«Νάτος! Ἕλληνας Μόνος του… Σφᾶξε τον»

Προ ημερών σε κάποιο κείμενό μου («Νάτος! Μόνος του…Σφάξτον») χρησιμοποίησα μια «εικόνα». Μια σκληρή εικόνα. Έναν 12άχρονο αφρικανό (παιδί) στρατιώτη που έκοβε το λαιμό ενός αιχμαλώτου. Κάποιοι ένοιωσαν φρίκη μ’ αυτή την εικόνα. Το θεώρησαν «υπερβολικό». Τα έβαλαν με τη «νοσηρή φαντασία» του συγγραφέα.

Διαβάστε λοιπόν τώρα το «πραγματικό περιστατικό» που «ενέπνευσε» εκείνη την εικόνα. Καθώς η «πραγματική ζωή» είναι πολύ σκληρότερη από την «νοσηρότερη φαντασία».

(απόσπασμα από το βιβλίο-αυτοβιογραφία ενός Αφρικανού γι’ αυτά που είχε κάνει ως 12άχρονο παιδί - στρατιώτης, «Επιστροφή στη ζωή», του Ισμαήλ Μπεά, σ. 180 – 182).

«…Το πρωί, μετά την ομιλία του υπολοχαγού, αρχίσαμε να σκοτώνουμε τους αιχμαλώτους με τον τρόπο που το είχε κάνει ο υπολοχαγός. Υπήρχαν πέντε αιχμάλωτοι και πολλοί πρόθυμοι υποψήφιοι εκτελεστές. Έτσι, γι’ αυτή τη δολοφονική επίδειξη ο δεκανέας διάλεξε μερικούς από μας – μαζί κι εμένα. Οι πέντε άνδρες ήταν παραταγμένοι στο πεδίο εκπαίδευσης, σε μια σειρά μπροστά μας, με τα χέρια δεμένα. Υποτίθεται ότι θα τους σκίζαμε το λαιμό με την ξιφολόγχη, όπως είχε κάνει νωρίτερα ο υπολοχαγός. Εκείνος του οποίου ο αιχμάλωτος πέθαινε πιο γρήγορα, κέρδιζε τους άλλους. Είχαμε βγάλει τις ξιφολόγχες μας και υποτίθεται ότι θα κοιτούσαμε τους αιχμαλώτους στο πρόσωπο, ενώ θα τους στέλναμε στον άλλο κόσμο. Είχα ήδη καρφώσει τα μάτια μου στον δικό μου κρατούμενο. Η φάτσα του είχε πρηστεί από το ξύλο που είχε φάει…Δεν είχα κανένα συναίσθημα απέναντί του, ούτε και πολυσκεφτόμουν τι έκανα. Περίμενα μόνο την εντολή του δεκανέα. Ο αιχμάλωτος δεν ήταν παρά άλλος ένας αντάρτης, που είχε ευθύνη για το θάνατο της οικογένειάς μου, όπως είχα καταλήξει να πιστεύω…

…Ο δεκανέας έδωσε το σύνθημα με έναν πυροβολισμό. Άρπαξα το κεφάλι του τύπου και του έκοψα το λαιμό με μια αβίαστη κίνηση. Το καρύδι του μπήκε εμπόδιο στην πορεία του κοφτερού μαχαιριού μου. Του το έβγαλα με την οδοντωτή πλευρά της ξιφολόγχης. Τα μάτια του γύρισαν ανάποδα και με κοίταξαν κατάματα, πριν παγώσουν σε μια φοβισμένη έκφραση, σαν από έκπληξη. Ο κρατούμενος έριξε το βάρος του πάνω μου, ενώ άφηνε την τελευταία του πνοή. Τον έριξα στο χώμα και σκούπισα την ξιφολόγχη μου πάνω του….Αναφέρθηκα στο δεκανέα που κρατούσε χρονόμετρο. Τα κορμιά των υπόλοιπων αιχμαλώτων πάλευαν στα χέρια των άλλων αγοριών και μερικοί έτρεμαν για λίγο ακόμη στο έδαφος…Με ανακήρυξαν νικητή και μου έδωσαν το βαθμό του μικρού υπολοχαγού. Γιορτάσαμε τις επιτυχίες εκείνης της μέρας με περισσότερα ναρκωτικά και περισσότερες πολεμικές ταινίες….»(σ.180-182).

Σκληρό κι αυτό; Σαφέστατα. Μόνο που αυτό είναι η «πραγματικότητα» τώρα.

Και μην βιαστεί κάποιος να πει ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι «φασιστική προπαγάνδα». Εκδόσεις Κέδρος είναι. Των οποίων η ιδιοκτήτρια είναι ιδρυτικό και υψηλόβαθμο στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων.

Αυτοί είναι λοιπόν οι Αφρικανοί λαθρομετανάστες.

Κι αυτούς θα έχετε απέναντί σας αύριο όταν γίνει η «Μεγάλη Έκρηξη». (Για πιο πολλές «μελανές λεπτομέρειες» περί του «τι σημαίνει Αφρικανός παιδί-στρατιώτης  δείτε το«Ειρηνικοί Αφρικανοί (λαθρο) Μετανάστες; Ή πρώην «παιδιά στρατιώτες» έτοιμοι για όλα;»

http://aegeanhawk.blogspot.com/2011/06/250210.html )

Φυσικά, δίπλα τους θα πρέπει να βάλετε και «κάποιους» άλλους ακόμη «αιματοβαμμένους εθελοντές»…

τους «Μουτζαχεντίν του Ισλάμ» που «συρρέουν στην Ελλάδα» από παντού…Β. Αφρική, Μέση Ανατολή, Καύκασο, αλλά και τις λοιπές «κοιτίδες ταλιμπαν». ( Για να έχετε όλο το «τραγικό κάδρο» ρίξτε μια ματιά στο «Νάτος! Μόνος του…Σφάξτον!» http://aegeanhawk.blogspot.com/2012/04/blog-post_30.html ).

Αλλά δεν τελειώσαμε εδώ. Σωστά; «Κάποιους» ξεχάσαμε….

Τσάμηδες και Ουτσεκάδες…. 
Εξίσου εκπαιδευμένοι και αδίστακτοι με τους προηγούμενους  κι επιπροσθέτως «το έχουν πάρει προσωπικά με την Ελλάδα» – «γιατί» άραγε; «Που αποσκοπούν» τάχα; ( για «λεπτομέρειες» δείτε το  «Θα μπείτε, θα βιάσετε, θα σκοτώσετε, θα τρομοκρατήσετε…» http://aegeanhawk.blogspot.com/2012/04/blog-post_28.html ).
Και δεν πιστεύει βεβαίως κανείς ότι τα παραπάνω «αιματοβαμμένα φυντάνια» είναι «μόνα» τους, έτσι; Πόσους «διεθνείς καλοθελητές» μπορεί να σκεφτεί ο καθένας ότι βρίσκονται «πίσω και δίπλα» τους; Πόσοι «συγκεκαλυμμένοι στρατιωτικοί σύμβουλοι» άραγε είναι ήδη στο πλευρό τους; Και πόσοι περισσότεροι τάχα θα βρεθούν δίπλα τους την «κρίσιμη ώρα»;

Κι ο Έλληνας; Τι κάνει; Νάτο πάλι το «κομβικό ερώτημα»….

Λογικά θα έπρεπε να είναι «πλήρως προετοιμασμένος». Είναι όμως;

Η «Παλλαϊκή Άμυνα» είναι επίσημος όρος της Πολιτείας που (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) προβλέφθηκε ήδη από τον πρώτο νόμο περί Επιστράτευσης και Πολιτικής Άμυνας του ’74. Και δεν είναι κάτι άγνωστο διεθνώς. Κάθε κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και όχι μόνον) διαθέτει τέτοιες οργανωμένες από την Πολιτεία Στρατιωτικοποιημένες Δυνάμεις Πολιτικής Προστασίας. Παρ’ όλα αυτά, στην Ελλάδα, ένας τόσο «κρίσιμος» για την Εθνική Ασφάλεια Θεσμός αφέθηκε να σαπίσει στα  «αζήτητα» και στον «κάλαθο των αχρήστων». Από ποιους αφέθηκε; Δεν θέλει και ρώτημα. Δείτε στο τέλος του κειμένου πως την «αχρήστευσαν» κάποιοι (πολλοί) προδότες του Έθνους και της Εθνικής Ασφάλειας.

Γεγονός είναι πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ σήμερα ένας «Πολιτειακός Μηχανισμός Παλλαϊκής Άμυνας» που θα μπορούσε να στηρίξει ΚΑΙΡΙΑ την Ασφάλεια του Πληθυσμού (έναντι μιας εκτεταμένης ασύμμετρης (και μη) εσωτερικής επίθεσης εναντίον του από «ξένους εισβολείς») στο πλευρό των Δυνάμεων Ασφαλείας και του Στρατεύματος και υπό την Αιγίδα τους βεβαίως.

Το μόνο που υπάρχει είναι κάποιος «υποτυπώδης μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας» σύμφωνα με τον οποίο το κάθε Αστυνομικό Τμήμα σε συνθήκες Εκτάκτου Ανάγκης «επιστρατεύει» έναν αριθμό πολιτών με σκοπό την υποστήριξη των Δυνάμεων Ασφαλείας. Μόνο που τέτοια «ημίμετρα» απλώς θα πρόσφεραν ένα «σκορποχώρι», ένα «ανοργάνωτο, ανεκπαίδευτο κι ασύντακτο μπουλούκι πολιτών», μη ικανό συνεπώς «επιχειρησιακά».

Το ίδιο «οικτρά ανεπαρκές» αποτέλεσμα θα φέρει και η «εσπευσμένη ενεργοποίηση» την «τελευταία στιγμή» (και κατόπιν «εορτής» βεβαίως) της Νομοθεσίας περί (ολικής) «Παλλαϊκής Άμυνας».

Η μόνη επιλογή που απέμεινε είναι ο κάθε Έλληνας Πατριώτης να φροντίσει μόνος του, εθελοντικά, για την συντήρηση και αύξηση της «επιχειρησιακής του ικανότητας». Υπάρχουν οι «σχετικές δυνατότητες» με ικανοποιητική παρουσία μάλιστα στο διαδίκτυο. Και να εύχεται η Ελληνική κοινωνία να «προλάβει».  Γιατί δεν νοείται ενώ οι «παραπάνω εισβολείς» είναι ήδη «έτοιμοι» κι «απλωμένοι επιχειρησιακά» μέσα στην ενδοχώρα μας, οι Έλληνες ακόμη να κάνουν «θεωρητικές συζητήσεις» επί του «αν πρέπει ή όχι».

Εν πάση περιπτώσει, έστω και την τελευταία στιγμή, ο Έλληνας Πολίτης οφείλει να προσπαθήσει. Όσο ανεπαρκές πια κι αν είναι ετούτο.

Αν μη τι άλλο, την «τελευταία κρίσιμη στιγμή», όταν θ’ αναγκαστούν εκ των «εθνικών έκτακτων καταστάσεων» οι Πολιτικοί να «λύσουν τα χέρια» των Δυνάμεων Ασφαλείας και του Στρατεύματος, θα υπάρχει πληθώρα «εκπαιδευμένων και συντεταγμένων Πολιτών – Οπλιτών» για να τεθούν υπό την Αιγίδα τους. Ακόμη κι έτσι, θα «έχει κερδηθεί κάποιος χρόνος».

Άλλωστε, ο «πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται», σωστά;

Και καλή μας τύχη έτσι όπως τα κατάφεραν οι κυβερνώντες μας….

Ιδού λοιπόν οι «οικτρές λεπτομέρειες» του πως αφέθηκε να «καταρρεύσει» – ή μήπως «μεθοδεύτηκε»; – εν τη γενέσει του αυτός ο τόσο «ζωτικός θεσμός» αυτοπροστασίας του πληθυσμού μας :

Παλλαϊκή Άμυνα: Το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Αρχές δεκαετίας του ’90 το ΠΑΣΟΚ (με την εκλογή του από το ’81) παρίστανε τον Πατριώτη. Επειδή δίωκε πεισματικά κι ασύστολα το Εθνικό φρόνημα του Στρατεύματος χρειάζονταν κάτι που θα ισορροπούσε αυτή την «αντεθνική/αντιστρατιωτική» του επαίσχυντη τακτική. Ένα «κοινωνικό αντίβαρο».

Ταυτόχρονα χρειάζονταν «λαϊκές ενισχύσεις» έναντι του ενδεχόμενου κάποιου στρατιωτικού κινήματος. Την λύση την «σκαρφίστηκε» στην «Παλλαϊκή Άμυνα». Ο Λαός θα κάλυπτε το κενό του «προδοτικού στρατού που εξ’ αιτίας του (Απριλιανοί) απωλέστηκε η Κύπρος». Αυτή ήταν η τότε «επικοινωνιακή πολιτική» του ΠΑΣΟΚ.

Παρ’ όλα αυτά δίσταζαν. Μεγάλο πράγμα βλέπεις να δώσεις «στρατιωτική ισχύ» στον Λαό. Όποιος ήλεγχε αυτή την «Παλλαϊκή Άμυνα» θα μπορούσε να μετατραπεί σε «κίνδυνο του συστήματος»…Του «Συστήματος» που οι Πασόκοι ανακάλυπταν τότε ως «Κότα με τα χρυσά αυγά».  «Η κατάληξη; Η ιστορία έδειξε πως απλά όλα αυτά ήταν παχιά λόγια χωρίς αντίκρυσμα….Σιγά μην έφτιαχναν μια militia και να έβγαζαν τα μάτια τους.

Ατέλειωτες συζητήσεις επί χρόνια, οικονομικές δυσπραγίες, καθημερινότητα έδωσαν την «απαραίτητη προκάλυψη» για να καταχωνιάσουν το θέμα…

Τα πράγματα εξακολουθούσαν να ρυθμίζονται από το Ν.Δ. 17/1974 Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης. Μέχρι που ήρθε ο Μάρτης του ’87 και η Ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο.

Εκεί είδαν πως πλέον ήλεγχαν το Στράτευμα. Εξ’ ου και παραχώρησαν προδοτικά στους Τούρκους το δικαίωμα να θέσουν πλέον το «γκρίζο χρώμα του Αιγαίου». (Θυμίζουμε ότι ο Μάρτης ’87 έληξε με την «αμοιβαία συμφωνία να μην κάνουν έρευνες Τούρκοι ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ στο Αιγαίο»!!!Δηλαδή, δέχτηκαν οι καθεστωτικοί να μην κάνουμε έρευνες στην ΔΙΚΗ ΜΑΣ θάλασσα! Κι αυτό το χαρακτήρισαν ως Μεγάλη Εθνική Νίκη!) Τι χρειάζονταν λοιπόν η Παλλαϊκή Άμυνα; Μπορούσε να παραμείνει στο συρτάρι.

Μέχρι που ήρθε το 1996 και τα Ίμια. Η λαϊκή οργή για την τεράστια αυτή εθνική απώλεια εξ’ αιτίας των εγκληματικών χειρισμών της τότε κυβέρνησης ξανάβγαλε στην επιφάνεια την «ανάγκη να εκτονωθεί επικοινωνιακά το λαϊκό δυσμενές αίσθημα περί εθνικής ασφάλειας». Νά’ σου λοιπόν και ξαναβγαίνει από το συρτάρι η «καραμέλλα της Παλλαϊκής Άμυνας».

Τους πήρε άλλα δύο χρόνια για να ψηφιστεί τελικά ο Ν.2641/1998. Όριζε την ανάγκη ύπαρξης μιας «εκτεταμένης ανά την επικράτεια Παλλαϊκής Άμυνας» που θα τηρούσε οργανικά τη δομή και τους κανονισμούς του στρατεύματος και που θα «οργανώνονταν και εκπαιδεύονταν» ανελλιπώς, λεπτομερώς και επιστάμενα κατά την διάρκεια της ειρήνης ώστε να είναι έτοιμη τον καιρό του πολέμου.

Φευ όμως! Είναι γάτες οι καθεστωτικοί πολιτικοί. Σιγά μην επέτρεπαν την ίδρυση ενός τέτοιου «επίφοβου για τις λαμογιές τους» (οιονεί) ένοπλου (παρα)στρατιωτικού σώματος (αυτός είναι ο «προσφιλής όρος της Αριστεράς για την Παλλαϊκή Άμυνα όταν δεν την «ιδρύει και ελέγχει αυτή»).

Ήρθε και το ’99, είδαν με την «υπόθεση Οτσαλάν» από τη μια, του Χρηματιστηρίου από την άλλη, ότι τους «έπαιρνε να κάνουν ότι γουστάρουν» (δηλαδή πως ο «Λαός έχει έφεση στο να κοιμάται στα Εθνικά Θέματα» – και όχι μόνο) και το άφησαν απλά να…«αραχνιάζει» σε κάποιο συρτάρι.

Μέχρι που τρία χρόνια αργότερα με το Ν.3013/2002 ΚΑΤΗΡΓΗΣΑΝ εν ψυχρώ τα τμήματα του Νόμου περί Παλλαϊκής Άμυνας εν καιρώ ειρήνης. Αδιαφορώντας για το ότι ένας τέτοιος γιγάντιος μηχανισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να συσταθεί, να οργανωθεί, να εκπαιδευτεί και να αποδώσει καρπούς έτσι ξαφνικά με το ξέσπασμα ενός πολέμου. Χώρια που οι πόλεμοι έχουν πάψει προ πολλού να κηρύσσονται. Απλά ξεσπάνε στο κεφάλι του ηλιθιωδώς απροετοίμαστου θύματος σαν θύελλα έτσι ξαφνικά και συντριπτικά εν μια νυχτί.

 Κι έτσι, φτάνουμε στο σήμερα. Και στο αμείλικτο ερώτημα:

Ζούμε στο ιστορικά πιο πολεμικό σταυροδρόμι της υφηλίου. Το Στράτευμα και τις Δυνάμεις Ασφαλείας τα έχουν απονευρώσει σημαντικά οι εθνοπροδότες πολιτικοί. Η έσχατη γραμμή ανασχέσεως μιας «εκτεταμένης ασύμμετρης επιθετικής κατάστασης» θα ήταν μόνον μια «εξίσου εκτεταμένη»,  απολύτως οργανωμένη, εκπαιδευμένη, συντεταγμένη, πειθαρχημένη κι εξοπλισμένη Παλλαϊκή Άμυνα (υπό την αιγίδα και διοίκηση του Στρατεύματος βεβαίως). Η οποία όμως – βάση του σχετικού Νόμου  – ενεργοποιείται ΜΟΝΟΝ εν καιρώ Πολέμου.

Γιατί δεν «υλοποιήθηκε»;

Επειδή ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ! Λένε οι καθεστωτικοί…επειδή η Ελλάδα άφησε πίσω της τον πόλεμο και ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ πλέον από κανέναν εξωτερικό ή εσωτερικό κίνδυνο πολέμου….

Άραγε όμως ο πόλεμος πρέπει να εννοείται μόνον με την «κλασσική του ιστορική έννοια» της εν θερμώ σύγκρουσης με εξωτερικό εισβολέα;

Οι εκτεταμένες Ασύμμετρες Απειλές (στις οποίες έχει μετατραπεί πλέον η «Ακραία Εγκληματικότητα») δεν αποτελούν προγκρόμ κατά του Ελληνικού πληθυσμού;

 Η Ελλάδα και η Εθνική της Ασφάλεια αντιμετωπίζουν καιρό τώρα χείμαρρο ολόκληρο από τέτοιες Ασύμμετρες Απειλές.

Δεν τελούμε εν καιρώ πολέμου λοιπόν;

Κανένας Πατριώτης Νομικός με «κότσια» (αλλά και τίποτα ένστολοι εξίσου με ανάλογα «κότσια») να το «θέσουν» και να το στηρίξουν το θέμα» τόσο σε επίπεδο ΜΜΕ όσο και Δικαιοσύνης δεν υπάρχουν;

Το σίγουρο είναι πως την «ύστατη στιγμή» όλο και κάποια «εσπευσμένη» επιστράτευση Παλλαϊκής Άμυνας θα κάνουν οι καθεστωτικοί. Μόνον που εκείνη η «Δύναμη» δεν θα είναι τίποτε άλλο από «σκορποχώρι». Ανοργάνωτα μπουλούκια της τελευταίας στιγμής που λόγω έλλειψης εντατικής και χρόνιας εκπαίδευσης και οργάνωσης απλά θα πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή. Όσοι βεβαίως απ’ αυτούς αποδεχτούν την επιστράτευσή τους και δεν φύγουν για το εξωτερικό.

Αυτό θέλει τάχα η Ελληνική κοινωνία;

Ελλείψει «Πολιτείας» λοιπόν, ας αναλάβει ο κάθε «Έλληνας Πατριώτης» τις ευθύνες που του αναλογούν.

Προτού είναι απολύτως αργά για οτιδήποτε…

Αντί επιλόγου

Εάν το ’74 στην Κύπρο υπήρχε οργανωμένη στα παραπάνω στρατιωτικά πρότυπα εκτεταμένη Παλλαϊκή Άμυνα, δεν θα είχε χαθεί η Βόρεια Κύπρος….ακόμη κι αν η Πολιτειακή Ηγεσία της Ελλάδας δεν έστελνε «τακτικές ενισχύσεις» (όπως και έκανε)…

Αύριο, στη θέση της Κύπρου ίσως βρίσκεται η Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου, η Ήπειρος…

Καληνύχτα Κεμάλ….είσαι ο «Μόνος προετοιμασμένος» σ’ αυτόν τον τόπο…

Γιῶργος Ἀνεστόπουλος

«Νάτος! Ἕλληνας Μόνος του… Σφᾶξε τον» » Φιλονόη καὶ φίλοι...