Φόβος: Ο Δούρειος Ίππος της Εξουσίας

Ο Φόβος είναι ο ιός της εποχής μας. Έχει κατακλύσει τις ψυχές, έχει κυριεύσει τα σώματα. Φόβος για το αύριο, για την ανεργία, για την εγκληματικότητα, για τις σχέσεις, για το διπλανό σου, για το μετανάστη, για τη μηδενική ανάπτυξη, για τις φρούδες ελπίδες, για την καθημερινότητα που συνεχώς δυσκολεύει.

Ζούμε σε περίεργες εποχές. Σε φάση απότομης αλλαγής. Κανείς δε ξέρει που ακριβώς οδηγούμαστε.. Σε τέτοιες συγκυρίες σαν ναυαγοί ψάχνουμε απεγνωσμένα για σανίδα σωτηρίας, και τότε ότι παρουσιαστεί, δίχως ψύχραιμη σκέψη, το βαπτίζουμε λυτρωτικό!


Ο Φόβος είναι το βασικότερο όπλο και κόλπο του συστήματος. Το σύστημα θέλει δούλους.  Χρειάζεται ρομπότ, άβουλες μηχανές.  Άτομα εγκλωβισμένα στο τρόμο.  Προσπαθεί να γεμίσει τις ψυχές με αναπάντητα ερωτηματικά, με ανασφάλεια, με δισταγμούς, να σε οδηγήσει στην απομόνωση, στην ηττοπάθεια και στη μοναξιά. Έχει σύμμαχους σε αυτό και το παλεύει συνεχώς.

Ήδη βλέπεις την αλλαγή παντού τριγύρω. Οι άνθρωποι αντί να ενωθούν, να συσπειρωθούν, να αντιμετωπίσουν μαζί τις αλλαγές, τις δυσκολίες, αντί να βρεθούν και να επικοινωνήσουν, να σκεφτούν λύσεις, να στραφούν προς στο συνάνθρωπο, να ανταλλάξουν χαμόγελα, να γίνουν ευρηματικοί, να ενωθούν με το διπλανό τους, να αισθανθούν πιο δυνατοί, να συμπαρασταθούν,  να βοηθηθούν, να επικοινωνήσουν, να ψάξουν συλλογικά για τη διέξοδο και να παλέψουν να την κατακτήσουν.. Επιλέγουν την απομόνωση, κάνουν στροφή προς τον εαυτό τους, την απραξία και την απελπισία. 

Όσο πιο φοβισμένος αισθάνεσαι, τόσο ευκολότερα σκύβεις το κεφάλι. Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η κριτική σκέψη και η αισιοδοξία. Το σύστημα δε θέλει δυναμικούς, αισιόδοξους ανθρώπους και θα σε πολεμήσει όσο μπορεί.  Πιστεύω στη στιγμή που το άτομο καταλαβαίνει τη δύναμη του, συνειδητοποιεί πως το σημαντικότερο αγαθό είναι η ελευθερία του, ψάχνει εσωτερικά τι είναι αυτό που του δίνει ευτυχία, στέκεται στο διπλανό του και διεκδικεί μαζί του, στρέφεται προς την πράξη, το συλλογισμό, την ομαδικότητα.

Όσο ο φόβος κυριεύει τον κόσμο, όσο τα προσωπεία κρύβουν τα συναισθήματα, όσο μαγκώνουν τα χείλη, όσο καταπιέζονται οι συνειδήσεις, τόσο θα θες να φωνάξεις, μα θα σωπαίνεις.  Τόσο θα γίνεσαι πιο αδύναμος και πιο ανίσχυρος.

Εσύ που κάποτε υπερασπιζόσουν τον αδύναμο, εσύ που έψαχνες και έτρεχες να βοηθήσεις, τώρα κλείνεσαι στον εαυτό σου, τώρα μισείς τον διπλανό σου, σου φταίει ο μετανάστης, σου φταίει ο άστεγος, ο άνεργος, τώρα βλέπεις τις αδυναμίες και αντί να συγκρουστείς, εθελοτυφλείς και τις προσπερνάς βαδίζοντας πιο βιαστικά.. Δε συγκρίνεις και δεν αναλογίζεσαι τις ευθύνες σου... αντίθετα κρύβεσαι...

Καιρός να βγεις στο δρόμο. Καιρός να ξαναβρεθείς με τους φίλους σου. Καιρός να σταθείς στο διπλανό σου. Όσο οι καιροί δυσκολεύουν, τόσο να είμαστε κοντά στον άλλο. 

Μόνος κανείς δεν κερδίζει ποτέ τίποτα.
Ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε πιο πολλά.
Ξέφυγε από την απομόνωση, νίκησε το φόβο σου.
Μοιράσου.  Εκφράσου. Αγωνίσου.


Σε αυτές τις περίεργες μέρες. Στις τόσο δύσκολες συγκυρίες, με αυτές τις ριζικές ανατροπές, το όνειρο δεν πρέπει να σβήσει. Τώρα πρέπει να γίνουμε μαχόμενοι και συγκρουσιακοί άνθρωποι.  Να διεκδικήσουμε αυτό που μας στερήθηκε.

Η μόνη διαφυγή από το αδιέξοδο, είναι να αντιληφθούμε πως έχουμε δύναμη και να την αξιοποιήσουμε.

Από το Blog Roadartist in Athens

αναδημοσίευση: http://www.schizas.com/