Η χειραγώγηση της κοινής γνώμης στις μέρες μας

Η χειραγώγηση της κοινής γνώμης είναι η κυρίευση και δικτατόρευση των επιλογών των ανθρώπων με τη βοήθεια του ελέγχου του ειδησεογραφικού του πεδίου. Το πεδίο αυτό στοχεύει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων μέσω του οποίου πραγματοποιείται η αλλαγή της γνώμης και των στόχων των ανθρώπων. Συμπτώματα και ενδείξεις της κρυφής χειραγώγησης είναι: Συγκίνηση, εντύπωση, επανάληψη, διαστρέβλωση, αποφυγή της ουσίας του ζητήματος, επιβολή των λίγων πηγών ειδήσεων, προβολή όχι των επιχειρημάτων αλλά της γνώμης του «ειδικού», χρησιμοποίηση όχι της λογικής αλλά στερεοτύπων. Η χειραγώγηση και η δημαγωγία είναι ο τρόπος επιβολής της λανθασμένης και επινοημένης γνώμης, με σκοπό τον έλεγχο της συμπεριφοράς του ανθρώπου.
Πραγματοποιείται δε με την εισδοχή στο μυαλό του κάποιας ιδέας.
Η χειραγώγηση δεν είναι ψέμα καθεαυτό, παρόλο που σε όλες του τις εκδοχές υπάρχει μεγάλο μέρος του ψέματος. Στην πολύπλοκη μηχανή των ΜΜΕ, τα οποία είναι τα κύρια μέσα μαζικής χειραγώγησης, περιπλέκονται πολλά και διάφορα. Οι παρακάτω μέθοδοι είναι από τις πλέον διαδεδομένες στις μέρες μας:
1. Χρησιμοποίηση της εμπιστοσύνης στον «ειδικό». Ο «ειδικός» και ο «αναλυτής» πρέπει να πείσει το κοινό για την ορθότητα της γνώμης του, να κυριεύσει την εμπιστοσύνη του κοινού και με αυτόν τον τρόπο να γίνει το «δεύτερο εγώ» του κοινού. Σε αυτήν την περίπτωση ο θεατής/διαβάζων/ακούων ασπάζεται τη γνώμη του «ειδικού», χωρίς να ζητάει αποδείξεις.
2. Η μεταφορά ενός γεγονότος στον κανόνα και χρησιμοποίηση της φήμης και εικασίας. Π.χ. ξυλοκοπήθηκε μια αλλοδαπή ονόματι Κούνεβα. Από ποιον δεν ήταν γνωστό, αλλά οι «δημοσιογράφοι», «σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος» και οι διάφοροι διαμορφωτές της κοινής γνώμης «καταδίκασαν» τους «φασίστες/ρατσιστές/ακραίους» (πριν από λίγο καιρό αποδείχτηκε ότι ο δράστης ήταν Αλβανός).
3. Μέθοδος του «λιγότερου κακού». Μπροστά στους ακροατές βάζουν ένα πλαστό και ανύπαρκτο ζήτημα: Η επιλογή του μικρότερου κακού. Με το αποτέλεσμα της λεπτομερέστατης περιγραφής του μεγαλύτερου κακού το μικρότερο κακό μπορεί να φανεί όχι κακό, αλλά και πολύ-πολύ καλό. Παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς με σκοπό τη χειραγώγηση μέσω «λιγότερου κακού» ήταν ένα στημένο δημοψήφισμα του ΡΙΚ με τις εξής επιλογές: «διχοτόμηση», ΔΔΟ ή «άλλη λύση». Ο ανυποψίαστος τηλεθεατής έπρεπε να διαλέξει, μετά από τέτοια τοποθέτηση ερωτήσεων, το «λιγότερο» από τη «διχοτόμηση» λύση – το ΔΔΟ.
4. Θάψιμο στα αζήτητα άλλων γεγονότων και υπογράμμιση άλλων. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να παρουσιάσουμε ένα παράδειγμα. Όλοι μας έχουμε μπουχτίσει να μας λένε για το πόσο φτωχοί και καλοί είναι οι μετανάστες, πόσο πολύ αγαπούν τη χώρα που τους φιλοξενεί και πόσο πολύ συνδράμουν την οικονομία μας. Αλλά το γεγονός ότι η εγκληματικότητα στους μετανάστες είναι διπλάσια από αυτή των γηγενών Ελλήνων, αποσιωπάται συστηματικά. Δεν μας λένε επίσης γιατί ενώ οι μετανάστες «συνδράμουν την οικονομία», η Ελλάδα μας, με μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών στην Ευρώπη, χρόνο με χρόνο αντιμετωπίζει μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα. Δεν μας είπαν ποτέ και πόσοι Έλληνες γίνονται εξαρτώμενοι και πόσοι από αυτούς πεθαίνουν κάθε χρόνο από ναρκωτικά, που εισάγουν οι φιλήσυχοι μετανάστες. Δεν μας απάντησαν ποτέ γιατί οι «οικονομικοί μετανάστες» δεν επιλέγουν πολύ πλουσιότερες από την Ελλάδα χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία και γιατί απαιτούν τζαμιά εδώ, ενώ η Τουρκία, χώρα από την οποία πέρασαν, είναι μουσουλμανική, αλλά προτίμησαν να έρθουν εδώ.
5. «Μέθοδος του Γκέμπελς». Χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο, πρέπει το ψέμα ή η συκοφαντία να επαναλαμβάνονται τόσες φορές, μέχρι οι άνθρωποι να το πιστέψουν. Με αυτόν τον τρόπο δουλεύουν π.χ. οι διαφημιστές, τα κόμματα και τα ΜΜΕ. Π.χ. οι κομμουνιστές έχουν αναλάβει (χωρίς να ρωτήσουν κανέναν) να «εκπροσωπούν τα δικαιώματα του φτωχού και εργαζόμενου λαού». Όπου εμφανιστούν μιλάνε όχι εκ μέρους του κόμματος, άλλα εκ μέρους του «λαού», προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να τον χειραγωγήσουν.
6. Επινόηση ψευδογεγονότων. Στην περίπτωση αυτή κατασκευάζεται ένα ανύπαρκτο γεγονός και πασάρεται σαν αλήθεια. Όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται με αυτό, χωρίς να υπάρχει ίχνος αλήθειας στο γεγονός. Π.χ. όταν από τους βετεράνους της ΕΛΔΥΚ ακυρώθηκε η παρουσίαση του ανθελληνικού βιβλίου του Γκουρογιάννη, η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» έγραφε ότι την «ακύρωσαν ακροδεξιοί και μέλη της Χρυσής Αυγής». Εμείς αναρωτιόμαστε αν ο πρόεδρος των βετεράνων Ν. Αργυρόπουλος και η κ. Μαίρη Κουρούπη, πρόεδρος του συλλόγου αγνοουμένων Κύπρου ’74, οι οποίοι πήραν το λόγο στην παρούσα εκδήλωση, αναγκάζοντας τους διοργανωτές να τα διαλύσουν, είναι χρυσαυγίτες ή όχι.
7. Η προσπάθεια της γελοιοποιήσεως καθώς και του ευτελισμού κάθε μορφής διαμαρτυρίας. Η συνεχής προβολή ατόμων με ψυχικές διαταραχές από τα ΜΜΕ σε στιγμές διαμαρτυρίας των όπως πχ της Ελένης Λουκά η οποία παρά την εμφανή ψυχική της διαταραχή εμφανιζόταν καθημερινώς σχεδόν (κάποια εποχή) στα κουραδοκαναλα ως διαμαρτυρομένη περί θρησκευτικών και ηθικών ζητημάτων(που όντως ήταν υπαρκτά και σημαντικά για την ελληνική κοινωνία) ώστε τελικά ο τηλεθεατής να λαμβάνει μια άλλη στάση απέναντι σε αυτά τα θέματα και μάλιστα την αντίθετη, προφυλάσσοντας έτσι ψυχολογικά τον εαυτό του από την ταύτιση του με ένα ψυχικά διαταραγμένο άτομο.
Επίσης μέσω της γελοιοποίησης της κάθε μορφής διαμαρτυρίας και προσπαθώντας να περάσουν εις τους τηλεθεατας την εικόνα (ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ισούται με την ΕΙΚΟΝΑ) ότι η αντίδραση ΑΥΤΗ καθεαυτή προέρχεται κυρίως από ΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ καταφέρνοντας έτσι να κάνουν τους ΤΗΛΕΘΕΑΤΑΣ επιφυλακτικούς ως προς την συμμετοχή των ή την αποδοχή εκ μέρους των μιας οιασδήποτε διαμαρτυρίας η οποία και διεξάγεται από ολιγομελείς ομάδας .
Πχ. Ο κόσμος μη γνωρίζοντας τι μέλλει γενέσθαι και μη έχοντας αρκετή πληροφόρηση περί παγκοσμιοποιήσεως παρά από λίγες και συγκεκριμένες πηγές,
να θεωρεί ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ καθώς και ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ
την όποια νύξη περί των σχεδίων της παγκοσμίου διακυβερνήσεως της χούντας των τραπεζών .

Πώς πρέπει να προστατέψουμε το μυαλό μας από τη χειραγώγηση;

Η απάντηση είναι απλή: Χρειάζεται σκέψη. Το σκεπτόμενο κοινό απαιτεί αποδείξεις έναντι τυφλής πίστης, βλέπει τα αναπόφευκτα λάθη των ΜΜΕ, δεν πέφτει θύμα σφραγίδων (φασίστες, εθνικιστές, ρατσιστές, νεαροί κλπ) των ΜΜΕ και των κυβερνώντων σε όσους διαφωνούν μαζί τους, ψάχνει μόνος του και ερευνά τα γεγονότα, για να τα συγκρίνει με τα γεγονότα των επίσημων ΜΜΕ και μόνο μετά από αυτό παίρνει αποφάσεις. Το σκεπτόμενο κοινό δεν είναι εκείνο το προβληματισμένο κοπάδι, αλλά είναι ένα σύνολο από σκεπτόμενους ανθρώπους (με «α» κεφαλαίο).

αναδημοσίευση απο ΕΛΛΑΣ