάφεθ (Ιαπετό για τους Έλληνες) και τον Χαναάν. (Αγήνορα για τους Έλληνες) Πρακτικά, ήταν μια μίξη Θρακικών φυλών με Μεσανατολίτες αποίκους.
Αυτή η «μίξη» ήταν μόνο τυπικά γεωγραφική, μια που οι βασιλείς της Θράκης (π.χ., ο Φινέας) ήταν επίσης ομόφυλοί τους Φοίνικες… Ο Βόσπορος έγινε Φοινικικό «ποτάμι», και γι αυτό ονομάστηκε «Ιορδάνης» (=Δαρδανέλια) Ένα βήμα από τον ποταμό Έβρο (Εβραίο) ήταν άλλωστε! Ομόφυλοι ήταν επίσης και οι Βιθυνοί, (Ασκάνιοι = από την Μεσανατολική Ασκαλών) που αποικίστηκαν από τον Μυθικό Φοίνικα. [15] Την ίδια καταγωγή από τον Φοίνικα είχαν και οι βασιλείς της Φρυγίας. [16] που ο Ιώσηπος ταυτίζει με τους Θοργαμά, μια που πολλοί αναφέρουν τους Τρώες ως Φρύγες.
Η Δυτική ακτή της Μικράς Ασίας
Ο πόλεμος της Ιλιάδας δεν ήταν η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων και Τρώων, αν και αποδείξαμε πως η επιδομή του Τεύκρου δεν ήταν Ελληνική. Η ιστορία κάποιας πανάρχαιας ναυτικής επιδρομής Ελλήνων στην Τρωάδα, πρέπει να αληθεύει, γιατί εποφθαλμιούσαν αυτό το πέρασμα.
Οι Τρώες, αρχικά, δεν ζούσαν σε πόλεις, αλλά πάνω στην Ίδη. Αυτοί οι πρωτόγονοι βουνίσιοι, πιθανά αναφερόμενοι ως «γηγενείς» κατακτήθηκαν και εκπολιτίστηκαν από τους Φοίνικες Χαναναίους του Τεύκρου και του (Ιορδανού=)Δάρδανου, του Δαρδά υιού Μάλ της Παλαιάς Διαθήκης,[17] με συμμετοχή και των Φρυγών. Οι δαιμόνιοι Φοίνικες κατανόησαν την στρατηγική σημασία της χώρας. Έτσι, από την ώρα που χτίστηκε το Ίλιον, οι σχέσεις Ελλάδας-Τροίας επιδεινώθηκαν. Οι Τρώες δεν προσκάλεσαν τους Έλληνες στις τελετές ίδρυσης της πόλης, όπως τους άλλους ηγεμόνες. Αυτοί απάντησαν συλλαμβάνοντας το γιο του Τρώα βασιλιά, τον Γανυμήδη ως κατάσκοπο,[18] (μετά είπαν πως τον απήγαγε ο… Δίας) ενώ ο Ασιάτης Πέλοπας πολέμησε, όπως λέει ο Παυσανίας, με τον Τρώα Ίλο, νικήθηκε, και κατέφυγε στην Πελοπόννησο. Ανήκε, όπως φαίνεται, σε μια μερίδα Ασιατών που διαφωνούσαν με το δυνάμωμα της πόλης. Ήταν οι απόγονοί του οι Ατρείδες, που τελικά κατάστρεψαν την πόλη.
Παλιότερα, ο Ηρακλής κατέλαβε την Τροία, μια γενιά πριν τον Αχιλλέα. Ο βασιλιάς της, Λαομέδων δεν είχε δώσει στον Ήρωα αμοιβή για έναν άθλο του, που έγινε κατά την Αργοναυτική εκστρατεία. Πιο λογικά, η αφήγηση του Δάρη αναφέρει πως ο Λαομέδων είχε αρνηθεί το δικαίωμα ελλιμενισμού στην Αργώ, «επειδή έκρινε ότι θα δημιουργηθεί δημόσιος κίνδυνος, αν οι Έλληνες αρχίσουν να αράζουν τα πλοία τους στις ακτές του.» [19] Η πρώτη -μυθολογικά- ναυτική εκστρατεία των Ελλήνων (ακόμα και με τον περίεργο τρόπο που επανδρώθηκε και καθοδηγήθηκε- αυτό είναι άλλο θέμα) τους έφερε σε αντίθεση με την πόλη που έλεγχε τα Στενά.
Οργανώθηκε νέα ναυτική εκστρατεία, όπου, μαζί με τον Ηρακλή, συμμετείχαν οι Διόσκουροι, ο Πηλέας, ο Τελαμώνας, ο Νέστορας, και η πόλη έπεσε. Πάρθηκαν σκλάβοι –μεταξύ των οποίων και ο Πρίαμος (=πουλημένος) και λάφυρα, και η Τροία αφέθηκε ήσυχη. Η κόρη του Λαομέδοντα Ησιόνη δόθηκε στον Τελαμώνα ως λάφυρο. Οι Τρώες την ζήτησαν πίσω, αλλά οι Έλληνες αρνήθηκαν.
Τότε, ο Πρίαμος, που είχε αφεθεί ελεύθερος, και βασίλευε στην Τροία, οργάνωσε εκστρατεία κατά της Ελλάδας υπό τον Έκτορα..[20] Η Τροία μάλλον δεν είχε στόλο μέχρι τότε, μια που ο Πάρης ναυπήγησε τα πλοία, ενάντια σε χρησμούς που είχαν δοθεί. [21]Προτιμώ να ξεχάσω τα περί χρησμών, και να ισχυριστώ πως οι Έλληνες, στο μεταξύ, δεν είχαν αφήσει Τρωικό καράβι αβύθιστο. Η Τρωική εκστρατεία ήταν εκτεταμένος συνδυασμός χερσαίων και ναυτικών επιχειρήσεων. Περιορίστηκε μυθολογικά στην αρπαγή της Ελένης και της Αίθρας από τον Πάρη, και την καταστροφή των… Κυθήρων από τον στόλο του. Η αφήγηση τέτοιου άδοξου τέλους της Τρωικής επίθεσης είναι ανακριβής.
Ο Ηρόδοτος μιλά για έναν μεγάλο στρατό, σχεδόν σαν αυτόν του Ξέρξη, Τεύκρων και Μυσών (δηλ. Τρώων Θοργαμά και των άμεσων γειτόνων τους) που εισέβαλλαν στην Ελλάδα μέσω Θράκης φτάνοντας μέχρι τον Πηνειό και το Ιόνιο Πέλαγος.[22] Είναι η εισβολή που αντιστοιχεί με αυτήν που αναφέρεται, μετριασμένη, στον Δάρη.
Μαρτυρείται πως ο Πάρης συγκρούστηκε με τον Αχιλλέα στην Θεσσαλία, ενώ ο Έκτορας κούρσεψε την Τροιζήνα, [23] και πρέπει να έφτασε μέχρι το Άργος, του οποίου, κατά τον Όμηρο, γνωρίζει μέχρι και τα ονόματα των πηγών του! [24]
Ο Όμηρος και οι περισσότεροι μυθογράφοι αγνοούν, (!!!) ή μάλλον συγκαλύπτουν την Τρωική κατάκτηση. Ο Όμηρος την γνωρίζει, μια που παρουσιάζει ο ίδιος τον Έκτορα να ξέρει τις πηγές του Άργους, αλλά δεν την αναφέρει. Υπάρχει περίπτωση πως οι πηγές που αναφέρει ο Όμηρος βρίσκονταν στην περιοχή ή πόλη «Ελλάδα» της Θεσσαλίας, κοντά στα Φάρσαλα.[25] (έτσι ονομάζει ο Όμηρος μια περιοχή της Θεσσαλίας, αλλά την ονομάζει και «Αργος», επίσης, με την έννοια «πατρίδα» [=χώμα, άργ-ιλλος])
Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι αποκρύπτει την Τρωική επιδρομή. Αντίθετα, μια που οι κάτοικοι της Θεσσαλίας έλεγαν πως οι πηγές αυτές ήταν στην περιοχή τους, σημαίνει πως γνώριζαν πως αυτή η επιδρομή είχε γίνει. Όπως φαίνεται, το θέμα είναι απαγορευμένο για τους περισσότερους αρχαίους συγγραφείς και ποιητές, γιατί, όπως θα δούμε, επηρέασε τόσο τις βασιλικές δυναστείες, όσο και την θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας.
Η ανάλυση της Τρωικής κατάκτησης, ακόμα και με τα ελάχιστα στοιχεία που σώθηκαν, κλονίζει τα Μυθολογικά, Εθνικά και Θρησκευτικά θεμέλια της χώρας. Για παράδειγμα, οι Τρώες και οι Μυσοί κατακτητές πρέπει να μετέφεραν το Τρωικό και Μυσικό τοπωνύμιο Όλυμπος στην Ελλάδα. Μαζί του, παρασύρεται η Ολύμπια θρησκεία, που αποδείχνεται έτσι πως δεν είναι Ελληνική, αλλά Μικρασιατικής και Μεσανατολικής προέλευσης, που μάλιστα επιβλήθηκε με μια ξένη κατοχή… (στην πραγματικότητα υπήρξαν πολλές τέτοιες κατοχές στην προϊστορική Ελλάδα, αυτή του Κάδμου, του Δαναού, κλπ., και όλες είχαν επίδραση στην αρχαία Ελληνική θρησκεία)
Στις κλασσικές αφηγήσεις αναφέρονται διάφοροι Τρώες που βασίλεψαν στην… Ελλάδα ως… αιχμάλωτοι, μετά την άλωση της πόλης, (Έλενος, Τεύκρος, Ανδρομάχη) ενώ οι Αινείας και Πάρης[26] ίδρυαν εδώ πόλεις και ιερά!
«...πως λοιπόν βασίλεψαν όλοι,» (οι νικημένοι Τρώες) « και όχι σε
μικρά άγνωστα χωριά, παρά κόντεψαν να κατακτήσουν και»
(όλη) «την Ελλάδα...» /.../ «...αυτά δεν φαίνονται για πράξεις προσφύγων,
τσακισμένων από τις συμφορές της πατρίδας τους...»[27]
Είναι φανερό πότε και πως βασίλεψαν... Αλλά και η αναφερόμενη ειρηνική συγκατοίκηση Τρώων και Ελλήνων σε διάφορες πόλεις, ανάγεται, ίσως, σε εποχές προγενέστερες της άλωσης του Ιλίου, και στην Τρωική κατοχή..
Είναι λοιπόν βέβαιο πως αυτή η κατάκτηση ήταν παλιότερη από την εποχή των Έκτορα και Πάρη, και εξελίχτηκε σε μακρόχρονη κατοχή. Να πως κυβέρνησε το Άργος ο Τρώας Άδραστος… Η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε Τρωικό προτεκτοράτο.
Αναφέρω ενδεικτικά ονόματα πιθανών Τρώων βασιλέων στην Ελλάδα, τα Τεύκρος (Αθήνα-Κρήτη) και Εριχθόνιος (Αθήνα) Ημαθίων [28] (Μακεδονία-Βοιωτία) και Άδραστος και Αμφιάραος (Άργος) Μερικοί από αυτούς θεωρούνται καθαρόαιμοι Έλληνες από την Μυθολογία, αλλά μια βαθύτερη ανάλυση ξεσκεπάζει την αλήθεια. Ο Αισχύλος, π.χ., αποκαλεί τον στρατό των Άδραστου και Αμφιάραου «αλλόγλωσσο» και «αλλοδαπό», και παραλληλίζει –κατά όλους τους αναλυτές- την επίθεση των «Επτά» στη Θήβα με την Περσική επίθεση στην Ελλάδα των Ιστορικών χρόνων… Ο Φιλόστρατος λέει πως κέντρο της λατρείας του Αμφιάραου ήταν η Κιλικία. Λέτε να μην είχε ακούσει για τον Ωροπό;
Για την Θήβα, το πρώτο μέρος στην Ελλάδα όπου εισάχθηκε η λατρεία των Ολυμπίων, πράγμα που γέννησε τους επικούς εμφύλιους πολέμους που τραγουδήθηκαν τόσο παραπλανητικά από τους δραματουργούς, την πόλη όπου οι Ολύμπιοι θεοί εξόντωσαν με άμεση ή έμμεση επέμβασή τους επτά βασιλικές γενιές, (Πενθέας – Λάβδακος - Αμφίων – τα παιδιά του – Λάϊος – Οιδίπους – τα παιδιά του) θα πρέπει να αφιερωθεί ειδικό κεφάλαιο…
Οι Τρώες, λοιπόν, είχαν φτάσει νοτιότερα από τον Πηνειό. Αναφέρεται, συγκεχυμένα, κοινότητα Τρώων και στην Αθήνα πριν τον Τρωικό πόλεμο.[29] Το όνομα Εριχθόνιος ήταν κοινό στους βασιλικούς οίκους Τροίας και Αθήνας. Ο Στράβων μιλά για «νεώτερους»ιστορικούς, που η έρευνα τους αποκάλυπτε τις σχέσεις Τροίας – Αθήνας, δίνει όμως σα μοναδικά στοιχεία τα ονόματα Τεύκρος και Εριχθόνιος. Υπάρχουν, όμως, πολλά περισσότερα.
Αλλά, για να μιλήσουμε για την Αθήνα, πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για τους Διόσκουρους.
Οι Διόσκουροι σε νόμισμα του Μαξέντιου.
Οι αδελφοί της... Ωραίας Ελένης θεωρούνταν προστάτες της Ρώμης (μιας Τρωικής αποικίας)
όπως μαρτυρά το ακόλουθο απόσπασμα του Ρωμαίου ιστορικού Φλόρου,
που τους εμφανίζει να βοηθούν τους Ρωμαίους εναντίον των Ελλήνων.
Ούτε οι ίδιοι οι αδελφοί της Ωραίας Ελένης, οι γιοί του βασιλιά της Σπάρτης Τυνδάρεω και του… Δία, οι Διόσκουροι, δεν εκστράτευσαν στην Τροία. «Μόνο ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης δεν πήγαν» (στην Τροία) «αν και αυτοί ήταν οι κατ’ εξοχήν προσβεβλημένοι, και ο Όμηρος, προσπαθώντας να καλύψει αυτήν την αδιαφορία [30] παρουσιάζει την Ελένη να απορεί...» [31] Ο Ποιητής αγνοεί επίσης την θεοποίηση των Διοσκούρων, που τους παρουσιάζει σα νεκρούς, θαμμένους στη γη, μάλιστα προ πολλού.[32] Στην Οδύσσεια, όμως, αναφέρει τον «σωστό» Μύθο, όπου οι Διόσκουροι είναι θεοί.[33]Δεν εντάσσονται όμως στην πλοκή της Ιλιάδας, όπου θα ανήκαν, σαν αδελφοί της Ελένης και… θεοί. Εκεί ήταν… πεθαμένοι.
Ένας Διόσκουρος είχε σκοτωθεί από τον Ίδα σε καυγά για κάτι γελάδια- πράγμα που οδήγησε στην κατοπινή θεοποίησή τους από τον Δία κατά τον Μύθο. Αυτό έγινε μετά την απαγωγή της Ελένης, γιατί αυτή τους θεωρεί ακόμα ζωντανούς. Αν ο θάνατος του ενός συνέβη στο ενδιάμεσο, έπρεπε να έχουν επέμβει ως θεοί στον Τρωικό πόλεμο.
Αλλά αφού ο ένας δεν είχε σκοτωθεί ακόμα μετά την αρπαγή της αδελφής τους, νομίζω πως θα έπρεπε ήδη να βρίσκονται πρώτοι στο στρατό του Αγαμέμνονα, αντί να ασχολούνται με τα συμπαθή κατά τα άλλα μηρυκαστικά, ενώ η αδελφή τους αρπάχτηκε! Εντελώς αντίθετη αντίδραση είχαν όταν η Ελένη αρπάχτηκε από τον Θησέα. Τότε είχαν εισβάλλει στην Αττική!
Για να σκεπαστεί αυτή η εξόφθαλμη αντίφαση, ο Δάρης ισχυρίζεται πως οι Διόσκουροι έπλευσαν αμέσως προς την Τροία μετά την αρπαγή της αδελφής τους, αλλά ναυάγησαν και πνίγηκαν πριν φτάσουν. Ωραίοι προστάτες της ναυσιπλοΐας!!! Και τα γελάδια; Αυτή η αφήγηση δεν έχει σχέση με τους άλλους μύθους περί Διοσκούρων, δεν είναι καν παραλλαγή τους, και δεν εξηγεί την αδιαφορία τους, έστω ως θεοποιημένοι νεκροί- πνιγμένοι ή τρυπημένοι από το κοντάρι του Ίδα
Άρα, η αδελφή τους έφυγε μαζί με τον Πάρη με την άδειά τους. (Αυτό ισχυρίζεται και ο Δίων ο Χρυσόστομος) Έτσι τεκμηριώνεται έμμεσα η συγγένεια Ελένης και Πριαμιδών, που ανάγεται στον Φοίνικα και τον Αγήνορα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Τρώες επέμεναν να κρατούν τη συγγενή τους, την Ελένη.
Ένας Διόσκουρος είχε σκοτωθεί από τον Ίδα σε καυγά για κάτι γελάδια- πράγμα που οδήγησε στην κατοπινή θεοποίησή τους από τον Δία κατά τον Μύθο. Αυτό έγινε μετά την απαγωγή της Ελένης, γιατί αυτή τους θεωρεί ακόμα ζωντανούς. Αν ο θάνατος του ενός συνέβη στο ενδιάμεσο, έπρεπε να έχουν επέμβει ως θεοί στον Τρωικό πόλεμο.
Αλλά αφού ο ένας δεν είχε σκοτωθεί ακόμα μετά την αρπαγή της αδελφής τους, νομίζω πως θα έπρεπε ήδη να βρίσκονται πρώτοι στο στρατό του Αγαμέμνονα, αντί να ασχολούνται με τα συμπαθή κατά τα άλλα μηρυκαστικά, ενώ η αδελφή τους αρπάχτηκε! Εντελώς αντίθετη αντίδραση είχαν όταν η Ελένη αρπάχτηκε από τον Θησέα. Τότε είχαν εισβάλλει στην Αττική!
Για να σκεπαστεί αυτή η εξόφθαλμη αντίφαση, ο Δάρης ισχυρίζεται πως οι Διόσκουροι έπλευσαν αμέσως προς την Τροία μετά την αρπαγή της αδελφής τους, αλλά ναυάγησαν και πνίγηκαν πριν φτάσουν. Ωραίοι προστάτες της ναυσιπλοΐας!!! Και τα γελάδια; Αυτή η αφήγηση δεν έχει σχέση με τους άλλους μύθους περί Διοσκούρων, δεν είναι καν παραλλαγή τους, και δεν εξηγεί την αδιαφορία τους, έστω ως θεοποιημένοι νεκροί- πνιγμένοι ή τρυπημένοι από το κοντάρι του Ίδα
Άρα, η αδελφή τους έφυγε μαζί με τον Πάρη με την άδειά τους. (Αυτό ισχυρίζεται και ο Δίων ο Χρυσόστομος) Έτσι τεκμηριώνεται έμμεσα η συγγένεια Ελένης και Πριαμιδών, που ανάγεται στον Φοίνικα και τον Αγήνορα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Τρώες επέμεναν να κρατούν τη συγγενή τους, την Ελένη.
Ο πατέρας της μητέρας τους, Λήδας, ο Θέστιος, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, κατάγονταν από έναν Αγήνορα, που ήταν Πελοποννήσιος.[34] Σύμφωνα με τον Μαλάλα, όμως, οι Διόσκουροι ήταν Φοίνικες, απόγονοι του Δία και της Λήδας, που ήταν απόγονος του Δύνα, βασιλιά της Φρυγίας, απόγονου του Μυθικού Φοίνικα, γιου του βασιλιά των Φοίνικων Αγήνορα... [35] Ήταν, λοιπόν, συγγενείς με τον βασιλικό οίκο της Τροίας. Συνωνυμία, ή διαστρέβλωση; Εσείς θα κρίνετε την αξιοπιστία των Απολλόδωρου και Μαλάλα, από την συμπεριφορά των αδελφών στο Μύθο.
Άλλωστε, όλοι οι Σπαρτιάτες ήταν Μεσανατολίτες άποικοι, «εκ γένους Αβραάμ», σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ή Χαναανίτες Σαβίνοι σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Οι Σαβίνοι της Ιταλίας ήταν άποικοι της Σπάρτης. Επίσης, οι Σπαρτιάτες είχαν συγγένεια και με τους Φοίνικες Θηβαίους. (Δες παρακάτω) Συνεπώς, ήταν συγγενείς και με τους Τρώες, όπως και να αναλύσουμε το θέμα.
Άλλωστε, και η λατρεία των Διοσκούρων εμπλέκονταν με αυτή των Φοινικικών Καβείρων. Ο πραγματικός λόγος της απουσίας των Διοσκούρων από τα Τρωικά, είναι ότι ταυτίζονταν με τους Καβείρους, ήταν δηλαδή «οι θεοί της Τροίας»,[36] και στη συνέχεια της Ρώμης, όπως τους περιγράφει ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς. Δυο αγάλματα που ήρθαν από την Τροία στη Ρώμη, και παρίσταναν δυο νεαρούς με κοντάρια, όπως ακριβώς παριστάνονταν τα δυο αδέλφια…
Και ο Παυσανίας συγχέει ή μάλλον ταυτίζει τους Διόσκουρους και με τους Κορύβαντες, θεότητες και αυτές Μικρασιατικής, άρα και Τρωικής προέλευσης. [37] Υπάρχουν, πράγματι, πολλά αγαλματάκια όπου τα χαρακτηριστικά των προσώπων «συγχέονται». Σύγχυση δεν υπάρχει, γιατί είναι ένα μόνο ζεύγος θεών. Μια που η λατρεία τους ήρθε από την Τροία, δεν γίνονταν να της επιτεθούν, ακόμα και στη… Μυθολογία. Ήταν λοιπόν αδύνατο ακόμα και για τον πιο ευφάνταστο μυθοπλάστη, να παρουσιάσει τους θεούς της Τροίας να πολιορκούν την ίδια την αγαπημένη τους πόλη! Οι Τρωικές-Φοινικικές αυτές θεότητες ελληνοποιήθηκαν άγαρμπα, και στάθηκε αδύνατο να ενταχθούν στην εξιστόρηση του Τρωικού πολέμου.
Οι Διόσκουροι, αφού ταυτίζονταν με τους Φοινικικής προέλευσης Καβείρους. (=Μεγάλοι [θεοί] στα Φοινικικά) έγιναν και αυτοί προστάτες των ναυτικών, μετά την επαφή τους με τους θεούς αυτούς της Σαμοθράκης, κατά την Αργοναυτική εκστρατεία, όταν εμφανίστηκαν αστέρια πάνω στα κεφάλια τους… «πάντα όταν οι ναυτικοί πέφτουν σε φουρτούνα κάνουν ευχές στους θεούς της Σαμοθράκης» (τους Καβείρους) «και αποδίδουν την παρουσία των αστέρων στην εμφάνιση των Διοσκούρων»[38] Αν και οι θεοί της Σαμοθράκης είναι Φοινικικής προέλευσης, η λατρεία τους προήλθε από την Τροία.[39] Οι Κάβειροι λατρεύονταν και στη Θήβα, [40] μια άλλη Φοινικική αποικία, ενώ η λατρεία της Αφροδίτης/Αστάρτης στα Κύθηρα και την Κύπρο ιδρύθηκε και πάλι από Φοίνικες.[41]Διόσκουροι, Κάβειροι και Κορύβαντες ταυτίζονταν λατρευτικά. «Καβείρους δε τους Κορύβαντας καλούσιν και τελετήν Καβειρικήν καταγγέλουσιν [=αναγγέλουν]»[42]πράγμα που ενισχύει την Φρυγική και Φοινικική προέλευση της λατρείας τους. Καβέρ στα Φοινικικά σημαίνει «Μέγας».
Έτσι λοιπόν, η εισβολή των Διοσκούρων στην Αττική θα πρέπει να θεωρηθεί ως Τρωική εισβολή, ή έστω ως καθοδηγούμενη από την Τροία. Το ίδιο συνέβη και στην Θήβα με τους «Επτά». Αγνοούμε αν υπήρχε και παλιότερη τέτοια Τρωική επίθεση στην Αθήνα. Μνημονεύεται όμως, επίθεση του θεού Διονύσου και της ακολουθίας του στην Αθήνα, που αποκρούστηκε! [43] Άλλος Μύθος λέει πως οδηγούσε τις Αθηναίες σε αυτοκτονία, για να εκδικηθεί τον φόνο πιστού του. Ο Διόνυσος ήταν κατ’ εξοχήν Ασιατικός θεός. Πάντως, έτσι εξηγούνται τα παρακάτω:
Αθήνα Α) Μυθολογικά, ο Τρώας Τιθωνός μεταμορφώθηκε σε τζιτζίκι, και οι Αθηναίοι αποκαλούνταν «Τεττιγγοφόροι» γιατί είχαν σαν κόσμημα ένα χρυσό τζιτζίκι, και πίστευαν πως κατάγονταν από αυτό το έντομο, [44] δηλαδή από έναν Τρώα! Μαρτυρείται πως ο Τρώας Εύφορβος ήταν καταστόλιστος με «τεττιγγοφορίαν», δηλαδή στολισμένος με τον δήθεν «Αθηναϊκό»-«Ιωνικό» χρυσό τζίτζικα.[45] Φυσικά, αυτά αντίφασκαν με τους Μύθους των «Διφυών» φιδάνθρωπων ιδρυτών και γεναρχών της Αθήνας. Τα ιερά ζώα της πόλης δεν ήταν τα τζιτζίκια, τα οποία μάλιστα έτρωγαν, αλλά το φίδι και η κουκουβάγια. Έχουμε λοιπόν, δυο αντιφατικές τοτεμικές παραδόσεις στην ίδια πόλη. Την Τρωική, και την Ελληνική. Ο Θουκυδίδης ήδη παραδίδει πως η «τεττιγγοφορία» άρχιζε να εγκαταλείπεται στην εποχή του. Πρέπει να απορρίφθηκε σαν ξενόφερτη συνήθεια.
Αθήνα Β) Παρακάτω θα δούμε πως οι Τρώες αποκαλούσαν τον Φοίνικα Ηρακλή, γνωστό ως Μελκάρθ, Δισανδάν. Οι Έλληνες τον είχαν για άλλο πρόσωπο, και τον αποκαλούσαν Σάνδωνα. Κέντρο της λατρείας του ήταν η Ταρσός της Κιλικίας, περιοχή συγγενική με την Τρωική Κιλικία. Πρόκειται για τον Σάνδοκο, που αναφέρει ο Απολλόδωρος. Αυτός ο καταφανέστατα ξένος Ήρωας, όπως φαίνεται ακόμα και από το όνομά του, πιστεύονταν πως ήταν… Αθηναϊκής καταγωγής, απόγονος του Κέφαλου και της Ηώς.[46] Μάλλον ήταν Τρώας Ήρωας, που επιβλήθηκε στους Αθηναίους κατά την Τρωική κατοχή. Μετά δημιούργησαν –ή μάλλον διαστρέβλωσαν- τον Μύθο του Κέφαλου για να παρουσιάσουν τα πάντα Ελληνικά.
Υπάρχει παραλλαγή του Μύθου, η μόνη γνήσια, όπου ο Κέφαλος αρνείται την Ηώ, και αυτή φέρνει τα πράγματα έτσι που ο Ήρωας να σκοτώσει τη γυναίκα του άθελά του, και να αυτοκτονήσει ή να εξοριστεί στην Κεφαλονιά, δίνοντάς της το όνομά του. Οι γιοί του, μάλιστα, επέστρεψαν στην Αθήνα.
Το μόνο κοινό στις δυο παραλλαγές, είναι τα ονόματα Ηώς και Κέφαλος. Η θεά Ηώ είχε ειδικές σχέσεις με την Τροία, μια που με τον Τρώα Τιθωνό έκανε τον Μέμνονα, έναν από τους μεγαλύτερους Ήρωες της Τροίας και της Ασίας, γενικότερα. Γι αυτό και μερικοί αρχαίοι πίστευαν πως το ζευγάρωμα του Τρώα με την Ηώ (=Ανατολή) συμβόλιζε τη σχέση της πόλης με την Ασία. [47]
Πάντως και ο… Αθηναίος Σάνδοκος έδρασε αποκλειστικά στην Συρία και την Κιλικία, και υπήρξε πρόγονος του Άδωνι, που και αυτός… Αθηναίος ήτανε. Κανείς σοβαρός ερευνητής δεν θεωρεί τον Ιουδαιοφοίνικα Αντονάι =Κύριο, Ελληνικό θεό… Συνοπτικά, οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Τρώα Ήρωα Δισανδάν-Ηρακλή, πατριώτη τους!
Αθήνα-Θήβα-Τανάγρα Γ) Φαίνεται πως όλα αυτά σχετίζονταν με το Φοινικικό Θηβαϊκό γένος των Γεφυραίων, που είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα. Υπήρχε θρησκευτική και φυλετική ταύτιση των Θηβών της Ελλάδας και των Θηβών της Τρωικής Κιλικίας. (ο γενάρχης των Κιλίκων, Κίλικας και ο ιδρυτής της Θήβας, Κάδμος, ήταν αδέλφια) Η εκστρατεία των «Επτά επί Θήβας» καθοδηγήθηκε –κατά την γνώμη μου- από την Τροία εναντίον της Θήβας, γιατί η πόλη αρνήθηκε την λατρεία του Απόλλωνα, [48] επικήρυξε και σκότωσε την πρώτη Πυθία-Σφίγγα, και εκδίωξε τους Φοίνικες Γεφυραίους, παρά τις Φοινικικές καταβολές της. Οι Γεφυραίοι είχαν εγκατασταθεί και στην Τανάγρα, που επίσης αρνήθηκε την συμμετοχή στα Τρωικά, ακόμα και το δικαίωμα ελλιμενισμού στον Ελληνικό στόλο. [49]Τότε, την πολιόρκησε ο Αχιλλέας.
Τελικά, ούτε η Θήβα εκστράτευσε στην Τροία. Είχε πρόσφατα αλωθεί από τους «Επτά», γι αυτό δεν πολέμησε. Ίσως όχι, γιατί αργότερα φρόντισε να μεταφέρει από την Τροία τα οστά του Έκτορα, κατόπιν χρησμού του εθνικού μας Μαντείου, των Δελφών,[50] (τι θα γινόμασταν χωρίς αυτό) Ο Τρώας ετούτος λατρεύονταν εκεί μέχρι το 355 μΧ! [51] Έκτωρ ήταν και επίθετο του… Δία![52] (Εθνική θρησκεία, που λένε) Δυστυχώς, μετά οι Χριστιανοί κατάργησαν ετούτες τις πατριωτικές λατρείες. Αντί για Ιουδαιοφοίνικες Τρώες, υποχρεωθήκαμε βίαια να λατρεύουμε Εβραίους… Αθάνατη Ελλάς!
Η Αθήνα είχε επηρεαστεί θρησκευτικά από τους Γεφυραίους, που σύμφωνα με παραλλαγές ήταν ένα σεπτό ιερατικό γένος –για να μην πούμε το μοναδικό. [53] Έτσι, δεν γίνονταν να πολεμήσει κατά των Τρώων Κιλίκων, αδελφών των Γεφυραίων!
Αθήνα Δ) Υπάρχει η εκδοχή πως οι Τρώες Κίλικες ονομάστηκαν από τον ηνίοχο του Πέλοπα, Κίλλα. Από αυτόν ονομάστηκαν και ένας ποταμός, ένα βουνό, και η Τρωική πόλη Κίλλα, αλλά και η… Κιλικία. [54] Είναι λίγο τραβηγμένο. Πάντως, ο Πέλοπας ήταν Ασιάτης, που εκδιώχτηκε από τους Τρώες. Κίλλα ήταν και Τρωικό κύριο όνομα. Έτσι έλεγαν μια κόρη του Λαομέδοντα. Όνομα, πόλη, βουνό και ποτάμι Κίλλα, και λατρεία του Κίλλαιου Απόλλωνα,[55] υπήρχαν πάντως στην Τρωάδα, είτε συγγένευαν είτε όχι με την Κιλικία. Και μια που οι Τρώες ήταν… Αθηναίοι, μάλιστα από τον Δήμο Ξυπετεώνες, είχαμε και χωριό Κίλλεια στον Υμηττό.
Και πάλι, το τοπωνύμιο συνδέεται με τη Μέση Ανατολή! Συγγένευε σίγουρα με το… Ισραήλ. «…και άλλην τινά που Κίλλαν είναι κατά την Ιουδαίαν, ης οι πολίται Κιλλήται και Κιλλανοί ελέγοντο.» [56] Δηλαδή, αν ξεχάσουμε τους ηνίοχους, τότε τα σχετικά Τρωικά τοπωνύμια, που υπήρχαν και στην Αθήνα και στην Λέσβο, και πάνω απ’ όλα η λατρεία του Κίλλαιου Απόλλωνα στην ομώνυμη Τρωική πόλη, είναι Μεσανατολικής προέλευσης.
Αθήνα Ε) Αιθίοπες απεικονίστηκαν από τον Φειδία σε ένα άγαλμα της Νέμεσης που στήθηκε για τη νίκη στον… Μαραθώνα.[57] Η Νέμεσις ταυτίζονταν με την Τρωική θεά Αδράστεια, και οι Αιθίοπες του… Μαραθώνα πρέπει να συνδέονται με τους Αιθίοπες του Τρώα Μέμνονα. Προφανώς είχαν ενταχθεί στη λατρεία της Τρωικής θεάς Αδράστειας –που ταυτίζονταν με την Ελληνική θεά Νέμεση- και η παρουσία τους ως συνοδοί της θεάς είχε καθιερωθεί σε κάθε ανάλογη αναπαράσταση στην Αθήνα, σαν συνέπεια και κατάλοιπο των εθίμων που καθιέρωσε η Τρωική κατάκτηση. Αυτοί οι «Αιθίοπες» ήταν στην πραγματικότητα Ινδοί. (Οι αρχαίοι πίστευαν πως Αιθίοπες ζούσαν και στην Ινδία)Ινδοευρωπαϊκός πολιτισμός… Θα αναλύσουμε το θέμα μιλώντας για τους βασιλιάδες τους, Τρώες Μέμνονα και Τιθωνό, τους Τρώες-Ινδούς Ορόντη, Δάρδες, Πάνδαρους, και τους Μεσοποτάμιους-Τρώες-Εβραίους Έλυμους.
Κατά τα άλλα, οι Αθηναίοι, επί Πεισίστρατου, πρόσθεσαν άτεχνα στα Ομηρικά Έπη την –ψευδή- συμμετοχή τους στα Τρωικά… Αυτό δεν το ισχυρίζομαι αυθαίρετα, γιατί ήταν διαδεδομένη άποψη ήδη από την αρχαιότητα. «(Ο Όμηρος:) εψεύσατο. Αθηναίοι γαρ ουκ εκστράτευσαν επ’ Ίλιον». Τον Δαφίτα, που το έγραψε, τον σταυρώσανε… [58](είναι, ενδεικτικά, το είδος της ελεύθερης έρευνας των «νεότερων» ιστορικών, που λέει και ο Στράβωνας - Σφίγγα…) Προσωπικά, προσδοκώ τα καλύτερα…
Νόμισμα του Ισραήλ, βασιλείας Αλεξάνδρου Ιανναίου (Γιοχανάν) του Α αι.π. Χ.
Οι εξελληνισμένοι Εβραίοι χρησιμοποιούν το άστρο της Βεργίνας που το ερμηνεύουν σαν ρόδα με ακτίνες. Ο Εβραίος Ιώσηπος μαρτυρά πως εκείνη την εποχή, οι Εβραίοι της Αλεξάνδρειας αποκαλούνταν "Μακεδόνες", και μάλιστα σε επίσημα έγγραφα των Πτολεμαίων.
Οι εξελληνισμένοι Εβραίοι χρησιμοποιούν το άστρο της Βεργίνας που το ερμηνεύουν σαν ρόδα με ακτίνες. Ο Εβραίος Ιώσηπος μαρτυρά πως εκείνη την εποχή, οι Εβραίοι της Αλεξάνδρειας αποκαλούνταν "Μακεδόνες", και μάλιστα σε επίσημα έγγραφα των Πτολεμαίων.
Μακεδονία: Ο αδελφός του Τρώα Μέμνονα, γιος του Τιθωνού, ο Ημαθίων, βασίλευε ανάλογα με παραλλαγές, στην Αιθιοπία, Αραβία, Μακεδονία, Βοιωτία… [59] Τον σκότωσε ο Ηρακλής. Γραμματολογικά, οι τύποι των ονομάτων Αιμάθη και Ημάθη είναι εναλλάξιμοι. Αυτή ήταν μια παρθένα που θυσιάστηκε για να «στεριωθεί» η Συριακή Αντιόχεια επί Ορόντη. Δεν νομίζω να την κουβάλησαν από την Μακεδονία. (Δεν φεύγουμε από την Μέση Ανατολή με τίποτα!) Ο ομώνυμος, λοιπόν, με τον Ημαθίωνα Αμαθούς ή Αμαθί, γιός του Χαναάν, ήταν Φοίνικας (άρα ομόφυλος με τους Κίλικες Τρώες) και έχτισε την πόλη Αμαθούντα ή Αμάθη, στην Φοινίκη, την οποία οι Μακεδόνες μετονόμασαν σε «Επιφάνεια»,[60]προφανώς για να μην φαίνεται η σκανδαλώδης ομωνυμία με την πατρίδα τους, την Ημαθία και τον ομώνυμο Φοίνικα και Τρώα βασιλιά τους. Και όμως, οι Μακεδόνες παραχώρησαν, αρχικά, ίσα δικαιώματα στους Εβραίους, και αυτοί άρχισαν να αποκαλούνται με υπερηφάνεια «Μακεδόνες»! [61] όπως αποκαλούνταν και«Σπαρτιάτες». Μπαααα… Ο Ιώσηπος επικαλείται για τα παραπάνω, επίσημα έγγραφα. Αργότερα, βέβαια, ήρθε η ρήξη.
Οι Έλληνες έλεγαν πως ο «Άμαθος» (είναι δυνατόν να είναι όνομα με Ελληνική ρίζα;) ήταν άλλο πρόσωπο, γιός του Ηρακλή. Αν μιλάμε για τον Φοίνικα Ηρακλή, τον Μελκάρθ, όλα εξηγούνται… Είναι προφανές πως αφού ο Ημαθίων, ο αδελφός του Μέμνονα ταυτίζεται με την Ημαθία, την Αραβία και την Αιθιοπία, είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Αμαθί- Άμαθο.
Η Αμαθούντα της Κύπρου έχει την ίδια ρίζα, και συνδέεται με την Σαλαμίνα, ένα νησί με επίσης Φοινικικό όνομα, (Βαάλ-Σαλάμ) και τον ημι-Τρώα ιδρυτή της Σαλαμίνας της Κύπρου, τον Τεύκρο (Θογαρμά) γιο του Σαλαμίνιου Τελαμώνα και της Τρωαδίτισσας βασιλοπούλας Ησιόνης. Μπορούμε λοιπόν, να χαράξουμε μια σχεδόν ευθεία γραμμή ανάμεσα στην Αραβία και την (Μακεδονική) Ημαθία, χάρη στους Τρώες λεβέντες, πατριώτες, σωτήρες, και προστάτες μας…
Ακόμα και αν αρχικά επρόκειτο για ομώνυμα πρόσωπα, πολλούς και διάφορους Ημαθίωνες, Άραβες, Βοιωτούς, Αιθίοπες, Μακεδόνες, Χαναανίτες, (!) πράγμα διόλου πιθανό, το ίδιο τους το όνομα, και η τελική ταύτισή τους με αυτόν τον Τρώα, αρκεί για να αποδείξει την τεράστια Τρωική επιρροή στην Ελλάδα και την Ανατολική Μεσόγειο. Χρειάζεται να πω πως οι Μακεδόνες δεν πήραν μέρος στα Τρωικά, και μια φυλή τους, οι Παίονες, πολέμησαν υπέρ της Τροίας; Δεν χρειάζεται!
Η επιρροή των Τρώων στην Ελλάδα φαίνεται από την αφήγηση που δείχνει ακόμα και τον επίσημο μάντη των Ελλήνων, τον Κάλχα, να είναι Τρώας! [62] Έτσι φαίνεται και η επίδραση της Τροίας στην Απολλώνια λατρεία. Ο Αγαμέμνονας δεν τον αφήνει καν να μιλήσει, και τον αποκαλεί «μάντη κακών». Αυτά, βέβαια, δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ, αλλά σε ειδικά (δυστυχώς μακροσκελή) κεφάλαια…
Η Ελλάδα αντέδρασε στην Τρωική εισβολή. Η υπόθεση ίσως θυμίζει τους Περσικούς πολέμους, ή την εκδίωξη των Σταυροφόρων από την Πόλη από τους Παλαιολόγους. Οι Έλληνες βασιλείς συμμάχησαν, με αρκετή δυσκολία και καυγάδες μεταξύ τους, για να εκμηδενίσουν τον πατροπαράδοτο εχθρό, την Τροία. Οι διαφωνίες οφείλονταν, στην πραγματικότητα, στο ότι ήδη οι γενιές τους είχαν Αιγυπτιακό, Τρωικό και Ασιατικό αίμα. Ήμασταν όμως τυχεροί, γιατί οι Ασιάτες Πελοπίδες – Ατρείδες είχαν εκδιωχθεί από τους Τρώες. Έτσι, αν και δεν ήταν Έλληνες, είχαν έχθρα με την πόλη.
Η πρώτη εκστρατεία των Ελλήνων μετά την αρπαγή της Ελένης, ήταν κατά της Μυσίας, γείτονα και σύμμαχο της Τροίας στην επιδρομή που αναφέραμε. Η σύγκρουση Ελλήνων-Μυσών ήταν ισάξια με τον Τρωικό πόλεμο.[63] Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια ανασυγκρότησης για να επιτεθούν και στην Τροία. Όμως, η Μυθολογία μας λέει πως η απόβαση στη Μυσία ήταν λάθος πλοήγησης των Ελλήνων! (Ένας Μύθος που γελοιοποιεί την Ελλάδα)
Μυσία σημαίνει: χώρα του Μυ = ποντικού από όπου προέρχονται οι Μύσες-Μούσες.[64]Εκεί λατρεύονταν ο «Ποντικοδαίμονας»[65] «Μουσαγέτης» (Αρχηγός των Μυσών-Μουσών) Απόλλων Σμινθεύς. Αναλύσαμε ένα ποντικοθαύμα του. Ο θώρακας του Αγαμέμνονα στολίζονταν με φίδια, «κυάνεους δράκοντες» [66] -φυσικοί εχθροί των ποντικιών (σμίνθων) και της Τροίας. Η σύγκρουση ήταν Τοτεμική, βαθύτερη και διάφορη από τον σημερινό πατριωτισμό.
Η στρατηγική συνδυασμού χερσαίων και θαλάσσιων δυνάμεων των Ελλήνων εμφανίζεται στις επιθέσεις του Αχιλλέα στις γύρω πόλεις και νησιά, που ελέγχονταν από τους Τρώες. Ο Φιλοκτήτης δεν έμεινε στη Λήμνο λόγω ανίατου τραύματος. Κάλυπτε τα θαλάσσια μετόπισθεν του στρατού που πολιορκούσε την Τροία, εξασφαλίζοντας τον ανεφοδιασμό του. «...γιατρεύτηκε από την Λήμνια Βώλο» (ειδικό χώμα) «όπου λένε πως έπεσε ο Ήφαιστος...» /.../ «...όσο δε καιρό οι Αχαιοί κατατρίβονταν στο Ίλιο, ο Φιλοκτήτης μαζί με το γιο του Ιάσονα Εύνεο κατελάμβανε τα μικρά νησιά, διώχνοντας τους Κάρες που τα κατείχαν...»[67] (Οι Κάρες ήταν σύμμαχοι των Τρώων)
Η συκοφάντηση της Ελλάδας
Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη άλωση της Τροίας από τον Ηρακλή, άφησε την πόλη ελεύθερη, ενώ μπορούσε να την κατακτήσει. Σε σχέση με τα ήθη της εποχής, οι Έλληνες, αν και την κούρσεψαν και πήραν σκλάβους, (αυτά που σήμερα αποκαλούμε «πολεμική αποζημίωση»)φέρθηκαν ανθρωπιστικά, μια που δεν κατάστρεψαν την Τροία, ζητώντας μόνο τα αυτονόητα δικαιώματα ελλιμενισμού. (όπως βάσιμα υποθέτουμε)
Αλλά και η τελική πτώση της Τροίας, με τις απάνθρωπες βιαιοπραγίες και τις ιεροσυλίες των Ελλήνων που αναφέρονται, φόνους αμάχων, παιδιών και ηλικιωμένων πάνω στους βωμούς, καταστροφές ιερών, βιασμούς και θυσίες παρθένων πάνω σε τάφους Ελλήνων και αγάλματα θεών κλπ., δεν συνάδει με την κατοπινή κατάσταση της περιοχής.
Ο πληθυσμός της Τρωάδας παρέμεινε… Τρωικός, με Τρωική εθνική συνείδηση και με αυτοδιοίκηση, τουλάχιστον μέχρι και τα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, που με έκπληξη διαπίστωσε πως το εκεί άγαλμα του Έκτορα δέχονταν ακόμα λατρεία, και μάλιστα με την ανοχή των Χριστιανών! [68] (κύλησε ο Ιουδαιοτρωικός τέντζερης και βρήκε το Ιουδαιοχριστιανικό του καπάκι…) Και ο Όμηρος ισχυρίζεται, έμμεσα, πως η Τροία διατήρησε την κρατική της υπόσταση μετά την άλωσή της, μάλιστα μας δίνει και το όνομα του νέου βασιλιά της, που ενθρονίστηκε με απόφαση του Δία: Είναι ο γνωστός Αινείας. [69]
Νόμισμα εποχής του Κόμμοδου.
"ΕΚΤΩΡ ΙΛΙΕΩΝ"
"ΕΚΤΩΡ ΙΛΙΕΩΝ"
Νομίσματα του «Δήμου των Ιλιέων» της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής εποχής, με τον Έκτορα να οδηγεί το άρμα του, ή με τον Απόλλωνα και τον Σμίνθο (ποντίκι) του, γεμίζουν ακόμα τα μουσεία. Πίστευαν πως το φάντασμα του Τρώα Ήρωα έλυνε και έδενε στην περιοχή, τιμωρώντας όσους τόλμαγαν να τον κατηγορήσουν, (!) ενώ οι «κατακτητές»Θεσσαλοί έστελναν ως αφιέρωμα γυναίκες-ιέρειες στους Τρώες για χίλια χρόνια μετά τον πόλεμο!
Το μόνο που φαίνεται πως επέβαλλαν οι Έλληνες στους Τρώες, ήταν η λατρεία και των δικών τους Ηρώων που ήταν θαμμένοι στην περιοχή. Αυτό συμβαίνει και σήμερα σε πάμπολλα πεδία μαχών, όπου υπάρχουν και νεκροταφεία των εισβολέων ή κατακτητών, με την ανοχή (και την υποστήριξη) της χώρας όπου βρίσκονται.
Η «κατακτημένη» και «εξανδραποδισμένη» Τροία, παρέμεινε… Τροία μέχρι τέλους! Αυτό αποδείχνει πως οι Έλληνες, αν και ισοπέδωσαν την πόλη, και της στέρησαν την επιρροή που είχε στην Ασία, δεν κατάστρεψαν ολοκληρωτικά την περιοχή, ούτε ξερίζωσαν τον λαό των Τρώων από εκεί. Στην επακόλουθη κοσμοκρατορία τους, δεν επέβαλλαν κανενός είδους καταπίεση στον ντόπιο πληθυσμό, που παρέμενε μολοντούτο, εχθρικός προς αυτούς. Και αν αυτά θεωρηθούν σημάδια εθνικής συγγένειας Ελλήνων-Τρώων, ας υπενθυμίσουμε την ολοκληρωτική εξόντωση των Πλαταιέων και των Μηλίων από τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους αντίστοιχα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Έτσι, η ανοχή των Ελλήνων απέναντι στους Τρώες πρέπει μάλλον να ερμηνευθεί σαν προσπάθεια συμφιλίωσης με τους Ασιάτες, που γνώριζαν πως μπορούσαν να τους επιτεθούν ξανά, βασισμένοι στην απόλυτη αριθμητική τους υπεροχή. Πράγματι, οι Πέρσες εμφανίστηκαν ως εκδικητές της Τροίας. Το ίδιο ισχυρίστηκαν και οι Ρωμαίοι. Τώρα έχουμε τους… Τούρκους!
Νόμισμα εποχής Μάρκου Αυρήλιου
"ΕΚΤΩΡ ΙΛΙΕΩΝ"
"ΕΚΤΩΡ ΙΛΙΕΩΝ"
Οι Έλληνες, λοιπόν, έχουν συκοφαντηθεί από την ίδια τους την Μυθολογία, δηλαδή την «πάτρια θρησκεία» τους, όπως την ονομάζουν οι αδαείς, που έπαιζε το ρόλο του Δικηγόρου των Τρώων, ή μάλλον του ψευδομάρτυρά τους…
Έτσι, η γενική εντύπωση σήμερα, είναι πως μια μεγάλη χώρα (Η Ελλάδα) τάχθηκε εναντίον μιας πόλης με σκοπό να την εκμηδενίσει, και μάλιστα για τον ποδόγυρο, ενώ οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον ολόκληρης ηπείρου, όπως θα δούμε... Είναι πάνω από άδικο να εμφανίζονται οι πολιορκητές ως επιτιθέμενοι και κατακτητές, μια που είχε προηγηθεί μια εκτεταμένη Τρωική εισβολή, που έφτασε μέχρι τον Πηνειό, και μετέτρεψε, έστω και προσωρινά, την Ελλάδα σε Τρωικό προτεκτοράτο, με την εγκατάσταση Τρώων βασιλέων και σε πολλές από τις νοτιότερες πόλεις. Άλλωστε, αυτά είχαν επαναληφθεί παλιότερα, με την εισβολή των Δαναών, των Κεκροπιδών, των Φοινίκων του Κάδμου και των Πελοπιδών, που εγκαταστάθηκαν και αυτοί στην πατρίδα μας ως Ελληνικές δυναστείες, δίνοντας μάλιστα τα ονόματά τους στους Έλληνες. (αυτά μας θυμίζουν λίγο την Νέα Ελλάδα)
Κάποτε, αυτό έπρεπε να σταματήσει. Και σταμάτησε, χάρη στον φοβερό Τρωικό πόλεμο, έναν πόλεμο που καθόρισε την φυσιογνωμία και το μέλλον της χώρας.
Μια προσπάθεια τοποθέτησης στο χάρτη των λαών που αναφέρει η Γένεσις
Η ΤΡΟΙΑ
Σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο της μελέτης μας, υποχρεωνόμαστε να μιλάμε για την Τροία. Η μυθική καταγωγή των ιδρυτών της είναι από τους Ολύμπιους θεούς, και μάλιστα είναι, κατά μερικές παραλλαγές, Ελληνική. Το ντόπιο στοιχείο όμως, είναι παρόν, ίσως και κυρίαρχο στους Μύθους. Οι βασιλείς της πόλης κατάγονται κυρίως από τοπικούς θεοποιημένους ποταμούς και επιχώριες Νύμφες. Αν όμως αναλύσουμε όλα τα εμπλεκόμενα Μυθικά πρόσωπα κάπως βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι ούτε ντόπιοι, ούτε Έλληνες, αλλά κατάγονται από την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή. Το ίδιο άλλωστε φαινόμενο ενέσκηψε στην προϊστορική (Μυθική) Θράκη, Φρυγία και Ελλάδα, όπου οι μεγαλύτερες Δυναστείες είχαν την ίδια Αιγυπτο-Φοινικική καταγωγή. Έτσι, η Μυθική συγγένεια Τρώων και Ελλήνων ανάγεται στην προϊστορική Αιγυπτο-Φοινικική «παγκοσμιοποίηση». Από αυτήν προέκυψαν ταυτίσεις που οδήγησαν πολλούς στο συμπέρασμα πως οι Τρώες ήταν Έλληνες.
Σε αυτό συνέβαλλε και ο Όμηρος, που δίνει Ελληνικά ονόματα ακόμα και σε όσους εχθρούς θεωρεί «αλλόγλωσσους», και χρησιμοποιεί Ελληνικά τοπωνύμια στην Μικρά Ασία, που δόθηκαν στην περιοχή μετά τον Ελληνικό αποικισμό.
Άλλος παράγοντας σύγχυσης, είναι οι Ολύμπιοι θεοί, που παρουσιάζονται να λατρεύονται από Τρώες και Έλληνες, σύμφωνα με τον Όμηρο. Όμως, θα βρούμε στο Έπος και στοιχεία που δείχνουν το αντίθετο. Ο ίδιος ο Ποιητής, (με το στόμα του Αγαμέμνονα) δεν έχει αποφασίσει αν ο Δίας κυβερνά από τον Όλυμπο ή από την Τρωική Ίδη. Αλλά και το «Όλυμπος» είναι Τρωικό τοπωνύμιο, μια που έτσι ονομάζονταν τέσσερις κορφές της Ίδης και ένα γειτονικό βουνό της Μυσίας, ενώ στα Αιγυπτιακά σήμαινε «Ζωδιακός κύκλος»,δηλαδή ουρανός… Οι Έλληνες εμφανίζονται να θυσιάζουν και να προσεύχονται στον «Κρονίωνα», που μόνο με αρκετή δυσκολία μπορούμε να τον ταυτίσουμε με τον γιό του Κρόνου, τον Δία, και όχι με τον πατέρα του, τον παλιό θεό, αυτόν που λάτρευαν πραγματικά οι Έλληνες εκείνη την εποχή.
Η έρευνά μας θα αποκαλύψει πως η Τροία, λόγω θέσης και γενεαλογίας, συγκέντρωνε όλες τις πολιτιστικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις της Ανατολικής Μεσογείου. Ήταν το θρησκευτικό κέντρο της λατρείας των Ολυμπίων, που ήταν «Ιδαίοι», μια που η Μεγάλη Μητέρα τους Ρέα – Κυβέλη κατάγονταν από αυτό το Τρωικό βουνό. Επιμένουμε να τους αποκαλούμε «Ελληνικούς» θεούς, αν και κανείς δεν αγνοεί ή αμφισβητεί την καταγωγή και το κέντρο λατρείας της Μητέρας τους, που ήταν Μικρασιατικό.
Ο Ποιητής ταλαντεύεται ανάμεσα στον Πατριωτισμό και την Πίστη στους Ολύμπιους, πράγμα που μπαίνει σε δοκιμασία όχι μόνο στο μυαλό του, αλλά και σε αυτό των Ηρώων του. Φυσικά, η σύληση των ξένων ιερών του αλλόφυλου εχθρού σε έναν πόλεμο, είναι κανόνας… Όμως, η κατοπινή υιοθέτηση της λατρείας των Ολύμπιων μετέτρεψε αυτή την αυτονόητη πράξη σε έσχατη ασέβεια: Οι Έλληνες παρουσιάζονται, αντιφατικά, να πολεμάνε και να πληγώνουν τους υποτιθέμενους πάτριους θεούς και γενάρχες τους στη μάχη!
«…γιατί η φριχτή μάχη δεν γίνεται πια ανάμεσα στους Τρώες και
τους Αχαιούς. Οι Δαναοί τώρα πολεμούν και με τους αθάνατους…»[70]
Ακόμα, είναι καταραμένοι από τους θεούς, και έχουν τραγική κατάληξη επιστρέφοντας στην Ελλάδα.
Όπως καταλαβαίνετε, η Μυθολογία έχει πλέξει ένα τεράστιο κουβάρι γύρω από την Τροία, που δεν ξετυλίγεται εύκολα. Μπορούμε όμως να το προσπαθήσουμε.
Οι Τρώες δεν ήταν μόνο μια πόλη, ούτε και ένας λαός. Υπήρχαν δυο κύριες φυλές, οι Τρώες και οι Δάρδανοι. Πολλές φορές οι Τρώες ονομάζονται Τεύκροι, από το όνομα ενός γενάρχη τους. Ο Όμηρος αναφέρει ξεχωριστά και όσους κατοικούσαν το όρος Ίδη και την πόλη Ζέλεια. Μνημονεύονται ακόμα οι πόλεις Αδράστεια, Απαισός, και Πιτύεια, στο όρος Τήρεια. Άλλες πόλεις ήταν η Περκώτη, το Πράκτιο, η Σηστός, η Άβυδος, η Αρίσβη. Δεν μιλάμε για συμμαχικές, αλλά για Τρωικές πόλεις, σύμφωνα με τον Όμηρο.[71] Ο Στράβωνας επεκτείνει ακόμα περισσότερο την Τρωική επικράτεια, προσθέτοντας τους Κίλικες της Τρωικής Θήβας, τους Λύκιους, και ένα σωρό άλλους. Επίσης φαίνεται πως η Τροία έλεγχε και την Λήμνο, Τένεδο, Σαμοθράκη, κλπ. που οι Έλληνες είχαν ήδη καταλάβει. Ας προσθέσουμε την Κίλλα, Χρύση, κλπ.
Οι σύμμαχοί της προέρχονταν από το χώρο ανάμεσα στην Μακεδονία (Παίονες) μέχρι και τα νότια παράλια της Μικράς Ασίας, (Μυσοί, Λυδοί, Κάρες, Κίλικες, Σόλυμοι, Κητιείς...) καθώς και οι Φρύγες. Ανάμεσά τους και το Ελληνικό φύλο των Πελασγών, αλλά μόνο όσοι κατοικούσαν στην Ασία. Από τα βόρεια παράλια της Μ. Ασίας (Εύξεινος Πόντος) βοήθησαν οι Ενετοί, (Παφλαγόνες), Ασκάνιοι, Χάλυβες, κλπ. Υπάρχουν μη επιβεβαιωμένες ενδείξεις πως είχαν συμμάχους και τους Καππαδόκες.[72](Λευκοσύρους)
Φαίνεται πως η πόλη είχε και την υποστήριξη των Χετταίων, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, (ή των Ασσυρίων, σύμφωνα με τους Έλληνες ιστορικούς της αρχαιότητας) που έστειλαν ενισχύσεις στην πόλη, 200 άρματα και 20.000 πολεμιστές από το Ελάμ, (τα μετέπειτα Περσικά Σούσα) που οι αρχαίες πηγές αποκαλούν Αιθίοπες,[73] μια που πίστευαν πως αυτή η φυλή ζούσε και στην Ανατολή, αφού αποκαλούσαν τους μελαψούς Ινδούς «Αιθίοπες». Σύμμαχοι της Τροίας ήταν επίσης οι Φοίνικες, [74] με τους οποίους συνδέονταν και φυλετικά, και οι Αμαζόνες.
Οι περισσότεροι λένε πως η Τροία ήταν υποτελής ή ισότιμη σύμμαχος με όλους τους παραπάνω. Ο Δίων ο Χρυσόστομος λέει όμως πως η πόλη ήταν επικυρίαρχος όλων αυτών των κρατών. (ακόμα και των Ασσυρίων!) Οι Τρώες Μέμνων (αναφερόμενος και ως «βασιλεύς Αιθιόπων», «βασιλεύς Περσών», «Βασιλεύς Ινδών»…) και ο πατέρας του Τιθωνός, που γενικά μνημονεύονται ως στρατηγοί του Ασσύριου βασιλιά Τεύταμου, καταγράφονται σε μερικές πηγές ως Ασσύριοι Βασιλείς!
«Βάβιος ούτος εστίν ο παρ’ Έλλησι Τιθωνός λεγόμενος Ασσυρίων λβ΄ βασιλεύς. Τούτου παις Μέμνων, ος συνεμάχησε τω Πριάμω κατά των Ελλήνων…» /…/ «…Ο αυτός εστί δε και δεύτερος Ταυτάνης.» (Ο Τεύταμος)[75] και αλλού: «…του δυνατού Μέμνονος, βασιλέως Ινδών...» (δες παραπάνω)
Ο άλλος αδελφός του Μέμνονα, γιος του Τιθωνού, ο Ημαθίων, βασίλευε ανάλογα με παραλλαγές, στην Αιθιοπία, Αραβία, Μακεδονία, Βοιωτία… Μιλήσαμε ήδη γι αυτόν. Αυτή η Τρωική οικογένεια, λοιπόν, κυβερνούσε την Γη, ανάμεσα στο Γιβραλτάρ και την Ινδία! Αυτό, άλλωστε, ισχυρίζεται ο Δίων ο Χρυσόστομος, όπως αναφέραμε…
Μνημονεύονται ακόμα και Ινδικές φυλές με Τρωικά ονόματα, οι Δάρδες και οι Πάνδαροι,ενώ ο Αριστοτέλης θεωρεί πως οι Εβραίοι κατάγονται επίσης από την Ινδία! [76] Το όνομα Έλυμος ήταν κοινό ανάμεσα στην Τροία, τα Σούσα του Μέμνονα και το Ισραήλ, και μάλιστα με θρησκευτική βαρύτητα. Τα μνημεία του «Βασιλέως Ινδών» Μέμνονα θεωρούνταν θαυματουργά από τους Εβραίους Ιερείς. Το Συριακό τοπωνύμιο Ορόντης μαρτυρείται ως όνομα Τρώων και Ινδών Ηρώων. Ινδοευρωπαϊκός πολιτισμός…
Λίγο μας ενδιαφέρει η θέση της Τροίας στην πολιτική σκακιέρα, γιατί, σε κάθε περίπτωση, ως υποτελής ή επικυρίαρχος, συγκέντρωσε σημαντικές Ασιατικές (όχι μόνο Μικρασιατικές) και Αφρικανικές δυνάμεις για να την υπερασπιστούν. Θεωρητικά, πρέπει να γίνονταν επιμιξίες με αυτούς τους συμμάχους, μια που οι συνθήκες μεταξύ κρατών επισφραγίζονταν συνήθως με προξενιά. Αν πιστέψουμε όλες τις αρχαίες πηγές, που ομόφωνα παρουσιάζουν τους Έλληνες να πολεμούν χωρίς συμμάχους, κατανοούμε πως ο αγώνας τους ήταν τιτάνιος.
Τα διάφορα ονόματα της πόλης, Τροία, Ίλιον, Δαρδανία, κλπ, αλλά και πολλά από τα αναφερόμενα ονόματα Τρώων, αντανακλούν τις πολλαπλές εθνικές καταβολές της. Πολλά από αυτά ήταν ίδια και στη Θράκη. Θα μπορούσε να διατυπωθεί η θεωρία πως το τοπωνύμιο Ίλιον είναι μιας από τις τρωικές φυλές ενώ το τοπωνύμιο Τροία είναι Φρυγικό, μια που το όνομα Οτρέας είναι επίσης Φρυγικό,[77] και στην ευρύτερη περιοχή υπήρχε και η πόλη Οτροία, δίπλα στη λίμνη Ασκανία, περιοχή που ονομάζονταν «Μικρή Φρυγία». Πίστευαν πως η Ο-τροία ονομάστηκε από τον Φρύγα βασιλιά Οτρέα. [78] (Φρυγία και Τροία δεν είχαν ίδια γλώσσα, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο στην Αφροδίτη)
Το όνομα «Αλαξάντου» = Αλέξανδρος, το όνομα του Πάρη, διαβάστηκε σε Χιττιτικές επιγραφές, όπου αναφέρεται ως όνομα βασιλιά της Τροίας. [79] Είναι παραφθορά Ελληνικού ονόματος; Δυστυχώς όχι. Λέγανε πως σε μια επιδρομή του στην Θεσσαλία, ο Τρώας Αλέξανδρος (από το Ιουδαιοφοινικικό Αλ= θεϊκός) πήρε το όνομα Πάρης…[80] Αυτό αποδείχνει πως το Τρωικό Αλαξάντου (οι Έλληνες το μετέτρεψαν αργότερα σε Αλέξανδρος)δεν είναι Ελληνικό… Αν ήταν, γιατί το άλλαξαν οι Θεσσαλοί; Άλλωστε το «Αλέξανδρος» =προστάτης ή διώκτης των ανδρών, δεν ταιριάζει καθόλου με τον δειλό, «ουτιδανό» Πάρη, που λέει, πήρε το όνομα αυτό γιατί καταδίωκε… με τη λεβεντιά του ληστές στην Ίδη! Παραμύθια που προσπαθούν να ελληνοποιήσουν το Τρωικό «Αλαξάντου» =θεϊκός, όπως άλλωστε τον αποκαλεί και ο Όμηρος, μεταφράζοντας πολύ σωστά το όνομα…
Μαρτυρία για ξέχωρη Τρωική γλώσσα είναι και η ονομασία που έδιναν στον Ηρακλή: «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι Δισανδάν επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων»[81] Ο Δισανδάν, Σανδάν ή Ντιμπτάν, ταυτίζονταν και με τον Εβραίο Ήρωα της Φυλής Δαν, τον Σαμψών…
Φυσικά, και το… φάντασμα του Έκτορα μίλαγε σε «βαρβαρική» γλώσσα…[82]
Η πόλη, αν και ήταν πολυεθνική, διαμόρφωσε ιδιαίτερο πολιτισμό, που ήταν εξαπλωμένος στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου. Ο Θουκυδίδης λέει πως κυρίαρχοι των νησιών αυτών, πριν τους Έλληνες, ήταν οι Κάρες και οι Φοίνικες. Δεν είναι δύσκολο να τους ταυτίσουμε με τους Τρώες, που ήταν και αυτοί απόγονοι του Χαναάν. Έχουμε αναλύσει το ναυτικό δαιμόνιο των Φοινίκων. Είναι δυνατόν να μην είχαν εγκατασταθεί στα Δαρδανέλια, τον σημαντικότερο πορθμό της Μεσογείου; Μέσα από αυτόν, και ανεβαίνοντας στη συνέχεια τα πλωτά ποτάμια, τον Δούναβη, το Ντον (ποτάμια ονομασμένα από την Εβραϊκή Φυλή Δαν)κλπ., φτάνεις στην καρδιά της Ανατολικής, Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Θα ήταν ιστορικό παράδοξο, αν οι θαλασσοκράτορες Φοίνικες δεν έπιαναν τα Στενά. Θα ανακαλύψουμε μέσω εθνογραφικών και θρησκευτικών στοιχείων, πως το Φοινικικό και το Εβραϊκό στοιχείο, ήταν παρόντα, αν όχι και κυρίαρχα στην Τροία.
Μερικοί είπαν πως οι Τρώες ήταν Έλληνες, και ο πόλεμος του Ιλίου ήταν εμφύλιος. Σκοπός της διαπίστωσης ήταν και είναι η ταύτιση της Ελλάδας με τη Ρώμη, (Τρωική αποικία)και την Δυτική Ευρώπη κατ’ επέκταση. Ισχυρίζονται πως στα Ομηρικά Έπη παρουσιάζονται μυθολογικές συγγένειες των δυο λαών, κοινή θρησκεία και έθιμα, και κοινή γλώσσα. Τα στοιχεία αυτά είναι αβάσιμα και θα τα αναλύσουμε παρακάτω. Άλλωστε, οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς αποκαλούν τους Τρώες και τους συμμάχους τους «βαρβάρους» και«Φρύγες».
Οι Τρώες τυπικά θεωρούνται μίξη ντόπιων Φρυγών με ένα λαό που ήρθε από τη Δύση ή το Νότο. Οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς τους θεωρούν Φρύγες. Ο Στράβωνας τους θεωρεί Θράκες. [83] Αυτοί οι «Θράκες» ήρθαν από την Μέση Ανατολή, (τη «Γη Χαναάν») εγκαταστάθηκαν στην στρατηγική θέση της εισόδου των Δαρδανελίων, μάλιστα και στις δυο όχθες, δηλαδή και στη Θράκη, όπως μαρτυρά το Φοινικικό όνομα Φινέας ενός Θράκα βασιλιά, συγγενή του Κάδμου, και γαμπρό του Δάρδανου, το όνομα του ποταμού Έβρου, αλλά και το ίδιο το Ελληνικό «Βόσπορος»,[84]που ήταν και Φοινικικό όνομα. Τα δε νησιά τους, Θάσος και Σαμοθράκη, ήταν κέντρα Φοινικικών λατρειών και Φοινικικές αποικίες.
Οι βασιλιάδες της παράλιας Θράκης ήταν, λοιπόν, Φοίνικες. Ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνει πως οι βασιλείς των Θρακών δεν ήταν ομόφυλοι με τους υπηκόους τους: «...αντίθετα με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.»[85] Το ίδιο όνομα είχε και ο Φοίνικας ιδρυτής της Θήβας: «…ού κύριον» (όνομα) «μόνον ο Κάδμος, αλλά και Ερμού επίθετον, ού παράγωγον ο Καδμίλος…» [86] Άκουγαν μουσική ως εξής:«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…»[87] Ερμιούθ ήταν το άλλο όνομα των Εβραίων. Ερμήδες (=Ναμπί) ονομάζονταν οι Μεσοποτάμιοι βασιλείς, (δηλ. και οι Τρώες Μέμνων και Τιθωνός) οι Εβραίοι Προφήτες, αλλά και οι... Απόστολοι στις Πράξεις… Ολύμπιος Ιουδαιοχριστιανισμός!!!
Οι Τρώες αναμίχθηκαν με διάφορους λαούς Θρακικής και Φρυγικής καταγωγής, καθώς και με Έλληνες. που συνέρρεαν σε αυτό το σημαντικό πέρασμα. Αφού οι Τρώες ήταν συγγενείς με τους Φοίνικες, συνεπώς ήταν και με τους Εβραίους. Ακόμα και η Βίβλος ονομάζει τους Φοίνικες και τους Εβραίους «αδελφούς». Αυτά θα εξεταστούν κυρίως στο κεφ. «Εβραϊκά χαρακτηριστικά» και «Ιουδαιοτρωικές φυλές».
Ο Νεοπτόλεμος σκοτώνει τον Πρίαμο. Πίσω του, ένας φοίνικας. Είναι το έμβλημα της Τροίας.
Αλλά και οι Φρύγες, που συμμετείχαν στο χτίσιμο του Ιλίου εφαρμόζοντας το Ιουδαιοφοινικικό έθιμο της χρήσης μιας μαντικής αγελάδας, (που υπέδειξε τον τόπο θεμελίωσης της πόλης, όπως αυτή του Φοίνικα Κάδμου στο χτίσιμο της Θήβας) ήταν Φοίνικες, τουλάχιστο όσον αφορά την βασιλική τους οικογένεια. Ο βασιλιάς τους Δύναςήταν απόγονος του Αγήνορα, γενάρχη των Φοινίκων. [88] Άλλωστε, είπαμε πως θεωρούνται απόγονοι του Χαναάν.
Μα και οι Παφλαγόνες είχαν συγγενέψει με τους Τρώες, δηλαδή τους Φοίνικες. Ιδού μια πεντακάθαρη μαρτυρία, τόσο γι αυτούς, όσο και τους Τρώες. «Ο Πυλαιμένης ήταν αρχηγός των Παφλαγόνων και είχε το ίδιο αίμα με τους Πριαμίδες» /…/ «προέρχονταν από τον Φινέα, το γιο του Αγήνορα.» /…/ «η κόρη του Φινέα ηΟλιζώνη, όταν μεγάλωσε δόθηκε γυναίκα στον Δάρδανο» [89] Βλέπουμε πως οι Φοίνικες αποίκισαν τα Δαρδανέλια και τη Μαύρη θάλασσα, εγκαθιστώντας παντού δικούς τους βασιλείς, οι οποίοι παντρεύονταν μεταξύ τους, μη λάχει και χάσουμε τη ράτσα.
Φαίνεται όμως, πως ο Μεσανατολικός αποικισμός της Τρωάδας ήταν τόσο αρχαίος, που το ντόπιο στοιχείο είχε κερδίσει μια σχεδόν ισότιμη θέση με τους αποίκους. Ο πληθυσμός είχε ενοποιηθεί και δημιουργήσει πρωτότυπο πολιτισμό. Λόγω θέσης και καταγωγής, η πόλη συνταίριαξε Φρυγικές, Θρακικές και Μεσανατολικές πίστεις. Έτσι, η Τρωική θρησκεία είχε τις βάσεις να γίνει «παγκόσμια», και επηρέασε βαθιά τους Έλληνες αντιπάλους της. Οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες μπρος στα άπαρτα τείχη της, αλλά και σε άλλες μάχες, έπεισαν τους προγόνους μας πως οι θεοί της πόλης ήταν ισχυρότεροι από τους δικούς τους.
Αυτό που ονομάζουμε αρχαία Ελληνική θρησκεία, δεν είναι παρά ένα Τρωικό (=δηλ. Μεσανατολικό) δάνειο, σε μεγάλο βαθμό. Οι Ολύμπιοι ονομάζονταν «Ιδαίοι» από την Ίδη της Τροίας, που μετά μεταφέρθηκε στην Κρήτη, μαζί με ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες, Τρωικά τοπωνύμια, θεές, νύμφες, κατσίκες, κλπ. Ο Όμηρος δεν την αποκαλεί τυχαία «ιερή», αν και, να πούμε την αλήθεια, δεν τσιγκουνεύεται αυτό το επίθετο για διάφορες πόλεις.
Ο Ηρόδοτος, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες, μιλάει για ένα μεγάλο στρατό Τεύκρων [90] και Μυσών (δηλ. Τρώων και των άμεσων γειτόνων τους) που πριν τον Τρωικό πόλεμοεισέβαλλαν στην Ελλάδα μέσω Θράκης και έφτασαν μέχρι τον Πηνειό και το Ιόνιο Πέλαγος! [91] Τεύκροι ήταν το αρχικό όνομα των Τρώων. Εκεί, στην κατακτημένη Θεσσαλία, οι Τρώες πρέπει να ονόμασαν τον Όλυμπο, από το ομώνυμο βουνό της πατρίδας τους, στη Μικρά Ασία. Υπήρχε Όλυμπος στη Μυσία, αλλά και τέσσερις κορφές της Τρωικής Ίδης ονομάζονταν Όλυμποι.[92] Όλα τα Μυθικά πρόσωπα με το όνομα Όλυμπος, είναι Ασιάτες ή Αιγύπτιοι. Ο Ποιητής παρουσιάζει τους Έλληνες που κούρσεψαν την Τροία ως καταραμένους από τους θεούς, ακόμα και από την «προστάτιδά» τους, Αθηνά.[93]
Αυτό τα εξηγεί όλα. Εξιστορώντας τα Τρωικά, η πάτρια θρησκεία μας παρουσίασε τους Έλληνες σαν άπονους και ασεβείς επιδρομείς, ενώ αυτοί –επιτέλους- έπαιρναν εκδίκηση, όχι για την Ελένη, αλλά για άπειρες αρπαγμένες γυναίκες και παιδιά στα τα χρόνια της σκλαβιάς τους…
Ερευνώντας τις ξένες επιρροές στην αρχαία Ελλάδα, είτε από την Αίγυπτο, ή την Μικρά Ασία, ή το Ισραήλ, ή τη Μεσοποταμία, ακόμα και την... Ινδία, η Τροία είναι κοινός τόπος και στοιχείο. Η σημαντική θρησκευτική επίδραση αυτής της πόλης είναι ένα συμπέρασμα που βγαίνει στατιστικά… Η Τρωική επιρροή δεν αντίφασκε με την Αιγυπτιακή και την Παλαιστινιακή, μια που έμπαινε στη μέση ο Φοινικικός αποικισμός που ενοποιούσε τα πάντα.
Τεύκρος, Δάρδανος, Κίλιξ
Οι μυθικές συγγένειες των Τρώων εμπλέκουν Θράκες, Φρύγες, Ρωμαίους, Έλληνες, Ετρούσκους, Φοίνικες, και θα ανακαλύψουμε, Εβραίους Ασκεναζίμ-Ασκανίους.
Οι Τρώες βασιλείς κατάγονταν από τον Δάρδανο. Αυτός, σύμφωνα με τον Βυζαντινό χρονογράφο Μαλάλα, ήταν απόγονος του Δαναού,[94] δηλαδή Αιγύπτιος, συγγενής των Φοινίκων Αγήνορα, Κάδμου, Κίλικα, Σύρου, Φινέα... Ο μυθικός Κίλιξ ήταν και αυτός μέλος της φαμίλιας, αδελφός του Φοίνικα Κάδμου. Θήβα έλεγαν την κόρη του. Η Μικρασιατική «Υποπλάκια» Θήβα, σύμμαχος της Τροίας, πρωτεύουσα της Τρωικής Κιλικίας και κέντρο λατρείας του Απόλλωνα, κατοικούνταν από Κίλικες Σημίτες.[95] Η Ανδρομάχη, η γυναίκα του Έκτορα, ήταν κόρη του βασιλιά της Κιλικικής Θήβας Ηετίωνα.[96] Η άλλη Κιλικία, της Ανατολής είχε εποικιστεί από τους Κίλικες της Τροίας.[97] Ο Μυθικός γενάρχης τους, όμως, ο Κίλιξ, ήταν Φοίνικας…
Υπάρχει και η παραλλαγή πως ο Πάρης αφού έκλεψε την Ελένη αρχικά κρύφτηκε στην Κύπρο και την Φοινίκη, και ειδικά στην Σιδώνα.[98] Εκεί είχε σιγουριά, και, ίσως, συγγενείς. Μερικοί βέβαια, ισχυρίζονται πως την κούρσεψε. Ο Όμηρος λέει πως έφερε από εκεί υφάντρες, (προφανώς σκλάβες) χωρίς να αναφέρει τον τρόπο που τις απόκτησε. Οι Φοίνικες, λέει ο Δίκτυς, ήρθαν να βοηθήσουν την Τροία, αλλά οι Έλληνες τους θύμισαν (!)πως ο Πάρης τους είχε επιτεθεί, και αυτοί τότε αποχώρησαν. Πρόκειται για παραλογισμό, ειδικά όταν ο ίδιος, κατόπιν, αναφέρει πως τελικά, πολέμησαν υπό τον Μέμνονα! [99]
Άλλοι λένε, αντίθετα, πως οι Φοίνικες πολέμησαν υπέρ της Τροίας υπό τον Μέμνονα και τον βασιλιά τους Πολυδάμαντα. Ακόμα και από την παράλογη αφήγηση του Δίκτυ, όμως, συμπεραίνουμε πως οι Φοίνικες αισθάνονταν πως η θέση τους ήταν πλάι στην πολιορκημένη πόλη, και πως είχαν «ξεχάσει» τα κόλπα του Πάρη, που θα έπρεπε, λογικά, να τους σπρώξουν σε συμμαχία με τους Έλληνες…
Η Αφροδίτη (Δερκετώ, Αταργάτη, Ιστάρ, Αστάρτη, Ασεράτ) ήταν μια θεά της Παλαιστίνης, και ειδικά της πόλης Ασκαλών που λατρεύονταν και μέσα στο Ναό του Σολομώντα.[100] Η θεά συμμετείχε στη γενεαλογία του βασιλικού οίκου του Ιλίου. Ήταν μητέρα του Τρώα Αινεία. (ενός από τους ιδρυτές της Ρώμης) Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, η σχέση Τροίας – Φοινίκων.
Φυσικά, όλοι αυτοί ήταν Έλληνες, όπως δηλώνουν τόσοι και τόσοι αξιόπιστοι εθνικιστές, που αρνούνται όμως τον ίδιο χαρακτηρισμό στους φυλετικά συγγενείς ετούτων, τους Εβραίους!
Ο αρχαιότερος Μυθικός βασιλιάς της περιοχής, όσο γνωρίζουμε, ήταν ο Τεύκρος, γιος του τοπικού ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Ίδης – του βουνού της Τροίας, δηλ. αυτόχθων.[101](Άλλοι τον βάφτισαν Κρητικό ή Αθηναίο [102]) Πρόκειται μάλλον για τον Θοργαμά υιό Γαμέρ της Π. Διαθήκης, απόγονο του Νώε και του Ιάφεθ.[103] Ο Δάρδανοςίδρυσε την πόλη, κατεβάζοντας τον πληθυσμό από την Ίδη, το βουνό της Τροίας.[104] Λένε πως ήταν Αρκάς. (του αποδίδονται πολλές άλλες καταγωγές). Αρκάς από τον Ιορδάνη – Ιάρδανο, φυσικά! Από εκεί προέρχεται το όνομα Δαρδανέλια, που θυμίζουν, πράγματι, ποτάμι. Μαρτυρείται πως και το όνομα Βόσπορος είναι Φοινικικό. «…Καρχηδόνιοι γαρ πρώτοι τετρήρη κατεσκεύασαν, εναυπήγησε δε αυτήν Βόσπορος αυτοσχέδιον…».[105] Πράγματι, αν οι Θοργαμά ήταν απόγονοι του Ιάφεθ, οι υπόλοιποι λαοί της Τροίας ήταν απόγονοι του Χαναάν, δηλαδή Φοίνικες και Χαναανίτες. «τα δε εξ αυτών γεννηθέντα έθνη» (παραλείπω όσα δεν συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο) «Αιθίοπες, Σαβίνοι,» (οι Ρωμαίοι από την γυναικεία πλευρά) «Φοίνικες, Κάρες, Μυσοί, Φρύγες, Βιθυνοί, Λύκιοι, Μαριανδυνοί Πάμφυλοι, Κίλικες, Κρήται» [106](Οι Τεύκροι) Συνεπώς, η Μικρά Ασία πριν τον Τρωικό πόλεμο, ήταν μια τεράστια Μεσανατολική αποικία. –Μήπως και η Ελλάδα διέφερε πολύ, τότε;
Ο πονηρός Όμηρος δεν αναφέρει τίποτα για την καταγωγή του Δάρδανου, παρεκτός πως ήταν γιός του Δία.[107] Η αναφορά πως ο ιδρυτής της Τροίας Δάρδανος ήταν Αρκάς ή (Έλληνας) Κρητικός, αντιφάσκει με την συμμετοχή των Αρκάδων και των Κρητικών σε πόλεμο εναντίον της εμφανιζόμενης ως αποικίας τους. (της Τροίας) Ιστορικό παράδειγμα είναι οι Ίωνες που πολέμησαν εναντίον της πατρίδας τους, της Αθήνας, ως υποτελείς της Περσικής Αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει πραγματική αναλογία, γιατί ο Ελληνοπερσικός πόλεμος δεν ξεκίνησε από διαμάχη των Αθηναίων με τους Ίωνες. Αυτοί υποχρεώθηκαν με τη βία να συμμετέχουν στο στρατό των Περσών, ενώ αντίθετα, οι Τρώες είχαν πυροδοτήσει τη σύρραξη, και διοικούσαν τους Ασιάτες συμμάχους τους..
Αν οι Τρώες είχαν Ελληνική εθνική συνείδηση και έγιναν υποτελείς μιας Ασιατικής αυτοκρατορίας άθελά τους, -όπως οι Ίωνες στα Περσικά, θα μπορούσαν να ζητήσουν την προστασία της ομοσπονδίας του Αγαμέμνονα, όπως είχαν κάνει οι Ίωνες ζητώντας την βοήθεια των Ελλήνων στην δικιά τους επανάσταση κατά των Περσών.
Οι Τρώες πρέπει να ήταν υποτελείς των Χετταίων – ή των Ασσυρίων, (η αρχαιολογία και οι αρχαίοι ιστορικοί διαφωνούν σε ποιους από τους δύο) και βασίστηκαν σε αυτή τη συμμαχία για να αντιταχθούν στην Ελλάδα.
Τι σημαίνει «δάρδανος» εκτός από όνομα; Λεξικό Δημητράκου: «Δαρδαίνει: μολύνει» «Δαρδανίς: το κώνειον» (δηλητήριο) «δαρδάπτω: καταβιβρώσκω, καταβροχθίζω, επί αγρίων θηρίων. Κατασπαταλώ, αφανίζω. Κατατρίβω, κατατρύχω, βασανίζω» Προφανώς, αυτές οι έννοιες αποδίδουν την συμπεριφορά και τα έθιμα αυτής της δάρδανης –βάρβαρης φυλής. Ο Θουκυδίδης πιστεύει πως ο Όμηρος δεν αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους» γιατί: «οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο κι ονομαστεί μ’ ένα κοινό αντίθετο όνομα» [108] Τους αποκαλεί όμως δάρδανους, λέξη ακόμα και μετρικά όμοια…
Η Παλαιά Διαθήκη, αντίθετα, παρουσιάζει τους Δαρδά υιούς Μαλ ως οικογένεια – φυλή Σοφών, άγνωστης καταγωγής, πιθανά Μεσανατολικής ή και Εβραϊκής, κατά τον Ιώσηπο.[109] Η Σοφία συνδυάζεται με τη Μαντεία-Προφητεία, πράγμα που θα μας εξυπηρετήσει απόλυτα στη συνέχεια, και θα δικαιολογήσει την «Σοφία» (Μαντεία) των Τρώων Δαρδά. Δεν είμαι ο μόνος που ταυτίζει τον Δαρδά με τον Δάρδανο.[110]Ο Δάρδανος, σε παραλλαγές, θεωρείται ως πατέρας της πρώτης Σίβυλλας (προφήτισσας του Απόλλωνα) Υπήρχε και Εβραία Σίβυλλα, που μερικοί λένε πως ήταν η πρώτη… Άλλοι λένε πως η πρώτη Σίβυλλα ήταν η κόρη του Πρίαμου, η Κασσάνδρα. Δύο + δύο πόσο κάνουν;Δάρδανος + Σίβυλλα + Τροία = Δαρδά = Εβραίοι…
Φυσικά, η λατρεία της Κυβέλης, μιας θεότητας που συνδέεται με του Κέδρους του Λιβάνου,[111] και εισάχθηκε στην Τροία από τον Δάρδανο-βάρβαρο,[112] θεωρήθηκε βαρβαρική και ξενόφερτη αρχικά στην Ελλάδα, για να επικρατήσει απόλυτα, τελικά. Έτσι, η μετάβαση από τον χαρακτηρισμό Δάρδανος = βάρβαρος στο Δάρδανος = σοφός, είναι τόσο… φυσιολογική, όσο και η περιπετειώδης υιοθέτηση της λατρείας της Μαμάς των θεών στην Ελλάδα, που περιγράφουμε αλλού…
Ο… δάρδανος αυτός, που ονόμασε τα Δαρδανέλια, προφανώς από το ποτάμι της πατρίδας του, τον Ιορδάνη, παντρεύτηκε την κόρη του Τεύκρου. Οι απόγονοί τους βασίλεψαν στην Τροία και συνέχισαν να παντρεύονται κόρες των ντόπιων θεών-ποταμών, Σιμόεντα, Σαγγάριου και Σκάμανδρου. Παρακάτω θα δούμε πως η Τρωική λατρεία των ποταμών, και η ποτάμια γενεαλογία των βασιλιάδων τους, όπως μας την παρουσιάζει ο Όμηρος και οι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, είναι ποιητική ελληνοποίηση της Τρωικής λατρείας των υπόγειων υδάτων.
Ένας από αυτούς τους βασιλείς, ο Ίλος, ίδρυσε το Ίλιον, την ακρόπολη της Τροίας, παίρνοντας χρησμό, ανθρώπους και μια μαντική… αγελάδα από την Φρυγία. Τότε του δόθηκε και το ξόανο - φυλαχτό της πόλης, απεικόνιση της Αθηνάς, το Παλλάδιον. Η Θήβα και το Ίλιον, χτίστηκαν παρόμοια, με τη βοήθεια μιας αγελάδας και της θεάς Αθηνάς, που οι Φοίνικες και οι Έλληνες επονόμαζαν «Όγγα»,[113] αγελάδα στα Φοινικικά. Ανάλογος είναι και ο Μύθος της Ιώς. Αφού καμιά άλλη πόλη στην Ελλάδα δεν χτίστηκε έτσι, και η Θήβα (Καδμεία) χτίστηκε από τον Φοίνικα Κάδμο, τότε και το χτίσιμο του Ιλίου ακολούθησε Φοινικική συνήθεια, προφανώς παραδομένη από τον αδελφό του Κάδμου Κίλικα, γενάρχη των Κιλίκων που κατοικούσαν την Θήβα της Τροίας, αλλά και από τους Φρύγες βασιλείς, που ήταν επίσης Φοίνικες. [114]
Ο Μύθος της αλανιάρας αγελάδας-Αθηνάς-Ιώς-Σιών που καθοδήγησε το χτίσιμο της ακρόπολης (=κεντρικό οχυρό μιας πόλης) είναι, λοιπόν, Φοινικικό έθιμο ή Μύθος… Ο Βασιλιάς του Ισραήλ Ιεροβοάμ: «έφτιαξε δυο χρυσές αγελάδες και είπε στο λαό:/…/«να οι θεοί σου, Ισραήλ, που σε ανέβασαν από την Αίγυπτο».[115] Έτσι οδηγούσαν τους λαούς στη Μέση Ανατολή.
Αυτός ο Μυθολογικός πυρήνας χρησιμοποιήθηκε από τους Έλληνες πολύ άτσαλα, στην ιστορία της Αργίτισσας προγόνου του Κάδμου, της γυναίκας-αγελάδας Ιώς. Το όνομα ταυτίζεται με το Εβραϊκό Σιών, τοπωνύμιο ή/και πρόσωπο, [116] ή μάλλον, μια αγελάδα που γέννησε μιαν άλλη αγελάδα, την Εβραϊκή, που ήταν η πιο ζόρικη απ’ όλες, με μεταλλικές οπλές και κέρατα, [117]και σύμφωνα με τον Ιεροβοάμ τους οδήγησε έξω από την Αίγυπτο. Ο Ααρών «…έφτιαξε με αυτά» (τα χρυσαφικά των Εβραίων) «χυτό μοσχάρι και τους είπε: αυτοί είναι οι θεοί σου, λαέ του Ισραήλ, που σε ανέβασαν από τη γη της Αιγύπτου». [118] (Δες και κεφ. για τους Φοίνικες) Πρόκειται, παντού, για τον ίδιο Μύθο. Η Σιών ήταν επίσης ένας οχυρός λόφος στην Ιερουσαλήμ. Αγελάδα, Ιώ και Πόλη είναι το ίδιο.
Παρακάτω θα δούμε πως η Μεσανατολική επιρροή στην Τροία είναι ακόμα πιο σημαντική. Πάντως, η μυθική γενεαλογία των Τρώων βασιλέων είναι συντριπτικά ντόπια. Αν αυτό είναι κατασκευή ή γεγονός, δεν μπορεί να αποδειχτεί. Οι αρχαιολόγοι συμφωνούν για τον εντόπιο ιδιαίτερο χαρακτήρα της πόλης, ειδικά στα κατώτερα στρώματα. Ο τελευταίος βασιλιάς της, ο Πρίαμος, ήταν γιος της Στρυμώς, κόρης του Σκάμανδρου, και η γυναίκα του Εκάβη, ήταν κόρη του ποταμού Σαγγάριου.[119] (κατά μια εκδοχή) ή από τη Φρυγία, κόρη του Δύμαντα.[120] Ο αδελφός της ονομάζονταν Άσιος. (Ασιάτης)
Πως ο Πρίαμος μπορεί να ονομαστεί Έλληνας επειδή, τέσσερις Μυθολογικές γενεές πριν, ένας προγονός του ήταν Αρκάς, γεγονός που άλλωστε αμφισβητείται από άλλες παραλλαγές, αλλά και το ίδιο του το… όνομα, (Δάρδανος) που ανήκει σε μια Θρακική φυλή; (και προέρχεται από το Ισραήλ ή και την Αίγυπτο)
Και γιατί, με την ίδια μέθοδο, δεν ονομάζουμε Φοίνικες τους Θηβαίους (Κάδμος) ή Αιγύπτιους τους Αργίτες και τους Αθηναίους (Δαναός-Κέκρωψ) ή Φρυγολύδιους τους Πελοποννήσιους; (Πέλοψ)
Όσο για τους «Ελληνικούς» θεούς που εμπλέκονται στην Τρωική γενεαλογία, πρώτον δεν ήταν Ελληνικοί, και δεύτερον, οι Έλληνες ισχυρίζονταν το ίδιο για όλο τον Πλανήτη. Το ότι γίνονταν επιμιξίες ανάμεσα σε γειτονικά κράτη, και μάλιστα στις βασιλικές οικογένειες, είναι φυσικό. Γίνεται ακόμα, και θα γίνεται στο μέλλον.
Από την γειτνίαση, τον μακρόχρονο πόλεμο και την Τρωική επιδρομή προήλθε, όπως πάντα, μια φυλετική και πολιτιστική προσέγγιση Τρώων και Ελλήνων, που οδηγεί, τελείως λανθασμένα, σε ισχυρισμούς πως οι Τρώες ήταν Έλληνες. Παρόμοιες προσεγγίσεις έγιναν σε κάθε πόλεμο, και σε κάθε Μεθόριο, διαχρονικά. Στους διαρκείς πόλεμους Αγγλίας – Γαλλίας το Μεσαίωνα, υιοθετήθηκαν εκατέρωθεν ονόματα, λέξεις και φράσεις, που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Οι κάτοικοι της Βρετάνης στη Β.Δ. Γαλλία ονομάζονται… Βρετανοί. (Bretons) Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος διέθετε περισσότερα κτήματα στη Γαλλία παρά στην Αγγλία, και μάλλον έβριζε Γαλλικά όταν κόβονταν στο ξύρισμα, μια που μαμά του ήταν η Ελεονώρα της Ακουιτένης. Οι Άγγλοι βασιλείς ήταν Γαλλονορμανδικής καταγωγής, από την εποχή του Γουλιέλμου του Κατακτητή. Οι απόγονοι των Γαλλο -Νορμανδών που αποβιβάστηκαν στην Αγγλία τον 11ο αι. μ.Χ., κατέχουν ακόμη, (ως περιουσία) το 20% της Αγγλίας! Και όμως, η μεγαλύτερη ηρωίδα και Εθνικό Σύμβολο της Γαλλίας, προήλθε από αυτή την περίοδο. Η Ιωάννα της Λορένης. Αυτά τα Σύμβολα δημιουργούνται ακριβώς τη στιγμή που κινδυνεύει η Εθνική Ταυτότητα.
Ανάλογα γεγονότα, αναμίξεις και Εθνικά Σύμβολα, θα βρούμε στην Ιλιάδα.Αναλύσαμε τους λόγους που υποχρέωσαν τους Έλληνες να υιοθετήσουν τους θεούς της Τροίας και της Αιγύπτου, λόγω της κατάρρευσης του πολιτισμού των Μυκηνών και της Κρήτης. Άλλωστε, ακόμα και στους ιστορικούς χρόνους, οι Έλληνες θεωρούσαν πως οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες, οι Σκύθες, οι Αιθίοπες, κλπ. πίστευαν στο Δωδεκάθεο. Συνεπώς, η αναφερόμενη κοινή θρησκεία δεν είναι επιχείρημα. Η πιο ανώδυνη ερμηνεία είναι ότι οι Έλληνες ταύτιζαν τους δικούς τους θεούς με όποιους ξένους θεούς είχαν παραπλήσια χαρακτηριστικά. Το ίδιο έκανε και ο Όμηρος. Η πιθανότερη, κατ’ εμέ, ερμηνεία, είναι πως πράγματι οι Ολύμπιοι ήταν «παγκόσμιοι», σαν αποτέλεσμα της Φοινικικής ναυτικής εξάπλωσης- και όχι Ελληνικοί ή πραγματικά διεθνείς. Την εποχή του Τρωικού πολέμου, όμως, οι δυο λαοί δεν είχαν κοινή θρησκεία, και αυτό αποδείχνεται από μερικά αποσπάσματα του Έπους (δες παρακάτω) και την αρχαιολογία.
Η Μικρά Ασία την αρχαιότητα
Οι σύμμαχοι της Τροίας ως αγαπημένοι λαοί του Ιεχωβά.
«Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»
Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10
Αν οι Θοργαμά ήταν απόγονοι του Ιάφεθ, οι υπόλοιποι λαοί της Τροίας και οι σύμμαχοί της ήταν απόγονοι του Χαναάν, δηλαδή Χαναανίτες, άποικοι Μεσανατολικής καταγωγής:
«Υιοί Χαναάν…» «…τα δε εξ αυτών γεννηθέντα έθνη» (παραλείπω όσα δεν συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, γιατί ο κατάλογος είναι τεράστιος) «Αιθίοπες, Σαβίνοι,» (οι Ρωμαίοι από την γυναικεία πλευρά) «Φοίνικες, Κάρες, Μυσοί, Φρύγες, Βιθυνοί, Λύκιοι, Μαριανδυνοί Πάμφυλοι, Κίλικες, Κρήται» (Οι Τεύκροι) «αι δε χώραι αυτών…» (περιλαμβάνουν την) «….Κιλικίαν, Παμφυλίαν, Πισιδίαν, Μυσίαν, Λυκαονίαν, Φρυγίαν, Καβαλλίαν» (Σόλυμοι) «Λυκίαν, Λυδίαν, Καρίαν, Τρωάδα, Αιολίαν,» (προφανώς πριν τον Ελληνικό αποικισμό) «Βιθυνίαν,» (Ασκάνιοι) «την αρχαίαν Φρυγίαν…» Στη συνέχεια αναφέρονται και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, που ανήκαν στην Τρωική σφαίρα επιρροής. [121]
Ο Μαλάλας κατατάσσει τους Τρώες στους Χαμίτες, μαζί με τους περισσότερους λαούς που αναφέρονται σαν σύμμαχοί τους, παραθέτοντας έναν όμοιο κατάλογο εθνών με αυτόν που μόλις δώσαμε. Ο Χαναάν, γιος του Χαμ, λέει, πήρε βίαια τους κλήρους του Σημ. «…ούτω πάσα η γη της επαγγελίας του Χαναάν προσηγόρευται» [122]
Αυτά δεν αντιφάσκουν με τις αρχαίες Ελληνικές πηγές.
1) Κάρες
Οι Κάρες, σύμμαχοι της Τροίας, ταυτίζονταν σχεδόν με τους Φοίνικες, σύμφωνα με τον Αθήναιο. («αν βέβαια η Καρία δεν λέγονταν Φοινίκη» [123]) και είχαν κάποτε κυριαρχήσει από κοινού με αυτούς στο Αιγαίο, όπως λέει ο Θουκυδίδης.[124]
Η Καρία
2) Λυδοί
Η Παλαιά Διαθήκη υμνεί τους Λυδούς, λαό σύμμαχο της Τροίας, ως σύμμαχους και των Εβραίων. Επίσης, ένας χρησμός του Απόλλωνα τους θεωρεί, θρησκευτικά –τουλάχιστο- συγγενείς των Εβραίων:[125] «Απόκρημνος και τραχύς είναι ο δρόμος των μακαρίων /…/ που πρώτοι έκαναν βαθιά πράξη από τους ανθρώπους, αυτοί που πίνουν το ωραίο νερό της γης του Νείλου, πολλούς δρόμους μακαρίων πέρασαν και οι Φοίνικες, οι Ασσύριοι, οι Λυδοί, και το γένος των Εβραίων»
3) Λύκιοι και Σόλυμοι
Το ότι οι Μικρασιάτες Σόλυμοι είχαν σχέση με το Σαλήμ της Γης Χαναάν ή και την Ιερουσαλήμ, είναι αυτονόητο. Υπήχε και ομώνυμη πόλη στην Ασσυρία, που χτίστηκε με την μετοικεσία των Εβραίων εκεί. «Σόλυμα πόλις φασί Ασσυρίων, κτισθείσα μετά την άλωσιν του εν Ιεροσολύμοις Ιερού».[126] Οι Σόλυμοι λάτρευαν τον Κρόνο,[127] δηλαδή τον Βαάλ. Είχαν δική τους γλώσσα.[128] Ονομάζονταν και Τζέλυμοι, ή Καβαλείς. Είδαμε πως η «Καβαλλία» ήταν χώρα που ανήκε στους απογόνους του Χαναάν. Ο Όμηρος και ο Πλούταρχος τους διαχωρίζουν από τους Λύκιους. Υπήρχε έχθρα μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαν φυλετική συγγένεια. Το αντίθετο:
Ο Στράβων[129] ταυτίζει τους Σόλυμους με τους Λύκιους. «Σόλυμοι», λέει, ήταν το παλιότερο όνομά τους. Συνεπώς οι Λύκιοι είχαν Μεσανατολική - Χαναναϊκή προέλευση. Ο Ευστάθιος τους ταυτίζει επίσης με τους Λύκιους, και πιστεύει πως ήταν οι παλιότεροι Μινύες, απόγονοι του Μίνωα. Ας μην ξεχνάμε πως και ο Μίνωας ήταν μισός Φοίνικας, γιος της Ευρώπης. Συνεπώς οι Μινύες ήταν Μεσανατολίτες άποικοι που έφτασαν και στην Κυρίως Ελλάδα μέσω Κρήτης.
Ο Ευστάθιος, όπως και ο Παυσανίας τους θεωρεί Κρητικούς –μια που οι Λύκιοι ήταν οι Τερμίλλες, που ήρθαν στην Ασία από το νησί. [130] Οι Λύκιοι, που ταυτίζονταν λοιπόν με τους Σόλυμους, ήταν σύμμαχοι της Τροίας. Τους παριστάνουν Έλληνες, Κρητικούς ή Αθηναίους, αλλά ο Ηρόδοτος ξεκαθαρίζει πως ήταν «βάρβαροι» που είχαν καταλάβει την Κρήτη και από εκεί εποίκισαν την Λυκία: «εκ Κρήτης τωρχαίον γεγόνασι, την γαρ Κρήτην είχον το παλαιόν πάσαν βάρβαροι».[131]
4) Αλιζώνες
Ο Στράβων ταυτίζει τους συμμάχους των Τρώων Αλιζώνες με τους Χάλυβες και αυτούς με τους Χαλδαίους.[132] Οι Χαλδαίοι της Μ. Ασίας ήταν συγγενείς με αυτούς της Μεσοποταμίας, το πιο εκπολιτισμένο παρακλάδι τους. Ο Αβραάμ ήταν Χαλδαίος. δηλαδή συγγενής των συμμάχων της Τροίας… Φυσικά, οι Χάλυβες λάτρευαν τον Άρη, τον μεσανατολικό θεό, με το Συριηγενές άρμα, που ονόμαζαν Χαλδί,[133] (από κει βγήκε φαίνεται το «Χαλδαίος» = ...Άριος!!!) τον προστάτη της Τροίας.
5) Κητιείς
Οι Κητιείς του Ομήρου, λαός της Μ. Ασίας, ήταν σύμμαχοι των Τρώων. Τους αναφέρει στην «Οδύσσεια».[134] Στα Εβραϊκά, το Κιττείμ (Κίτιον) σήμαινε αρχικά «Κύπρος» «...απ’ αυτό» (το νησί της Κύπρου, Κίτιον, Χέθη) «όλα τα νησιά και τα παράλια ονομάζονται ΄΄Χέθη΄΄» (Κιττείμ) «από τους Εβραίους..» [135] Συνεπώς, το όνομα «Κήτιοι» μπορεί να ανήκει σε πολλούς λαούς, και είναι σίγουρα Εβραϊκό. Εδώ, ο Όμηρος, ή μιλά Εβραίικα, (κάποιος έλεγε πως ήταν Σύριος[136]) ή εννοεί πως οι Κητιείς ήταν... φαλαινοθήρες -πιάνανε κήτη, που και αυτά σχετίζονται με τις περιοχές Κιττείμ... Αν και όλοι οι παράλιοι ονομάζονταν έτσι από τους Εβραίους, αφού οι Κήτιοι κράτησαν το Εβραϊκό όνομα, έχουν σίγουρα και βαθύτερες σχέσεις με τους «Άγιους Τόπους». Ετούτοι οι Κητιείς, ζούσαν και στη Ρώμη πριν από τον Τρωικό πόλεμο, σύμφωνα με μια παραλλαγή, και βάζοντας αρχηγούς δυο εξόριστους προδότες Έλληνες, τον Ευρύπυλο (στην Ασία) και τον πατέρα του Τήλεφο (στο Λάτιο) , μετονομάστηκαν σε Λατίνοι. [137] (ούπς!) Οι Λατίνοι – Κητιείς Ρωμαίοι, καυχιόνταν πως ήταν Τρώες.
6) Αιθίοπες
Ακόμα και οι μαύροι Αιθίοπες του Μέμνονα, σύμμαχοι της Τροίας, αν και δεν φαίνονται για γνήσιοι Εβραίοι με την πρώτη, είναι μολοντούτο αγαπημένοι του Κυρίου! «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός.»[138]Για τους Αιθίοπες μιλά και αλλού η Βίβλος, με τα καλύτερα λόγια…[139] Ο Κύριος συμφωνεί απόλυτα με τους πιστούς των Ολύμπιων στο θέμα αυτό, μια που και αυτοί θεωρούσαν τους Αιθίοπες σαν τους ευσεβέστερους ανθρώπους, τους πρώτους που θυσίασαν στους θεούς.[140]Υπήρχαν «Αιθίοπες» και στην Ινδία, πράγμα που εξηγεί τα παραπάνω…
7) Έλυμοι
Οι Έλυμοι του Τρώα Μέμνονα, ήρθαν ως ενίσχυση της Τροίας με εντολή των Ασσυρίων, από τα Σούσα του Ελάμ (ή Αιλάμ, Ελυμαΐς, Ελαμάτ, κλπ) της κατοπινής Περσίας. Υπήρχε και Εβραϊκή φυλή με το όνομα «υιοί Ελάμ», και ομώνυμοι Εβραίοι Μάντεις που αναφέρονται στις «Πράξεις των Αποστόλων».[141] Ο αρχηγός των Έλυμων, ο Τρώας Μέμνων, θεωρούνταν θαυματουργός στο Ισραήλ, σύμφωνα με μαρτυρία Εβραίου Ιερέα. [142] Οι απόστολοι στην Πεντηκοστή μίλησαν επίσης τη γλώσσα των Ελαμιτών.[143] Βοήθειά μας!
8) Χετταίοι
Οι αρχαιολόγοι διαπίστωσαν πως υπήρχαν σχέσεις ανάμεσα στη Χιττιτική αυτοκρατορία και την Τροία. Είναι πιθανό πως αυτοί είναι οι «Ασσύριοι» που αναφέρονται από τους αρχαίους ιστορικούς ως σύμμαχοι της πόλης. Δεν μας πολυνοιάζει, αφού στην Παλαιά Διαθήκη οι «υιοί του Χετ» (οι Χετταίοι) δήλωσαν στον Αβραάμ: «βασιλεύς παρά Θεού συ ει εν ημίν». [144] Βρισκόμαστε πάντα ένα βήμα από την Τροία …
9) Ασσύριοι
Ας μείνουμε στους Ασσύριους ως σύμμαχους των Τρώων. Ο Ιωνάς τους μίλησε για μια επερχόμενη καταστροφή, «…και επίστευσαν οι άνδρες Νινευή τω Θεώ» [δηλαδή πίστεψαν στην προειδοποίησή του, μια που ήδη τον γνώριζαν ως Θεό. Έτσι μεταφράζεται και το αντίστοιχο Εβραϊκό κείμενο] «και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύσαντο σάκκους…» /…/ «…και ανεβόησαν προς τον Θεόν εκτενώς».[145] Η αφήγηση αποδείχνει πως οι Εβραίοι προφήτες ήταν σεβαστοί εκεί. Ταύτιση Ασσυρίων – Εβραίων κάνει και ο χρησμός του Απόλλωνα που αναφέραμε.
10) Θράκες
Τι να τολμήσει να πει κανείς για τους κοκκινομάλληδες και γαλαζομάτηδες Θράκες, πιστούς συμμάχους των Τρώων, λαό που γέννησε κοτζάμ Ορφέα. Μόνο που είχαν βασιλιά τον Ιουδαιοφοίνικα Φινεές, συγγενή του Κάδμου, είχαν και έναν... Ιουδαίο ποταμό, τον Έβρο...Τα δε νησιά τους, Θάσος και Σαμοθράκη, ήταν κέντρα Φοινικικών λατρειών και Φοινικικές αποικίες. Οι βασιλιάδες της Θράκης άκουγαν μουσική ως εξής:«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…»[146] Ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνει πως οι βασιλείς των Θρακών δεν ήταν ομόφυλοι με τους υπηκόους τους: «...αντίθετα με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.»[147] Το ίδιο όνομα είχε και ο Φοίνικας ιδρυτής της Θήβας: «…ού κύριον» (όνομα) «μόνον ο Κάδμος, αλλά και Ερμού επίθετον, ού παράγωγον ο Καδμίλος…» [148] Ερμιούθ ήταν το άλλο όνομα των Εβραίων. Ερμήδες (=Ναμπί)ονομάζονταν οι Μεσοποτάμιοι βασιλείς, οι Εβραίοι Προφήτες, αλλά και οι... Απόστολοι στις Πράξεις...... Αρία Φυλή!
11) Μακεδόνες ή Καππαδόκες;
Αμφισβητούμενη περίπτωση είναι αυτή του Οθρυονέα από την Κάβησο.[149] Καβησσός ή Καβασσός ήταν μια πόλη της Καππαδοκίας.[150] Άλλοι την τοποθετούν στη Θράκη, ή ανατολικότερα. Αναφέρεται και φυλή Οθρυονέων στην Μακεδονία. Αν τελικά ο Οθρυονεύς ήταν Λευκοσύρος (Καππαδόκης) ήταν φυλετικά συγγενής των Τρώων, μια που ο Σύροςήταν γενάρχης των Καππαδόκων και αδελφός του Κίλικα, γενάρχη των Τρώων Κιλίκων. Πέρα από την συγγένεια, οι Καππαδόκες/Λευκοσύροι ήταν άλλος ένας αγαπημένος λαός του Κυρίου, φυσικά.[151]Τον Οθρυονέα ξεκοίλιασε ο Ιδομενέας…
Νόμισμα της Φοινικης με το ίδιο έμβλημα, αυτό του Απόλλωνα, του Ισραήλ και και της Τροίας
Τον Φοίνικα!
Τον Φοίνικα!
11) Φοίνικες
Για τους Φοίνικες, τους συνιδρυτές του Ναού του Σολομώντα, μιλήσαμε ήδη. Ο Χιράμ, βασιλιάς της Τύρου, εξ αίματος συγγενής του Κάδμου και του Διονύσου, φέρεται να γράφει στον Σολομώντα: «ευλογητός Κύριος ο Θεός Ισραήλ ος εποίησεν τον ουρανόν και την γην…» [152]
12) Όλα τα καλά παιδιά
Στις Πράξεις των Αποστόλων εμφανίζονται συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ διάφοροι προσήλυτοι ποικίλης καταγωγής, μάρτυρες του θαύματος της Πεντηκοστής. Και αυτοί είναι, επί το πλείστον, λαοί σύμμαχοι των Τρώων: «...Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴνἈσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι,[153] Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες[154]καὶ Ἄραβες,[155]..»[156]
13) Φρύγες και Ασκάνιοι
Οι Φρύγες, μαζί με τους Λυδούς, είναι και αυτοί ευλογημένοι: «καὶ καταλείψω ἐπ' αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσῳσμένους εἰς τὰ ἔθνη εἰς Θαρσις [Ταρσός, Κιλικία] καὶ Φουδ» [Φρυγία] «καὶ Λουδ» [Λυδία] «καὶ Μοσοχ καὶ Θοβελ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόρρω»[157] Το «Φούδ» εξηγείται συχνά ως «Αφρική», αλλά η ερμηνεία «Φρυγία» είναι πιθανότερη. Γνωρίζουμε ήδη πως οι βασιλιάδες της Φρυγίας ήταν Φοινικικής καταγωγής. [158] Επίσης, οι Ασχανάζ- Ασκάνιοι, οι «Μικροί Φρύγες» του Ελλησπόντου, είναι επίσης Μαχητές του Κυρίου: «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις,επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες [159] καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»[160]
Υπάρχει και χάρτης!
Ας προσθέσουμε πως και οι ίδιοι οι Εβραίοι, σήμερα, θεωρούν τις περισσότερες από τις προαναφερθείσες Μικρασιατικές περιοχές ως μέρη του Κράτους του Ισραήλ που τους υποσχέθηκε ο Θεός. Η Βίβλος περιλαμβάνει σε αυτές, διφορούμενα, τη γη των Χετταίων, όπου ανήκε η Τροία, έστω σαν υποτελής, και που περιλαμβάνεται, σύμφωνα με το Θεό, στο Ισραήλ… (Οι μεταφράσεις και παραλλαγές της Βίβλου είναι αντιφατικές ή διαφοροποιούνται σε αυτό ακριβώς το σημείο –Ιησούς του Ναυή Α, 4- [161])
Υπάρχει μάλιστα δημοσιευμένος και ο ανάλογος χάρτης, όπου οι Εβραίοι μας κάνουν τη… χάρη να μην περιλαμβάνουν τα Μικρασιατικά παράλια, αντιφάσκοντας με την Αγγλική παραλλαγή του Ιερού τους Βιβλίου που επικαλούνται…[162] Το πιθανότερο, βέβαια, είναι πως το Βιβλικό κείμενο, σε όλες τις παραλλαγές του, μιλά μόνο για Μεσανατολικές περιοχές.
Αλλά τα στοιχεία που ήδη αναφέραμε, ενισχύουν αυτές τις Εβραϊκές θέσεις, περισσότερο από το συγκεκριμένο Βιβλικό εδάφιο… Αυτά, όμως, δεν τεκμηριώνουν ομοφυλία, αλλά συγγένεια, πιότερο πολιτική, πνευματική και θρησκευτική. Είναι άλλωστε πεντακάθαρο, πως φορέας αυτής της συγγένειας ή επιρροής, δεν ήταν οι ίδιοι οι Εβραίοι, αλλά οι «αδελφοί» τους, οι Φοίνικες. Κοντά στον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα.
Από τον ιστότοπο:
Συνοπτικά:
Συνεπώς, οι ίδιοι οι Τρώες, αλλά και οι περισσότεροι σύμμαχοι της Τροίας συνδέονται φυλετικά, πολιτικά, ή θρησκευτικά με τους «Άγιους Τόπους», βοήθειά μας… Ακόμη, πολλά ονόματα Σημιτικής προέλευσης μέσα και γύρω από την Τρωάδα, αποδείχνουν Φοινικική επιρροή. (Δάρδανος, Ιάρδανος, Ασκάνιος, Σόλυμοι, Έλυμος, Κόων, Τεύκροι, κλπ.)
Από όσα αναφέραμε, συνάγουμε πως το Φοινικικό στοιχείο ήταν παρόν στην Τροία, και τα έμμεσα στοιχεία που παρουσιάσαμε, βαφτίζουν Ιουδαιοφοινικικό όλο τον βασιλικό οίκο της πόλης. Όλοι οι παραπάνω θεωρούνται... Ελληνικής καταγωγής από διάφορους Νεο-Έλληνες, που μάλιστα αυτοαποκαλούνται... Εθνικιστές και... Αντισημίτες. Να ο λόγος:
Παρένθεση:
Έμβλημα της Γαλλικής Επανάστασης είναι ο Φρυγικός σκούφος του Πάρη. Τρώες πρόσφυγες θεωρείται πως εποίκισαν και κυβέρνησαν την προϊστορική Ρώμη. Πολλοί Δυτικοί Βασιλικοί οίκοι καυχιόνται πως έχουν Τρωική καταγωγή.
Αν η Ρώμη είναι το αρχέτυπο της Δυτικής Ευρώπης, πρέπει να την θεωρήσουμε δημι-ούργημα Τρώων αποίκων που κατάγονταν από τη Γη Χαναάν, και ειδικά από τη φυλή των Ασκεναζίμ (Ασκανίων) όπου ανήκαν ο Αινείας και ο απόγονός του Ιούλιος Καίσαρας. Συμπληρωματικά, κατάγονταν και από την φυλή Κιττείμ… Η μόνη Ελληνική συμμετοχή στη Ρώμη,[163] είναι αυτή του Τήλεφου, γιου του Ηρακλή, αρχηγού, αλλά όχι γενάρχη των Κιττείμ – Λατίνων. Και ακόμα, για να επιβεβαιωθεί και αυτή η ελάχιστη Ελληνική συμμετοχή στην Ρωμαϊκή γενεαλογία, θα έπρεπε να αποδειχτεί πως ο Τήλεφος ήταν γιος του Ηρακλή – Αλκαίου (του Έλληνα) και όχι του Ηρακλή- Ντιμπτάν, Δισανδάν, Σανδάν, ή Σαμψών, (του Ιουδαιοφοίνικα Μελκάρθ) πράγμα δύσκολο, γιατί στην Ελλάδα τον είχαν πετάξει έκθετο, στο δρόμο, όταν γεννήθηκε…
Έτσι, ο Αντισημιτισμός των σύγχρονων «Αρίων» Ευρωπαίων φαίνεται γελοίος, καθώς και οι κραυγές κατά του δήθεν εξωευρωπαϊκού Ιουδαιοχριστιανισμού. Γι αυτό προσπαθούν να βαφτίσουν τους Τρώες Έλληνες, ενώ, φαίνεται καθαρά πως, από τα βάθη της προϊστορίας η Ελλάδα στάθηκε ο αιώνιος αντίπαλος της Δύσης, πριν καν αυτή βρεθεί στην… Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει μόνο έναν εχθρό, την Ασία, που την έχει ζώσει από παντού, ειδικά από τα Δυτικά...
Αυτό το συμπέρασμα αντιτίθεται στην πολιτική, φιλοσοφική και εκπαιδευτική κατεύθυνση του Νεοελληνικού κράτους, αλλά συμφωνεί απόλυτα με τα διδάγματα της ιστορίας μας, αρχαίας, μεσαιωνικής και νέας, που θέλουμε να αγνοούμε. Οι επαφές μας με την Ασιατική Ιουδαϊκή Δύση ήταν (και θα είναι) ανέκαθεν καταστροφικές, αλλά εμείς την θεωρούμε φυσικό μας σύμμαχο. Έτσι, κρύβουμε, ή χειρότερα, δεν βλέπουμε, τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που παρουσιάζονται εδώ… Είναι… εθνικό συμφέρον! (να παρουσιάζουμε τους εχθρούς μας για φίλους;) Και μετά, αναρωτιόμαστε τι πάει στραβά στην Ψωροκώσταινα.
Τρωικά ονόματα και γλώσσες
Μαρτυρίες και ενδείξεις περί Τρωικής γλώσσας
Στα Χιττιτικά αρχεία, οι Τρώες έχουν, μας λένε, Ελληνικά και Ασιατικά ονόματα. (Κουκουνί, Βαλμού - Αλαξάντου[164]-Αλέξανδρος, το όνομα του Πάρη) Η αντιστοιχία του Αλαξάντου με το Ιουδαιοφοινικικό Αλ και Αλλάχ, Θεός, είναι ανησυχητική, βέβαια… Στην ουσία, τα μόνα Ελληνογενή ονόματα στα Χιτιτικά αρχεία είναι αυτό, (ήδη αποδείξαμε πως δεν είναι Ελληνικό αφού το άλλαξαν οι… Έλληνες σε Πάρη) και το Απαλιούνας = Απόλλων. Και αυτό δεν είναι Ελληνικό, μια που ούτε οι αρχαίοι ούτε οι σύγχρονοι συμφωνούν στην ερμηνεία του «Απόλλων», που είναι σε κάθε περίπτωση υποτιμητική. (=αυτός που απωθεί, ή αυτός που καταστρέφει) Συνεπώς, η ρίζα του δεν είναι Ελληνική, αλλά Ελληνοποιημένη, με αποτέλεσμα την περίεργη ετυμολογία του. (Αφιερώνουμε ειδικό κεφάλαιο)
Άρα, Ελληνικά ονόματα από την Τροία στα Χιτιτικά αρχεία, δεν υπάρχουν!
Τα Ελληνικά ονόματα των Τρώων
Τα Τρωικά ονόματα στην Ιλιάδα, αντίθετα, είναι 99% Ελληνικά, και είναι αυταπόδεικτα κατασκευασμένα από τον Όμηρο, γιατί έχουν συμβολικό νόημα, αλλά και γιατί οι αναφερόμενοι από αυτόν ως αλλόγλωσσοι και βαρβαρόφωνοι σύμμαχοι των Τρώων έχουν επίσης Ελληνικά ονόματα. Ο Πλάτωνας, επίσης, θεωρεί πως τα Ελληνικά ονόματα των Τρώων είναι κατασκευασμένα από τον Όμηρο («τω Έκτορι αυτός έθετο το όνομα Όμηρος») και είναι συμβολικά. Έκτωρ, πχ, σημαίνει «βασιλιάς»[165] (από το «κτήσις») και την ίδια έννοια έχει το όνομα του γιου του, «Αστυάναξ».
Ο Στράβωνας προσθέτει πως πολλές από τις πόλεις που αναφέρει ο Όμηρος (με Ελληνικά ονόματα) δεν υπήρχαν την εποχή των Τρωικών, αλλά ήταν νεότερες Ελληνικές αποικίες.[166]
Ο Όμηρος δίνει το Ελληνικότατο και συμβολικό επίσης όνομα Αμφίμαχος σε έναν αρχηγό των Καρών που όμως αποκαλούνται «βαρβαρόφωνοι»! Στον Τρωικό στρατό: «αλλά γλώσσ' εμέμεικτο, πολύκλητοι δ' έσαν άνδρες»[167] [οι γλώσσες ήταν ανακατωμένες και είχαν μαζωχτεί από πολλά μέρη]. Επισημαίνει πως κάθε απόσπασμα διαφορετικού έθνους έπρεπε να διοικείται από ομόγλωσσο αρχηγό, για να καταλαβαίνονται.[168] Τη μια λοιπόν μας λέει πως οι Τρώες δεν είχαν ίδια γλώσσα με τους συμμάχους τους, και αλλού τους παρουσιάζει να συζητάνε όλοι μαζί, ή τον Έκτορα να τους διατάζει συνολικά. Από την άλλη, οι Έλληνες παρουσιάζονται να συζητάνε άνετα με όλους τους συμμάχους των Τρώων, που είχαν διάφορες γλώσσες –κατά τον Όμηρο πάντα!
Ο Λύκιος Σαρπηδών και ο Θράκας Ακάμας συνομιλούν με τον Τρώα Έκτορα χωρίς μεταφραστή [Ε 460 κ.ε.] Ο Έκτορας φωνάζει: «Τρώες και Λύκιοι και όλοι οι Δάρδανοι…». Και στο Ρ 220, ο Έκτορας λέει: «Λογής λογής φυλές, ακούστε με, γειτόνοι σύμμαχοί μας…» Σε τι γλώσσα μιλάει σε όλους ταυτόχρονα;
Αυτές οι εκφράσεις επαναλαμβάνονται στο Έπος όπως στα Δημοτικά τραγούδια: «κι απηλογήθη κι είπε τους και λέει και λαλεί τους…» Δεν σημαίνουν τίποτα, παρά εξομαλύνουν το μέτρο του ποιήματος και προετοιμάζουν μια αλλαγή στην εξέλιξη της πλοκής. Αλλιώς, η επαναλαμβανόμενη επίκληση του Έκτορα, αντιφάσκει με τις «μεμειγμένες» γλώσσες στο Έπος, όταν μάλιστα σε άλλο σημείο επισημαίνεται η ανάγκη κάθε έθνος να διοικείται από τον δικό του ηγέτη για να συνεννοούνται στη γλώσσα τους, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπήρχε κοινή γλώσσα ανάμεσα στους συμμάχους.
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει «ποιητική άδεια», ας αναρωτηθούμε πόσοι από μας έχουν παραξενευτεί όταν βλέπουν τους… εξωγήινους να μιλάνε αγγλικά στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Άλλωστε, μετά από «δέκα» χρόνια πολιορκίας, οι αντίπαλοι έπρεπε να έχουν βρει τρόπο συνεννόησης. Έτσι, οι συνομιλίες των Τρώων με τους Έλληνες «στην ίδια γλώσσα» είναι «ποιητική άδεια», και δεν είναι βάσιμο επιχείρημα, γιατί ο Όμηρος αντιφάσκει στο θέμα.
Ο αρχηγός των Λυκίων, που συγκαταλέγονται στους «πολύκλητους», είναι ο αγαπημένος γιός του Δία, ο Σαρπηδόνας. Και πριν μιλήσουμε για Ελληνική δυναστεία που κυβέρναγε την Λυκία, [ήταν απόγονος του Βελλερεφόντη] ας προσέξουμε πως: τον αρματηλάτη του Σαρπηδόνα τον λέγανε Θρασύμηλο, τον υποδιοικητή του Γλαύκο, δύο πολεμιστές του ονομάζονται Μάρης και Ατύμνιος, και ο πατέρας τους Αμισώδαρος. Συνεπώς, όλοι έχουν Ελληνικά ονόματα. Οι Έλληνες ισχυρίζονταν πως η Λυκία εποικίστηκε από κάποιον Αθηναίο Λύκο. Οι επιγραφές των αρχαίων Λυκίων, όμως, δεν είναι στα Ελληνικά, αν και ο πολιτισμός της χώρας είχε βαθιά επηρεαστεί από την Ελλάδα-μετά τα Τρωικά όμως. Άρα, τα ονόματα των Λυκίων είναι πλαστά.
Ο βασιλιάς των Παιόνων λέγεται Πυραίχμης. Ο Παίονας Αστεροπαίος είχε πατέρα τον Πηλεγόνα. Οι Παίονες κατακτήθηκαν και εξελληνίστηκαν πολύ αργότερα από τους Μακεδόνες. Ο γιος του Πυλαιμένη, του βασιλιά των Παφλαγόνων, ονομάζεται Αρπαλίων. Ο βασιλιάς των Κιλίκων ονομάζεται Ηετίων. Ο βασιλιάς των Θρακών λέγεται Ρήσος, γιος του Ηονέα, εγγονός του Οινέα. Ξάδερφός του ήταν ο Ιπποκόων. Δεν έχω σκοπό να συνεχίσω. Τα παραδείγματα γεμίζουν βιβλίο.
Βλέπουμε πως όχι μόνο οι Τρώες, αλλά και οι «πολύκλητοι», με τις «μεμιγμένες» γλώσσες, έχουν ελληνικά ονόματα. Ακόμη και τα τοπωνύμια των ξένων αυτών χωρών είναι Ελληνικά. [Β 840 – 877, πχ.] Είναι φυσικό, μια που η Ιλιάδα γράφτηκε όταν η Μικρά Ασία είχε πλέον εποικιστεί από Έλληνες.
Αν ο Όμηρος δεν ξεκαθάριζε πως πρόκειται για αλλοεθνείς και αλλόγλωσσους, τίποτα δεν θα εμπόδιζε την Ελληνοποίησή τους με βάση την θρησκεία τους, τα ονόματά τους, τα τοπωνύμια και την πλοκή της Ιλιάδας. Αν ο Ηρόδοτος μιλάει για βαρβάρους, ο Όμηρος μιλάει για πολύκλητους. Και οι δύο χαρακτηρισμοί γίνονται σε αντιπαράθεση με την έννοια Έλληνας[Δηλ. Αχαιός, κλπ.]
Τα ξένα Τρωικά ονόματα
Μερικά, όμως ονόματα Τρώων στον Όμηρο, είναι ξενικά. Τα αναφέρει, προφανώς, γιατί είχαν ήδη ελληνοποιηθεί πριν τον καιρό του.
Ασκάνιος = Εβραίος της φυλής Ασκεναζίμ, ή κάτοικος της χώρας των Ασχανάζ, υιών Γαμέρ, της Π. Διαθήκης,[169] ή/και προερχόμενος από την Φοινικική πόλη Ασκαλώνα, κέντρο λατρείας της Αφροδίτης[170] που ήταν προστάτης των Τρώων, των Φοινίκων και των Εβραίων.
Λαο-Κόων, Κόων = Κοέν, Εβραίος Ιερέας. Κώη ή Κοιώλη αποκαλούσαν και τον ιερέα των μυστηρίων της Σαμοθράκης, που έλεγαν πως είναι Τρωικής προέλευσης. Εκεί λατρεύονταν οι Φοίνικες Κάβειροι, οι «Μεγάλοι θεοί». (Καβέρ=μέγας στα Φοινικικά)
Οι άλλες πηγές
Η μόνη επιγραφή που βρέθηκε στην Τροία είναι στα Λουβικά ιερογλυφικά, Χιτιτικής προέλευσης. Αν βασιστούμε δε στον Όμηρο, η γραφή δεν είχε σχεδόν καμιά διάδοση την εποχή των Τρωικών. Το αντικείμενο είναι φορητό, έτσι δεν έχει μεγάλο κύρος ως τοπικό εύρημα. Είναι, όμως, μια καλή ένδειξη.
Ο Φιλόστρατος, άκουσε για το φάντασμα του Έκτορα που μίλαγε σε «βαρβαρική» γλώσσα. Επίσης, λέει πως ο Αίας ο Λοκρός πολεμούσε για την Ευρώπη εναντίον των βαρβάρων, αυτός και ο εξημερωμένος «Δράκων» του,[171]
Το όνομα Τροία είναι σίγουρα Φρυγικό, γιατί συγγενεύει με το Οτροία, πόλη στην ευρύτερη περιοχή, δίπλα στη λίμνη Ασκανία, περιοχή που ονομάζονταν «Μικρή Φρυγία».. Το όνομα Οτρέας[172] είναι επίσης Φρυγικό. Πίστευαν πως η Ο-τροία ονομάστηκε από τον Φρύγα βασιλιά Οτρέα. [173] Φρυγία και Τροία δεν είχαν ίδια γλώσσα, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο στην Αφροδίτη. Οι βασιλιάδες της Φρυγίας ήταν Φοίνικες, συγγενείς του Κάδμου,[174] αλλά και των Τρώων Κιλίκων. Ο αρχικός τύπος του «Τροία» στα Ελληνικά ήταν «Τορόγια». (Γραμμική β΄) Το όνομα προέρχεται, μέσω Φοινίκης, από τα Εβραϊκά Θοργαμά, Τογαρμά, κλπ.
Ο Σύγγελος λέει πως ο σχετιζόμενος με τα Τρωικά βασιλιάς της Ασσυρίας Τεύταμος δεν ήταν άλλος από τον Τρώα Τιθωνό, τον πατέρα του Μέμνονα. Έτσι, το «Τιθωνός» φαίνεται πως είναι ελληνοποιημένος τύπος των επίσης ελληνοποιημένων αλλά κατάφορα ξενικών ονομάτων Βάβιος, Ταυτάνης.
«Βάβιος ούτος εστίν ο παρ’ Έλλησι Τιθωνός λεγόμενος Ασσυρίων λβ΄ βασιλεύς. Τούτου παις Μέμνων, ος συνεμάχησε τω Πριάμω κατά των Ελλήνων και διεφθάρη υπό Αχιλλέως. Φέρεται δε και αντίγραφος της Πριάμου επιστολής.» (που ζήταγε ενισχύσεις) «Ο αυτός εστί δε και δεύτερος Ταυτάνης.» (Ο Τεύταμος)[175]
Το Χιττιτικό - Τρωικό όνομα του Απόλλωνα, «Απαλιούνας», διαβάστηκε σε Χιττιτικές επιγραφές, που τον αναφέρουν ως θεό – προστάτη της Τροίας. Μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, ή είναι παραφθορά Ελληνικού ονόματος; Η ίδια απορία υπάρχει και για το «Αλαξάντου» - Αλέξανδρος, το όνομα του Πάρη. Λέγανε πως στην Θεσσαλία, ο Τρώας Αλέξανδρος (από το Αλ= θεϊκός) πήρε το όνομα Πάρης…[176] Αυτό αποδείχνει πως το Τρωικό όνομα Αλαξάντου(οι Έλληνες το μετέτρεψαν σε Αλέξανδρος) που βρέθηκε στα Χιττιτικά αρχεία,[177] δεν είναι Ελληνικό… Αν ήταν, γιατί το άλλαξαν οι Θεσσαλοί;
Ο Ηρακλής ονομάζονταν Δισανδάν ή Dibdan. Έτσι τον αποκαλούσαν οι Καππαδόκες και οι Τρώες.[178] Σανδάν (Sandan) τον έλεγαν οι Κίλικες, συγγενείς των Τρώων Κιλίκων, και λατρεύονταν σαν θεός στην Ταρσό, (περιοχή της Κιλικίας με έντονη Φοινικική επιρροή) Ο Σανδάν θεωρείται συνήθως Χιττιτικής καταγωγής.
Ο Παπαρηγόπουλος, αν και πιστεύει στην εθνική συγγένεια Ελλήνων και Τρώων, (ας είναι καλά οι Φοίνικες) και υπογραμμίζει την όψιμη εμφάνιση των Ασσυρίων στη Μ. Ασία, σχετικά με τον Τρωικό πόλεμο, αναφέρει: «…ενδείξεις της σχέσεως των Τρώων προς τους Ασσυρίους. Το όνομα του Ασσαράκου, του αδελφού του Ίλου, [ιδρυτή του Ιλίου]ανευρέθη επί των μνημείων της Νινευί, και εκ των Τρωικών ηρώων, διωνύμων όντων, ο Έκτωρ προσωνομάζετο Δαρείος…»[179] (Νταραγιαβάους) Ο Ασσαράκος (=Ασσύριος) ήταν και αυτός συγγενής του Μέμνονα.
Ο Στράβων λέει πως ο εχθρός των Ολύμπιων Τυφών, ονόμασε έναν ποταμό της Συρίας. Στη συνέχεια, ο ποταμός γεφυρώθηκε από κάποιον Ορόντη, και πήρε το όνομά του.[180] Ποιος ήταν ο Ορόντης; Όταν αργότερα έκαναν εκτροπή του ποταμού, βρήκαν ένα τάφο γίγαντα. Ρώτησαν το Μαντείο του Απόλλωνα της Κλάρου ποιος ήταν, και αυτό απάντησε πως ήταν ο Ινδός Ορόντης…[181] Ήταν, προφανώς, ένας από τους Ινδούς πολεμιστές του Μέμνονα, που, σύμφωνα με μια παράδοση είχαν έρθει στην Τροία με πλοία, μαζί με Φοίνικες.[182] Το Ινδικό, λοιπόν, όνομα Ορόντης, μαρτυρείται και σαν Τρωικό. Έτσι λέγανε έναν από τους Αρίους εκείνους που συνόδευαν τον Τρώα Αινεία,[183] ιδρυτή της Ρώμης και γενάρχη του Δυτικού Πολιτισμού, που πολύ σωστά αποκαλούν Ινδοευρωπαϊκό...
Έλυμοι ήταν ένας λαός της Σικελίας που έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων και ντόπιων Σικανών. Έλυμος ήταν ο Ήρωάς τους, που ήταν Τρώας. Έλυμοι ονομάστηκε και η πόλη που ίδρυσε στη Σικελία. Έλυμο λέγανε και ένα είδος Φρυγικού αυλού. Έλυμο λέγανε και τη θήκη του τόξου ή της κιθάρας.
Ελάμ, (Αιλάμ, Ελαμάτ, Ελυμαΐς) ήταν μια χώρα βορειοανατολικά του Περσικού Κόλπου, σύμμαχος της Τροίας, που κατακτήθηκε από την Ασσυριακή Αυτοκρατορία, και στη συνέχεια, από τους Πέρσες. Ήταν κοντά στη Μεσοποταμία, την πατρίδα των Εβραίων. Το όνομα Ελάμ (απόγονοι του Βενιαμίν) υπήρχε και στους Εβραίους. Ο κύκλος αρχίζει να κλείνει…
Ελύμας, στα εβραϊκά είναι ο προφήτης ή μάγος. [184] (Αναφέρεται στις «Πράξεις των αποστόλων» ο Βαριησούς, αντίπαλος του Απόστολου Παύλου) «εύρον τινά μάγον ψευδοπροφήτην Ιουδαίον ώ όνομα Βαριησούς» «Ελύμας ο μάγος- ούτω γαρ μεθερμηνεύεται το όνομα αυτού» [185] Αν ερμηνεύσουμε τον όρο «Έλυμος» στα Ιουδαιο-Φοινικικά, (ήταν γλώσσες συγγενείς) σημαίνει «άνθρωπος του θεού». (Ελ = θεός, Ολύμπιος) Ο Τρώας Ήρωας «Έλυμος» στη Σικελία συνδέεται με την ιερατική τάξη προφητών του Απόλλωνα, όπως τον ψευδοπροφήτην (=ψευτομάντη) Ιουδαίον Ελύμα (που ονομάζονταν Βαρ-Ιησούς = γιος κάποιου Ιησού) και την Εβραία Σίβυλλα, την Απολλώνια προφήτισσα Σαββαή. Η Σούδα λέει πως η Σίβυλλα (δηλαδή η Σαββαή;) ήταν η γνωστή Τρωαδίτισσα μάντισσα Κασσάνδρα. Οι Μάντεις –Έλυμοι, είναι οι Εβραίοι «ψευδοπροφήτες» των «Πράξεων των Αποστόλων», που αναφέρουν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις εκτός του Βαριησού.
Ο Παυσανίας λέει για τον Τρώα Μέμνονα πως ήταν μεν βασιλιάς των Αιθιόπων της Αφρικής, αλλά: «Στο Ίλιο όμως δεν ήρθε από την Αιθιοπία, αλλά από τα Περσικά [186]Σούσα και τον ποταμό Χοάσπη, έχοντας υποτάξει όλα τα έθνη που κατοικούσαν ενδιάμεσα. Οι Φρύγες δείχνουν και τον δρόμο από όπου έφερε το στρατό του, διαλέγοντας την καλύτερη διαδρομή. Ο δρόμος διακόπτεται από σταθμούς…»[187] Και προσθέτει: «…Δεν είδα ποτέ μου τα τείχη των Βαβυλωνίων ή αυτά του Μέμνονα στα Σούσα…» [188] Και ο Ηρόδοτος αποκαλεί τα Σούσα: «Μεμνόνιον άστυ».[189] Ο Διόδωρος λέει πως ο Μέμνονας έκτισε ανάκτορα στα Σούσα (τα «βασιλήια τα Μεμνόνια» του Ηρόδοτου) και άνοιξε μια μεγάλη λεωφόρο. Τα Σούσα ήταν πρωτεύουσα του Ελάμ.
Ο ιδρυτής της Τροίας Δάρδανος έχει Ιουδαιοφοινικικό όνομα. Όχι μόνο συγγενεύει με το Ιορδάνης, αλλά αναφέρεται, πιθανότατα, ως ο Σοφός Δαρδά υιός Μάλ στην Παλαιά Διαθήκη και στον Ιώσηπο. [190] Φυσικά, οι Δάρδανοι ήταν Θρακική φυλή, των οποίων όμως οι βασιλείς ήταν Φοίνικες (Φινέας, ο Φινεές της Παλαιάς Διαθήκης), που, άλλωστε, είχαν άλλη θρησκεία και άλλη καταγωγή από τους υπηκόους τους, όπως ισχυρίζονταν οι ίδιοι.[191], αλλά και μεσανατολικά μουσικά γούστα.[192]
Ο άλλος συνιδρυτής της πόλης ο Τεύκρος, ταυτίζεται με τον Θοργαμά υιό Γαμέρ της Π. Διαθήκης, απόγονο του Νώε και του Ιάφεθ.[193] Την ίδια ρίζα έχουν τα Τρωικά ή γειτονικά και συμμαχικά της Τροίας ονόματα Τεύθραντας, Τευθρανία, Πέργαμος, Πέργαμα.
Η Γενιά των Ηρώων
Ο σεβασμός του Ομήρου προς τον Τρωικό ηρωισμό δεν έχει σχέση με πατριωτισμό ή ανθελληνισμό. Είναι χαρακτηριστικό της επικής ποίησης, διεθνώς και διαχρονικά. Αν ο αντίπαλος δεν έχει αξία, τότε δεν έχει και ο Ήρωας.
Χιλιετίες αργότερα, ο Κορνάρος αφιερώνει έναν από τους ωραιότερους θρήνους στο λεβέντη Άριστο, που ήταν ξένος επιδρομέας. Ο Έλληνας ήρωας Ερωτόκριτος τον σκότωσε σε μονομαχία, όπου κρίθηκε αν η Αθήνα θα σκλαβωθεί ή όχι. Πιο πατριωτικός αγώνας δε γίνεται. Και όμως:
«Άριστε πως τον ήφηκες το Χάρο να νικήσει,
η εμορφιά σου πως θα μπει στον Άδη ν’ ασκημίσει...»
Ακόμα και ο Μακρυγιάννης εξυμνεί την αντρειοσύνη των Τούρκων και ομολογεί πως: «μας γάμησαν το κέρατον».
Ο Ησίοδος λέει πως οι Ομηρικοί Ήρωες δεν ανήκαν στο ίδιο «Γένος» με τους «τωρινούς» ανθρώπους, αλλά στο Γένος των «Ηρώων Ημιθέων», άλλο ανθρώπινο είδος, πιο ψηλοί, όμορφοι και δυνατοί, που εξαφανίστηκαν από τους αδιάκοπους πολέμους,
«άλλους κάτω από την επτάπυλη Θήβα, τη γη του Κάδμου» … «κι άλλους στα καράβια πάνω από τον μεγάλο κόλπο της θάλασσας στην Τροία πηγαίνοντάς τους για την ομορφόμαλλη Ελένη».[194]
Προφανώς μιλά μόνο για Έλληνες, -αυτοί πήγαν με τα καράβια. Όμως, οι Τρώες και οι σύμμαχοί τους ανήκαν στο ίδιο Ηρωικό Γένος / Εποχή των Ημιθέων, που ήταν σεβαστό και ιερό, όχι γιατί ήταν φυλετικά συγγενείς, αλλά γιατί ήταν Αρχαίοι και γιοι θεών. Και ο Όμηρος ξεχωρίζει τους «σημερινούς» ανθρώπους από τη γενιά του Τρωικού πολέμου, που είχε μεγαλύτερη δύναμη. Ανάλογη μνεία και σύγκριση ηρωικής «αρετής» Ελλήνων και Τρώων που ανήκουν στο «ημιθέων γένος» κάνουν ο Απολλόδωρος και ο Φιλόστρατος, ενώ ταυτόχρονα αποκαλούν τους Τρώες «βαρβάρους». [195]
Τελικά, η συντριπτική πλειοψηφία των αρχαίων συγγραφέων αποκαλούν επίσης τους Τρώες «βαρβάρους», αλλά και ο ίδιος ο Όμηρος αποκαλεί όποιους θέλουν εμφύλιο πόλεμο «απάτριδες, χωρίς οικογένεια και σπίτι»[196] Δεν μπορεί, λοιπόν, να θεωρεί τους Τρώες Έλληνες, γιατί έτσι θα χαρακτήριζε με τον χειρότερο τρόπο όλα τα πρόσωπα του Έπους, ακόμα και τους θεούς.
Τα μαθηματικά του Ομήρου…
Μιλάει το κρασί και λέει ο Αγαμέμνονας:
«Αν είχαμε κάθε δέκα Αχαιοί έναν Τρώα να μας κερνά κρασί, πολλές δεκάδες θα μένανε χωρίς κεραστή».[197] Τα Μαθηματικά του Ομήρου (και του «οινοβαρές»Αγαμέμνονα) βέβαια είναι λίγο παλαβά, γιατί βασίζονται σε συμπόσια και κεράσματα, αλλά τέλος πάντων, έτσι τα καταλάβαινε. [κανείς δεν του έμαθε στο σχολείο πως οι θετικές επιστήμες γεννήθηκαν στην Ελλάδα] Και για να μη με λέτε ανθέλληνα, «…αφορμή και τούτο του οινοβαρή τον βασιλέα υπ’ Αχιλλέως λεχθήναι, ως περ και το τους Έλληνας προ τούτου και τους Τρώας εν υποθέσει συμποσίου μετρείν…» [198] Χικ!
Ο Αγαμέμνων, ως πότης, συμποσιαστής και αρχιστράτηγος, θεωρεί το θέμα της διαιώνισης του πολέμου καθαρά αριθμητικό. Λέει πως οι Τρώες δεν ήταν ούτε το ένα δέκατο του Ελληνικού στρατού, και θα είχαν ηττηθεί αν δεν είχαν υποστήριξη από συμμάχους.[199] Ο ίδιος ο Όμηρος ομολογεί επίσης, υπό μορφή σχολίου, πως οι Τρώες ήταν λιγότεροι από τους Έλληνες.[200] Ακόμα και αν περιλαμβάνει και τους συμμάχους τους, οι αντίπαλοι στρατοί πρέπει να ήταν συγκρίσιμοι συνολικά. Άλλοι λένε, μάλιστα πως όταν έφτασε ο Ινδο-Ασσυριακο-Φοινικικός στρατός του Μέμνονα, δεν υπήρχε αρκετός χώρος στο Τρωικό πεδίο για να παραταχθεί!
Φαίνεται πως η Τροία ήταν τόσο μεγάλη, που δεν αναφέρεται πλήρης αποκλεισμός της από τους Έλληνες. Η πόλη δεν αντιμετώπιζε διατροφικό πρόβλημα, άρα δεν ήταν αποκλεισμένη. Οι Έλληνες δεν άφησαν ανοιχτή την πόλη από αμέλεια, αλλά από έλλειψη δυνάμεων. Έπρεπε άλλωστε να μένουν συντεταγμένοι για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των συμμάχων που κατέφθαναν. Οι Τρώες και οι σύμμαχοί τους δεν μπορούσαν να νικηθούν, αν και μάχονταν κατά παράταξη, ενώ αν ήταν λίγοι, θα μπορούσαν να αντισταθούν μόνο με τειχομαχία και δεν θα αποτολμούσαν καθημερινές συγκρούσεις στήθος με στήθος. Αντίθετα, είναι οι Έλληνες που καταφεύγουν στα τείχη του στρατοπέδου τους! Τέλος, αν ο αντίπαλος συνασπισμός ήταν πολύ υποδεέστερος αριθμητικά, ο Αγαμέμνων θα ντρέπονταν να χρησιμοποιήσει τέτοιο επιχείρημα.
Συνεπώς, αφού υπήρχε σχετική αριθμητική ισορροπία των αντιπάλων στρατών και οι Τρώες δεν ήταν ούτε το 10% των Ελλήνων, τότε, σχεδόν το 90% του Τρωικού στρατού ήταν οι «πολύκλητοι» σύμμαχοι.
Όλοι αυτοί δεν πολέμαγαν για χάρη των Τρωικών συμφερόντων, αλλά για να εμποδίσουν τους Έλληνες να βάλουν χέρι στην Ασία! Συνεπώς, τίποτα δεν μπορεί να αποσείσει τον σαφή εθνικό χαρακτήρα της σύγκρουσης, την στιγμή που ο Ελληνικός στρατός μάχονταν κατά του «πολύκλητου» Βαλκανικού, Μικρασιατικού, Φοινικικού, Ασσυριακού και Ινδικού στρατούπου αποτελούσε την κύρια μάζα των εχθρών. Η καταγωγή των Τρώων, συνεπώς, είναι ασήμαντο θέμα, όσο αφορά τον πόλεμο. Ήταν πεντακάθαρα σύρραξη Ελλάδας – Ασίας, ακόμα κι’ αν όλοι οι Τρώες ήταν γνήσιοι Αρκάδες.
Ο Τρωικός πόλεμος, από όσο γνωρίζουμε, δεν στρέφονταν τυπικά κατά των Ασιατικών αυτοκρατοριών. Οι Έλληνες, όμως, προέβλεπαν την εμπλοκή τους, γι’ αυτό εκστράτευσαν με δυνάμεις πολύ περισσότερες από όσο χρειάζονταν για να αλωθεί η πόλη. Επιτέθηκαν προληπτικά και σε όλα τα περιφερειακά κράτη. Έτσι, μια ονομαστικά τοπική διαμάχη για διμερή θέματα, μετατράπηκε σε Διηπειρωτική σύρραξη που ενέπλεξε, εκτός από το Βόρειο και Ανατολικό Αιγαίο, Ινδούς (= «Αιθίοπες») Σουσιανούς (=Ελαμίτες) [201]Αμαζόνες, κλπ.
Έλληνες στο πλευρό των Τρώων – Τρώες στο πλευρό των Ελλήνων
Μιλάει ο Τρώας Αντήνορας στους πατριώτες του, σύμφωνα με την αφήγηση του Δίκτη:
«…είναι βαρύ για μας να βρισκόμαστε σε πόλεμο με την Ελλάδα. Κι είναι ακόμα πιο βαρύ και σκληρό το γεγονός ότι εξ αιτίας μιας γυναίκας έχουμε κάνει εχθρούς αγαπητότατους ανθρώπους δεμένους με μας με δεσμούς συγγενείας καθόσον κατάγονται από τον Πέλοπα».[202]
Ο ίδιος ο Αρχιστράτηγος των Ελλήνων, απόγονος των Ασιατών Τάνταλου και Πέλοπα, ο Αγαμέμνων, ήταν φυσικά… Ασιάτης, καταγόμενος από το Σίπυλο της Φρυγίας. Προσθέτει ο Δίων Χρυσόστομος:
«...φοβότανε τους Τυνδαρίδες ο Αγαμέμνων. Γιατί γνώριζε πως αν και κυβερνούσε τους Αργίτες, ήταν ξένος και μετανάστης»/.../«άλλωστε, μια που βασίλευαν οι Πελοπίδες στην Ελλάδα, είχε ήδη γίνει μεγάλη επιμιξία... (με τους Ασιάτες)»[203]
Όπως ήδη αναφέραμε, οι βασιλικές οικογένειες των Μυκηνών, της Τροίας, της Φρυγίας και της Θράκης –ίσως και της Αθήνας- ήταν συγγενείς. Μοιράζονταν κοινή καταγωγή από τους Αιγύπτιους και Φοίνικες απόγονους της Ιώς, Δαναό, Αγήνορα, Φοίνικα, Φινέα, κλπ. Κατά την Παλαιά Διαθήκη, Έλληνες, Τρώες και Φρύγες (Ιωύαν, Ασχανάζ, Ριφάδ, Θοργαμά) ήταν απόγονοι του Ιάφεθ, όχι όμως και οι Φοίνικες. Πηγή των μυθικών αυτών συγγενειών, ήταν ο πολύ πραγματικός Φοινικικός και Καρικός εποικισμός της Ανατολικής Μεσογείου. Ακόμα, υπήρξε και η επιμιξία κατά την διάρκεια της Τρωικής κατοχής που αναφέραμε.
Τέτοιες συγγένειες δεν πρέπει να εντυπωσιάζουν, γιατί υπάρχουν και στις σύγχρονες βασιλικές οικογένειες. Οι βασιλείς της Αγγλίας είναι γνήσιοι Γερμανοί, ενώ παλιότερα ήταν Νορμανδοί. Οι Τσάροι ήταν επίσης Γερμανοί. Οι απόγονοι των Βαυαρών του Όθωνα πολέμησαν εναντίον της Βέρμαχτ το 1940 έναν αιώνα από τότε που εγκατέλειψαν το Ράιχ. Δεν υπάρχουν και πολλοί βασιλείς που να έχουν ίδια εθνικότητα με το λαό που κυβερνούν… Όπως είπε (περίπου) ο Μακρυγιάννης, αναγνώστη, όταν τα τζάκια καβλώνουν, η Πατρίς κινδυνεύει… Δυστυχώς, όσον αφορά την εποχή που εξετάζουμε, αυτές οι βασιλικές διασταυρώσεις προέρχονταν από την κατάκτηση και τον εποικισμό της πατρίδας μας από ξένους, όχι από απλή προσπάθεια βελτίωσης της βασιλικής ράτσας ή εκδήλωση άδολου γενετήσιου ενστίκτου…
Οι πρόγονοι του Αγαμέμνονα είχαν έρθει από την Φρυγία στην Πελοπόννησο ως κατακτητές. Ο ίδιος πίστευε πως ο Δίας κυβερνούσε από τις κορφές της Τρωικής Ίδης, της πατρίδας, όχι από τον Όλυμπο, και ήταν, βοήθειά μας, και… αρχιερέας των Ελλήνων. Γι αυτό και ο Αχιλλέας, τσαντισμένος, προσεύχεται στον «Πελασγικό Δωδωναίο» Δία… (και οι Πελασγοί ήταν σύμμαχοι των… Τρώων! Κανείς Έλληνας θεός, βρε παιδιά;) Πολλές πηγές χαρακτηρίζουν, τόσο τον Αγαμέμνονα, όσο και τον αδελφό του, Μενέλαο, ως «βάρβαρους», λόγω καταγωγής. [204] Ο Μενέλαος, επίσης, δεν ήταν κληρονομικός βασιλιάς στη Σπάρτη, μια που κανονικά έπρεπε να βασιλεύουν οι απόγονοι του προηγούμενου βασιλιά, Τυνδάρεω, οι Διόσκουροι, που όμως ήταν νεκροί. Ο Δίων ο Χρυσόστομος, πολύ λογικά, θεωρεί πως ο Μενέλαος δεν μπορεί να έγινε ποτέ βασιλιάς, γιατί, απλούστατα, οι Διόσκουροι ζούσαν όταν απάχθηκε η Ελένη –σύμφωνα με τον Όμηρο… Εικόνες των Διόσκουρων συνόδευαν ως επίσημο έμβλημα («Δόκανον») τους βασιλιάδες της Σπάρτης στους Ιστορικούς Χρόνους, συνεπώς οι δυο Ήρωες συνδέονταν με τον Βασιλικό Θεσμό, αν και δεν ήταν (δήθεν) βασιλείς.
Ποια είναι λοιπόν, η πραγματική αιτία του καυγά Αχιλλέα και Αγαμέμνονα;
Ο Όμηρος λέει πως τσακώθηκαν για μια σκλάβα, ρίχνοντας την ευθύνη στον Αγαμέμνονα.
Ο Φιλόστρατος λέει πως αιτία ήταν η άδικη εκτέλεση του Παλαμήδη, συκοφαντημένου ως προδότη.
Ο Δίκτυς λέει πως ο Αχιλλέας οικειοποιήθηκε την Βρισηίδα χωρίς να την βάλει στη μοιρασιά ως λάφυρο, και γενικά επέδειξε μια τάση αυτονόμησης. Ήταν οι Έλληνες που του απαγόρεψαν να πολεμά, όχι το πείσμα του.
Οι Βυζαντινοί ισχυρίζονταν πως ο Αχιλλέας δεν ήταν Έλληνας, αλλά… Ρώσος,[205] και συνεπώς δεν υπάκουε στον Έλληνα βασιλιά. Ποιόν Έλληνα, ρε παιδιά;
Αντικειμενικά, η Θεσσαλία ήταν μακριά από τις Μυκήνες, ήταν επίσης μια πλούσια και ισχυρή περιοχή, είχε μάλιστα υποστεί πρόσφατα και μια Τρωική κατοχή. Ο Αχιλλέας είχε, επιπλέον, πολιορκήσει την Τανάγρα, που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εκστρατεία της Τροίας, αν και αυτή ήταν δουλειά του Αγαμέμνονα ή του Μενέλαου. Ήταν λοιπόν, φανατικά προσηλωμένος στον αγώνα κατά της Τροίας, ακόμα και για (στενά) πατριωτικούς λόγους, και όχι απλά δεμένος από τους κοινούς όρκους για προστασία της Ελένης, που έδεναν τους υπόλοιπους αρχηγούς.
Αντίθετα, ο Αγαμέμνονας είχε εμπλακεί στον πόλεμο μόνο για λόγους προσβολής της οικογενειακής του αξιοπρέπειας. Γνωρίζουμε πως τέτοιες οικογενειακές βεντέτες κανονίζονταν, συχνά, με συμφωνίες και δώρα προς τον αδικημένο. Γνωρίζουμε, ακόμα, πως ο Αγαμέμνων κατάγονταν από την Φρυγία, μέσω των προγόνων του, που ήρθαν από εκεί. Οι πατριώτες του, οι Φρύγες, αλλά και οι άλλοι λαοί της Ασίας, ήταν σύμμαχοι των Τρώων.
Ο Αχιλλέας, όπως ίσως και άλλοι Έλληνες, πίστευε πως ο Αρχιστράτηγός τους δεν θα έχανε την ευκαιρία να συμφωνήσει με τους εχθρούς. Βέβαια, οι πρόγονοι του Αγαμέμνονα είχαν έρθει σε αντίθεση με τους Τρώες, είχαν μάλιστα εκδιωχθεί από αυτούς από την Ασία. Μάλλον, όμως, ο Αχιλλέας πίστευε πως «το αίμα νερό δεν γίνεται», και η δυσπιστία προς τον Αρχιστράτηγό του ήταν πάνω από δικαιολογημένη.
Οι Έλληνες εκστράτευσαν στην Τροία με ξένους βασιλείς, με επισφαλείς θρόνους. Ο Αγαμέμνων δεν ήταν ο μόνος Έλληνας βασιλιάς Ασιατικής καταγωγής. Ο Αίας ο Τελαμώνιος έγινε συγγενής του βασιλικού οίκου της Τροίας, γιατί ο πατέρας του, Τελαμώνας, πήρε την Ησιόνη, κόρη του Τρώα βασιλιά Λαομέδοντα. Η γυναίκα ήταν λάφυρο πολέμου, από την πρώτη πολιορκία της πόλης από τον Ηρακλή και τους συμμάχους του! Όταν πρόσφεραν στην Ησιόνη την δυνατότητα να ελευθερωθεί κάποιος μαζί της, αυτή διάλεξε τον Πρίαμο (=πουλημένο) που τον έλεγαν Ποδάρκη. Αυτός έπρεπε πρώτα να πουληθεί σαν δούλος και μετά να ελευθερωθεί. Η Ησιόνη τον αγόρασε συμβολικά με την καλύπτρα (φερετζέ) της, και τον απελευθέρωσε για να γίνει βασιλιάς της Τροίας.[206] Αυτή η μικρή ιστορία, με την νομικίστικη λύση της, δείχνει το βάθος της αντίθεσης Ελλήνων-Τρώων. Ο Τρώας, ακόμα και όταν οι Έλληνες του χαρίζονταν, έμενε τυπικά πάντα δούλος…
Το παιδί της Ησιόνης και του Τελαμώνα πήρε Τρωικό όνομα, αυτό του πρώτου βασιλιά της Τρωάδας, (Τεύκρος) για να τονιστεί η καταγωγή του. Πολλοί λένε πως και ο Αίας ήταν παιδί της Ησιόνης. Ο Τεύκρος πολέμησε σαν Έλληνας στην Τροία. Θεωρητικά, αν και παιδί αιχμάλωτης, θα μπορούσε να βασιλέψει στην Τροία ή την… Σαλαμίνα.
Οι Ελληνικής καταγωγής αναφερόμενοι Τρώες ή Επίκουροι που μάχονται εναντίον των Ελλήνων στην Ιλιάδα, είναι στο σύνολό τους ιδιαίτερες περιπτώσεις, απόγονοι έκθετων παιδιών (Τήλεφου) ή εξορισμένων. (Βελλερεφόντη[207])
Ο Τήλεφος ήταν νόθος γιος του Ηρακλή. Ας υποθέσουμε πως πρόκειται για τον Ηρακλή - Αλκαίο (τον Έλληνα) και όχι για τον Ηρακλή Ντιμπτάν – Μελκάρθ. Το μωρό εγκαταλείφθηκε και η μάνα του παραδόθηκε από τον πατέρα της στον ήρωα Ναύπλιο για θανάτωση, αλλά αυτός την πούλησε στο βασιλιά της Μυσίας Τεύθραντα. (της φυλής Θοργαμά της Π. Διαθήκης) Ο Τήλεφος τελικά υιοθετήθηκε από αυτόν, και έγινε διάδοχός του.[208] Ο Ναύπλιος δηλαδή, πούλησε την κοπέλα στο εξωτερικό για να καλύψει την απάτη του.
Η Μυσία ήταν σύμμαχος των Τρώων, και οι Έλληνες την αχρήστεψαν με μια ξεχωριστή εκστρατεία. Ο Τήλεφος πολέμησε για τη (νέα) πατρίδα του, τραυματίστηκε από τον Αχιλλέα, και στη συνέχεια συμμάχησε με τους Έλληνες γιατί μόνο ο Αχιλλέας μπορούσε να του γιατρέψει την πληγή, που ήταν ανίατη. Συνεπώς, «επέστρεψε» στα πάτρια μόνο για προσωπικούς λόγους. Στη συνέχεια, έγινε αρχηγός των Λατίνων - Κιτίων, ενός λαού που θυσίαζε συστηματικά «Αργείους» (Έλληνες) στα νερά του Τίβερη…
Ο γιος του Τήλεφου Ευρύπυλος, έγινε αρχηγός του Μικρασιατικού λαού των Κητίων, που συμμάχησαν με τους Τρώες.[209] Ήταν ομόφυλοι με τους Λατίνους. Μπορούμε να δικαιολογήσουμε το μίσος αυτών των δυο Ελλήνων ενάντια σε μια πατρίδα που δεν τους πρόσφερε τίποτα, αντίθετα τους απόδιωξε με τρόπο αχαρακτήριστο. Έτσι… αποικίστηκε η προϊστορική - Μυθική Ασία από τους Έλληνες!
Ο Σαρπηδών, είναι απόγονος του επίσης εξόριστου στην Ασία από την ΕλλάδαΒελλερεφόντη και αρχηγός των Λυκίων. Ο Διομήδης αντιμετωπίζει έναν άλλο απόγονό του, τον Γλαύκο, και διαπιστώνοντας πως οι πρόγονοί τους ήταν συμπατριώτες και φίλοι στην Ελλάδα, αποφασίζουν να μη μονομαχήσουν.
«Πολλοί Τρώες και ένδοξοι επίκουροι βρίσκονται για μένα να σκοτώνω» του λέει ο Διομήδης, «πολλοί και για σένα Αχαιοί να σκοτώνεις»[210]
Πως μπορεί να εξαχθεί, από αυτά τα λόγια, Εθνική συγγένεια Τρώων και Ελλήνων; Αντίθετα, «πολλοί» από δαύτους είναι για… σκότωμα, γιατί δεν είναι «ξείνοι πατρώιοι»(«προγονικοί φιλοξενούμενοι» – «δικοί μας ξένοι», κατ’ άλλη μετάφραση, που έχει χρησιμοποιηθεί επιτυχημένα και στον… Αστερίξ από τον Goscinny!) Πάντως ο Διομήδης δεν παραλείπει να ξεγελάσει τον πατριώτη και προγονικό φίλο, ανταλλάσοντας όπλα αξίας 9βοδιών με όπλα αξίας 100 βοδιών. Υπάρχουν ορισμένες αιώνιες αξίες στον Ελληνικό πολιτισμό!
Ο Όμηρος ανακάλυψε έναν Έλληνα ανάμεσα στους εχθρούς, και του αφιερώνει 123 στίχους (Ζ΄, 119-236) ακριβώς γιατί είναι εξαίρεση. Τέτοιες περιπτώσεις θα βρούμε σε οποιεσδήποτε γειτονικές χώρες κάθε εποχής. Το έπος του «Διγενή Ακρίτα» είναι γεμάτο από δαύτες. Αυτού του είδους οι συγγένειες ανάμεσα σε Τρώες και Έλληνες, είναι εξαιρέσεις του κανόνα, και δεν αποδείχνουν κοινή καταγωγή, αλλά μάλλον την αιώνια εχθρότητα των δυο λαών. Ανάλογες καταστάσεις δεν θα υπήρχαν ανάμεσα σε φιλικά συμμαχικά κράτη, με «δικαίωμα έκδοσης εγκληματιών» που θα λέγαμε σήμερα.
Υπάρχει και αντίθετες περιπτώσεις. Ο Τρώας Έλενος, φίλος του Νεοπτόλεμου, γιου του Αχιλλέα, βασίλεψε στη Ήπειρο, χωρίς όμως να δημιουργήσει δυναστεία. [211] Μετά από αυτόν, η εξουσία παραδόθηκε σε Έλληνες. Είχε όμως συνεργαστεί με τους Έλληνες, βοηθώντας την άλωση της Τροίας με τις μαντείες του! Αυτό, σύμφωνα με την κλασσική αφήγηση. Το πιθανότερο, όμως είναι πως οι Τρώες βασίλεψαν στην Ελλάδα κατά την Τρωική επιδρομή που προηγήθηκε της Ελληνικής εκστρατείας. Αυτή η επιδρομή αποσιωπείται από τους περισσότερους αρχαίους συγγραφείς, αναφέρεται όμως από τον Ηρόδοτο.
Ο Οθρυονεύς από την Κάβησο, σύμμαχος των Τρώων, είχε ζητήσει σε γάμο την κόρη του Πριάμου Κασσάνδρα, ως ανταμοιβή. Τον σκότωσε ο Ιδομενέας, που του είπε, πριν πεθάνει, πως οι Έλληνες θα του έδιναν την κόρη του Αγαμέμνονα αν πολεμούσε μαζί τους. Δεν είναι καθαρό αν αυτό είναι ειρωνεία, ή πραγματικό παζάρι που είχε γίνει για τις υπηρεσίες του Οθρυονέα.[212] Μοναδική περίπτωση σε όλη την Ιλιάδα κάποιου που πιθανά θα μπορούσε να πολεμήσει και στις δυο πλευρές, και όπως βλέπουμε, είναι αμφισβητούμενη, όπως και η καταγωγή του εμπλεκόμενου Ήρωα.
Καβησσός ή Καβασσός είναι μια πόλη της Καππαδοκίας.[213] Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, πως ο Οθρυονεύς ήταν Λευκοσύρος (Καππαδόκης) φυλετικά συγγενής των Τρώων, μια που ο Σύρος ήταν γενάρχης των Καππαδόκων και αδελφός του Κίλικα, γενάρχη των Τρώων Κιλίκων. Άλλοι τοποθετούν την πόλη στη Θράκη, ή ανατολικότερα. Δηλ. ήταν πιθανά Θράκας, σύμμαχος της Τροίας.
Αναφέρεται, όμως, από Ρωμαίους ιστορικούς φυλή Οθρυονέων στην Μακεδονία. Αν ο Οθρυονέας ήταν Μακεδόνας, υπενθυμίζουμε ότι ακόμα και Μυθολογικά, η Ελληνοποίηση της Μακεδονίας έγινε από τους Ηρακλείδες, μετά τον Τρωικό πόλεμο. Οι Μακεδόνες δεν πήραν μέρος στα Τρωικά. Η Μακεδονική φυλή των Παιόνων, μάλιστα, ήταν σύμμαχοι της Τροίας. Η περίπτωση Οθρυονέα, με αμφισβητούμενα όλα τα στοιχεία της, όπως είδαμε, είναι η μοναδική κάποιου που ίσως αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα σε Τρώες και Έλληνες.
Πουθενά, λοιπόν, δεν έχουμε αφήγηση μιας «φυσιολογικής» κουμπαριάς Ελλήνων και Τρώων, εκτός από την αρχική, του Δάρδανου με τον Τεύκρο, (άλλος Τεύκρος, ο βασιλιάς της Τροίας) Και, όπως είπαμε, στον Βάρβαρο-Δάρδανο αποδίδονται πολλές καταγωγές…
Αλλά και στην παραλλαγή που τον θέλει Κρητικό, ο Τεύκρος εξαπέλυσε αρχικά επίθεση στους Τρώες, που σταμάτησε με θαύμα του Απόλλωνα.
Κανείς «Έλληνας» Τρώας από τους πενήντα γιούς του Πριάμου δεν τόλμησε να ζητήσει σε γάμο την Ελένη, όταν μαζεύτηκαν «οι βασιλεύοντες της Ελλάδος»[214] για να την παντρευτούν.
Αν οι νόθοι, διωγμένοι, έκθετοι και εξόριστοι Έλληνες Ήρωες κατέληγαν εκεί, αυτό αποδείχνει πως ήταν μια ξένη χώρα, όπου σίγουρα, υπήρχε περισσότερος ανθρωπισμός από όσον διέθετε η πατρίδα του Δυτικού Πολιτισμού…
Αγώνας για την παγκόσμια δικαιοσύνη…
Οι ρίζες του Τρωικού πολέμου είναι και εμφύλιες, μα δεν σχετίζονται με την Ελλάδα. Φαίνεται πως ο Ασιάτης Πέλοπας είχε πολεμήσει εναντίον του Ίλου, του βασιλιά της Τροίας, και αναγκάστηκε να καταφύγει ηττημένος[215] στην Πελοπόννησο, όπου έγινε βασιλιάς. Είναι η ανάλογη Ασιατική περίπτωση του Βελλερεφόντη, Τήλεφου, κλπ. Ανταλλαγή… εξορίστων. Αργότερα, οι διάδοχοί του, οι Ατρείδες, (γνήσιοι Έλληνες και αυτοί, διασταύρωση Αιγύπτιων και Λυδών) πήραν εκδίκηση. Πρόκειται όμως για Φρυγικό, Ασιατικό εμφύλιο, όχι για Ελληνικό.
Η διαμάχη Πέλοπα - Ίλου ήταν μια πολύ καλή «αιτία πολέμου» που εξυπηρετούσε τα Ελληνικά συμφέροντα, και δικαιολόγησε (ίσως) την επίθεση στην Τροία. Μας θυμίζει σύγχρονες επεμβάσεις ισχυρών κρατών σε μια μικρή χώρα, δήθεν υπέρ μιας πολιτικής μερίδας που «καταπιέζεται» ή που είναι «εξόριστη» από άλλη μερίδα. Η επίθεση της Υπερδύναμης στη μικρή χώρα γίνεται τάχα για την αποκατάσταση της… Δικαιοσύνης. Τα ακούμε στις διεθνείς ειδήσεις καθημερινά…
Υπάρχει παραλλαγή που εμπλέκει και τον πατέρα του Πέλοπα, Τάνταλο, σε αυτή την βεντέτα, πηγαίνοντας την διαμάχη πιο πίσω. Όταν ο Τρώας έχτισε την Τροία, δεν κάλεσε τον Τάνταλο, βασιλιά των Μυκηνών, στους εορτασμούς, γεννώντας μεγάλη εχθρότητα μεταξύ τους. (και ο Τάνταλος ήταν Φρύγας) Ο Τρώας Γανυμήδης, γιός του βασιλιά Τρώα, επισκέφθηκε κατόπιν την Ελλάδα για προσκύνημα, αλλά ο Τάνταλος τον θεώρησε κατάσκοπο. Τον συνέλαβε, τον ανέκρινε, πείστηκε για την θρησκευτική φύση του ταξιδιού του, αλλά ο Γανυμήδης είχε αρρωστήσει στο μεταξύ, και πέθανε στην Ελλάδα, γεννώντας την οργή του πατέρα του Τρώα, σπέρνοντας έτσι τους κατοπινούς πολέμους. Έτσι γεννήθηκε και ο Μύθος πως ο Γανυμήδης αρπάχτηκε από τον αετό του Δία. Ο Μαλάλας λέει πως βρήκε την παραλλαγή στον Δίδυμο.[216]
Θεοί, μάντεις, ποτάμια
Η λατρεία του Απόλλωνα με έμβλημα τον φοίνικα. Το ίδιο σύμβολο με αυτό της Τροίας
Ο Φοίβος λατρεύονταν στην Μ. Ασία, από Φρύγιους, Λύκιους, Λυδούς, Κίλικες, κλπ. Τα Μαντεία του εκεί ήταν ισχυρότατα. Ο Παυσανίας αναφέρει μια κοινότητα που έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων «και δια τούτο θεόν μάλιστα Απόλλωνα τιμώσιν» [217] «γι’ αυτό τιμούν τον Απόλλωνα πιο πολύ» [από τους άλλους θεούς] Αναφέρει και πως η λατρεία του Κάρνειου Απόλλωνα μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από την Τροία. Σωστά λοιπόν ο Όμηρος εμφανίζει τον Απόλλωνα προστάτη της.
Αναδείχτηκε ο πλέον ανθέλληνας θεός, σύμφωνα με την Ιλιάδα. Αυτός και ο Ποσειδώνας είχαν χτίσει τα άπαρτα τείχη της πόλης. Η κατασκευή τους είναι ιδιαίτερη. Διαφέρει από τα Κυκλώπεια = Μυκηναϊκά τείχη. Η εφαρμοστή λιθοδομή επεκτείνεται σε όλο το πάχος του τείχους και όχι μόνο επιφανειακά όπως στην Ελλάδα, ο τρόπος που «στρίβουν» είναι ιδιαίτερος, ενώ η θεμελίωση δεν πατά απάνω στο «μητρικό πέτρωμα» αλλά πρώτα σε ένα στρώμα πατημένου χώματος, κάνοντας την κατασκευή ελαστική και αντισεισμική. Οι «Αργείοι» έσπασαν τα μούτρα τους πάνω σε αυτά, και πίστεψαν πως είχαν χτιστεί από θεούς, γιατί η τεχνολογία τους δεν ήταν Ελληνική. Τα «Κυκλώπεια» τείχη, άλλωστε, χτίστηκαν «μόνο» από Κύκλωπες!
Ενας πύργος της Τροίας αποκαλύπτει την εσωτερική τελειότητα της λιθοδομής του.
Τα "Κυκλώπεια" Ελληνικά τείχη δεν είχαν κατεργασμένους λίθους στο εσωτερικό τους
Οι ιδιαίτερες κάθετες ραβδώσεις των τειχών της Τροίας
Τροία
Οι Έλληνες θεωρούσαν αλάνθαστους τους Τρώες Μάντεις,[218] και αν και εχθροί, τους χρησιμοποιούσαν. (Πχ, τον Έλενο, δες και κεφ. «Τα Μικρασιατικά Μαντεία») Και ο Έκτορας προφήτεψε, λίγο πριν σκοτωθεί, τον θάνατο του Αχιλλέα από τον Πάρη και τον Απόλλωνα.[219] Επίσης, προφητεύει κρυφά στην γυναίκα του την καταστροφή της Τροίας:«Θα ξημερώσει μέρα κάποτε που θα χαθεί το κάστρο της Τροίας κι ο Πρίαμος ο πολέμαρχος κι όλος μαζί ο λαός του»[220]
Και ο Πρίαμος προφητεύει τον θάνατό του στον Έκτορα.[221] Αναφέρονται τόσοι Τρώες Μάντεις, και με τόσο σεβασμό, που πράγματι, η Τροία μπορεί να θεωρηθεί μια Πόλη – Μαντείο, ένας ιερός τόπος του Απόλλωνα. (Κασσάνδρα, Χρύσης, Λαοκόων, Έλενος, Πουλυδάμας, Τελμησσός [απόγονος του Αγήνορα], Μέροπας, Ευρυδάμας, Αίσακος,[222] κλπ) Λέγεται πως η Κασσάνδρα, κόρη του Πρίαμου, ήταν η «Φρυγική Σίβυλλα», που ονομάζονταν και Σάρυσις ή Ταραξάνδρα.[223] Ο Μάντης του Μεγαλέξαντρου, Αρίστανδρος, ήταν επίσης Τρωικής καταγωγής.
Και ο Ορφέας διδάχτηκε από τον γιο του Πρίαμου Θειοδάμαντα, την χρήση των Λίθων στην μαγεία, τη Μαντεία, την θρησκεία και την ιατρική. Υπάρχει σύγγραμμα, τα «Ορφέως Λιθικά», όπου αναλύονται λεπτομερώς οι Τρωικές διδασκαλίες περί μαντικής και λιθομαντείας κλπ, όλες εμπνευσμένες από τον Απόλλωνα, εννοείται.[224] Οι ταλαίπωροι Έλληνες, ένα Κάλχα είχαν, που ο Αγαμέμνων ήθελε να τον ξεκάνει κι’ όλας, και τον προστάτευε ο Αχιλλέας… Αυτά, δεν είναι τυχαία μυθολογήματα... Γενικά, ο Κάλχας θεωρείται εκπρόσωπος της Ελληνικής Μαντικής, σε αντίθεση με την Τρωική-Μικρασιατική Μαντική, που ο Όμηρος, άλλωστε, σέβεται απεριόριστα. Στην αφήγηση του Δάρη, όμως, ακόμα και ο Κάλχας είναι Τρώας (=Φρύγας) και συμπαρατάσσεται με τους Έλληνες κατόπιν εντολής των Δελφών! [225]
Η Απολλώνια λατρεία, λόγω της καταγωγής της, διέταζε Έλληνες να λατρεύουν τους νεκρούς Τρώες, γιατί «το προστάζει ο Δίας». Η Πυθία είχε διατάξει τους Θηβαίους να λατρέψουν τον Έκτορα, και μάλιστα να μεταφέρουν τα οστά του από την Τροία. Έτσι, τους είπε, θα ζούσαν «με πλούτο» [226] Στον Τρώα Ήρωα θυσίαζαν μέχρι το 355 μΧ! [227] Έκτωρ ήταν και επίθετο του… Δία![228] (Εθνική θρησκεία, που λένε) Η λατρεία του Έκτορα συνεχίζονταν και στο Ίλιο μέχρι τα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, τουλάχιστον.[229] Εννοείται πως το Μαντείο του Δία στη Δωδώνη πρόσταζε τους Θεσσαλούς να λατρεύουν τον Αχιλλέα.[230]Το απόλυτο χάσμα.
Αυτά λάτρευαν οι πιστοί της πάτριας θρησκείας των Ελλήνων, που στη συνέχεια υποχρεώθηκαν… βίαια από τους Χριστιανούς να λατρεύουν… Εβραίους. (Σόι το βασίλειο - τώρα θίχτηκε ο πατριωτισμός μου!) Και η λατρεία του Έκτορα, τι ήταν, νομίζετε; Όταν όμως η Εκκλησία αγιοποιεί τους ανθέλληνες Μακκαβαίους, κάθε γνήσιος Έλλην εξεγείρεται!
Ναός του Απόλλωνα βρίσκονταν στα «Πέργαμα», το κεντρικό κάστρο (Ακρόπολη) της Τροίας.[231] Τον Απόλλωνα αναφέρουν επιγραφές των Χετταίων, ως θεό της «Ιλλούσας» = Ιλίου, Τροίας. Σε συνθήκη ανάμεσα στον βασιλιά της Ιλλούσας Αλαξάντου [232] και του Χετταίου βασιλιά Μουβατάλις β΄, αναφέρονται ως μάρτυρες οι Τρωαδίτες θεοί «Του καιρού του στρατού», ο «Κασκαλκούρ» και ο «Απαλιούνας». Ο Απαλιούνας - Απόλλων ταυτίστηκε με πολλές άμορφες λίθινες στήλες που γέμιζαν την Τροία.[233] Ο πρώτος θεός πρέπει να είναι ο Άρης, και ο Κασκαλκούρ είναι μάλλον χθόνια και υπόγεια υδάτινη θεότητα, κάτι σαν τη Στύγα, πιθανόν ο ποταμός της Τροίας Σκάμανδρος.[234] Ο Όμηρος μετέτρεψε την Τρωική λατρεία των υπόγειων νερών σε Ελληνική, δηλαδή ποτάμια. (Όλοι οι ποταμοί ήταν θεοί στην Ελλάδα) Είναι αρχαιολογική απόδειξη πως οι λατρείες Ελλάδας και Τροίας είχαν τεράστιες διαφορές. Και οι τρεις θεοί αναφέρονται στην Ιλιάδα ως εχθροί των Ελλήνων. Ο Σκάμανδρος ξεχείλισε και κυνήγησε να πνίξει τον Αχιλλέα. Σύμπτωση;
Ο Φιλόστρατος παρουσιάζει το φάντασμα του Έκτορα να κατευθύνει θαυματουργά ένα πλημμυρισμένο χείμαρρο.[235] Ο Απόλλων είχε καταστρέψει το μνήμα του εχθρού του, Κύκνου, οδηγώντας τον ποταμό Άναυρο πάνω του.[236] Ο Κασκαλκούρ συνεχίζει τη δράση του στην επική ποίηση του Βυζάντιου: Οι ακρίτες πάντα κινδυνεύουν θανάσιμα περνώντας ένα ποτάμι. «Και δένδρον έπεψεν ο Θεός απέσω εις το ποτάμιν κι αν είχεν λείπειν το δενδρόν επνίγετον ο ακρίτης». [237] (Έπος του Διγενή) Από δέντρο γλιτώνει και ο Αχιλλέας. [238] «Εκείπερα κι αντίπερα στα γυάλινα πηγάδια, στοιχειό ξεφανερώθηκε που τρώει τους αντρειωμένους» [239] (Δημοτικό) Αυτό το τελευταίο, είναι πιο κοντά στην «υπόγεια» μορφή του Κασκαλκούρ από την ίδια την Ιλιάδα, ταιριάζοντας καλύτερα με τις Χιττιτικές επιγραφές. Για να κατανοήσουμε, επιτέλους, πως οι ρίζες των Δημοτικών τραγουδιών είναι αρχαιότερες από τον Όμηρο… Αν το απόσπασμα για το Διγενή είναι ίσως λόγια διασκευή της Ιλιάδας, το Δημοτικό είναι… λόγια αντιγραφή των θαμμένων για χιλιετίες Χιττιτικών επιγραφών; Αντίθετα, είναι επαλήθευσή τους, πέρα από κάθε αμφιβολία… Οι θεοί της Τροίας καταδιώκουν ακόμα τους Έλληνες Ήρωες! Ποιος μπορεί να κατανοήσει την αρχαία Ελλάδα χωρίς να γνωρίζει το Βυζάντιο;
Το προϊστορικό υδραγωγείο της Τροίας
Ο Κασκαλκούρ, σαν θεότητα των υπογείων υδάτων, (όπως διαπίστωσε η αρχαιολογία) είναι εκπόρευση του Απόλλωνα! «και Απόλλωνα χθόνιον, ός και ύδατα μαντικά πολλαχού της γης αναδίδωσι και στόμια προφητεύοντα το μέλλον»[240] (περίληψη: από τον Απόλλωνα τον υποχθόνιο [=υπόγειο] προέρχονται τα μαντικά νερά και οι μαντικές τρύπες της γης) Αυτό αντιτίθεται με την Ομηρική θεολογία, που θέλει τα νερά κάθε είδους να προέρχονται από τον Ωκεανό.[241] Η Κασταλία και η Κασσοτία Πηγή των Δελφών, που είχαν μαντικές ιδιότητες, έχουν μια πολύ ενοχλητική, για τον αρωστημένο μου πατριωτισμό, συνήχηση με τον Κασκαλκούρ, τον «δρόμο στον κάτω κόσμο»… Μαντικές πηγές αναφέρονται κατά δεκάδες από τον Παυσανία τον Κτησία κ.ά.
Αλλο ένα Τρωικό υδραγωγείο
Και μια στυλιστική αναφορά. Ο βασιλιάς της Τροίας Πρίαμος, λένε, ξυρίζονταν, και αυτό ίσως ήταν Τρωική συνήθεια. Υπήρχε και ρήμα «πριαμωθήναι»[242] που σημαίνει ξυρίζομαι. Ήταν μια καλλωπιστική συνήθεια που δεν είχε επικρατήσει στην Ελλάδα.[243] Ο Απόλλων παριστάνεται πάντα αγένειος…
Εκτωρ και Πρίαμος
Ο βασιλιάς της Τροίας είναι ξυρισμένος
Μια συνήθεια που δεν έγινε ποτέ
Ο βασιλιάς της Τροίας είναι ξυρισμένος
Μια συνήθεια που δεν έγινε ποτέ
αποδεκτή στην Ελλάδα
Άλλη θρησκευτική διαφορά είναι το ιερατικό αξίωμα, που αναφέρεται στον Όμηρο μόνο σαν Τρωικό (ή συμμαχικό τους) χαρακτηριστικό. Το Έπος δεν αναφέρει ούτε έναν «Αχαιό» ιερέα, παρ’ όλο που οι δυο λαοί παρουσιάζονται να πιστεύουν τους ίδιους θεούς. (Είδαμε πόσο «ίδιοι» ήταν, στην περίπτωση του Κασκαλκούρ) Μόνο Έλληνες Μάντεις αναφέρονται. Το ιερατικό αξίωμα ανήκε στους Βασιλείς. Το θέμα αναλύεται σε άλλα κεφάλαια («Η σύγκρουση του Απόλλωνα με τους Ήρωες» και «Ο εξαγνισμός για φόνο και τα Μυστήρια»)
Ο Αίας αρπάζει την Κασσάνδρα μπροστά στο ξόανο της θεάς Αθηνάς.
Στην "Οδύσσεια" αναφέρεται πως ο μισός Ελληνικός στρατός
Στην "Οδύσσεια" αναφέρεται πως ο μισός Ελληνικός στρατός
δεν ήθελε να θυσιάσει στη θεά μετά την άλωση της Τροίας,
ενώ όλος ο Ελληνικός στρατός "ξέχασε"να θυσιάζει στους θεούς
χτίζοντας το τείχος μπρος από τα καράβια....
Αυτά καλύπτουν το ΓΕΓΟΝΟΣ πως οι Έλληνες
την εποχή της πολιορκίας δεν πίστευαν
ακόμη όλοι στους Ολύμπιους
Η κοινή τελετή του όρκου Τρώων και Ελλήνων:
Μας μιλάνε για κοινές θρησκευτικές τελετές των δυο λαών. Όσο κι’ αν ο Όμηρος έχει ανακατέψει και την θρησκεία της εποχής του, ας αναλύσουμε μια τέτοια κοινή τελετή, τον όρκο που δίνουν οι Αχαιοί και οι Τρώες να κριθεί ο πόλεμος από μια μονομαχία: (Ιλιάδα Γ΄, 76 – 323) Φυσικά, αυτό το απόσπασμα αντιφάσκει με πολλά άλλα, και αυτό του δίνει ιδιαίτερη αξία…
Ο Αγαμέμνων δίνει τον όρκο από τη μεριά των Ελλήνων, γιατί είναι Αρχιστράτηγος, Βασιλιάς και Αρχιερέας, όπως είπαμε. Οι Τρώες δεν έχουν ανάλογο έθιμο, αλλιώς θα είχαν φέρει τον Βασιλιά τους Πρίαμο. Την παρουσία του, όμως, απαιτεί ο Μενέλαος, κατά τον Όμηρο γιατί δεν εμπιστεύεται τους γιούς του Βασιλιά, κατά την απλή λογική γιατί απαιτεί την παρουσία του αντίστοιχου αξιωματούχου με τον Έλληνα στην τελετή, πράγμα που οι Τρώες δεν συνηθίζουν.
«Φέρτε τώρα δυο αρνιά, το ένα άσπρο και το άλλο αρνάδα μαύρη, για τη Γη και τον Ήλιο» ζητά ο Μενέλαος από τους Τρώες. «Για το Δία εμείς θα φέρουμε άλλο».[244]Στην συμφωνία που αναφέραμε μεταξύ Χετταίων και Ιλλούσας, που βρέθηκε από τους αρχαιολόγους, μπαίνουν εγγυητές οι θεοί-προστάτες των δυο συμβαλλομένων χωρών, ταυτόχρονα. Το ίδιο έθιμο περιγράφει ο Όμηρος. Η Γη (η Μυκηναϊκή θεά των φιδιών) και ο Ήλιος είναι οι [τότε] Ελληνικές θεότητες, και ο Δίας είναι η [τότε] Τρωική, γιατί ο καθένας φέρνει θυσία για τους θεούς του άλλου, για να τεκμηριωθεί η εκατέρωθεν καλή πίστη. Έτσι, οι Έλληνες φέρνουν μόνο ένα αρνί, για το Δία, και οι Τρώες δύο, για τη Γη και τον Ήλιο.
Από πού βγάζω ότι ο Δίας ήταν ιδιαίτερα θεός των Τρώων; Το λέει ο ίδιος ο Αγαμέμνων δίνοντας τον όρκο: «Ζευ πάτερ Ίδηθεν μεδέων, κύδιστε μέγιστε…»[245] Μτφρ: «Δία πατέρα, που κυβερνάς από την Ίδη, δοξασμένε, μεγάλε…» Το «καπου–θεν μεδέων» χρησιμοποιείται σε επικλήσεις θεών σε συνδυασμό με τον αγαπημένο τους τόπο.[246] Ίδη είναι το Τρωικό βουνό όπου ζούσε η «Ιδαία» Μητέρα των θεών, η Κυβέλη. Εκεί γεννήθηκε στην πραγματικότητα ο Δίας, όχι στην Κρητική Ίδη. Το γνωρίζουν τόσο ο Όμηρος όσο και ο Αγαμέμνων. Μην μου πείτε πως εννοεί πως ο Δίας κυβερνά από την Κρητική Ίδη. Τι έγινε ο Όλυμπος; Ψάξτε τον και θα τον βρείτε! Κυβερνώντας από την Ίδη, ο Δίας συνεχίζει να κυβερνά από τον Όλυμπο. Πως; Τέσσερις κορυφές του Τρωικού βουνού ονομάζονταν Όλυμποι! [247] Γι αυτό και ο Όμηρος μιλά για «Ολύμπια Δώματα». Είναι τεσσάρι πανταχόθεν ελεύθερο.
Ο Αγαμέμνων ορκίζεται, λοιπόν, στους δικούς του θεούς, και στο θεό των Τρώων, τον Ιδαίο (=Τρώα) Δία. Στη συνέχεια, είναι μόνο ο Αγαμέμνων που θυσιάζει τα ζώα, γιατί αυτός έχει αρχιερατικό αξίωμα. Τρώες ιερείς υπάρχουν μπόλικοι, αλλά δεν τους θεωρεί, προφανώς, ισότιμούς του, μια που αυτός είναι και βασιλιάς και Αρχιερέας. Ο όρκος δεν επαναλαμβάνεται από τον Πρίαμο, αλλά από όλους τους Τρώες και τους Έλληνες.[248]Γιατί ο Πρίαμος δεν το κάνει; Ως βασιλιάς των Εβραίων Ασκάνιων – Ασκεναζίμ, Κοέν, Δαρδά, Ελύμα, Ερμιούθ, κλπ, αλλά και διοικητής των Λυδών, που ο Ιεζεκιήλ αποκαλεί «μαχητές του Κυρίου», μαζί με τους Ασκεναζίμ και τους Αιθίοπες του Μέμνονα,[249] δεν μπορεί! «Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»[250] Οι κατώτεροι είναι λιγότερο αυστηροί στην τήρηση της Βίβλου, αλλά ο βασιλιάς υποχρεούται να ακολουθήσει τις Δέκα Εντολές. Με άλλα λόγια, οι δυο πλευρές κάνουν παραχωρήσεις, ώστε να καταλήξουν σε μια αμοιβαία ικανοποιητική θρησκευτική τελετή. Ας προσθέσουμε –για εκατοστή φορά- πως ο Όμηρος, επιπλέον, έχει ήδη μεταφέρει σε αυτή τη σκηνή αντιλήψεις της εποχής του, αλλά δεν κατάφερε να κρύψει τις διαφορές.
Κοινά θρησκευτικά έθιμα, όταν ο Πρίαμος δεν επαναλαμβάνει τον όρκο, όταν μόνο ο Αγαμέμνων θυσιάζει και όταν ο Δίας κυβερνά από την Ίδη; Που τα είδατε;
Άλλη θρησκευτική διαφορά, αν εμπιστευτούμε μεταγενέστερη πηγή, είναι η Ελληνική λατρεία των νεκρών που συνοδεύονταν –τότε- με ανθρωποθυσίες. Ο νεκρός Αχιλλέας ζήτησε να του θυσιάσουν την κόρη του Πριάμου Πολυξένη, και η μητέρα της Εκάβη, διαμαρτυρήθηκε. Τότε, ο Οδυσσέας χαρακτήρισε τους Τρώες… «βάρβαρους», γιατί δεν σέβονται τις επιθυμίες των νεκρών, σε αντίθεση με τους… πολιτισμένους Έλληνες.[251]
ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ
ΟΜΗΡΟΣ
«Αυτός που θέλει το φριχτό εμφύλιο πόλεμο δεν έχει ούτε σόι, ούτε νόμο, ούτε σπίτι» (Αφρήτωρ αθέμιστος ανέστιος εστίν εκείνος ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος… Ιλιάς, Ι, 6) Το λέει ο Νέστωρ για να πάψει ο καυγάς μεταξύ Αγαμέμνονα και Διομήδη. Αν οι Τρώες ήταν Έλληνες, τότε οι ήρωες της Ιλιάδας, Έλληνες και Τρώες, ήταν χωρίς σόι, σπίτι και νόμο. Αυτή είναι η γνώμη του Ομήρου για όσους πολέμησαν στην Τροία;
Το θέμα της Ιλιάδας είναι η καταστροφική επίδραση της διαμάχης του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα. Ο ποιητής στηλιτεύει έτσι τους εμφύλιους πολέμους που κυριαρχούσαν στην Ελλάδα, και δείχνει τι μπορούσαν να κατορθώσουν οι Έλληνες ενωμένοι κατά των αλλόφυλων.
Άλλοι Συγγραφείς
1) Αν ο Όμηρος δεν μιλά για «Έλληνες» αλλά χρησιμοποιεί τα ονόματα «Αχαιοί», «Δαναοί» και «Αργείοι», το κάνει ο Ησίοδος, μιλώντας για τους Αχαιούς που ξεκίνησαν «Ελλάδος εξ ιερής» κατά της Τροίας.[252] Ό ίδιος λέει πως οι Ομηρικοί Ήρωες δεν ανήκαν στο ίδιο «Γένος» με τους «τωρινούς» ανθρώπους, αλλά στο Γένος των «Ηρώων Ημιθέων», άλλο ανθρώπινο είδος, πιο ψηλοί, όμορφοι και δυνατοί, που εξαφανίστηκαν από τους αδιάκοπους πολέμους τους, «άλλους κάτω από την επτάπυλη Θήβα, τη γη του Κάδμου» … «κι άλλους στα καράβια πάνω από τον μεγάλο κόλπο της θάλασσας στην Τροία πηγαίνοντάς τους για την ομορφόμαλλη Ελένη».[253] Το απόσπασμα αφορά μόνο τους Έλληνες Ήρωες, γιατί αυτοί «πήγαιναν» με τα «καράβια». Άρα, ο πόλεμος της Τροίας δεν θεωρείται εμφύλιος, και αντιδιαστέλλεται με τον εμφύλιο της Θήβας.
Οι Τρώες ανήκαν στο ίδιο Ηρωικό Γένος / Εποχή των Ημιθέων, που ήταν σεβαστό και ιερό, όχι γιατί ήταν Έλληνες, αλλά γιατί ήταν Αρχαίοι. Ανάλογη μνεία και ταύτιση ηρωικής «αρετής» Ελλήνων και «Βαρβάρων» Τρώων που ανήκουν στο «ημιθέων γένος» κάνει ο Απολλόδωρος και ο Φιλόστρατος. [254]
2) Ο Ηρόδοτος πιστεύει πως η αντίθεση Ελλάδας-Ασίας είναι το κυρίαρχο ιστορικό θέμα, και θεωρεί τον Τρωικό πόλεμο αρχέτυπο του Περσικού: «Ήταν η άλωση του Ιλίου[Τροίας] που έκανε την αρχή της έχθρας [των Περσών] με τους Έλληνες», γιατί «οι Πέρσες προσεταιρίστηκαν την Ασία και τα εκεί κατοικούντα βάρβαρα έθνη» [255]
3) Ο Θουκυδίδης πιστεύει πως ο Όμηρος δεν αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους» γιατί: «οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο κι ονομαστεί μ’ ένα κοινό αντίθετο όνομα» [256] Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που αναφέραμε μιλώντας για τους Ημίθεους, δοξασία που ο λογικός Θουκυδίδης δεν ενστερνίζεται. Ο ίδιος δίνει στοιχεία για συνύπαρξη Τρώων και Ελλήνων στην «Μεγάλη Ελλάδα», [257] αλλά παρουσιάζει τον Αλκιβιάδη να τους αποκαλεί «όχλον ξύμμεικτον»[258], μπάσταρδους. Ο Θουκυδίδης δίνει σαφή μαρτυρία, για «όλο το πακέτο», δηλ. την εθνικότητα του Αμφιάραου, των Τρώων, αλλά και για την γλώσσα που μίλαγαν στην Τροία:
«Αργος το Αμφιλοχικόν και Αμφιλοχίαν την άλλην έκτισε μετά τα Τρωικά οίκαδε αναχωρήσας και ουκ αρεσκόμενος τη εν Άργει καταστάσει Αμφίλοχος ο Αμφιάρεω εν τω Αμπρακικώ κόλπω, ομώνυμον τη εαυτού πατρίδι Άργος ονομάσας.» ... «Υπό ξυμφορών δε πολλαίς γενεαίς ύστερον πιεζόμενοι Αμπρακιώτας ομόρους όντας τη Αμφιλοχική ξυνοίκους επηγάγοντο, και ηλληνίσθησαν την νυν την γλώσσαν τότε πρώτον από των Αμπρακιωτών συνοικησάντων. οι δε άλλοι Αμφίλοχοι βάρβαροι εισίν»
Μτφρ «Το Αμφιλοχικό Αργος και την υπόλοιπη Αμφιλοχία έχτισε μετά τα Τρωικά γυρνώντας στην πατρίδα του, και μένοντας δυσαρεστημένος από την εκεί κατάσταση ο Αμφίλοχος ο γιος του Αμφιάραου στον Αμπρακικό κόλπο, ονομάζοντάς το από το όνομα της πατρίδας του» ... «πολλές γενιές μετά, και υποχρεωμένοι από συμφορές που τους έτυχαν, [οι κάτοικοι του Αμφιλοχικού Άργους] μια που γειτόνευαν με τους Αμπρακιώτες, τους έφεραν για συγκάτοικους και έτσι, για πρώτη φορά εξελληνίστηκαν γλωσσικά από αυτούς ενώ οι άλλοι Αμφιλόχιοι είναι [παρέμειναν] βάρβαροι.»
(Θουκιδίδης, Ιστοριών β, 68)
4) Ο Πλάτων λέει πως τα Ελληνοφανή ονόματα των Τρώων («έοικεν Ελληνικοίς ταύτα») είναι κατασκευασμένα από τον Όμηρο («τω Έκτορι αυτός έθετο το όνομα Όμηρος») και υποδηλώνουν τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητές τους, είναι δηλαδή συμβολικά. Συμπεραίνει πως τα ονόματα «Έκτωρ» και «Αστυάναξ» κατασκευάστηκαν για να υποδηλώσουν την βασιλική ιδιότητα.[259] Η συμβολικότητα των Τρωικών ονομάτων παρατηρείται αμέσως. Και οι «βαρβαρόφωνοι» Κάρες, έχουν Ελληνικά ονόματα! [260] Ο Στράβωνας προσθέτει πως πολλές από τις πόλεις που αναφέρει ο Όμηρος δεν υπήρχαν στα Τρωικά, αλλά ήταν νεότερες Ελληνικές αποικίες.[261]
5) Ο Πλούταρχος, αποκαλεί τον Τρωικό πόλεμο: «το κάλλιστον έργον και μέγιστον της Ελλάδος» [262] Ο καλύτερος εμφύλιος μήπως;
6) Η Πυθία αποκάλεσε τον Πάρη «Άνδρα βάρβαρο»[263] δίνοντας χρησμό στους Κρητικούς να μην πολεμήσουν τους Πέρσες. (βάρβαρος = ξένος στα αρχαία Ελληνικά) Σαν ιέρεια του θεού της Τροίας, του Απόλλωνα- Απαλιούνας, γνώριζε το θέμα…[264]
7) Ο Παυσανίας περιγράφει αγάλματα που έδειχναν Τρώες να πολεμούν εναντίον Ελλήνων, και σχολιάζει: «Ανήρ βάρβαρος ανδρί Έλληνι»[265] (Βάρβαρος εναντίον Έλληνα) Υποστηρίζει πως ο Δούρειος Ίππος ήταν πολιορκητική μηχανή, αλλιώς: «πάσαν επιφέρει τοις Φρυξίν ευήθειαν» [266] δηλ. θα πρέπει να θεωρήσουμε τους Φρύγες (=Τρώες) εντελώς ηλίθιους… (που τον έβαλαν στην πόλη τους)
8) Ο Φιλόστρατος, άκουσε για το φάντασμα του Έκτορα που μίλαγε σε «βαρβαρική»γλώσσα. Επίσης, λέει πως ο Αίας ο Λοκρός πολεμούσε για την Ευρώπη εναντίον των βαρβάρων, αυτός και ο εξημερωμένος «Δράκων» του,[267] ένα φίδι που τον συνόδευε. Η μνεία της Ευρώπης είναι υπαινιγμός κατά των Ρωμαίων, που έλεγαν πως είναι Τρώες. Ο Πυθαγόρας έλεγε πως ήταν μετεμψυχωμένος Τρώας, (άλλος πατριώτης) και ο Φιλόστρατος σχολιάζει: «σοφός εκ βαρβάρου και Ίων εκ Τρωός»[268]
9) Ο Πορφύριος, εθνικός φιλόσοφος, μας λέει για τον Έκτορα που απευθύνεται «τοις Έλλησι». [269]Δεν είναι δυνατό να τον θεωρεί Έλληνα…
10) Ο Κλήμης Αλεξανδρείας θεωρεί τον βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα Φρύγα, που ο Ποσειδών και ο Απόλλων: «…τότε και τα Ιλίου τείχη ανωκοδομησάτην τω Φρυγί». Φρύγα αποκαλεί και τον Πρίαμο ο Φιλόστρατος,[270] και πολλοί άλλοι. Η γεωγραφική καταγωγή, όμως δεν προκαθορίζει υποχρεωτικά την φυλή. Οι Έλληνες της Αιγύπτου, ακόμα και οι Πτολεμαίοι, ονομάζονταν Αιγύπτιοι, ο Πυθαγόρας Τυρρηνός, ο Θαλής ο Μιλήσιος Φοίνικας, κ. ο. κ. Ποτέ όμως οι Έλληνες της Μικράς Ασίας δεν ονομάστηκαν «Κάρες», «Λυδοί», «Φρύγες» ή «Τρώες», γιατί το μίσος της ομηρικής σύγκρουσης δεν το επέτρεπε. Ο χαρακτηρισμός «βάρβαροι», έτσι κι αλλιώς, είναι απόλυτος.
11) Ο Απολλόδωρος στην επιτομή της Μυθολογίας του, αποκαλεί επίσης τους Τρώες «βαρβάρους»[271]
12) Ο Αθήναιος θεωρεί επίσης τους Τρώες βάρβαρους.[272]
13) Ο Μεγαλέξαντρος πήρε την ασπίδα του Αχιλλέα, που φυλάγονταν σαν. κειμήλιο, για να πολεμήσει τους Πέρσες. Ήταν μια προπαγανδιστική ενέργεια. Η Τροία ήταν για την συλλογική εθνική συνείδηση των Ελλήνων προαιώνιος εχθρός, ο εκπρόσωπος και το μυθολογικό – ιστορικό σύμβολο της Ασίας. Επανέλαβε την πράξη του Αχιλλέα να σύρει το νεκρό Έκτορα με το άρμα του, όχι σε κάποια Περσική πόλη, αλλά σέρνοντας τον φρούραρχο μπροστά στα τείχη της Γάζας.[273] Συνεπώς, ταύτιζε την Φοινικική Γάζα με την Τροία. Κάτι θα ήξερε… Ο κατακτητής θαύμαζε τον Αχιλλέα και μελετούσε την Ιλιάδα, σε έκδοση διορθωμένη από τον Αριστοτέλη. Ήταν μαθητής του, γνώριζε και τις μυστικές του διδασκαλίες,[274] και συνοδεύονταν στην εκστρατεία του από ιστορικούς και φιλόσοφους. Αυτοί παρέλειψαν να του εξηγήσουν πως οι Τρώες ήταν Έλληνες. Ο Αλέξανδρος, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, φοβόταν τη νεκρική εκδίκηση του Πρίαμου και τον εξευμένισε με θυσίες.[275] Ο νεκρός «Έλληνας» βασιλιάς της Τροίας ήταν με τους Πέρσες...
14) Ο Στράβων γράφει για τους Τρώες, τους Φρύγες, τους Μυσούς, κλπ: «άπαντα δε τα έθνη ταύτα θρακικά τις εικάζοι…»[276] Οι Θράκες στην αρχαιότητα δεν θεωρούνταν Έλληνες. Ακόμη, αναφέροντας τις φυλές της Μ. Ασίας, γράφει: «Περιέχονται δε σε αυτήν» [την Προποντίδα] «αρχίζοντας από Ανατολικά, τα έθνη Παφλαγόνες, Φρύγες, Λυκάονες, έπειτα οι Βιθυνοί και Μυσοί, και η Επίκτητος» (Ελλησπόντια Φρυγία) «ακόμα δε η Τρωάδα και η περιοχή του Ελλησποντου, μετά δε από αυτούς τους παραθαλάσσιους, από τους Έλληνες» [είναι] «οι Αιολείς και οι Ίωνες από δε τους άλλους» [λαούς] «οι Κάρες και οι Λύκιοι, και στα μεσόγεια οι Λυδοί».[277] Και αλλού, αφού κατατάξει και πάλι τους Τρώες στα δεκατρία βαρβαρικά έθνη που κατοικούσαν την Προποντίδα, μνημονεύοντας τον Έφορο και τον Απολλόδωρο, λέει: «από αυτά» (τα έθνη της Μικράς Ασίας) « που αναφέραμε, τα Ελληνικά δεν είχαν εγκατασταθεί ακόμα μέχρι τον Τρωικό πόλεμο…» [278]
15) Ο Ευριπίδης στην «Εκάβη» αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους»
16) Ο Σοφοκλής στην «Ηλέκτρα» λέει πως ο Αγαμέμνων γύρισε «από βάρβαρη γη»
17) Ο Δίων ο Χρυσόστομος στον «Τρωικό» του, γράφει: «...και την Ελλάδα καταφρονηθήναι, και την αρίστην γυναίκα» (την Ελένη) «οίχεσθαι εις τους βαρβάρους» (τους Τρώες) «εκδοθείσαν...» ... «προσήκειν γαρ αυτήν Ελληνίδα ούσαν γαμηθείναι τινι των Ελλήνων»
18) Τόσο η αφήγηση του Δίκτυ όσο και του Δάρη για τα Τρωικά, που παρουσιάζονται ως αρχαιότερες του Ομήρου (αν και αυτό αμφισβητείται) αναφέρουν τους Τρώες ως «βαρβάρους». Ο δε Δάρης, υποτίθεται πως ήταν Φρύγας.
19) Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ονομάζει τον τρόπο που προσεύχονταν οι Τρωαδίτισσες (Ιλιάδα Ζ 301 κ. έ.) «βαρβαρικό»[279] Ως Ρωμαίος, έπρεπε να πιστεύει πως είναι απόγονος Τρώων. Δήλωνε όμως πως είναι Έλληνας στην ψυχή, αλλά και πως όλη η Φυλή του είναι Έλληνες…
20) Ο Ισοκράτης, στον «Πανηγυρικό» λέει: "[158] προαγορεύουσιν. οὕτω δὲ φύσει πολεμικῶς πρὸς αὐτοὺς ἔχομεν, ὥστε καὶ τῶν μύθων ἥδιστα συνδιατρίβομεν τοῖς Τρωικοῖς καὶ Περσικοῖς, δι’ ὧν ἔστι πυνθάνεσθαι τὰς ἐκείνων συμφοράς. εὕροι δ’ ἄν τις ἐκ μὲν τοῦ πολέμου τοῦ πρὸς τοὺς βαρβάρους ὕμνους πεποιημένους, ἐκ δὲ τοῦ πρὸς τοὺς Ἕλληνας θρήνους ἡμῖν γεγενημένους, καὶ τοὺς μὲν ἐν ταῖς ἑορταῖς ᾀδομένους, τῶν δ’ ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς ἡμᾶς μεμνημένους.
[159] οἶμαι δὲ καὶ τὴν Ὁμήρου ποίησιν μείζω λαβεῖν δόξαν, ὅτι καλῶς τοὺς πολεμήσαντας τοῖς βαρβάροις ἐνεκωμίασε, καὶ διὰ τοῦτο βουληθῆναι τοὺς προγόνους ἡμῶν ἔντιμον αὐτοῦ ποιῆσαι τὴν τέχνην ἔν τε τοῖς τῆς μουσικῆς ἄθλοις καὶ τῇ παιδεύσει τῶν νεωτέρων, ἳνα πολλάκις ἀκούοντες τῶν ἐπῶν ἐκμανθάνωμεν τὴν ἔχθραν τὴν ὑπάρχουσαν πρὸς αὐτούς, καὶ ζηλοῦντες τὰς ἀρετὰς τῶν στρατευσαμένων τῶν αὐτῶν ἔργων ἐκείνοις ἐπιθυμῶμεν."
Είναι αστείο να ζητάμε επιπλέον στοιχεία από μια εποχή που οι Φυλές της Ομηρικής εποχής εξελίσσονταν σε Έθνος, όπου οι Τρώες δεν είχαν θέση, λόγω γεωπολιτικής κατάστασης κύρια. Η αντίθεση μ’ αυτούς επιτάχυνε την συγκρότηση του Έθνους μας.
Τα Έθνη δεν καθορίζονται μόνο από την συγγένεια, τη γλώσσα και τη θρησκεία, -που δεν ήταν κοινά, άλλωστε- αλλά και από την ανάγκη συνασπισμού για κοινό συμφέρον ή ενάντια σε κοινό αντίπαλο. Δημιουργούνται, κατά κάποιο τρόπο, από τους εχθρούς τους, δηλ. στην περίπτωσή μας, τους Τρώες.
[1] Περίανδρος, κατά τον Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς», Α΄, XIV, σελ. 258.
[2] Οδύσσεια, γ 137
[3] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός.
[4] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός. (Περίληψη)
[5] Η ποιητική δημιουργία θεωρούνταν αποτέλεσμα θαυματουργής επίδρασης των Μουσών στο πνεύμα του ποιητή, και το θέατρο ήταν αναπόσπαστο τμήμα της Διονυσιακής λατρείας. Μάλιστα, αν το έργο δεν είχε σχέση με αυτήν, το κοινό διαμαρτύρονταν λέγοντας «Ουδέν προς Διόνυσον». Οι Μούσες, σύμφωνα με τον Μυρσίλο τον Λέσβιο, ήταν θεοποιημένες Μυσές αυλητρίδες δούλες. Ο τύπος «Μούσες» οφείλεται στην παραλλαγή της Αιολικής διαλέκτου. Οι Μυσοί ήταν σύμμαχοι των Τρώων. Σαβάζιος ήταν το Ασιατικό όνομα του Διονύσου. Οι Ρωμαίοι τον ταύτιζαν με τον Εβραϊκό Σαβαώθ, και γι αυτό αρχικά απαγόρευαν την λατρεία του στη Ρώμη. (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα «Σαβάζιος»)
[6] Στράβων, ΙΓ΄, 48.
[7] Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36, 29 κ. έ. «Ο Πολέμων εξιστορεί πως οι κάτοικοι της Τρωάδας σέβονται τα ντόπια ποντίκια, που τα λένε σμίνθους, γιατί κατατρώγανε τις χορδές των τόξων των εχθρών. Και επευφημούν τον Απόλλωνα ως Σμίνθιο, από εκείνα τα ποντίκια …»
[8] Οι γενεαλογίες των Τρώων βασιλέωνστον Απολλόδωρο, Γ΄, XII
[9] Ηρόδοτος, Κλειώ, 173.
[10] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 8
[11] Οδύσσεια, τ, 175. Αναφέρει Αχαιούς, Δωριείς, Πελασγούς, Ετεοκρήτες και Κύδωνες. Οι Ετεοκρήτες πρέπει να μην ήταν Έλληνες. Ούτε και οι Πελασγοί θεωρούνται Έλληνες από πολλούς αρχαίους συγγραφείς. Οι δε Δωριείς, καθοδηγούνταν από τους απογόνους του Φοίνικα-Τρώα Ήρωα Ντιμπντάν, που θέλουμε να τον ταυτίζουμε με τον… Ηρακλή.
[12] Στράβων, 12, VΙΙΙ, 5, σελ. 151. Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100: «…περί δε των ρηθέντων Λυκίων Σολύμων φασί ότι Σόλυμοι ούτοι Μινύαι από Μίνωος εκαλούντο ού αδελφοί Σαρπηδών και Ραδάμανθυς. Λύκος δε ή Λύκων ο Πανδίονος» (ένας Αθηναίος άποικος στη Λυκία) «επελθών Λυκίους αυτούς προσηγόρευσεν».
[13] Δίκτης, Γ΄, 5, σελ. 133«Ο Πυλαιμένης ήταν αρχηγός των Παφλαγόνων και είχε το ίδιο αίμα με τους Πριαμίδες» /…/ «προέρχονταν από τον Φινέα, το γιο του Αγήνορα.» /…/ «η κόρη του Φινέα η Ολιζώνη, όταν μεγάλωσε δόθηκε γυναίκα στον Δάρδανο», (βασιλιά της Τροίας) Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοινίκων] «εκ Πλησιόνης...» «του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασιλείς. Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». Αυτή η γενεαλογία παραδίδεται όμοια, αλλά από δήθεν ομώνυμα πρόσωπα (Αγήνωρ, κλπ.) στον Απολλόδωρο. Ο Σίδος, γιός του Αίγυπτου, αδελφού του Δαναού, έχτισε την Φοινικική Σιδώνα, ενώ ο Αγήνωρ την Τύρο.
[14] Το λέει ο Τρώας Αινείας στη αφήγηση του Δίκτυ, Β΄, 26, σελ. 109
[15] Γεωργίου Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 299.
[16] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96.
[17] Ο Ιώσηπος τον αναφέρει καθαρά με το όνομα Δάρδανος: «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος». Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5 Ο Τρώας και ο Εβραίος Δάρδανος ταυτίζονται, όχι μόνο από εμένα, αλλά και από άλλους ερευνητές. (δες υποσημείωση Κάκτου στο παραπάνω κείμενο)
[18] Όχι μόνο οι Βυζαντινοί χρονογράφοι, αλλά και η αφήγηση του Δίκτη αποδίδει επίσης στους Έλληνες την απαγωγή του Γανυμήδη. (Β΄, 26, σελ. 109) Είναι βέβαια πιθανότερο πως αυτά εξελίχθηκαν στην Ασία, όχι την Ελλάδα. Μετά, οι Ασιάτες Πελοπίδες βασίλεψαν εδώ, μεταφέροντας και την βεντέτα τους με τους Τρώες….
[19] Δάρης ο Φρύγας, «Ιστορία για την Άλωση της Τροίας», 2, σελ. 204
[20] Δάρης ο Φρύγας, «Ιστορία για την Άλωση της Τροίας», 9, σελ. 210.
[21] Ιλιάδα, Ε 59 κ. έ. Η διατύπωση είναι ασαφής και δέχεται πολλές ερμηνείες, αλλά το γεγονός επιβεβαιώνεται από άλλες πηγές.
[22] Ηρόδοτος, 7, 20.
[23] Ρισπέν, Μυθολογία, τομ. β΄, σελ. 252. Πλούταρχος, Θησεύς, 34. Ο συγγραφέας λέει πως το βρήκε στα (χαμένα) «Αττικά» του Ίστρου, και κρίνει την αφήγηση ως παράλογη. Δεν νομίζω πως μιλά για την επιδρομή, μόνο για την απαγωγή της μητέρας του Θησέα από τον Έκτορα, μια που η επικρατούσα παραλλαγή λέει πως η Αίθρα αιχμαλωτίστηκε από τους Διόσκουρους όταν πήραν πίσω την Ελένη, που είχε απαγάγει ο γιος της Αίθρας, Θησέας. Έτσι η Αίθρα ήταν στην Σπάρτη, και αρπάχτηκε μαζί με την Ελένη.
[24] Ιλιάδα, Ζ, 457. Λέει στη γυναίκα του ότι θα αιχμαλωτιστεί, θα την πάρουν στο Άργος, «…κι από τη Μεσσηίδα ή την Υπέρεια θα σου λέν νερό να φέρεις…» Οι πηγές του Άργους είχαν αποκαλυφθεί από τον Ποσειδώνα στην κόρη του Δαναού. (Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4-5)
[25] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, ραψ. Β΄, σελ. 260
[26] Παυσανίας, , Αρκαδικά , 12, 8, Λακωνικά, 22, 1-2
[27] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός, σελ. 208. Ο Δίων πιστεύει πως οι Έλληνες ηττήθηκαν στον Τρωικό πόλεμο. Είναι ανάμνηση της προγενέστερης Τρωικής κατοχής.
[28] Θεωρείται βασιλιάς της Αιθιοπίας ή της Αραβίας, αδελφός του Μέμνονα, (Απολλόδωρος, Β΄, V, 11) αλλά οι Μακεδόνες τον θεωρούσαν δικό τους βασιλιά, που ονόμασε την Ημαθία. «Ο Ημαθίων αυτός ήταν βασιλιάς της Βοιωτικής πόλεως Λύγκου, η οποία ονομαζόταν παλαιότερα ’’Πιερία’’. Ο Ημαθίων ήταν πατέρας του Αερόπου. Και τα δύο αυτά ονόματα εμφανίζονται στον κατάλογο των αρχαίων βασιλιάδων της Μακεδονίας, η οποία παλαιότερα ονομαζόταν ’’Ημαθία’’ από τον Ημαθίωνα αυτόν» (Πηγή: διαδίκτυο, Βικιπαίδεια, λήμμα «Ημαθίωνας») Ένας άλλος Ημαθίων, βασιλιάς της Σαμοθράκης, ήταν αδελφός του Δάρδανου, ιδρυτή της Τροίας (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ημαθίων») Συνεπώς, το όνομα ήταν καθαρά Τρωικό.
[29] Στράβων, 13, Ι, 48, σελ. 114. Ο ιδρυτής της Τροίας Τεύκρος, ήταν, λέει, …Αθηναϊκής καταγωγής, αλλά από την κοινότητα Ξυπετεώνες, που ήταν Τρωική… παροικία στην Αθήνα!
[30] Ιλιάδα, Γ΄, 243.
[31] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός.
[32] Ιλιάδα, Γ΄, 243. Ένας από αυτούς ήταν (κατόπιν εορτής και Ομήρου) αθάνατος και μοιράστηκε την αθανασία του με τον άλλον.
[33] Οδύσσεια, λ, 299 κ.ε.
[34] Απολλόδωρος, Α΄, VII, 7.
[35] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι».
[36]Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκή αρχαιολογία, Α΄, LXVII - LXIX.
[37] Παυσανίας, Λακωνικά, 24, 5 «…μικρά αγαλματάκια χάλκινα με σκουφιά στο κεφάλι. Δεν ξέρω αν τους λατρεύουν σαν Διόσκουρους ή σαν Κορύβαντες…»
[38] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 43.
[39] Κάκτου, Ορφικά, τομ β σελ 185, Διόδωρος Σικελιώτης Ε 64. 4
[40] Παυσανίας, Βοιωτικά, 25, 5-10.
[41] Ηρόδοτος Κλειώ, 105.
[42] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 26 και αντίστοιχο λήμμα της «Σούδας».
[43] Ψευδοκαλλισθένης, Α, 27
[44] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Τεττίγων ανάμεστοι». Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αιακός». Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας,Ι, και ΙΙ, σελ 35 κ.έ., Ο Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 6, λέει πως όχι μόνο οι Αθηναίοι, αλλά όλοι οι Ίωνες έδεναν τα μαλλιά τους κότσο πιάνοντάς τα με ένα χρυσό τζίτζικα. Τα τζιτζίκια μπορεί να ζουν στα δέντρα, αλλά οι προνύμφες τους αναπτύσσονται μέσα στη γη. Είναι λοιπόν ταυτόσημα με τον όρο «Αυτόχθων»=βγαλμένος από τη γη. Την Τρωική γη, εννοείται…
[45] Τζέτζης, Βιβλίον Ιστορικής, «Περι Ευφόρβου» σελ. 10
[46] Απολλόδωρος, Γ΄, XIV, 3, σελ. 94. Κέφαλος> Τιθωνός> Φαέθων> Αστύνοος> Σάνδοκος> Κινύρας> Άδωνις. (Οι Φαέθων και Τιθωνός δεν είναι οι γνωστοί) Όλοι αυτοί οι… Αθηναίοι, δηλαδή οι Τρώες από την παροικία τους στην Αθήνα, τους Ξυπετεώνες, έδρασαν στην Μέση Ανατολή και την Κύπρο, και παντρεύτηκαν μεσανατολίτισσες γυναίκες.
[47] «Τιθωνός μεν στρατεύσας εις τα προς έω μέρη της Ασίας και διατείνας έως Αιθιοπίας εμυθολογήθη εξ Ηούς τεκνώσαι Μέμνονα…» Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 75 (Βλέπουμε πως εδώ η «Αιθιοπία» βρίσκεται στα «έω μέρη της Ασίας». Πρόκειται για την Ινδία.
[48] «…έσβησαν οι χρησμοί που δόθηκαν παλιά στο Λάιο, δεν γίνονται πια πιστευτοί. Δεν αποδίδονται πια τιμές στον Απόλλωνα φανερά. Κατέρρευσαν τα θεία…» (Σοφοκλής «Οιδίποδας τύραννος» στ. 906 κ. έ.)
[49] Κατά τον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης (Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Β΄, σελ. 215) όπως αναφέρεται και από τον Πολέμωνα. «οι πλόον ηρνήσατο και όρμους αιγιαλοίο»
[50] Μνεία του χρησμού και της λατρείας κάνει ο Παυσανίας, «Βοιωτικά» 18,5.
[51] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Έκτωρ»
[52] Λεξικό Δημητράκου,λήμμα «Έκτωρ»
[53] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Δ΄, σελ 78. «...εν Αθήναις το πάλαι γεφυραίοι πάντες οι περί τα πάτρια ιερά εξηγηταί και αρχιερείς -διοικηταί των όλων- δια το επί της γεφύρας του Σπερχειού ποταμού ιερατεύειν τω Παλλαδίω...»
[54] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Α, σελ. 30
[55] Ιλιάδα Α΄, 38, όπου ο Απόλλων αποκαλείται πολιούχος της πόλης.
[56] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Α, σελ. 30
[57] Παυσανίας, Αττικά, 33, 3
[58]Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Δαφίτας». Ήταν ένας Αλεξανδρινός «γραμματικός» (φιλόλογος) που διέψευδε τον Όμηρο, όπως αναφέρει ο Αθήναιος και ο Στράβων. Το συμπέρασμα βγαίνει και με απλή λογική. Ο Αθηναίος βασιλιάς Μενεσθέας, λέει ο Όμηρος, ήταν εξειδικευμένος στην σωστή παράταξη των στρατευμάτων, αλλά πουθενά στην Ιλιάδα δεν χρησιμοποιεί το ταλέντο του αυτό…
[59] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ημαθίων» και Βικιπαίδεια, λήμμα «Ημαθίωνας»
[60] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Α΄, σελ. 82. «…εγένοντο δε και Χαναναίου παίδες, Σιδώνιος, ός και πόλιν επώνυμον έκτισεν εν τη Φοινίκη, Σιδών δ’ υφ΄ Ελλήνων καλείται. Αμαθούς δε Αμάθουν κατώκισεν» (=ίδρυσε) «ήτις έτι και νυν υπό μεν αυτων επιχωρίων Αμάθη καλουμένη, Μακεδόνες δ’ αυτήν Επιφάνειαν αφ’ ενός των επιγόνων επωνόμασαν…»
[61] Ιώσηπος, Λόγος Β΄, 4
[62] Δάρης, Ιστορία για την άλωση της Τροίας, 15, σελ. 216
[63] Φιλόστρατος, «Ηρωικός», 688, σελ. 98, κ. ε. Ο συγγραφέας επισημαίνει ακόμη πως οι Έλληνες είχαν ήδη ταξιδέψει στην Τροία ως πρεσβευτές και γνώριζαν την περιοχή, και αποκλείει την περίπτωση λάθους.
[64] «Τις Μούσες, που ο Αλκμάν γενεαλογεί από το Δία και τη Μνημοσύνη και οι υπόλοιποι ποιητές και συγγραφείς εκθειάζουν και σέβονται, και τώρα όλες οι πόλεις ιδρύουν τεμένη γι’ αυτές, τα μουσεία, ήταν Μυσές υπηρέτριες που τις αγόρασε η Μεγακλώ, η κόρη του Μάκαρος. Ο Μάκαρ βασίλευε στους Λέσβιους, και συνέχεια τα έβαζε με τη γυναίκα του, αγανακτούσε δε η Μεγακλώ για τη μάνα της. Τι έκανε; αγόρασε Μυσές υπηρέτριες, τόσες τον αριθμό [εννιά δηλαδή] και τις είπε Μοίσες,» [δηλαδή Μυσές] «κατά την Αιολική διάλεκτο, τις έμαθε να τραγουδάνε και να κιθαρίζουν τα παλιά ποιήματα με μελωδία, και αυτές, κιθαρίζοντας συνεχώς και τραγουδώντας ωραία, ευχαριστούσαν τον Μάκαρα και σταματούσαν την οργή του. Γι’ αυτό η Μεγακλώ, χρωστώντας τους χάρη για το καλό που έκαναν στη μάνα της, τις έφτιαξε χάλκινες» [δηλ. αγάλματα] «και διάταξε πάντα να τις τιμάνε σαν ιερές. Αυτές είναι οι Μούσες. Η ιστορία» [είναι γραμμένη] «στον Μυρσίλο το Λέσβιο.» (Κλήμης Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας» ΙΙ, σελ 32) Τα ποντίκια ήταν ιερά και στην Αίγυπτο και στην Τρωάδα. Πέντε χρυσά ομοιώματά τους είχαν αφιερωθεί και στην Κιβωτό της Διαθήκης… (Ηρόδοτος, Ευτέρπη 141. Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄ , Ε΄-ΣΤ΄, Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36, 29 κ. έ.) Πολλές παραλλαγές της (Ιουδαιο)Τρωικής ποντικολατρείας διαβάζουμε στον Στράβωνα.
[65] Έτσι μεταφράζουν το «Σμινθεύς» (Σμίνθος=ποντίκι) οι Καζαντζάκης-Κακριδής.
[66] Ιλιάς, Λ, 26-40. Είχε και τη Γοργώ στην ασπίδα, που είχε φίδια για μαλλιά.
[67] Φιλόστρατος, «Ηρωικός» σελ. 127
[68] Ιουλιανού, Επιστολή αρ. 78. Ο Ιουλιανός ρωτά τον Χριστιανό Επίσκοπο Πηγάσιο: «τι είναι ετούτα;» /…/ «θυσιάζουν οι Τρώες;» (στο άγαλμα του Έκτορα) Πηγάσιος: «σε τι είναι άτοπο, το να λατρεύουν τον συμπολίτη τους, έναν σωστό άντρα, όπως εμείς» (οι Χριστιανοί) «λατρεύουμε τους μάρτυρες;» Βρισκόμαστε στον 4ο αι. Μ. Χ.!!!
[69] Ιλιάδα, Υ 307
[70] Ιλιάς, Ε 379-380
[71] Ιλιάδα Β 815-839
[72] Με τον αναφερόμενο Οθρυονέα και την πόλη του, Κάβησο (Ιλιάδα, Ν,374) συνδέονται τοπωνύμια στη Θράκη, Μακεδονία και Καππαδοκία, με πιθανότερη την Καππαδοκία.
[73] Παγόσμια Ιστορία ΕΣΣΔ, τομ. Α1 σελ 360 -361 κ.έ «στο νοτιοανατολικό τμήμα του Ελάμ ζούσαν πιθανώς φυλές από μαύρους. Είχε διατυπωθεί η υπόθεση πως οι φυλές αυτές ήταν συγγενικές με τις ντραβιδικές φυλές των Ινδιών»
[74] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 5, σελ. 127. «...ο Τιθών τις ονόματι υπό του Πριάμου παρακληθείς παραγίνεται, άγων Ινδούς εφίππους και πεζούς και Φοίνικας μαχιμωτάτους μετ’ αυτών και τον βασιλέα αυτών Πολυδάμαντα...» «...εδιωκούντο δε τασσόμενοι πάντες οι βασιλείς και πας ο στρατός υπό του δυνατού Μέμνονος, βασιλέως Ινδών...»
[75] Γεώργιος Σύγγελος, χρονογραφία, σελ. 293.
[76] Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 176 κ. έ. Ο Χοίριλος, επίσης, κάνει ανάμιξη των χαρακτηριστικών ενός λαού που μίλαγε «γλώσσα Φοινικική» (δηλ. Εβραϊκά) και κατοικούσε στα «όρη Σόλυμα κοντά σε πλατιά λίμνη», (Δηλ. τη Νεκρή Θάλασσα και τα Ιεροσόλυμα, άρα μιλά για τους Εβραίους) με αυτά του Ινδικού φύλου των Ανατολικών «Αιθιόπων» της Ινδίας όπως τα περιγράφει ο Ηρόδοτος. (περικεφαλαίες από κεφάλια αλόγων) Για να αναμιχθούν, έστω και από λάθος, χαρακτηριστικά τόσο απομακρυσμένων φυλών, πρέπει να υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ τους. (Ηρόδοτος, 7, 70, Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 173 κ. έ.)
[77] Ιλιάδα, Γ΄, 186.
[78] Στράβων, 12, IV, 8, σελ. 131.
[79] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 25-27.
[80] Πλούταρχος, Θησεύς, 34
[81] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 290
[82] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 684.
[83] Στράβων, ΙΒ΄, IV, 5 σελ. 127
[84] Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄, ΧVI, σελ. 265. «…Καρχηδόνιοι γαρ πρώτοι τετρήρη κατεσκεύασαν, εναυπήγησε δε αυτήν Βόσπορος αυτοσχέδιον…»
[85] Ηρόδοτος, 5, 7.
[86] Ευστάθιος Θεσσαλονικης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Δ, σελ. 388.
[87] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ. 36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ. 221 πργρ. 77, σελ. 223 πργρ. 78, σελ. 223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ. 97
[88] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοινίκων] «εκ Πλησιόνης...» «του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασιλείς. Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι».
[89] Δίκτης, Γ΄, 5, σελ. 133.
[90] «…μετά τον Όμηρον και κυρίως παρά τοις Ρωμαίοις η λέξις» [Τεύκροι] «είναι συνώνυμος προς την λέξιν «Τρώες»(Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Τεύκροι») Πρόκειται για την φυλή Θοργαμά της Παλαιάς Διαθήκης. Το γνωστό όνομα το πήραν από τον τέταρτο βασιλιά τους που ονομάζονταν Τρώας. Τεύκρος ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Τροίας. Τον βάφτισαν και… Κρητικό, αλλά οι περισσότεροι τον λένε ντόπιο, γιο του τοπικού ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Ίδης – του βουνού της Τροίας, δηλ. αυτόχθονα.
[91] Ηρόδοτος, 7, 20
[92] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 24
[93] Η «Οδύσσεια» μιλά για «τον πικρό των Αχαιών το γυρισμό απ’ την Τροία, όπως η λιοπερίχυτη τον όρισε Παλλάδα» (α, 335) «Ο Δίας τότε φοβερό μελέτησε στο νου του τον γυρισμό των Αχαιών, γιατί όλοι νου δεν είχαν μήτε το δίκιο γνώριζαν». (γ 137)
[94] Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96
[95] Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τομ Α΄, σελ 379
[96] Ιλιάδα, Ζ΄, 395-398
[97] Στράβων, ΙΓ΄, Ι, 7, σελ. 53. και IV, 6, σελ. 179.
[98] Απολλόδωρος, Επιτομή, ΙΙΙ, 4. και Ιλιάδα, Ζ, 289.
[99] Δίκτυς, κεφ. Δ΄, 4, σελ. 152, και ΣΤ΄, 10, σελ. 193.
[100] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, και Εβραϊκή παραλλαγή, Δ΄ Βασιλειών, 23
[101] Οι γενεαλογίες στον Απολλόδωρο, Γ΄, XII
[102] Στράβων, 13, Ι, 48, σελ. 114 Ακόμα και αν ήταν Κρητικός, ο Μύθος μιλά για ανάμιξη των Κρητικών του Τεύκρου με τους «γηγενείς», μάλιστα με θαύμα του Απόλλωνα Σμινθέα, που έστειλε τα ιερά ποντίκια του να τους φάνε τα δερμάτινα μέρη των όπλων, κάνοντας αδύνατο τον πόλεμο, και υποχρεώνοντάς τους έτσι να ειρηνεύσουν. Ο Τεύκρος, ήταν, λένε άλλοι, Τρωικής καταγωγής, αλλά από από την κοινότητα Ξυπετεώνες, που ήταν Τρωική παροικία στην Αθήνα! Τρωικές παροικίες δημιουργήθηκαν όμως μετά τον πόλεμο, από τους αιχμάλωτους. Η αφήγηση είναι έτσι κι αλλιώς αντιφατική. Αν είναι όμως αληθινή, τότε δεν μπορεί να πρόκειται παρά για τους Φοίνικες Γεφυραίους, που είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα από την Θήβα και την Τανάγρα.
[103] Γένεσις, Ι, 3 κ.έ
[104] Ιλιάδα, Υ, 215
[105] Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄, ΧVI, σελ. 265.
[106] Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 89.
[107] Ιλιάδα, Υ, 215
[108] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 3
[109] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄, 11. Επίσης, Ηώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5: «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος».
[110] Ιώσηπου, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, τομ. Η΄, ΙΙ, 5, και υποσημ. Κάκτου αρ. 9, όπου γίνεται η ταύτιση. Ο Ιώσηπος αναφέρει τους Άθανο, Αιμανό, Χάλκεο και Δάρδανο, γιούς του Ημάωνα, ελληνοποιώντας τα ονόματα Γαιθάν, Αιμάν, Χαλκάλ, και Μαλ. Το Δαρδά είναι το όνομα που διατηρείται σχεδόν ακέραιο, τόσο στον Ιώσηπο, όσο και στους Ο΄. Αυτό δείχνει πως πρόκειται για τον γνωστό Δάρδανο.
[111] Ακαδημία επιστημών ΕΣΣΔ, Παγκόσμια ιστορία, τομ Α2, σελ 817-820. Το τέρας (κατά το Έπος του Γκιλγκαμές) Χουμπάμπα, που το ταυτίζουν με την Κυβέλη-Κυβήβη, φύλαγε τους Κέδρους του Λιβάνου, δηλαδή ζούσε σε μια «ίδη» και μια «κυβέλη», δασωμένη ορεινή σπηλιά… Οι Μεσοποτάμιοι έβλεπαν σαν τέρας τη θεότητα των Δυτικών, που έλεγχαν τα δάση, τη μοναδική πηγή πρώτων υλών που στερούνταν.
[112] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 24
[113] Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 501: «Όγγα Παλλάς αγχίπτολις»
[114] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς,» (ο Φρύγας βασιλιάς) «ο Εκάβης πατήρ»
[115] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΙΒ΄, 28 κ. έ. «εποίησε δυο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν.» /…/ «ιδού οι θεοί σου, Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ γης Αιγύπτου».
[116] Κάθε περιοχή, ποτάμι κ.ο.κ. ήταν προσωποποιημένο, άλλωστε.
[117] «Ανάστηθι και αλόα αυτούς θυγάτερ Σιών, ότι τα κέρατά σου θήσομαι σιδηρά και τας οπλάς σου θήσομαι χαλκάς, και κατατήξεις εν αυτοίς έθνη και λεπτυνείς λαούς πολλούς και αναθήσεις τω Κυρίω το πλήθος αυτών και την ισχύν αυτών τω Κυρίω πάσης της γης» Παλαιά Διαθήκη, Μιχαίας, Δ΄, 13.
[118] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΛΒ΄, 1-4.
[119] Οι γενεαλογίες στον Απολλόδωρο, Γ΄, XII
[120] Ιλιάδα Π, 719
[121] Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 89, κ. έ.
[122] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 1, σελ. 14-16: «Αι δε λαχούσαι χώραι τω μεν Σημ εισίν αύται...» «...τω δε Χαμ...» «...εν δε τοις κατά βορράν τα παρά θάλασσαν έχει Κιλικίαν, Παμφυλίαν, Πισιδίαν, Μυσίαν, Λυκαονίαν, Φρυγίαν, Καμαλίαν, Λυκίαν, Καρίαν, Λυδίαν, Μυσίαν άλλην, Τρωάδα, Αιολίδα, Βιθυνίαν, την αρχαίαν Φρυγίαν...» Όλα τα καλά παιδιά, των Τρώων οι σύμμαχοι.
[123] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 76, σελ. 218
[124] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 8
[125] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ι΄, σελ. 326: Χρησμός του Απόλλωνα. Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10: «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»
[126] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100
[127] Πλούταρχος, «Περί των εκλελειπότων χρηστηρίων» 22, D
[128] Στράβων, 13, 17, σελ. 190
[129] Στράβων, 12, VΙΙΙ, 5, σελ. 151.
[130] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100: «…περί δε των ρηθέντων Λυκίων Σολύμων φασί ότι Σόλυμοι ούτοι Μινύαι από Μίνωος εκαλούντο ού αδελφοί Σαρπηδών και Ραδάμανθυς. Λύκος δε ή Λύκων ο Πανδίονος» (ένας Αθηναίος άποικος στη Λυκία) «επελθών Λυκίους αυτούς προσηγόρευσεν».
[131] Ηρόδοτος, Κλειώ, 173.
[132] Στράβων, 12, 18-22.
[133] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Χαλδαίο», «Χαλδί» και «Χάλυβες»
[134] Οδύσσεια, λ, 521.
[135] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Α΄, VI, 2
[136] «Τον Όμηρο παρουσιάζουν οι περισσότεροι σαν Αιγύπτιο» (Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV σελ 261 – 262) και ο Μελέαγρος από τα Γάδαρα, είπε πως ο Όμηρος ήταν Σύριος, γιατί θεωρούσε τα ψάρια ιερά, όπως στη Συρία. (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 45, σελ. 135, Α΄, 16, σελ. 69)
[137] Σούδα, λήμμα «Λατίνοι»
[138] Παλαιά Διαθήκη, Αμώς, Η΄, 7 (Εβραϊκή παραλλαγή, μτφρ. Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας.
[139] Παλαιά Διαθήκη, παραλλαγή των Εβδομήκοντα, Αμώς, Η΄, 7, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10
[140] Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 2
[141] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12. «Ελύμας ο μάγος- ούτω γαρ μεθερμηνεύεται το όνομα αυτού»
[142] Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, βιβλίο Β΄, Χ, 2.
[143] Πραξεις Αποστόλων, Β΄, 8: «καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν; 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι, 11 Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ θεοῦ».
[144] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΚΓ΄, 6.
[145] Παλαιά Διαθήκη, Ιωνάς, Γ΄, 5-8 και αντίστοιχη μτφρ. του Εβραϊκού κειμένου από την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία.
[146] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ. 36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ. 221 πργρ. 77, σελ. 223 πργρ. 78, σελ. 223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ. 97
[147] Ηρόδοτος, 5, 7.
[148] Ευστάθιος Θεσσαλονικης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Δ, σελ. 388.
[149] Ιλιάς, Ν,374
[150] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, Λήμματα «Οθρυονεύς», «Καβασσός»
[151] «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός. Παρόμοια δεν έβγαλα τον Ισραήλ από την χώρα της Αιγυπτου, και τους αλλόφυλους από την Καππαδοκία, και τους Σύρους από τον λάκκο τους;» Παλαιά Διαθήκη, Αμώς, 9, 7, Εβραϊκή παραλλαγή, σε μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας.
[152] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Β΄, β΄, 12.
[153] Απόγονοι Τρώων.
[154] Άν οι Λύκιοι ήρθαν από την Κρήτη...
[155] Εκεί έμενε ο Αδελφός του Τρώα Μέμνονα, Ημαθίων.
[156] Πραξεις Αποστόλων, Β΄, 9.
[157] Ησαΐας, 66, Ι9.
[158] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς,» (ο Φρύγας βασιλιάς) «ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι».
[159] Οι Μαυριτανοί Μάζικες ή Μάζυες ή Μάξυες, έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων προσφύγων (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, αντίστοιχα λήμματα)
[160] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10
[161] Από τον Ευφράτη ως τη θάλασσα μέσα από τη χώρα των Χετταίων, ή όλη η χώρα των Χετταίων μέχρι τη θάλασσα, ή από τον Ευφράτη μέχρι την θάλασσα στο ύψος του Λιβάνου, κλπ. Η πιο «ταιριαστή» παραλλαγή είναι η Αγγλική: «From the desert, and from Libanus unto the great river Euphrates, all the land of the Hethites, unto the great sea toward the going down of the sun, shall be your border.» = «Από την έρημο και από τον Λίβανο ως τον μεγάλο ποταμό Ευφράτη, όλη η γη των Χετταίων ως την μεγάλη θάλασσα προς τα δυτικά, θα είναι το σύνορό σας…» Εννοεί τη γη των Χετταίων που βρίσκονταν στον Λίβανο, ή όλη την επικράτειά τους δυτικά του Ευφράτη;
[162] Πηγή: Ιστοσελίδα http://britam.org/Questions/QuesLand.html. Rabbi M.M. Schneerson of Lubavitch (Chabad) on the borders of Israel.
[163] Υπάρχουν πολλές άλλες παραλλαγές που υποστηρίζουν πως η Ρώμη ιδρύθηκε από Έλληνες, αλλά είναι αντιφατικές και εύκολα διαψεύσιμες
[164] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 26-27
[165] Πλάτων, Κρατύλος, 392 d – 393 b
[166] Στράβων, ΙΓ΄, Ι 20,
[167] Ιλιάς Δ, 433-438
[168] Ιλιάς Β, 803 κ. έ.
[169] Γένεσις, Ι, 3 κ.έ
[170] Ηρόδοτος,. Κλειώ, 105
[171] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 684 και 706.
[172] Ιλιάδα, Γ΄, 186.
[173] Στράβων, 12, IV, 8, σελ. 131.
[174] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοινίκων] «εκ Πλησιόνης...» «του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασιλείς. Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». Ο Δύνας ήταν βασιλιάς της Φρυγίας.
[175] Γεώργιος Σύγγελος, χρονογραφία, σελ. 293.
[176] Πλούταρχος, Θησεύς, 34
[177] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 25-27.
[178] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 290 «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι Δισανδάν επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων»
[179] Παπαρρηγόπουλου, ιστορία του Ελληνικού έθνους, τομ Α, σελ. 373
[180] Στράβων, τομ. 16, σελ. 81
[181] Παυσανίας, Αρκαδικά, 29, 3
[182] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 5, σελ.127.
[183] Βιργίλιος, Αινειάδα, 1, στ. 154.
[184] Αντίστοιχα λήμματα στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη
[185] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12.
[186] Τότε, φυσικά δεν ήταν Περσικά.
[187] Παυσανίας, Φωκικά, 31, 7
[188] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 31, 5
[189] Ηρόδοτος, 5, 53-54.
[190] «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος» Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5. Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄,
[191] Ηρόδοτος, 5, 7. «...αντίθετα με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.» Ερμιούθ ήταν το άλλο όνομα των Εβραίων.
[192] :«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…» Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ. 36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ. 221 πργρ. 77, σελ. 223 πργρ. 78, σελ. 223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ. 97
[193] Γένεσις, Ι, 3 κ.έ
[194] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» 156 κ.ε.
[195] Φιλόστρατος, βίος Απολλωνίου Τυανέως, 2, XVI 154. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκης επιτομή, ΙΙΙ, 1-29
[196] Ιλιάδα, Ι, 63
[197] Ιλιάδα, Β΄, 126-128
[198] Ευσταθίου Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Δ, σελ 375.
[199] Ιλιάς, Β, 125-134
[200] Ιλιάς, Θ΄, 55-56.
[201] Κάκτου, Κτησίας (ανάλεκτα) σελ. 118.
[202] Δίκτης ο Κρήτας, Ε΄, 2.
[203] Διών Χρυσόστομος, Τρωικός.
[204] Σχόλια Τζέτζη, σελ. 409. «...Πλυνός πόλις Λιβύης όθεν ήν Άτλας. Πληιόνης και Άτλαντος επτά θυγατέρες, ων μία και Στερόπη. Στερόπης δε και Υπερόχου ή Αρπίνης της Ασωπού θυγατρός και Άρεος, Οινόμαος. Οινομάου δε Ιπποδάμεια, ης και Πέλοπος Ατρεύς ος εν Λακωνική κατώκησεν. Ατρέως και Αερόπης Αγαμέμνων και Μενέλαος. Η δε Αερόπη θυγάτηρ ήν Κατρέως του Κρητός, όθεν τον Μενέλαον Ημικρήτα είπεν. Βάρβαρον, ότι ο Πέλοψ κατά τινάς μεν Λυδός, κατά τινάς δε Παφλαγών. Βάρβαροι δε οί τε Λυδοί και οι Παφλαγόνες...»
[205] Ο Αχιλλέας, ως νεκρός, πέρναγε την «άλλη» ζωή του σε ένα νησί της Κριμαίας. Τα συμπεράσματα δικά σας.
[206] Απολλόδωρος, Β΄, VI, 4
[207] Η ιστορία του Βελλερεφόντη και των Λύκιων απογόνων του στη Ιλιάδα Ζ΄, 144- 212
[208] Απολλόδωρος, Γ΄, ΙΧ, 1.
[209] Οδύσσεια, λ, 521.
[210] Ιλιάδα, Ι, 229 κ.έ.
[211] Παυσανίας Αττικά, 11, 2
[212] Ιλιάς, Ν,374
[213] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, Λήμματα «Οθρυονεύς», «Καβασσός»
[214] Απολλόδωρος, Γ΄,Χ, 8
[215] Παυσανίας, Κορινθιακά, 22, 3 και Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 74
[216] Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 79-80
[217] Παυσανίας, Κορινθιακά 5, 4.
[218] Ιλιάς, Β 831 και Λ 330
[219] Ιλιάδα Χ, 359 και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Πάρις»
[220] Ιλιάς, Ζ 448
[221] Ιλιάδα, Χ, 59-76
[222] Απολλόδωρος, Γ΄, XII, 5
[223] Σούδα, λήμμα «Σίβυλλα Φρυγία»
[224] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 2 σελ 41 κ. έ. Το ότι ο Θειοδάμας ήταν γιος του Πριάμου είναι μεταγενέστερο σχόλιο. Στη λιθομαντεία του, όμως, εντάσσονται και οι διδασκαλίες του γιου του Πριάμου Έλενου, τις οποίες μεταφέρει ο Θειοδάμας. Έτσι, η Τρωική προέλευση της Ορφικής Λιθομαντείας είναι αναμφισβήτητη.
[225] Δάρης, Ιστορία για την άλωση της Τροίας, 15, σελ. 216
[226] Μνεία του χρησμού και της λατρείας κάνει ο Παυσανίας, «Βοιωτικά» 18,5.
[227] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Έκτωρ»
[228] Λεξικό Δημητράκου,λήμμα «Έκτωρ»
[229] Σύμφωνα με μαρτυρία του Ίδιου, Ιουλιανού, «Επιστολαί», επ. 78, σελ. 135
[230] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 741 - 745
[231] Ιλιάδα, Ε΄, 446
[232] Αλέξανδρος ήταν το άλλο όνομα του Πάρη
[233] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002 σελ.7, 8, 17, 18.
[234] Το Χιττιτικό όνομα σημαίνει «δρόμος στον κάτω κόσμο» και κατ’ επέκταση, υπόγειο ποτάμι, υδραγωγείο, πηγή, σήραγγα. Οι αρχαίοι πίστευαν πως πολλοί ποταμοί κυλούσαν υπόγεια, ακόμη και κάτω από τη θάλασσα, και μπορούσαν να ξαναβγούν στην επιφάνεια οπουδήποτε. Πχ, ο Γάγγης, ο Ευφράτης και ο Νείλος πιστεύονταν ο ίδιος ποταμός! Ο Μαίανδρος της Μ. Ασίας έβγαινε στον Πελοποννησιακό Ασωπό, κ.ο.κ. (Παυσανίας, Κορινθιακά, 5, 3.)
[235] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 10, 683
[236] Ησίοδος, «Ασπίς Ηρακλέους» στιχ. 474-475
[237] Έπος του Διγενή, παραλλαγή Εσκοριάλ στ. 1536 κ. έ.
[238] Ιλιάς Φ, 242, κ. έ.
[239] Η Ελληνική ποίηση ανθολογημένη, τομ β΄σελ 265.
[240] Κάκτου, Ορφικά, τομ 3 σελ.346 Πρόκλου, εις Πλάτ. Τιμ. 40 b-c
[241] Ιλιάς, Ξ, 245-246
[242] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Πριαμωθήναι»
[243] Σύμφωνα με τον Αθήναιο, (τομ. ΙΓ΄, 18, σελ. 58 κ. έ.) η συνήθεια του ξυρίσματος ξεκίνησε επί Μεγάλου Αλεξάνδρου. (Επειδή είχε αραιά γένεια) Στην Αθήνα μνημόνευαν το όνομα του πρώτου που ξυρίστηκε, του Κόρση. Στη Ρόδο και το αρχαίο Βυζάντιο οι Νόμοι απαγόρευαν το ξύρισμα και τα ξυράφια, αλλά κανείς πια δεν τους υπάκουε την Ελληνιστική εποχή.
[244] Ιλιάδα Γ 103
[245] Ιλιάδα Γ, 276
[246] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «μεδέων»: Δωδώνης μεδέων, (Δίας) Τελμεσσού μεδέων, (Απόλλων) Σαλαμίνος μεδέουσα, (Μνημοσύνη) Κυλλήνης μεδέων, (Ερμής) Αρκαδίας μεδέων (Πάν)
[247] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 24
[248] Ιλιάδα, Γ΄, 295
[249] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10 «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»
[250] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, Κ, 7
[251] Ευριπίδης, Εκάβη.
[252] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» 653.
[253] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» 156 κ.ε.
[254] Φιλόστρατος, βίος Απολλωνίου Τυανέως, 2, XVI 154. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκης επιτομή, ΙΙΙ, 1-29
[255] Ηρόδοτος, Κλειώ, 5-6
[256] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 3
[257] Θουκυδίδης, Ιστοριών ΣΤ 2
[258] Θουκυδίδης, Ιστοριών ΣΤ 17
[259] Πλάτων, Κρατύλος, 392 d – 393 b
[260] Ιλιάς Β 867 κ.έ. «Καρών ηγήσατο βαρβαροφόνων»
[261] Στράβων, ΙΓ΄, Ι 20,
[262] Πλούταρχος, περί της Ηροδότου κακοηθείας, 11
[263] Ηρόδοτος 7, 169
[264] Ο Παυσανίας αναφέρει πως οι Τρώες τιμούσαν τον Απόλλωνα πάνω από κάθε άλλο θεό. (Κορινθιακά, 5, 4)
[265] Παυσανίας Ηλιακά, Α, 22, 2
[266] Παυσανίας, Αττικά, 23, 8.
[267] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 684 και 706.
[268] Φιλόστρατος, Τα ες Τυανέα Απολλώνιον Θ 333
[269] Πορφύριος, Κατά Χριστιανών, σελ 120
[270] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 713 και Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ. 34
[271] Απολλώνιος, Άπαντα, τμ. 2 ΙΙΙ,29
[272] Αθήναιος Δειπνοσοφισταί, Α, 28
[273] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Γάζα»
[274] Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 7
[275] Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α 11
[276] Στράβων, ΙΒ΄, IV, 5 σελ. 127
[277] Στράβων,ΙΒ΄, Ι, 3, σελ. 43. «…μετά δε τούτους επί θαλάττη μεν Ελλήνων οι τε Αιολείς και Ίωνες…»
[278] Στράβων, ΙΔ΄, 23, σελ. 170.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου