To λάθος (;;;)με τους δικαστικούς

Είναι κοινό μυστικό ότι η δυσαρέσκεια των δικαστικών είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Έρχεται δε σε μία περίοδο που η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο καταφύγιο των κατά πολύ περισσότερο πληγέντων από αυτή την κρίση συμπατριωτών μας, όπως είναι οι άνεργοι και οι άεργοι. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η επιλογή ρήξης που υιοθέτησε η κυβέρνηση ούτε έξυπνη είναι ούτε και δίκαιη. 

Ας ξεκινήσουμε από το δίκαιο του πράγματος. Ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι οι δικαστές δεν είναι μέλη αυτής της κοινωνίας. Ούτε ότι ένα μέρος τους δεν είχε δώσει στο παρελθόν δικαιώματα στον λαό να σκανδαλίζεται. Παρ΄ όλα αυτά, η εμπιστοσύνη του λαού στην Δικαιοσύνη παραμένει. Ο κόσμος πιστεύει ότι είναι από τους λίγους θεσμούς στον οποίο μπορεί να στηριχθεί. Κι η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των δικαστών είναι αδέκαστη. Είναι άνθρωποι μιας ιδιαίτερης αντίληψης κι αυτό δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορούσαν να είναι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. 

Με το να βάλει η κυβέρνηση στο ζύγι τους μισθούς τους, όπως και τους μισθούς των υπολοίπων των ειδικών μισθολογίων, δεν κατάφερε κάτι περισσότερο απ΄ το να προκαλέσει την οργή τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα των υπηρεσιών τους.

Εδώ δημιουργείται, βέβαια, ένα μέγα θέμα που έχει σχέση και με το Σύνταγμα της χώρας. Οι δικαστές δεν μπορεί να απεργούν και πολύ περισσότερο να εκθέτουν με αυτό τον τρόπο το κράτος. Οι δικαστές δεν είναι οι οποιοιδήποτε εργαζόμενοι. Είναι λειτουργοί, είναι εκπρόσωποι μιας εξουσίας.

Επίσης, είναι σίγουρα αρνητικό το γεγονός ότι δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και μάλιστα σε μία περίοδο δοκιμασίας για ολόκληρο τον λαό. Με την ίδια λογική, θα πει κάποιος, δεν πρέπει να γίνουν περικοπές στα νοσοκομεία, διότι ο γιατρός εγχειρίζει ασθενείς. Ούτε στα σχολεία, επειδή ο δάσκαλος που θα κάνει λευκή απεργία δεν θα μάθει τα παιδιά μας γράμματα.

Θα μπορούσαμε να στηριχτούμε σε αυτήν την επιχειρηματολογία, ότι Νόμος δεν είναι το δίκιο του ισχυρότερου και να κατακρίνουμε την στάση τους, με την οποία έτσι κι αλλιώς δεν συμφωνούμε. Ωστόσο, θεωρούμε την στάση αυτή μία λαθεμένη επιλογή των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων κι ότι αν μείνουμε σε αυτό το γεγονός θα χάσουμε την ουσία. Κι η ουσία είναι, κατά την άποψή μας πάντα, ότι δεν πλήττεις τις ζωτικές λειτουργίες του κράτους την ώρα που χρειάζεσαι το κράτος για να δημιουργήσεις εκ νέου την ελληνική πολιτεία. Κάπου πρέπει να στηριχτείς. Από κάπου πρέπει να αρχίσεις. Δεν μπορείς να χτίζεις ένα νέο οίκημα και την ίδια ώρα να γκρεμίζεις τις κολώνες του.

Το ότι οι δικαστές θα πρέπει να αναθεωρήσουν πολλά από όσα είχαν μάθει στο παρελθόν από την λειτουργία του δημόσιου τομέα, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Για παράδειγμα, όπως θα δεχτούμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι αδέκαστοι, θα πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχει κι ένα κομμάτι που είναι διεφθαρμένο. Κι ένα άλλο που δεν δουλεύει με ικανοποιητικούς ρυθμούς. Οι μηχανισμοί αυτοκάθαρσης και αξιολόγησης της Δικαιοσύνης δεν έχουν μέχρι στιγμής αποδώσει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, αν θέλουν να είναι πράγματι ένας από τους βασικούς πυλώνες της νέας εποχής, θα πρέπει πρώτοι απ’ όλους να δώσουν το καλό παράδειγμα.

Όσο για την κυβέρνηση; Είναι αναγκαίο να εισέλθει σε μία διαδικασία διαλόγου με όλους και για όλα. Το πιο άδικο και σκληρό μέτρο μπορεί κανείς να το περάσει, αρκεί να πείσει για την αναγκαιότητά του. Αντίθετα, η έλλειψη διαλόγου μπορεί να οδηγήσει σε τραγικά σφάλματα.

[Του Θανάση Μαυρίδη από capital.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr