Ας το πούμε από την πρώτη γραμμή: Το φαινόμενο του Στρατηγού Νικόλαου Ντερτιλή εγκλείστου στον Κορυδαλλό επί τριάντα τέσσερα χρόνια, τεθέντος τώρα επικεφαλής στο Ευρωψηφοδέλτιο της ΕΛ.ΕΝ. (Ελληνική Ενότητα) και συμπληρούμενου από επιζώντες Επενίτες, δεν έχει κανένα προηγούμενο ούτε στην Αρχαία ούτε στη νεωτέρα Ελλάδα. Αλλά ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο, όπου το ανώτατο όριο φυλακίσεως για πολιτικά αδικήματα έχει μείνει στα είκοσι δύο χρόνια στην Αφρική (Μαντέλα) και έξη χρόνια στη Γαλλία του Μιττεράν (Σαλάν) . Για τις υπόλοιπες νεαρές Δημοκρατίες (Ισπανία, Πορτογαλία) δεν γίνεται καν λόγος, αφού είναι παγκοίνως γνωστό ότι πέρασαν από τριαντάχρονες Δικτατορίες (Φράνκο, Σαλαζάρ) και αιματηρούς εμφυλίους Πολέμους χωρίς να τιμωρηθή κανείς από τους συνεργάτες των Δικτατόρων.Πρώτη στην ιστορία μας η Καραμανλική Μεταπολίτευση συνέδεσε την παράνομη φυλάκιση του πολιτικού αδικήματος (παράνομη αφού είχε δοθεί από την δεύτερη ημέρα Γενική Αμνηστεία που ανεκλήθη μετά δίμηνον παρανόμως όταν ο Παπαδόπουλος δήλωσε την πρόθεσή του να πολιτευθή κατά τις επικείμενες εκλογές) με το καννιβαλικό δόγμα «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια». Το δόγμα αυτό ήταν πρωτίστως ξένο προς την Ιστορία μας. Την νεωτέρα ιστορία του 20ου αιώνος με τις δεκάδες στρατιωτικές επεμβάσεις, των οποίων οι Αρχηγοί (Πλαστήρας, Κονδύλης, Πάγκαλος κλπ) δεν φυλακίσθηκαν περισσότερο από μερικούς μήνες. Όπως άλλωστε και οι διάφοροι αιμοσταγείς αρχηγοί των κομμουνιστικών κινημάτων δεν έμειναν στη φυλακή για περισσότερο από 5-6 χρόνια. Πάντοτε οι δημοκρατικές κυβερνήσεις διέκοπταν την έκτιση των Ισοβίων με διάφορα μέτρα ειρηνεύσεως εν ονόματι της πολιτικής Λήθης. Τελευταίο το μαζικό μέτρο Λήθης αυτού του ίδιου Καραμανλή το 1962 προς τους 382 ισοβίτες των φυλακών Αιγίνης με πρώτον τον Χ. Φλωράκη κατόπιν αποστολής επιστολής προς τον τότε Πρωθυπουργό.
Αλλά το καννιβαλικό καραμανλικό δόγμα υπήρξε κατ’ εξοχήν ξένο προς την αρχαία Ιστορία μας όπως την εδίδαξε ο πατήρ της αθηναϊκής Δημοκρατίας Κλεισθένης, για να την προστατεύση από νέους Τυράννους. Το όπλο προστασίας υπήρξε ο εξοστρακισμός αλλά με ανώτατο χρονικό όριο την Δεκαετία. Όπως ιστορεί ο Αριστοτέλης η δικαιολογητική βάση του μέτρου ήταν «η ειωθυία πραότης του δήμου». Και όπως συμπληρώνει ο Πλούταρχος στον Βίο του Αριστείδη, του διασημότερου θύματος του εξοστρακισμού: « Το μέτρο δεν ήταν ποινή της μοχθηρίας. Αλλά τον ονόμαζαν για λόγους ευπρέπειας, ταπείνωση και τιμωρία της πολύ βαριάς δυνάμεως. Πραγματικά, όμως, ήταν ήρεμη παρηγοριά του φθόνου, που το μίσος εναντίον του εξοστρακιζόμενου δεν έφθανε στο σημείο να επιβάλει καμμία ανεπανόρθωτη ποινή, αλλά μονάχα εκτόπιση για 10 χρόνια». Γιατί, λοιπόν, οι σημερινοί πολιτικοί αρχηγοί αρνούνται την φωνή της Ιστορίας μας; Η εύκολη εξήγηση είναι, διότι είναι ξένοι προς την αρχαιοελληνική Παιδεία: ο πρώτος (Καραμανλής) που ομολόγησε ότι εδιάβασε αρχαίους συγγραφείς μετά τα εξήντα του από γαλλικές μεταφράσεις κατήργησε ακόμα και την διδασκαλία τους. Ο δεύτερος (Παπανδρέου) στην ηλικία, που οι Έλληνες της εποχής τους ξημερώνονταν με την μελέτη του Πλάτωνος, αυτός έλυωνε πάνω στα βιβλία του Τρότσκυ, αφότου δε επανήλθε στην Ελλάδα απέφυγε και μια φορά να χρησιμοποιήσει στους λόγους του κάποιο αρχαίο ρητό.
Από τους 22 Ισοβίτες της Εθνικής Επαναστάσεως, ο κορυφαίος Γ. Παπαδόπουλος παρέδωσε το πνεύμα προ δεκαετίας στην Εντατική του Λαϊκού Νοσοκομείου αρνούμενος μέχρι τέλους να υπογράψη «μεταμέλεια» προς τον πρωθυπουργό Σημίτη για να τον στείλη στο σπίτι του. Επόμενος στην άρνηση υπογραφής μεταμέλειας ο στρατηγός των Στρατηγών Οδυσσεύς Αγγελής (έξη χρόνια αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων, όσα δεν συμπλήρωσε ούτε ο Παπάγος) καίτοι η ποινή του είχε εκτιθή το 1987, οπότε και αυτοκτόνησε στο κελλί του, μήπως και ευαισθητοποιηθή η Ελληνική πολιτεία προς χάριν των συνέγκλειστων συνεδέλφων του. Όλοι οι άλλοι ισοβίτες κατά διαταγήν του Αρχηγού τους Παπαδόπουλου από την δεκαετία του Ενενήντα υπέβαλαν αίτηση κατ’ οίκον νοσηλείας «λόγω ανηκέστου βλάβης» - ευτυχώς διότι έτσι ο στρατηγός Παττακός μπόρεσε να γράψη τα γνωστά Εννέα βιβλία του. Μόνος αρνητής της διαταγής Παπαδόπουλου αλλά και κάθε ευχέρειας που παρέχεται στους ισοβίτες ο στρατηγός Νικόλαος Ντερτιλής μετά την συμπλήρωση του 70 έτους ηλικίας και 25ετούς φυλακίσεως. Γιατί; Διότι όπως ο Παπαδόπουλος αρνείται να υπογράψη προς τις αρχές της Δημοκρατίας μας με την πεποίθηση ότι η υπογραφή του είναι η ψυχή του. Και η ψυχή του αισθάνεται παρανόμως φυλακισμένη.
Με όσα νομικά γνωρίζω προσέλαβα προ τριετίας τον συνάδελφο διαπρεπή ποινικολόγο Γεώργιο Παπαϊωάννου και αφού επισκεφθήμεν τον Ντερτιλή στο κελλί του με αίτημα να μας διορίση δικηγόρους του για να ενεργήσωμε τα νόμιμα για την αποφυλάκισή του, προ της αρνήσεώς του να κάνη και αυτό, καταθέσαμε την αίτησή μας στο αρμόδιο Πλημμελειοδικείο ως απλοί πολίτες. Γιατί; Διότι το σχετικό άρθρο του Ποιν. Κώδικος (105) δεν απαιτεί αίτηση του κρατουμένου είμη μόνον την συμπλήρωση του 70 έτους και 25 χρόνια συνεχή φυλάκιση.
Τι δεν υπολογίσαμε; Ότι την ίδια ημέρα της αιτήσεώς μας προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης Παπαληγούρα θα έστελνε ο ίδιος μέσω του Δ/ντου Κορυδαλλού γράμμα στον υπουργό, στην οποία χαρακτηρίζει «χυδαίαν πράξιν την μεταμέλειαν από τους Αξιωματικούς», αποδοκιμάζει την ενέγειαν των «δικηγόρων αυτοβούλως ενεργούντων» και δέχεται μόνον την «προγενεστέραν πλήρη διακίωσιν και αποκατάστασίν του». Ύστερα από τρεις μήνες το Πλημμελειοδικείο με το υπ’ αριθ. 71/2006 Βούλευμά του, επικυρωθέν και από το Εφετείο Πειραιώς κατόπιν εφέσεώς μου, απεφάνθησαν ότι καίτοι συντρέχουν οι τυπικές προϋποθέσεις του αρθρ. 105 περί υφ΄ορον απολύσεως, ελλείπουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις της σχετικής νομολογίας που είναι η μεταμέλεια του κρατουμένου, όπως προκύπτει από την παραπάνω επιστολή του προς Παπαληγούραν.
Και ιδού τώρα το αποκορύφωμα του φαινόμενου Ντερτιλή. Ενώ γράφεται το παρόν δικάζεται στο αρμόδιο τμήμα του Αρείου Πάγου η ένσταση του συντονιστού του Ψηφοδελτίου της ΕΛΕΝ Βασ. Πρωτόπαπα κατά της ακυρώσεως της υποψηφιότητος Ντερτιλή λόγω ελλείψεως της υπογραφής του. Κατά την προχθεσινή επίσκεψη μου στο κελλί του με τον Πρωτόπαπα με αίτημα την υπογραφή του στο ψηφοδέλτιο της ΕΛΕΝ ο Ντερτιλής παρέμεινε αμετακίνητος. Αν απαιτείται ή όχι η υπογραφή του υποψήφιου ευρωβουλευτού θα το κρίνει τελικώς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν η απόφαση του Αρείου Πάγου απορρίψη την ένστασή μας. Αλλά ο Ελληνικός Λαός έχει ιστορικό χρέος να ξεπεράση τα κόμματα της Μεταπολιτεύσεως με τα περί μετανοίας και μεταμέλειας δόγματά και να αρθή στο ύψος αρχαιοελληνικής Δημοκρατίας των θεσμίων τους, όταν η ανάκληση του εξοστρακισμού εψηφίζετο στην Πνύκα με μόνη της παρέλευση της δεκαετίας από του αντίστοιχου Ψηφίσματος.
Γράφει o Σπύρος Ζουρνατζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου