ΟΙ ΒΛΑΧΟΙ - THE WALLACHIANS Φυλετικό κράμα βαρβαρικών φυλών Ταταρομογγολικής προέλευσης.

ΕΙΔΕΣ ΒΛΑΧΟ ΑΓΙΟ, ΠΑΡΤΟΥ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!

ΟΙ ΒΛΑΧΟΙ - THE WALLACHIANS

Φυλετικό κράμα βαρβαρικών φυλών Ταταρομογγολικής προέλευσης.

Racial bunch of barbarian tribes originated in TURANian steppes

"Το των Βλάχων γένος άπιστον τε παντελώς και διεστραμμένον, μήτε εις Θεόν έχον πίστιν ορθήν, μήτε εις Βασιλέα, μήτε εις συγγενή ή εις φίλον, αλλ' αγωνιζόμενον πάντα καταπραγματεύεσθαι ψεύδεται δε πολλά και κλέπτει πάνυ, ομνύμενον καθεκάστην όρκους φρικωδεστάτους προς τους εαυτού φίλους και αθετούν ραδίως ποιούν τε αδελφοποιήσεις και συντεκνίας και σοφιζόμενον δια τούτων απατάν τους απλουστέρους, ουδέποτε δε εφύλαξε πίστιν προς τίνα, ουδέ προς τους αρχαιοτέρους βασιλείς των Ρωμαίων”

“Πολεμηθέντες παρά του βασιλέως Τραϊανού και παντελώς εκτριβέντες εάλωσαν, και του βασιλέως αυτών του λεγομένου Δεκαβάλου αποσφαγέντος και την κεφαλήν επί δόρατος αναρτηθέντος εν μέση τη πόλει Ρωμαίων. Ούτοι γαρ εισιν οι λεγόμενοι Δάκαι και Βέσοι. Ώκουν δε πρότερον πλησίον του Σάου, ον νυν ποταμόν Σάβαν καλούμεν, ένθα Σέρβοι αρτίως οικούσιν, εν οχυροίς και δυσβάτοις τόποις. Τούτοις θαρρούντες υπεκρίνοντο αγάπην και δούλωσιν προς τους αρχαιοτέρους των Ρωμαίων βασιλείς και εξερχόμενοι των οχυρωμάτων ελεΐζοντο τας χώρας των Ρωμαίων, όθεν αγανακτήσαντες κατ’ αυτών, ως είρηται, διέφθειραν αυτούς, οι και εξελθόντες των εκείσε διεσπάρησαν εν πάση τη Ηπείρω και Μακεδονία, οι δε πλείονες αυτών ώκησαν την Ελλάδα"

Κατακαλών Κεκαυμένος, Ρωμαίος ιστορικός 11ου αιώνα: Στρατηγικόν

“Tους κατά τον Αίμον το όρος βαρβάρους, οι Μυσοί πρότερον ωνομάζοντο, νυνί δε Βλάχοι κικλήσκονται οι οποίοι τα Θετταλίας κατέχων μετέωρα, α νυν μεγάλη Βλαχία κικλήσκεται”

Νικήτας Χωνιάτης, Ρωμαίος ιστορικός 11ου αι. : Ιστορία

Η Βλαχία (Wallachia) είναι μία από τις τρεις ιστορικές επαρχίες της σημερινής Ρουμανίας. Οι άλλες δύο είναι η Τρανσυλβανία και η Μολδαβία. Τμήμα της Βλαχίας αποτελεί η Ολτενία ενώ η Βεσσαραβία έχει μετονομασθεί σε Δημοκρατία του Μόλδοβα. Δυτικά της Βλαχίας βρίσκεται το Βανάτο, παλιό Ουγγρικό κρατίδιο, και ΒΔ της Μολδαβίας εκτείνεται η ιστορική επαρχία της Μπουκοβίνας

Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η

ΒΛΑΧΙΑ: Tarra Romaneasca - Ρουμανική γή!

Στα αρχές του 11ου αιώνα μία καινούργια εθνογένεση καταγράφηκε στα Βαλκάνια. Οι Βλάχοι, ένας νέος λαός με έντονη νομαδοκτηνοτροφική παράδοση, αναδύθηκε στο ιστορικό προσκήνιο. Δύομισυ αιώνες αργότερα (1247) έμελλε να αποκτήσουν κρατική υπόσταση, την Βλαχία. Στα χρόνια που ακολούθησαν το Βλαχικό έθνος σημάδεψε μάλλον μελανά με την παρουσία του την ιστορία των Βαλκανίων. Οι Βλάχοι μιλούσαν ένα παραφθαρμένο ιδίωμα της Λατινικής γλώσσας εμπλουτισμένο με Σλαβικές και Τουρκικές λέξεις.

Η εθνική τους συνείδηση ήταν και είναι καθαρά Βλαχική παρά την μειωτική έννοια που εμπεριέχεται στην λέξη Βλάχος που εμφανίζεται συνώνυμος με τον αγροίκο, τον βουνήσιο, τον άξεστο και τον αγράμματο. Τα περιφρονητικά αισθήματα των άλλων λαών έναντι των Βλάχων, τους ενεφύσησαν ένα ψυχολογικό κόμπλεξ που εκφράσθηκε με την τάση να υποκρύπτονται στην σκιά μιάς άλλης εθνότητας περισσότερο ένδοξης. Σήμερα οι Βλάχοι της Ελλάδας χαρακτηρίζουν εαυτούς ως Ελληνες, οι Βλάχοι της Βουλγαρίας αυτοαποκαλούνται Βούλγαροι, στην Ρουμανία δηλώνουν Ρουμάνοι κ.ο.κ.

Βλάχικοι πληθυσμοί υπάρχουν σε όλες τις Βαλκανικές χώρες με πρώτη την Ρουμανία. Η άποψη πως θέλει τους Βλάχους να έχουν ελληνικό αίμα, θεωρείται αβάσιμη και δεν αντέχει σε καμία κριτική. Ακόμα και ο Παπαρηγόπουλος, ο Νέστορας της Ελληνικής ιστορίας, δέχεται πως οι Βλάχοι δεν έχουν Ελληνική καταγωγή. Απόδειξη η προσπάθεια ανακήρυξης Βλάχικου κράτους στην Θεσσαλία στην διάρκεια της Κατοχής Περισσότερα

Οι σημερινοί Βλάχοι (ορθότερα Βλαχόφωνοι) δεν αποτελούν ενιαία φυλετική οντότητα. Αποτελούν πληθυσμιακό λείψανο ενός φυλετικού συνοθηλεύματος γηγενών Δακών, Αβάρων, Γέπιδων, Ούζων, Κουμάνων και κυρίως Πετσενέγκων.

Η Βλαχική εθνογένεση πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 11ο αιώνα μΧ στην εύφορη πεδιάδα που εκτείνεται ανάμεσα στον Δούναβη και τα Καρπάθια. Τότε ο απερίγραπτος συρφετός λαών που είχε σωρευθεί στην βόρεια όχθη του Δούναβη, άρχισε να αποκτά κοινά συμφέροντα, κοινή λαλιά, κοινά έθιμα και κοινή εθνική συνείδηση. Την ίδια περίοδο εμφανίζεται γιά πρώτη φορά στην ιστορία η λέξη Βλάχος στο χρονικό του Ρωμαίου χρονογράφου Ιωάννη Σκυλίτση.

Ο Σκυλίτσης αναφέρει πως Βλάχοι αλήτες δολοφόνησαν σε ενέδρα τον Δαβίδ, αδελφό του Βούλγαρου Τσάρου Σαμουήλ κοντά στην Καστοριά. Την εποχή εκείνη οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου άρχισαν να εγκαθιστούν Βλάχους εποίκους ως μισθοφόρους στις ορεινές στρατηγικές διαβάσεις, γνωστές ως Βλαχοκλεισούρες (κλεισούρα=κλειδί). Η τακτική αυτή διατηρήθηκε γιά πολλούς αιώνες επειδή οι Βλάχοι παρά την κακή τους φήμη, άρχισαν να εμπνέουν εμπιστοσύνη στις Βυζαντινές Αρχές. Ο φόνος του Βούλγαρου πρίγκηπα Δαβίδ τοποθετείται στο 976 μΧ. Το ακριβές απόσπασμα του Σκυλίτση που γράφηκε εκατό χρόνια αργότερα, ιστορεί τα εξής:

"Τούτων δε των τεσσάρων αδελφών Δαβίδ μεν ευθύς απεβίω αναιρεθείς μέσον Καστορίας και Πρέσπας εις τας λεγόμενας Καλάς δρύς παρά τινων Βλάχων οδιτών"

Scylitsis: Sinopsis Istoriarum, chapter 11,7

Το 980 ο αυτοκράτορας Βασιλείος Β΄ Βουλγαροκτόνος τοποθετεί το Λαρισαίο πρόκριτο Νικολιτσά αρχηγό των Βλάχων της Ελλάδας με την εξής προτροπή:

"Γινώσκουσα δε η βασιλεία μου ότι από του μακαρίτου μου πατρός έχεις τούτο δια χρυσοβούλου, αντί των εξκουβιτών, δωρείται σε την αρχήν των Βλάχων Ελλάδος"

Ανωνύμου, Λόγος νουθετητικός προς Βασιλέα, Πετρούπολις 1896

ΠΕΤΣΕΝΕΓΚΟΙ: ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ

Πετσενέγκοι σε στιγμές πολεμικής δράσης

Οι Πέτσενέγκοι (Pechenegs, Πατζινάκες κατά τους Βυζαντινούς) και οι Κουμάνοι ή Πολόφσκυ (Cumans), ήσαν συγγενείς ημινομαδικές φυλές της Ασίας Τουρκομογγολικής (Τουρανικής) προέλευσης που κατέκλυσαν τις παραδουνάβιες πεδιάδες πρωτού εισβάλουν στην Βαλκανική τον 10ο αιώνα μΧ. Η αρχική τους κοιτίδα βρισκόταν στις αχανείς στέππες ανατολικά της Κασπίας κοντά στα σύνορα της Κίνας. Από όλες τις Ασιατικές φυλές που εισέβαλαν κατά καιρούς στα Βαλκάνια, οι Πετσενέγκοι υπήρξαν το πιό πολυάνθρωπο και φιλοπόλεμο φύλλο. Η πρώτη αναφορά στους Πετσενέγους γίνεται τον 7ο αιώνα. Περιγράφονται ως λαός που ζει στα νότια Ουράλια και τον Κάτω Βόλγα. Πιεζόμενοι από άλλα Tουρανικά φύλα, μετακινήθηκαν δυτικότερα και τον 9ο αι. εγκαταστάθηκαν στον Κάτω Δνείπερο (σημερινή νότια Ουκρανία) που κατοικείτο κυρίως από Μαγυάρους (πρόδρομοι των Ούγγρων).

Φυλετικά κατατάσσονται ως εθνική υποομάδα της πολυπληθούς Τουρκικής φυλής των Oghuz (Ογκούζοι). Χαρακτηριστικό είναι πως ολόκληρη η βόρεια του Δούναβη περιοχή ονομαζόταν Πατζινακία από τους Βυζαντινούς. Τον 9ο αι. συμμάχησαν περιστασιακά με το Βυζάντιο κατά των Ούγγρων και αργότερα κατά των Ρώσσων. Κίνητρό τους το υλικό όφελος. Το 976 στους καταράκτες του Δνείπερου, ο θηριώδης Χάνος των Πετσενέγκων Kurya κατέστρεψε τον Ρωσσικό στόλο του πρίγκηπα του Κιεβου Sviatoslav I, σκότωσε τον ίδιο και αφού τον αποκεφάλισε μετέτρεψε το κρανίο του σε κύπελο οινοποσίας. Στα μέσα του 11ου αι. πολυάριθμες ορδές Πετσενέγκων εισέβαλαν στην κατεχόμενη από το Βυζάντιο Βουλγαρία μαζί με τις οικογένειές τους. Στόχος τους το παρηκμασμένο Βυζάντιο.

Το 1090 έφθασαν στο σημείο να πολιορκήσουν την ίδια την Κωσταντινούπολη. Λίγο έλλειψε να υποκαταστήσουν την Ρωμαϊκή ηγεμονία με την βαρβαρική αυτοκρατορία των Πετσενέγκων. Τον Απρίλιο του 1091 ηττήθηκαν από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό σε μεγάλη αποφασιστική μάχη που δόθηκε στο Λεβούνιο της ανατολικής Θράκης. Το 1122 υπέστησαν νέα συντριπτική ήττα στην πόλη Βέροια της Βουλγαρίας (σημερινή Stara Zagora) από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Κομνηνό.

Μετά την στρατιωτική τους ήττα και την εξόντωση των ηγετών-Χάνων που τους κυβερνούσαν, απώλεσαν την εθνική του ταυτότητα. Σταδιακά εκχριστιανίσθηκαν, εκλατινίσθηκαν γλωσσικά και αφομοιώθηκαν με τους πολυεθνικούς πληθυσμούς του Βυζαντίου. Μέγας αριθμός Πετσενέγκων εγκαταστάθηκε στα Μακεδονικά εδάφη ως φρουροί-μισθοφόροι σε στρατηγικά περάσματα-κλειδιά γνωστά ως Βλαχοκλεισούρες. Λείψανά τους εντοπίζονται σήμερα σε Βλαχόφωνα χωριά της περιοχής Μογλενών της Μακεδονίας, κυρίως γύρο από την στρατηγική διάβαση του Σκρά (Skra di Legen). Είναι οι επονομαζόμενοι Βλαχομογλενίτες, πρώην κλεισουράρχες, της Μακεδονίας που εμφανίζουν ιδιόμορφο ανθρωπολογικό τύπο και ιδιάζουσα Ρουμανοβλαχική διάλεκτο διαφορετική από την Βλαχική γλώσσα που ομιλείται σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.

Ο εκχριστιανισμός των Πετσενέγκων από τους Ρωμαίους συνετέλεσε στην εθνογένεση των Βλάχων και την ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης. Οι Κουμάνοι (Πολόφσκυ) που επίσης εκχριστιανίσθηκαν, εξαφανίσθηκαν ως εθνοτική ομάδα από το ιστορικό προσκήνιο σχεδόν ταυτόχρονα με τους Πετσενέγκους με τους οποίους συνεμμίγησαν στην συνέχεια. Αργότερα στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας η Βλαχία, πρώην Πατζινακία, αποτέλεσε ημιαυτόνομη ηγεμονία με χριστιανό ηγέτη που έφερε τον τίτλο του βοεβόδα. Τον 18ο αιώνα πέρασε σε Ρωσσική επιρροή και το 1881 συνενώθηκε με την παραδουνάβια ηγεμονία της Μολδαβίας δημιουργώντας το σύγχρονο κράτος της Ρουμανίας. Η Βλαχία διατηρήθηκε ως αυτόνομο και κατά περιόδους ως ημιαυτόνομο κράτος επί 634 χρόνια από το 1247 έως το 1881. Εχει έκταση 77.000 τ.χλμ. και πληθυσμό που φθάνει σήμερα τα 15 εκατομμύρια.

Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε πολιτιστικό ρεύμα στην Ρουμανία που αναζητώντας κοινές ρίζες καταγωγής, υποστηρίζει την καταγωγή των σημερινών Ρουμάνων από τους Πετσενέγκους του μεσαίωνα. Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η Ρουμανία επιστρέφοντας στις αρχέγονες ρίζες της, πρέπει να μετονομασθή Πατζινακία Περισσότερα (http://www.patzinakia.ro)

Πετσενέγκος τοξότης

Η ΑΣΙΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΤΣΕΝΕΓΚΩΝ

Η αχανής αυτοκρατορία (Χανάτο) των Πετσενέγκων το 1015 μΧ εκτεινόταν από την Μογγολία μέχρι τα Βαλκάνια ξεπερνώντας σε έκταση το Βυζάντιο

ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ: Ο διασημότερος Βλάχος της ΙστορΙας

Ο πλέον θρυλικός Βλάχος που κατέγραψε η ιστορία είναι ο βοεβόδας της Βλαχίας Βλαντ Γ΄ Τσέπες (Blad Tepes 1431-1476) ο επονομαζόμενος Ανασκωλοπιστής (Impaler), γνωστότερος ως κόμης Δράκουλας (Count Dracula). Το βιογραφικό του αποτελεί ιστορία τρόμου που όμοιά της δεν γράφηκε ποτέ. Γεννήθηκε το 1431 στην ορεινή πόλη Sigishoara στα Καρπάθια. Η γενέτειρά του είναι γνωστή με το όνομα Schassburg από τα χρόνια της Αυστρουγγρικής κυριαρχίας.

Βλαντ Τσέπες Δράκουλας 1431-1476

Καταγόταν από τον ευγενή οίκο του Bessarab, θεμελιωτή του Βλαχικού κράτους. Ηταν γυιός του προηγούμενου βοεβόδα Βλαντ Β΄ (Vlad II) και της πριγκήπισας Σνεάζνα. Κληρονόμησε τον τίτλο του Τάγματος του Δράκου που παραχωρήθηκε στον πατέρα του από τον βασιλέα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Σιγκισμούνδο. Η λέξη Dracula είναι Ρουμανολατινική και σημαίνει γυιός του Διαβόλου. Επίσης Ρουμανολατινική είναι και η προσωνυμία Τσέπες (Tepes) που σημαίνει Ανασκωλοπιστής (Impaler) δηλ. αυτός που θανατώνει με παλούκωμα. Η λέξη βοεβόδας είναι Σλαβική και σημαίνει στρατιωτικός ηγέτης-πολέμαρχος.

Σε ηλικία 13 ετών δόθηκε από τον πατέρα του μαζί με τον αδελφό του Radu όμηρος στους Τούρκους ως εχέγγυο υποτέλειας. Φημολογείται ότι στην διάρκεια της 4ετούς ομηρίας στην πόλη Εγκριγκόζ της Ανατολίας, ο αδελφός του βιάσθηκε επανειλημένα από τον ίδιο τον Σουλτάνο Μουράτ Β΄.

Τα ταραγμένα παιδικά χρόνια διαμόρφωσαν έναν υπερδιεστραμμένο χαρακτήρα που όμοιός του δεν καταγράφηκε στα παγκόσμια χρονικά. Ο πατέρας του εκτελέσθηκε από τους Ούγγρους γεγονός που γιγάντωσε το μίσος του για κάθε αλλοεθνή. Ενας πρωτόγονος Μακιαβελισμός σημάδεψε την ιστορική του πορεία στα χρόνια που ακολούθησαν. Μιά πορεία βαμμένη στο αίμα χιλιάδων αθώων. Εμβλημά του υπήρξε ο Δράκος κρεμασμένος σε ένα σταυρό.

Ο Βλάντ Γ΄ επονομάσθηκε Δράκουλας (Ρουμανικά Dracul ) που σημαίνει γυιός του Δράκου και κατά άλλη εκδοχή γυιός του Διαβόλου. Το 1442 οι Οθωμανοί εισέβαλαν στην Βλαχία και επέβαλαν χαλαρό καθεστώς ημιαυτονομίας. Δεν μπόρεσαν ποτέ να καθυποτάξουν την μυστηριώδη αυτή χώρα στην οποία διαπράχθηκαν οι πιό φριχτές θηριωδίες της ανθρώπινης ιστορίας.

Ο Βλαντ στέφθηκε πρίγκηπας το 1456 στην πόλη Tirgoviste. Bασίλεψε δύο φορές ως βοεβόδας της Βλαχίας την περίοδο 1456-1462 και 1476 . Το ορμητήριό του βρισκόταν σε οχυρωμένους πύργους στις ορεινές πόλεις Poienari και Sigishoara στα ορεινά Καρπάθια. Οι Τούρκοι τον ονόμαζαν Καζιγκλού Μπέη. Πρώτο του μέλημα ήταν να εξοντώσει τους τοπικούς άρχοντες-Βογιάρους. Τους κάλεσε στον πύργο του γιά δήθεν διαβουλεύσεις. Την κατάλληλη στιγμή οι φρουροί εφόρμησαν στους προσκεκλημένους και τους έδεσαν χειροπόδαρα.

Παλουκωμένοι στα Καρπάθια υπό το βλέμμα του Δράκουλα: Απεικόνιση του μαρτυρίου σε Γερμανικό χειρόγραφο 15ου αι.

Ακολούθησε η φρικιαστική τελετουργία του ανασκωλοπισμού. Καθισμένος στον θρόνο του ο πρίγκηψ Βλαντ παρακολούθησε ασυγκίνητος το αποτρόπαιο θέαμα. Οι κραυγές των δυστυχισμένων που ένοιωθαν τα σωθικά τους να ξεσκίζονται αντιβούϊζαν στο δάσος παγώνοντας το αίμα των χωρικών, μέχρι που ξεψύχισαν.

Ο Βλάντ ήταν τώρα απόλυτος δυνάστης της Βλαχίας. Η πολεμική του δράση επεκτάθηκε κατά των Ούγγρων στην Τρανσυλβανία, παλιά Ρωμαϊκή επαρχία στα βόρεια της Βλαχίας, το όνομα της οποίας σημαίνει χώρα πέρα από το δάσος. Αντίπαλοί του ήσαν ο Οθωμανός Σουλτάνος Μουράτ ΙΙ (1421-1451), στην συνέχεια ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Πορθητής (1451-1481) αλλά και ο Ούγγρος ηγεμόνας Janos Hunyadi (1387-1456). Το 1453, λίγο πριν ανέλθει στον θρόνο της Βλαχίας σημειώθηκε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας: Η άλωση της Κωσταντινούπολης από τους Τούρκους.

Ο Βλάντ Τσέπες πέρασε στον θρύλο σαν ένα υπερφυσικό πλάσμα, ένα τέρας των δασοσκέπαστων Καρπαθίων, ένας βρυκόλακας που εξακολουθεί να ζει μέχρι και σήμερα τρεφόμενο με ανθρώπινο αίμα. Ιστορικές μαρτυρίες βεβαιώνουν ότι στην διάρκεια εκστρατείας το 1458 θανάτωσε με παλούκωμα 10.000 Τούρκους αιχμάλωτους και κολύμπησε στο αίμα τους. Πολύ περισσοτερα ήταν τα αθώα θύματά του ανάμεσα στον γηγενή πληθυσμό της Βλαχίας και Τρανσυλβανίας.

Ανάλωσε την ζωή του σε αιματηρούς πολέμους αρχικά εναντίον των Ούγγρων και των Μολδαβών της Βεσσαραβίας και στην συνέχεια κατά των Οθωμανών. Διαβόητη υπήρξε η βαρβαρότητα που επέδειξε εναντίον των Γερμανών εποίκων της Τρανσυλβανίας. Το 1462 αιχμαλωτίσθηκε από τους Ούγγρους. Λέγεται πως περνούσε την ώρα του παλουκώνοντας ποντίκια και πουλιά. Το 1476 ανέκτησε τον θρόνο της Βλαχίας.

Η ιστορία τον κατέγραψε ως τυραννικό δυνάστη και διεστραμμένο σαδιστή που ηδονιζόταν παρατηρώντας τα θύματά του να πεθαίνουν με φρικιαστικό τρόπο. Αυτό δεν τον εμπόδισε να διατηρεί καλές σχέσεις με τον Πάπα της Ρώμης Πίο Β΄. Σε κάποια φάση συγκρούσθηκε με τον ίδιο τον αδελφό του, πρίγκηπα Radu, που διεκδικούσε τον θρόνο της Βλαχίας με την υποστήριξη των Τούρκων.

Ανασκωλοπισμός: Η χειρότερη μορφή βίαιου θανάτου που κατέγραψε η ιστορία

Η διαδικασία του ανασκωλοπισμού (impalement) την οποία επέβλεπε προσωπικά ήταν η εξής: Ενα λεπτό ξύλινο παλούκι αλοιμένο με λάδι εισέρχεται αργά στο κορμί του θύματος μέσω του πρωκτού και του ορθού εντέρου. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται ο γρήγορος θάνατος από σοκ και ο καταδικασμένος υφίσταται ένα φριχτό μαρτύριο που κρατάει ώρες. Τα παλουκωμένα πτώματα αναρτώνται κατά μήκος των δρόμων και παραμένουν εκτεθειμένα γιά καιρό προκαλώντας ανείπωτο τρόμο στους οδοιπόρους.

Η εκτέλεση με παλούκωμα δεν αποτελεί επινόηση του βοεβόδα Βλαντ. 400 χρόνια νωρίτερα εφαρμόσθηκε από τους Βυζαντινούς σαν μέσον παραδειγματικής τιμωρίας των εχθρών της αυτοκρατορίας, κυρίως των Βουλγάρων. Το 1002 μΧ ο Αρμενικής καταγωγής αυτοκράτορας του Βυζαντίου Βασίλειος Β΄ Βουλγαροκτόνος εκτέλεσε με παλούκωμα τον Βούλγαρο στρατηγό Δραξάνo (Draxan), στρατιωτικό διοικητή στα Βοδενά (Εδεσσα) της Μακεδονίας. Με την ίδια μέθοδο θανατώθηκαν εκατοντάδες Βούλγαροι του τσάρου Σαμουήλ που συνελήφθηκαν αιχμάλωτοι κατά την νικηφόρα προέλαση του Βουλγαροκτόνου προς την Οχρίδα.

Οι Τούρκοι κληροδοτήθηκαν με τον επαχθή αυτό τρόπο εκτέλεσης αν και τον εφάρμοσαν σε σπάνιες περιπτώσεις. Στις 8 Μαίου 1821 ο Ομερ Βρυώνης συνέτριψε σώμα επαναστατημένων Ελλήνων στην γέφυρα της Αλαμάνας κοντά στις Θερμοπύλες και εκτέλεσε τον επαναστάτη ιερέα Αθανάσιο Διάκο με σούβλισμα.

Το τέλος του Δράκουλα

Ο θάνατος του βοεβόδα Βλάντ Τσέπες υπήρξε αντάξιος των εγκλημάτων του. Το 1476 ηγήθηκε επιδρομής εναντίον Τούρκων εποίκων στην νότια Βλαχία, κοντά στο Βουκουρέστι. Κάποια στιγμή ανέβηκε σε ένα λόφο για να επιθεωρήσει την σφαγή μιάς ομάδας Μουσουλμάνων. Μερικοί στρατιώτες του τον πέρασαν κατά λάθος γιά εχθρό και εφόρμησαν εναντίον του. Ο Βλαντ δέχθηκε τον πρώτο λογχισμό αλλά δεν έπεσε.

Αντιστάθηκε λυσσασμένα και κατάφερε να σκοτώσει πέντε στρατιώτες του πρωτού σωριασθή νεκρός. Οι υπόλοιποι μόλις αντιλήφθηκαν το μοιραίο λάθος σκόρπισαν στο δάσος. Οι χωρικοί βρήκαν το κατακρεουργημένο πτώμα του Βλαντ και το κρέμασαν στα τείχη του Βουκουρεστίου. Οταν κατέφθασαν οι Τούρκοι και αντίκρυσαν το μακάβριο λείψανο ανηρτημένο στα τείχη κυριεύθηκαν από πανικό. Λίγο αργότερα το πτώμα του Βλάντ παραδόθηκε στις Οθωμανικές Αρχές. Η είδηση του θανάτου διαδόθηκε αστραπιαία στα Βαλκάνια.

Η αποθέωση του παραλόγου: Ο κόμης Δράκουλας ενδεδυμένος ως Πόντιος Πιλάτος, ανακρίνει τον Ναζωραίο λίγο πριν την σταύρωση. Ρουμανική εικονογράφηση

Ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Πορθητής πρόσταξε να του κόψουν το κεφάλι και να το στείλουν τρόπαιο στην πρωτεύουσα. Η κεφαλή του Βλαντ αφού αλατίσθηκε για να μη βρωμίσει, ταξίδεψε στην Ιστάμπουλ όπου εκτέθηκε σε δημόσια θέα καρφωμένη σε ένα ξύλινο παλούκι. Ο ανασκωλοπιστής χιλιάδων αθώων θυμάτων είχε ανασκωλοπισθή μεταθανάτια.

Ο τάφος του Blad Dracula διασώζεται σήμερα σε ένα ερειπωμένο μοναστήρι στην νησίδα Snagov σε παραπόταμο του Δούναβη κοντά στο Βουκουρέστι. Μόνο που είναι άδειος. Αρχαιολογικές ανασκαφές που πραγματοποίησαν Ρουμάνοι αρχαιολόγοι το 1925, αποκάλυψαν μόνο μερικά κόκκαλα νυχτερίδας. Κανείς δεν γνωρίζει τι απέγινε το ακέφαλο πτώμα του αιμοβόρου βοεβόδα. Η τοποθεσία θεωρείται στοιχειωμένη και οι κάτοικοι της περιοχής που μαστίζεται από δαισιδεμονίες πιστεύουν πως ο πρίγκηπας Βλάντ δεν πέθανε ποτέ και πλανιέται στα δασωμένα Καρπάθια αναζητώντας εκδίκηση.

Παρά την αιμοσταγή του προσωπικότητα στην συνείδηση των σημερινών Ρουμάνων ο Βλαντ παραμένει ένας λαϊκός ήρωας που προέταξε αγωνιζόμενος τον σταυρό του Χριστού στην Ισλαμική επέλαση κατά της Χριστιανικής Ευρώπης.

Σαν από ειρωνία, στα κινηματογραφικά έργα με θέμα τον Δράκουλα, ο σταυρός αποτελεί το μοναδικό όπλο που απωθεί τον αιμοδιψή βρυκόλακα. Ο μόναδικός τρόπος που μπορεί κανείς να τον εξοντώσει είναι να καρφώσει ένα ξύλινο παλούκι στην καρδιά του την ώρα που κοιμάται. Οπως έκανε ο ίδιος στα δύσμοιρα θύματά του.

Ακόμα και σήμερα ο μεσαιωνικός θρύλος του αιμοσταγή βοεβόδα Βλαντ εξακολουθεί να πλανιέται στα ομιχλώδη τοπία της Βλαχίας και Τρανσυλβανίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα ενέπνευσε τον Ιρλανδό συγγραφέα Bram Stoker να συγγράψει το αριστουργηματικό μυθιστόρημα τρόμου "Δράκουλας ο βρυκόλακας των Καρπαθίων" (Dracula: the Vampire of Carpatheans) που κυκλοφόρησε σε δύο τόμους στην Βρεττανία το 1897. Το βιβλιο του Stoker γνώρισε παγκόσμια επιτυχία, μεταφράσθηκε σε 100 γλώσσες και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο σε περισσότερες από 30 εκδοχές.

Μιά εντυπωσιακή περιγραφή της διαβόητης θηριωδίας του κόμη Δράκουλα

An impressive discription of Dracula's notorious cruelty

Δολοφόνησε με φρικιαστικό τρόπο 100.000 συμπατριώτες του

He ruled Wallachia through terror. He set up rows of fences surrounding his castle for six leagues, and impaled anyone who angered him, including, Transylvanians, Moldavians, Hungarians, and Turks.

He tortured women and children, old men and young boys, students and ambassadors, the sick and the aged. It is estimated that he killed 100,000 of his own Wallachians, or about one-fifth of the population.

When Sultan Mahomet II, the conqueror of Constantinople, saw the miles of dead and rotting bodies as his army advanced on Dracula’s castle, he was so repulsed that he turned his armies around and said, “What can we do, against a man capable of this?”

In 1462, Dracula was forced to flee from the Turks, and the King of Hungary took him captive. His imprisonment wasn’t too severe: Russian sources tell us that he passed his time by capturing birds and mice and impaling them on small sticks, and he later married a member of the Hungarian royal family.

Βλαχία: Tarra Romaneasca - Ρουμανική γή

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΑΤΟΥ ΤΗΣ ΒΛΑΧΙΑΣ

History of Wallachia Principality

Η Βλαχία τον 13ο αιώνα

H Βλαχία (Wallachia) εκτείνεται στην σημερινή νότια Ρουμανία ανάμεσα στα Καρπάθια και τον Δούναβη. Η περιοχή συμπίπτει εν μέρει με τα ιστορικά εδάφη της Δακίας, μιάς αρχαίας χώρας που κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους στις αρχές του 2ου αιώνα μΧ. Οι Δάκες μία άγρια γηγενής φυλή επέδραμαν κατά διαστήματα στην Βαλκανική μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τραγιανός εξαπέλυσε το 101-102 και 105-106 μΧ δύο επιθετικές εκστρατείες εναντίον τους, γνωστές ως Δακικοί πόλεμοι.

Η Δακία υποτάχθηκε τελικά στους Ρωμαίους και μετατράπηκε σε Ρωμαϊκή επαρχία. Ακόμα και σήμερα ο Τραγιανός θεωρείται εθνικός ήρωας και γενήτορας των Ρουμάνων που περηφανεύονται γιά την Ρωμαϊκή καταγωγή τους. To 271 μΧ ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αυρηλιανός υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Δακία (μετέπειτα Βλαχία) που ανέκτησε την ανεξαρτησία της. Το 602 μΧ κατέρευσε πλήρως η αμυντική γραμμή των Ρωμαίων στον Δούναβη και άρχισε η μαζική εισβολή Ασιατικών φυλών.

Η Δακία-Βλαχία δεν υποτάχθηκε ποτέ στο Βυζάντιο. Γιά αιώνες υπήρξε χώρος συσσώρευσης πληθώρας φυλών. Γότθοι, Γέπιδες, Ούνοι, Αβαροι, Σλάβοι και Ούγγροι προήλασαν στις πεδιάδες της Δακίας από τον 4ο μέχρι τον 7ο αιώνα. Ακολούθησαν Βούλγαροι, Ρώσσοι, Ούζοι, Πετσενέγκοι και Κουμάνοι (Πολόφσκοι).

Ενα φυλετικό κράμα λαών δημιουργήθηκε στα ιστορικά εδάφη της αρχαίας Δακίας. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθή μία νέα εθνογένεση, η Βλαχική. Τον 10ο αιώνα μΧ η φυλή των Βλάχων ξεπηδά γιά πρώτη φορά στο ιστορικό προσκήνιο. Χρειάσθηκε να περάσουν άλλα 200 χρόνια για να αποκτήσει κρατική υπόσταση. Το 1185 οι Βλάχοι συμμετέχουν ενεργά στην ανασύσταση της λεγόμενης δεύτερης Βουλγαρικής αυτοκρατορίας υπό τους τσάρους Ιωάννη, Ασέν και Καλογιάν.

Η γνώμη των Βυζαντινών δεν ήταν ιδιαίτερα κολακευτική γιά τους Βλάχους. Αν και τους χρησιμοποιούσαν ως μισθοφόρους στην φρούρηση των στρατηγικών διαβάσεων κατά μήκος της Εγνατίας οδού (Βλαχοκλεισούρες), δεν τους εμπιστευόνταν ιδιαίτερα. Χαρακτηριστική είναι η διατύπωση του Ρωμαίου ιστοριογράφου Ιωάννη Κεκαυμένου (11ος αι.) στην οποία αναφέρει:

"Το των Βλάχων γένος άπιστον τε παντελώς και διεστραμμένον, μήτε εις Θεόν έχον πίστιν ορθήν, μήτε εις Βασιλέα, μήτε εις συγγενή ή εις φίλον, αλλ' αγωνιζόμενον πάντα καταπραγματεύεσθαι"

Η Βλαχία ιδρύθηκε ως ημιανεξάρτητη υποτελής ηγεμονία το 1247 από τον Litovoi, τοπικό ηγεμόνα της Ολτενίας (Oltenia). Τα πρώτα 80 χρόνια βρισκόταν υπό την επικυριαρχία των Ούγγρων. Το 1330 ο Bessarab κατενίκησε τον βασιλέα Κάρολο Ροβέρτο και διασφάλισε την ανεξαρτησία της Βλαχίας. Ο ίδιος χάρισε το όνομά του στην Βεσσαραβία, ανατολική επαρχία της Ρουμανίας που ενσωματώθηκε αρχικά στην Ρωσσία και στην συνέχεια στην σημερινή Δημοκρατία του Μόλδοβα. Οι ιδρυτές της Βλαχικής ηγεμονίας εκμεταλλεύθηκαν το κενό εξουσίας στα Βαλκάνια λόγω της κατάληψης της Πόλης από τους Ενετούς σταυροφόρους το 1204. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την ίδρυση της Σερβίας το 1214.

Ακολουθεί πίνακας με τους 21 πρώτους ηγεμόνες της Βλαχίας που έφεραν αρχικά τον τίτλο του πρίγκηπα και αργότερα αποκλήθηκαν βοεβόδες. Ο διασημότερος απ' αυτούς παραμένει ο Blad Dracul Tepes (Δράκουλας ο Ανασκωλοπιστής) γνωστός στο ευρύ κοινό ως Δράκουλας. Παρά τις διαβόητες θηριωδίες του ο κόμης Βλαντ θεωρείται από ορισμένους ως κυματοθράυστης της Οθωμανικής επέκτασης στην χριστιανική Ευρώπη του 15ου αιώνα.

ΗΓΕΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΛΑΧΙΑΣ

*

Litovoi, 1247 - 1273, ruler of Oltenia

*

Seneslav, ruler in a state on Arges in 1247 (probably before and after 1247)

*

Barbat, c. 1273 - c. 1290, ruler in a state from Oltenia

*

Tihomir (Tugomir), c. 1290 - c. 1310

*

Basarab, (Ivanco, Ioan) (son of Tihomir), c. 1310 (first suremention in 1319) - before 1324, local ruler; in 1324 - 1352 great ruler

*

Nicolaie - Alexandru (son of Basarab), 1352 - 16 November 1364

*

Vladislav I (Vlaicu) (son of Nicolaie - Alexandru), 16 November 1364 - c. 1377, associated in 1372, with his brother Radu I

*

Radu I (son of Nicolaie - Alexandru), c. 1377 - 1383

*

Dan I (son of Radu I), c. 1383 - September 1386; from 1383 associated with his brother, Mircea ce Batrin

*

Mircea cel Batrin, September 1386 - January 1418; from 1408 have associated his son, Mihail; Vlad I interrup his ruling

*

Vlad I (son of Dan I), November 1394 - January 1397

*

Mihail I (son of Mircea cel Batrin), January 1418 - August 1420

*

Radu al II-lea Prasnaglava (Chelul) (son of Mircea cel Batrin), August 1420 - 1422, 1423 (Summer), 1424 (before 10 November), May 1426, January - Spring 1427

*

Dan al II-lea (son of Dan I), 1422 - February - March 1431

*

Alexandru I (son of Mircea cel Batrin), February - March 1431 - December 1436

*

Vlad II Dracula, (son of Mircea cel Batrin), December 1436 - 1442 (Autumn), 1443 (Spring) - December 1446 , 1476 again in throne

*

Mircea (son of Vlad Dracul), 1442 (toamna)

*

Basarab al II-lea (son of Dan al II-lea), December 1442 - 1443 (Spring)

*

Vladislav al II-lea (son of Dan al II-lea), December 1446 - 1456 (between 15 April and 3 June)

1391: Μετά από μακρούς αγώνες, το βασίλειο της Βλαχίας γίνεται υποτελές στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Το 1442 η Οθωμανική επικυριαρχία έγινε επίσημα αποδεκτή από τον βοεβόδα Mircea και το 1611 δίδονται κάποια προνόμια αυτονομίας. Η υποταγή στους Τούρκους επέτρεψε στην Βλαχία να διατηρήσει την ηεγεμονική της δυναστεία, την εδαφική της αυτοτέλεια και την χριστιανική θρησκεία. Οι Οθωμανοί ασκούν γιά αιώνες διοικητική εξουσία σε καίριους τομείς της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και εισπράτουν φόρο υποτέλειας.

1717: Ο Σουλτάνος απεφασίζει να καταργήσει την Βλαχική βασιλική δυναστεία και να διορίσει Φαναριώτες ηγεμόνες. Με τον όρο Φαναριώτες νοούνται Πατριαρχικοί χριστιανοί Ρωμαϊκής καταγωγής που διέμεναν στην συνοικία Φενέρ (Φανάρι) της Ισταμπούλ. Αρχίζει η ηγεμονία των Μαυροκορδάτων και Υψηλάντηδων που διετέλεσαν φοροεισπράκτορες στα έδάφη της Βλαχίας και Μολδαβίας. Οι Φαναριώτες ηγεμόνες της Βλαχίας ήσαν επικυρίαρχοι γιά λογαριασμό των Τούρκων με αποκλειστικό καθήκον την είσπραξη φόρων υπέρ του Σουλτάνου.

1774: Η Βλαχία ανακηρύσσεται άτυπα Ρωσσικό προτεκτοράτο παρά την συνεχιζόμενη Οθωμανική επικυριαρχία.Το 1806 η Ρωσσία κατέλαβε στρατιωτικά την Βλαχία και Μολδαβία και επέβαλε την δική της κυριαρχία. Το 1812 και ενώ ο στρατός του Ναπολέοντα προήλαυνε στο Ρωσσικό έδαφος, η Ρωσσία εγκατέλειψε προσωρινά την περιοχή. Το 1828 η Ρωσσία κατέλαβε και πάλι την Βλαχία και Μολδαβία και διόρισε τον κόμητα Κισέλεφ ως πρώτο Ρώσσο ηγεμόνα της ενοποιημένης περιοχής με το όνομα Μολδοβλαχία.

1821: Η επανάσταση στην Ελλάδα τερματίζει την ηγεμονία των Φαναριωτών που εκδιώκονται μετά από Ρωσσική παρέμβαση και η χώρα περνάει σε Ρωσσική επικυριαρχία. Το 1859 οι κάτοικοι της Βλαχίας ψήφισαν την ένωσή τους με την Μολδαβία απαιτώντας την ίδρυση νέου κράτους με το όνομα Ρουμανία. To 1877-1878 ο Ρωσσικός στρατός εισβάλει στην Βλαχία μέσω Μολδαβίας και προελαύνει μέχρι τα προάστια της Κωσταντινούπολης όπου υπογράφεται η ιστορική συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Το 1881 σε υλοποίηση του Συνεδρίου του Βερολίνου η Ρουμανία ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος ενσωματώνοντας τις ιστορικές επαρχίες Βλαχίας και Μολδαβίας. Ως νέος ηγεμόνας διορίζεται ο βασιλεύς Κάρολος της Γερμανικής δυναστείας Χοετζόλερν από την Κολωνία. Το 1918 με την διάλυση της Αυστρουγγρικής αυτοκρατορίας, η Ρουμανία ενσωματώνει την Ουγγρική επαρχία της Τρανσυλβανίας επαυξάνοντας τα εδάφη της κατά 40%.

Πίνακας των διορισμένων Φαναριωτών ηγεμόνων της Βλαχίας

1716 - 1717 Νικόλαος Μαυροκορδάτος

1719 - 1730 Νικόλαος Μαυροκορδάτος

1735 - 1741 Κωνσταντίνος Μαυροκορδάτος

*

1741 - 1744 Μιχαήλ Ρακοβίτας

1744 - 1748 Κωνσταντίνος Μαυροκορδάτος

1774 - 1782 Αλέξανδρος Υψηλάντης

1802 - 1806 Κωνσταντίνος Υψηλάντης

1812 - 1818 Ιωάννης Καραγέας

1818 - 1821 Αλέξανδρος Σούτος

Μία Βαλκανική φυλή με πολλά ονόματα

Οι Βλάχοι αυτοαποκαλούνται Αρομάνοι (Aromans), ενδεικτικό πως θεωρούν τους εαυτούς τους απόγονους των Ρωμαίων. Στα Σερβικά χρονικά κατονομάζονται ως Τσιντσάροι-Πεμπτοφαλαγγίτες (Εθελοντές της 5ης Ρωμαϊκής λεγεώνας). Οι Ελληνες τους αποκαλούν Κουτσόβλαχους, προσωνυμία μάλλον ταπεινωτική. Οι Αλβανοί τους ονομάζουν Τσομπάνους (Tchobans). Στα χρόνια της διαμάχης γιά την Μακεδονία, οι Ρουμάνοι τους αποκαλούσαν Ρουμανομακεδόνες.

Στα Σλαβικά λεξικά αναφέρονται ως Βλάτσι (Vlatsi). Η ετυμολογία της λέξης Βλάχος έχει δεχθή πάμπολες ερμηνείες. Ορισμένοι την συσχετίζουν με τις λέξεις Walles (Ουαλλός) ή Wallone (Βαλλόνος) από τις οποίες προήλθε ο όρος Wallachian (Βλάχος). Αλλοι δέχονται Αραβική προέλευση από την λέξη Fallah (Φαλάχος) της Αιγύπτου. Κάποιοι γλωσσολόγοι πιστεύουν πως πρόκειται γιά Σλαβοβουλγαρική λέξη λόγω της μακραίωνης πολιτιστικής επιροής που δέχθηκαν οι Βλάχοι των Βαλκανίων από Σλάβους και Βούλγαρους. Κάποιοι άλλοι τέλος, δέχονται ότι η λέξη Βλάχος έχει Γερμανική προέλευση

ORIGIN OF THE NAME VLAH

The name Wallachia, generally not used by Romanians themselves (but present in some contexts as Valahia or Vlahia), is derived from the Valachs, a word of German origin also present as the Slavic Vlachs, used by foreigners in reference to Romanians (see also: History of the term Vlach).

In the early Middle Ages, in Slavonic texts, the name of Zemli Ungro-Vlahiskoi ("Hungaro-Wallachian Land") was also used. The term, translated in Romanian as Ungrovalahia, remained in use up to the modern era in a religious context, referring to the Romanian Orthodox Metropolitan seat of Hungaro-Wallachia.[1] Official designations of the state were Muntenia (see also Muntenia) and Ţeara Rumânească.

For long periods before the 14th century, Wallachia was referred to as Vlaško by Bulgarian sources (and Vlaška by Serbian sources), Walachei or Walachey by German (Transylvanian Saxon) sources. The traditional Hungarian name for Wallachia is Havasalföld, or literally "Snowy Lowlands" (the older form is Havaselve, which means "Land beyond the snowy mountains"). In Ottoman Turkish and Turkish, Eflak, a word derived from "Vlach", is used.

Η Μεγάλη Βλαχία ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Το βλάχικο ΔΟΥΚΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΑΤΗΣ

Βλαχικές ορδές ιδρύουν τον 13ο αι. μιά δεύτερη Βλαχία στην Βυζαντινή Θεσσαλία

Τον 12ο αιώνα, στα χρόνια των Κομνηνών, η Θεσσαλία ονομάσθηκε Μεγάλη Βλαχία λόγω της μαζικής εγκατάστασης Βλάχων εποίκων στην συγκεκριμένη επαρχία του Βυζαντίου οι οποίοι ίδρυσαν τοπικό κράτος. Ιστορικά ντοκουμέντα κυρίως έγγραφα Βυζαντινών, Φράγγων και Σέρβων δυναστών πιστοποιούν την ύπαρξη της πολυάριθμης αυτής εθνότητας στον κορμό του Βυζαντίου. Αναφέρει χαρακτηριστικά η εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη (τόμος Γ΄ σελ. 330):

"Μεγάλη Βλαχία ή Μεγαλοβλαχία: Ονομα της Θεσσαλίας ή μάλλον μέρους της Θεσσαλίας δοθέν αυτή εκ των Βλαχικών ορδών, αίτινες κατέκλυσαν αυτήν ήδη από του ΙΒ΄ αιώνος, κατόπιν των εισβολών Ούννων, Γότθων, Βουλγάρων κ.α."

Η Μεγάλη Βλαχία ή Μεγαλοβλαχία γνωστή και ως Δουκάτο Νέων Πατρών (Υπάτης) ιδρύθηκε το 1271 από τον Ιωάννη Α' Δούκα, νόθο γιο του Μιχαήλ Β' Δούκα, Δεσπότη της Ηπείρου. Το Δουκάτο ήταν ένα από τα κρατίδια που ιδρύθηκαν μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης κατά την Δ' Σταυροφορία. Πρωτεύουσα η πόλη των Νέων Πατρών, η σημερινή Υπάτη στην κοιλάδα του Σπερχειού, δυτικά της Λαμίας. Όταν ο Μιχαήλ Β' πέθανε, ο Ιωάννης ο επονομαζόμενος Νόθος, ίδρυσε το 1271 το Δουκάτο το οποίο εκτεινόταν από τον Ολυμπο μέχρι τον Κορινθιακό κόλπο. Ο χρόνος ίδρυσης (1271) αφίσταται μόλις 24 χρόνια από την ίδρυση του πριγκηπάτου της Βλαχίας στις παραδουνάβειες πεδιάδες (1247).

Το 1318-1319 οι Αλμογάβαροι της Καταλανικής εταιρείας, αφού κατέκτησαν το μεγαλύτερο μέρος του Δουκάτου των Αθηνών, επεκτάθηκαν στα εδάφη της Μεγαλοβλαχίας, υπό την ηγεσία του Αλφόνσο Φρέντερικ, γιού του Βασιλιά της Σικελίας. Τα νέα εδάφη ενώθηκαν με το Δουκάτο των Αθηνών με το όνομα Δουκάτο Αθηνών και Νέων Πατρών.

Μέρος των κτήσεων του Δουκάτου στη Θεσσαλία κατακτήθηκε από τον Σέρβο αυτοκράτορα Στέφαν Ντούσαν το 133. Αργότερα τον τίτλο του Δούκα Νέων Πατρών πήρε ο Ισπανός βασιλέας Πέτρος Δ' της Αραγκόν. Ο τίτλος αυτός διατηρήθηκε από τους διαδόχους του και αποτελεί μέχρι σήμερα μέρος του τίτλου του Βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος Α' ο οποίος αποκαλείται Δούκας Αθηνών και Νέων Πατρών.

Διάφορες εισβολές μείωσαν τα εδάφη της Μεγαλοβλαχίας μέχρις το 1390, όταν ότι απέμεινε από αυτό, έπεσε στα χέρια της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας.

Ο Αρμενικής καταγωγής Βυζαντινός στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος στο "Στρατηγικόν" που γράφηκε γύρο στο 1080 μΧ, περιγράφει πολεμοχαρείς Βλάχους γύρω από τα Τρίκαλα και τη Λάρισσα και επιβεβαιώνει την παραδουνάβια καταγωγή τους και την μετέπειτα διασπορά τους σε Ηπειρο και Μακεδονία τονίζοντας την υποκριτικότητα και την απιστία που τους διέκρινε:

"Ουδέποτε εφύλαξε πίστιν [το γένος των Βλάχων] πρός τινα ουδέ προς τους αρχαιοτέρους βασιλείς των Ρωμαίων. Πολεμηθέντες παρά τoυ βασιλέως Tραΐανoύ και παντελώς εκτριβέντες, εάλωσαν ... ούτοι γαρ εισίν οι λεγόμενοι Δάκαι και Βέσοι ώκουν δε πρότερον πλησίον του Δανουβίου ποταμού και του Σάου, ... ένθα νυν Σέρβοι αρτίως οικουσιν, εν οχυροίς και δυσβάτoις τόποις.

Τούτοις θαρρούντες υπεκρίνοντο αγάπην και δούλωσιν προς τους αρχαιοτέρους των Ρωμαίων βασιλείς και εξερχόμενοι των οχυρωμάτων ελεΐζοντο τας χώρας των Ρωμαίων όθεν αγανακτήσαντες κατ' αυτών, ως είρηται, διέφθεφαν αυτούς οι και εξελθόντες των εκείσε διεσπάρησαν εν πάση τη Ηπείρω και Μακεδονία, οι δε πλείονες αυτών ώκησαν την Ελλάδα"

Επιβεβαίωση της μαζικής Βλαχικής εξάπλωσης στην Θεσσαλία αποτελεί και η εξής ιστορική μαρτυρία: Το 1241 ευθύς μετά τον θάνατο του Βούλγαρου τσάρου Ασέν Β΄ και την εξασθένηση της Βουλγαρικής κυριαρχίας στην Πίνδο, κλείσθηκε συμφωνία ανάμεσα στους Βλάχους και στον Δεσπότη της Ηπείρου, σύμφωνα με την οποία δημιουργήθηκε ένα Βλαχικό πριγκηπάτο στην κεντρική Ελλάδα με επικεφαλής τον Βλάχο πρίγκηπα Ταρών που είχε την έδρα του στην Νέα Πάτρα (Υπάτη) της κοιλάδας του Σπερχειού, κοντά στην Λαμία. Την κάθοδο των Βλάχων στον Σπερχειό επιβεβαιώνει και ο Ιουδαίος περιηγητής Τουντέλα ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή γύρο στο 1170 και γράφει πως οι Βλάχοι κατοικούσαν μέχρι και τα υψώματα έξω από την Λαμία.

Το 1830 με την λήξη της Ελληνικής επανάστασης και την ανακήρυξη Ελληνικού κράτους, οι Βλάχοι της Θεσσαλίας ζήτησαν από τις μεγάλες δυνάμεις να παραμείνουν υπήκοοι των Οθωμανών και να μη ενσωματωθούν στην νεοσύστατη Ελλάδα. Η Βλαχική Θεσσαλία παρέμεινε έξω από τον κορμό του Ελληνικού κράτους. Το 1881, στο Συνέδριο του Βερολίνου, απεφασίσθηκε η οριστική προσάρτιση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα με καθυστέρηση 52 ετών.

Η ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΒΛΑΧΙΑ ΤΟ 1265

Η Μεγάλη Βλαχία διατήρησε την αυτονομία της από το Βυζάντιο ακόμα και μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1261. Το ίδιο συνέβη με την λεγόμενη Αυτοκρατορία Τραπεζούντας

Στο πλευρό της Ρουμανίας

Βλάχοι και Μακεδονικός αγώνας

1913: Ο Βενιζέλος αναγνωρίζει Ρουμανοβλαχική μειονότητα στην Ελλάδα

Στον λεγόμενο "Μακεδονικό αγώνα" (1904-1908) ενεπλάκησαν τέσσερα κράτη: Ελλάδα, Βουλγαριά, Ρουμανία και Σερβία. Στα 4 χρόνια που διήρκεσε έδρασαν 110 Βουλγαρικά σώματα, 80 Ελληνικά, 30 Ρουμανικά, 20 Σερβικά και 10 Αλβανικά. Το κάθε κράτος δημιούργησε το δικό του Μακεδονικό κομιτάτο και με την αποστολή ενόπλων τρομοκρατικών ομάδων προσπάθησε να προσεταιρισθή την αντίστοιχη εθνική κοινότητα που ζούσε στην Οθωμανική Μακεδονία. Ο αγώνας του ελληνομακεδονικού κομιτάτου δεν είχε αντίπαλο μόνον τους Βούλγαρους, όπως το παρουσιάζει μονόπλευρα η ελληνική ιστοριογραφία, αλλά και τους Ρουμανόβλαχους ή Κουτσόβλαχους και σε μικρότερο βαθμό τους Σέρβους αυτονομιστές.

Η ύπαρξη Ρουμανικής μεινότητας στην Ελλάδα, έγινε αποδεκτή από το ελληνικό κράτος που αναγνώρισε επίσημα την ύπαρξή της μετά την λήξη των Βαλκανικών πολέμων. Τον Ιούλιο 1913 υπογράφεται στην Ρουμανία η Συνθήκη του Βουκουρεστίου η οποία μεταξύ άλλων παρέχει πλήρη αυτονομία εις τα Κουτσοβλαχικά σχολεία και Εκκλησίες της Ελλάδος. Η σχετική διπλωματική διακοίνωση προς την Ρουμανική κυβέρνηση που υπογράφεται από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο αναφέρει τα εξής:

"Εν Βουκουρεστίω τη 23η Ιουλίου 1913

Προς τον πληρεξούσιον της βασιλικής Ρουμανικής Κυβερνήσεως εν τη εν Βουκουρεστίω Συνδιασκέψει:

Η Ελλάς συγκατατίθεται να παράσχει αυτονομίαν εις τας των Κουτσοβλάχων Σχολάς και εκκλησίας τας ευρισκομένας εν ταις μελλούσαις ελληνικαίς κτήσεσι και να επιτρέψει την σύστασιν επισκοπής διά τους Κουτσοβλάχους τούτους, της Ρουμανικής κυβερνήσεως δυναμένης να επιχορηγή υπό την επίβλεψιν της ελληνικής κυβερνήσεως, τα ειρημένα ενεστώτα και μέλλοντα θρησκευτικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα".

Ο Πρωθυπουργός

Ελευθέριος Βενιζέλος

Δέκα χρόνια αργότερα, στις 29 Σεπτεμβρίου 1923, υπογράφεται από την Ελλάδα στις Σέβρες της Γαλλίας, ακόμα μία ιστορική συνθήκη, γνωστή ως Συνθήκη περί προστασίας των εθνικών μειονοτήτων (Συμπλήρωμα της Συνθήκης των Σεβρών του 1920), που παρέχει επιπρόσθετη προστασία στις Βλαχικές κοινότητες της Ηπείρου. Στο σχετικό άρθρο 12 αναφέρονται τα εξής:

"Η Ελλάς συμφωνεί να παραχωρήσει υπό τον έλεγχο του ελληνικού κράτους, εις τας Βλαχικάς κοινότητας της Πίνδου, τοπική αυτονομία ως προς τα θρησκευτικά ή σχολικά ζητήματα"

Οι Ρουμανικές εκκλησίες και σχολεία λειτούργησαν στην Ελλάδα μέχρι και το 1944. Καταργήθηκαν το 1945 μετά την κομμουνιστικοποίηση της Ρουμανίας και την άρση της υποστήριξης προς την Ρουμανοβλαχική μειονότητα στην Ελλάδα.

Κατανομή των Βλάχων στα Βαλκάνια

Κατανομή των 4 Βλαχικών φυλών στα Βαλκάνια. Οι Βλαχομογλενίτες του όρους Πάϊκου της περιοχής Αλμωπίας στην Ελλάδα σημειώνονται με κίτρινο χρώμα. Στην Ρουμανία όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα ζούν οι λεγόμενοι Αρομάνοι ή Τσιντσάροι (πράσινο χρώμα). Ο όρος Τσιντσάροι σημαίνει πεμπτοφαλαγγίτες, επειδή οι Βλάχοι παραδοσιακά κατατάσσοντο και πολεμούσαν στην 5η Ρωμαϊκή λεγεώνα (chince legeona)

Οι Βλάχοι στην ΔημοκρατΙα ΜακεδονΙας

Βλαχικές κοινότητες στην Δημοκρατία Μακεδονίας. Εντοπίζονται κυρίως στις πόλεις Bitola, Gevgelije, Dragoevo και Delcevo

Η Βλαχία υπήρξε αυτόνομο κράτος στην σημερινή Ρουμανία από τον 13ο αιώνα

Το κράτος της Βλαχίας το 1350

Λίγα χρόνια πριν την Οθωμανική κατάκτηση η Βλαχία ήταν ανεξάρτητο κράτος της Βαλκανικής εκτεινόμενο στα νότια Καρπάθια, μεταξύ Βουλγαρίας και Ουγγαρίας. Την ίδια εποχή υπήρχε Σερβοκρατία στην Ελλάδα υπό τον Κράλλη Στέφανο Ντουσάν καθώς το Βυζάντιο είχε συρρικνωθή στην Ανατολική Θράκη και μικρό τμήμα της Μ. Ασίας. Η Βλαχία ιδρύθηκε το 1248 και διατηρήθηκε επί 633 χρόνια μέχρι το 1881 οπότε ενσωματώθηκε στο νεοσύστατο κράτος της Ρουμανί

Η Τουρκική άποψη - Παγκόσμια άποψη

Οι Βλάχοι της Ελλάδας δεν εΙναι Ελληνες

The Turkish aspect about Vlachs

Η Τουρκική ιστοριογραφία δέχεται ανεπιφύλακτα τα παραπάνω δεδομένα και επεκτείνεται στο κρίσιμο συμπέρασμα πως οι Βλάχοι της Ελλάδας δεν είναι εκλατινισμένοι Ελληνες όπως στερεότυπα ισχυρίζεται η ελληνική προπαγάνδα, αλλά εκλατινισμένοι και στην συνέχεια εξελληνισμένοι και εκχριστιανισμένοι Πετσενέγκοι και Κουμάνοι που ξεχύθηκαν στην Βαλκανική τον 10ο αιώνα, πιεζόμενοι από τους Χαζάρους.

Το κύριο επιχείρημα είναι πως ο όρος Βλάχος πρωτοεμφανίζεται τον 10ο αι. μΧ ταυτόχρονα με την εμφάνιση των Πετσενέγκων στην βόρεια Βαλκανική. Η λέξη Βλάχος αναφέρεται γιά πρώτη φορά στην ιστοριογραφία του Ρωμαίου ιστορικού Ιωάννη Σκυλίτση που έζησε τον 11ο αι. μΧ. Ο Σκυλίτσης αφηγείται στο σπουδαίο έργο του ΣΥΝΟΨΙΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ που φέρει τον Λατινικό τίτλο SYNOPSIS HISTORIARUM, πως "Βλάχοι οδίτες" δολοφόνησαν σε ενέδρα τον πρίγκηπα Δαβίδ, αδελφό του Βούλγαρου Τσάρου Σαμουήλ, σε δάσος κοντά στην Κλεισούρα της Καστοριάς. Το περιστατικό διαδραματίσθηκε το 976 μΧ. Γιά περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ. Η ιστοσελίδα http://www.mfa.gov.tr/grupa/ak/02.htm ανήκει στο Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών και πραγματεύεται ιστορικά θέματα των Βαλκανίων.

Βαρβαρική η καταγωγή των Βλάχων της ΠΕΡΙΟΧΗΣ Μογλενων

ΒλαχομογλενΙτες: Απόγονοι των Τουρκομογγόλων Πετσενέγκων

Descendants of barbarian Pechenegs traced in Moglen region of northern Greece

Στην παραμεθόρια Αλμωπία (Μογλενά) του νομού Πέλλας υπάρχουν έντεκα χωριά (Αρχάγγελος, Νότια, Περίκλεια, Σκρα, Λιβάδια, Κούπα, Καστενερή, Κάρπη, Χούμα, Κόνσκο, Σέρμενη κ.α.) που κατοικούνται ολικά ή μερικά από γηγενείς Βλαχόφωνους. Το Βλαχικό ιδίωμα που μιλάνε παρουσιάζει σημαντικές διαφορές με την Βλαχική γλώσσα στην υπόλοιπη Ελλάδα και προσομοιάζει προς την Δακική διάλεκτο της Ρουμανίας. Πέραν αυτού ο ανθρωπολογικός τύπος των κατοίκων της περιοχής παρουσιάζει σημαντικές ιδιαιτερότητες.

Το γεγονός οδήγησε τους επιστήμονες σε λεπτομερείς έρευνες σχετικά με την καταγωγή τους. Το συμπέρασμα δύο διακεκριμμένων ξένων ιστορικών (Ovid Densusianu και Konstantin Jirecek) είναι πως οι λεγόμενοι "Βλαχομογλενίτες" δηλ. οι Βλάχοι της περιοχής Μογλενών είναι απόγονοι της νομαδικής φυλής των Πετσενέγκων που εισέβαλαν στην Βαλκανική στα μέσα του 11ου αιώνα μΧ εκμεταλευόμενοι το κενό που προκάλεσε η κατάρευση της Βουλγαρικής αυτοκρατορίας το 1018 μΧ. Ενα από τα επιχειρήματα που προβάλλονται είναι τα ανθρωπολογικά και ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά του προσώπου (προτεταμένα οστα στα μάγουλα) που τους κατατάσσουν φυλετικά σε Ταταρομογγολικό φύλλο. Οι ιστορικοί Gustav Weigand και George Murnu πιστεύουν πως οι Βλαχομογλενίτες είναι λείψανα του Βλαχοβουλγαρικού βασιλείου των αδελφών Asen που εγκαταστάθηκε στα Μογλενά τον 13ο-14ο αι.

Οι Πετσενέγκοι (Πατζινάκες κατά τους Βυζαντινούς), πολυάριθμος βαρβαρικός λαός Τουρκομογγολικής καταγωγής, είχαν καταλάβει από αιώνες την βόρεια του Δουνάβεως περιοχή, γνωστή ως Πατζινακία (σημερινή νότια Ρουμανία ή Βλαχία). Στα τέλη του 11ου αι. μΧ εισέβαλαν δύο φορές στα Βαλκάνια φθάνοντας μέχρι τα τείχη της Κωνσταντινούπολης (βλέπ.χάρτη). Στην προέλασή τους από τον Δούναβη προς την Βασιλεύουσα δεν συνάντησαν αντίσταση επειδή οι υπόδουλοι στο Βυζάντιο Βούλγαροι τους δέχθηκαν ως ελευθερωτές. Οι Πετσενέγκοι αφού κατέλαβαν την παλιά Βουλγαρική πρωτεύουσα Πρεσλάβα, ξεχύθηκαν ακάθεκτοι στα Βαλκάνια.

Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Λεβούνιο της Θράκης τον Απρίλιο του 1091 μΧ. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός (1081-1180) σε περιστασιακή συμμαχία με την επίσης Τουρκομογγολική φυλή των Κουμάνων ή Πολόφσκυ, συνέτριψε τον στρατό των Πετσενέγκων, εξόντωσε τους θηριώδεις Χάνους που τον κυβερνούσαν και συνέλαβε χιλιάδες αιχμαλώτους που τους εγκατάστησε σε στρατηγικές περιοχές μεταξύ των οποίων και στα Μογλενά της Μακεδονίας όπου επιζούν μέχρι σήμερα.

Το 1122 τα λείψανα των Πετσενέγκων υπέστησαν νέα ήττα στην πόλη Βέροια της Βουλγαρίας (σημερινή Stara Zagora) από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Κομνηνό.

Οι Κουμάνοι ήσαν παρόμοιο νομαδικό φύλλο Τουρκομογγολικής καταγωγής. Η παράλληλη εισβολή τους στην Βαλκανική στα μέσα του 10ου αιώνα μΧ σημάδεψε την παρακμή του Ρωμαϊκού κράτους. Συμμαχώντας περιστασιακά πότε με το Βυζάντιο και πότε με τους εχθρούς του, οι Κουμάνοι απώλεσαν την εθνική τους ταυτότητα και αφομοιώθηκαν στο πληθυσμιακό μωσαϊκό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Το 1071 το ιππικό των Κουμάνων σε συμμαχία με τους Σελτζούκους του σουλτάνου Αρπ Ασλάν, συνέτριψε τον Βυζαντινό στρατό στην αποφασιστική μάχη του Ματζικέρτ κοντά στην λίμνη Βαν της Ανατολίας. Αξιόπιστες ιστορικές πηγές επιβεβαιώνουν την εγκατάσταση Κουμάνων στα Μογλενά καθώς και σε άλλες περιοχές της Μακεδονίας. Η πόλη Κουμάνοβο της Μακεδονίας οφείλει την ονομασία της στην νομαδική αυτή φυλή.

Τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία αναφέρονται από τον Βυζαντινό χρονογράφο του 12ου αιώνα Ιωάννη Ζωναρά και διερευνήθηκαν από τους Ρώσσους Βυζαντινολόγους Α. Βασίλιεφ και Β. Βασιλιέφσκυ καθώς και τον Γερμανό ιστορικό G. Weigand. Σημαντική ιστορική μαρτυρία γιά τους Βλαχομογλενίτες περιέχεται στο επικό ιστορικό έργο ΑΛΕΞΙΑΣ που γράφηκε τον 11ο αιώνα από την πριγκήπισσα Αννα Κομνηνή, θυγατέρα του αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ Κομνηνού. Οι Ελληνες ιστορικοί προχώρησαν σε πληρέστερες έρευνες με το ίδιο συμπέρασμα. Αναφέρει χαρακτηριστικά η ελληνική εγκυκλοπαίδεια ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ (έκδοση 1961, τόμος Γ΄ σελ. 333):

"Εν Μακεδονία ίδιον εθνολογικόν στοιχείον αποτελούν οι καλούμενοι Βλαχομογλενίται. Ούτοι κατοικούσι εν Καρατζόβα της περιοχής Βλαχομογλενάς, της οποία πρωτεύουσα είναι η πολίχνη Νόντε (Νότια), αρχήθεν χριστιανική, αλλά βαραδύτερον μέχρι σχεδόν του έτους 1922 κατωκημένη αποκλειστικώς υπό Βλάχων Μωαμεθανών. Τα λοιπά δέκα χωριά της Βλαχομογλενάς ήσαν και είναι χριστιανικά.Ο τύπος των Βλαχομογλενιτών είναι τελείως ιδιόρυθμος, διαφορώτατος των λοιπών Βλάχων, αλλά και προς τον ελληνικόν και σλαβικόν τύπον ουδεν το κοινόν έχων. Επίσης η διάλεκτος αυτών δεικνύει ουχ ήττον ιδιόρυθμα στοιχεία. Δέχεταί τις ότι οι Βλαχομογλενίται είναι λείψανα των Πετσενέγκων,οι οποίοι συνεμίγησαν προς τους Βλάχους και έλαβον την γλώσσαν αυτών"

Οι Μογλενορουμάνοι: Λήμμα στην wikipedia

Η φυλετική καταγωγή των Βλάχων: Κράμα βαρβαρικών φυλών Τουρκομογγολικής προέλευσης

Στα ιστορικά Βλαχομογλενά (Влахомъглен) περιλαμβάνεται και η ορεινή ζώνη του Μορίχοβο (Moriovo) που κατοικείτο από Σαρακατσάνους

ΟΙ ΠΕΤΣΕΝΕΓΚΟΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΒΛΑΧΟΜΟΓΛΕΝΙΤΕΣ

Νεκροταφείο Σκρά.

ANGEL OF the TIME είπε...

(Γκαραγκούνηδες ή Σαρακατσαναίοι ή όπως αλλιώς ονομάζονται-ο καρκίνος έχει πολλές μορφές).

Αυτή λοιπόν η φυλή μαζί με τους γύφτους θα έπρεπε να ΣΦΑΓΙΑΣΘΟΥΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ άμα τι αφίξη τους στο Ελληνικό έδαφος.

Πραγματικά σας λέω, δεν υπάρχει πιό διεφθαρμένη φυλή σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Πονηροί, συμφεροντολόγοι, παραδόπιστοι, μοχθηροί, υποκριτές, υπερόπτες, και ότι άλλο μπορεί να στολίσει ένα πλάσμα με ανθρώπινη μορφή, το οποίο όμως ουδεμία σχέση έχει με τον άνθρωπο.. παρά μόνο στην όψη.

Ισως πικραθούν οι μισοί Ελληνες με αυτή μου την τοποθέτηση.

Η αλήθεια όμως είναι πικρή και σε κανένα δεν συμφέρει η ομολογία της ..πρέπει όμως κάποιος να την πεί.

Ενας παλιός Πελοποννήσιος, γνήσιος Ελληνας, 90 χρονών όταν τον είχα γνωρίσει, μου είπε τότε: Είδες Βλάχο Αγιο?-Πάρτου το κεφάλι...χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια γιά να καταλάβω το… Λόγο.

Ας ξεβρωμήσει ο τόπος από όλα τα κατακάθια ...

http://baldhawk.blogspot.com/2011/03/blog-post_02.html

Σκεφθήτε πόσο αγαπώ τους βρωμομετανάστες...

................................................................................................................................................

ofis66 τα σχόλια της κάθε αναρτησης δεν υιοθετούνται υποχρεωτικά απο τους διαχειριστές του μπλοκ